บทที่22

หลังจากที่ตัวเล็กเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ห้องที่ผมไม่สามารถเข้าไปด้วยได้ ทำได้เพียงแค่นั่งรออยู่หน้าประตูอย่างมีความหวัง พยายามเรียกสติของตัวเองกดโทรหาไอ้แฝดคนที่ผมคิดว่าเวลานี้น่าจะจัดการทุกอย่างแทนผมได้ ผมเล่าเหตุการณ์ให้แฝดฟังจนพอเข้าใจ และให้เป็นธุระไปส่งข่าวให้คุณพ่อคุณแม่ของพรีมทราบด้วยตัวเองจะได้คอยดูแลพวกท่าน รวมถึงจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินไฟล์ทที่เร็วที่สุดและที่พักในเครือใกล้โรงพยาบาล พาขึ้นเครื่องบินมาพร้อมกัน แน่นอนว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับตัวเล็กสร้างความตกใจให้ท่านทั้งสองคนมาก ยิ่งคุณแม่ด้วยแล้วถึงกับเป็นลมไปหลายรอบ จนไอ้ฟิล์มต้องขอให้ท่านทั้งสองคนพักอยู่ที่โรงแรม ก่อนที่มันจะมาหาผมด้วยความเป็นห่วงและรู้สึกหน่วงในหัวใจ 

ที่เขาบอกว่า การมีพี่น้องฝาแฝด ความรู้สึกจะสื่อถึงกัน ถ้าอีกคนมีความสุข อีกคนจะสุขด้วย ถ้าอีกคนทุกข์ อีกคนก็ทุกข์ไม่ต่างกัน ผมว่าจริงนะ และเป็นแบบนี้ตลอดเวลาเกือบยี่สิบสี่ปี

"ไอ้แฝด เป็นยังไงบ้างวะ"

"น้องยังไม่ฟื้น"

"มึงใจเย็นๆ" ไอ้ฟิล์มตบไหล่ปลอบใจเบาเบา ให้ผมพยายามตั้งสติ

"กูว่า มึงไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าหว่ะ" เพราะผมอยู่ในชุดนี้มาเกือบสามวัน ตั้งแต่วันที่เดินทางมา นั่งรออยู่หน้าห้องไอซียูไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปไหน นอกจากเข้าห้องน้ำ เพราะกลัวว่าพรีมจะออกมาแล้วไม่เจอผม 

"ไม่ กูจะรอน้อง" 

"มึงแค่เดินไปห้องน้ำ" ไอ้แฝดยื่นกระเป๋าสะพายที่มีเสื้อผ้าของผมและกระดาษเปียกสำหรับเช็ดตัวที่มันเตรียมมาพร้อมส่งมาให้

"เผื่อคุณอามาหาน้อง" จริงอย่างที่ไอ้ฟิล์มบอก ถ้าคุณพ่อคุณแม่เธอมาเจอผมในสภาพนี้ คงดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แค่ไม่เคยไปพบท่านก็เสียมารยาทมากพอแล้ว

ผมจึงรับไว้และรีบพาตัวเองไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะกลับออกมาในเวลาไม่ถึงสิบนาที เดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่ผมใช้นั่งรอและพักสายตามาตลอดหลายชั่วโมง 

"มึงอย่าพึ่งบอกป๊า กูไม่อยากให้มามี๊กังวล" ถ้าป๊ารู้ มามี๊ก็ต้องรู้ด้วย

"กูรู้" 

"ส่วนงาน กูจะ..."

"มึงดูแลน้อง ไม่ต้องห่วงงาน" 

"ขอบใจหว่ะ" 

"โอนค่าตั๋วเครื่องบินกับโรงแรมให้กูก็พอ" เป็นธรรมเนียมของบ้าน ถึงแม้จะเป็นสายการบินและโรงแรมในเครือของครอบครัวเราเอง แต่ทุกอย่างมีต้นทุน เพราะงั้นพวกเราจะจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินและที่พักในราคาเดียวกันกับคนอื่นต่างแค่มีที่นั่งส่วนตัวและห้องประจำที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเท่านั้น

"เบอร์เกอร์เนื้อ" 

"อืม" หลายชั่วโมงแล้วที่เราสองคนพี่น้องนั่งอยู่ตรงที่เดิม วันนี้ผมมีแฝดนั่งเป็นเพื่อน ให้ผมได้พักสายตาเอาแรงพอรู้สึกสดชื่น ส่วนไอ้ฟิล์มก็นั่งเคลียร์งานคนเดียวเงียบๆ ก่อนจะเดินหายไปที่ไหนสักแห่งและกลับมาพร้อมกับเบอร์เกอร์เนื้อและน้ำอัดลมสำหรับเราสองคน เมนูที่เราชอบแอบมามี๊กินด้วยกันเมื่อตอนเด็ก ถึงจะกวนประสาทกันบ่อยครั้ง แต่สิ่งหนึ่งที่เราต่างก็สัมผัสได้คือความห่วงใยที่มีให้กัน 

ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมาย...

"สวัสดีครับคุณอา" ไอ้ฟิล์มจัดการส่งรถไปรับคุณพ่อคุณแม่ของตัวเล็กมาโรงพยาบาลในช่วงบ่าย ทันทีที่ท่านทั้งสองคนมาถึงผมก็ลุกขึ้นยกมือไหว้อย่างมีมารยาท

"...ได้เจอกันสักทีนะ" 

"ผมขอโทษที่เสียมารยาทครับ" 

"ไม่เป็นไรๆ แค่ทำให้น้องพรีมมีความสุขก็พอ" คุณแม่ของตัวเล็กปลอบผมด้วยคำพูดแสนอ่อนโยน ไม่ต่างจากคุณพ่อของน้องที่มองผมด้วยแววตาดูอบอุ่นกว่าที่ผมคิดไว้ ทำผมรู้สึกโล่งใจไม่น้อย แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกผิดยังคงมีมากอยู่ดี

"ถ้าน้องไม่ออกมารับผม น้องคงไม่เจ็บแบบนี้"

"...เพราะผม ผมขอโทษครับ" ผมยกมือไหว้ขอโทษพวกท่านจากใจจริงอีกครั้ง ถึงจะรู้ว่าเหตุการณ์​ที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ แต่ผมก็อดโทษตัวเองไม่ได้

"เอาหล่ะ พอแล้ว" คุณพ่อของตัวเล็กยื่นมือมามาตบไหล่แกร่งเบาเบา

"ไม่ต้องขอโทษอาแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นอุบัติเหตุ" ไม่มีคำพูดไหนที่ท่านโทษผมเลยสักคำ 

"ขอบพระคุณครับ" จนถึงตอนนี้ผมรู้แล้วว่าความน่ารักและความสดใสของน้องมาจากความอบอุ่นของพวกท่านทั้งสองคน

เกือบหนึ่งเดือนที่คนตัวเล็กนอนหลับอยู่ในห้องไอซียูคนเดียว เพราะศีรษะบอบบางได้รับการกระทบกระเทือนอย่างแรงและเสียเลือดมาก ถึงแม้จะพ้นขีดอันตรายแล้วแต่ยังจำเป็นต้องให้คุณหมอคอยดูอาการอย่างใกล้ชิด แน่นอนว่าผมยังคงนั่งคอยเธออยู่ตรงที่เดิม เพียงแต่ตอนนี้เริ่มกลับมาทำงานเป็นปกติโดยให้เลขาส่งเอกสารมาทางอีเมล์และประชุมออนไลน์พยายามไม่ให้กระทบงานและรบกวนไอ้ฟิล์มน้อยที่สุด เพราะลำพังบริษัทที่แฝดดูแลก็งานเยอะมากพออยู่แล้ว

"เลนส์ กลับไปพักสักหน่อย" 

"ครับคุณอา" ส่วนคุณพ่อคุณแม่ของตัวเล็กก็จะมาสลับให้ผมกลับไปพักที่โรงแรมและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวเองรู้สึกสดชื่น ผมเริ่มคุ้นเคยกับพวกท่านมากขึ้นเพราะเจอกันทุกวัน บ่อยครั้งที่คุณแม่ของน้องจะทำอาหารไทยใส่กล่องมาให้ผม ส่วนใหญ่จะเป็นเมนูโปรดของตัวเล็กนั่นแหละ ยิ่งกินก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกคิดถึง อยากกอดอยากฟัดแก้มนุ่มๆ มาก

ในระหว่างที่ผมกำลังจะเคลิ้มหลับ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นปลุกให้ผมตื่นเต็มตา เป็นสายจากคุณพ่อของตัวเล็กโทรมาแจ้งข่าวที่ดีที่สุดที่ผมรอมาตลอดหนึ่งเดือน ตัวเล็กกำลังออกจากห้องไอซียูไปนอนพักที่ห้องผู้ป่วย ทำผมยิ้มกว้างออกมาอย่างง่ายดายด้วยความโล่งอก รีบพาตัวเองลุกจากที่นอนเตรียมเสื้อผ้าและของใช้สำคัญใส่กระเป๋าเตรียมพร้อมสำหรับการนอนเฝ้าและคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด ก่อนจะเดินทางไปโรงพยาบาลทันที

แกร๊ก!

คนตัวโตค่อยๆ เปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้ามาโดยไม่ให้ส่งเสียงรบกวนคนด้านใน ภาพที่เห็นทำให้ริมฝีปากได้รูปเผยยิ้มออกมาบางเบา พาตัวเองเดินไปยืนข้างเตียงคนไข้ฝั่งตรงข้ามกับคุณอาทั้งสองท่าน เพื่อจะได้มองหน้าคนที่คิดถึงได้ชัดเจน

"น้องพรีม ดูซิลูกว่าใครมา" 

"..." คนตัวเล็กใบหน้าซีดเซียวบนเตียงคนไข้ ค่อยๆ เหลือบสายตามาทางผมตามที่คุณแม่ของเธอบอก คิ้วเรียวสวยขมวดพันกันยุ่งมองหน้ากันด้วยความสงสัย คล้ายกับว่า ผมเป็นคนแปลกหน้า

"ใครคะ" เสียงหวานแหบพร่าที่เอ่ยถามให้พอได้ยิน ทำใจแกร่งไหววูบ รอยยิ้มที่เคยมีหายไปในเสี้ยววินาที 

"..." 

เธอคงเพียงแกล้งกันเท่านั้น