บทที่4

"พ พี่คะ" ฉันพาตัวเองเดินกล้าๆ กลัวๆ มาหาใครคนนึงที่นั่งกดมือถืออยู่กับเฮดว้ากตัวพ่อของคณะ ทำไมฉันถึงได้เดินมาหาเขาหน่ะหรอ? ก็เพราะว่าฉันกับใยไหมถามรุ่นพี่ครบทุกคนแล้วยังไงหล่ะ แต่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันให้เราสองคนมาถามคนที่น่ากลัวที่สุดในห้องนี้ 

จะเป็นใครได้นอกจากเขาและเฮดว้าก! แค่ยืนเฉยๆ รังสีความดุก็แผ่ออกมาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

"ครับ" เขาละสายตาจากมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ที่จริงครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกันพูดคุยกัน แถมวันนี้เป็นครั้งที่สามของวันแล้วด้วยซ้ำ แต่ใจฉันก็ยังไม่กล้าพออยู่ดี

"เครื่องบินสีดำคือพี่เลนส์ใช่มั้ยคะ" 

"ถ้าบอกจะได้อะไร" ต้องมีอะไรมาแลกด้วยหรอ หรือว่าเป็นธรรมเนียมว่าต้องมีของขวัญมาให้พี่รหัส แบบนี้ใช่หรือเปล่านะ

"วันนี้พรีมไม่ได้เตรียมมา พรุ่งนี้ได้มั้ยคะ" ฉันก้มมองดูนาฬิกาสีโรสโกลด์ที่ข้อมือ พึ่งห้าโมงเย็น เพราะงั้นวันนี้ยังพอมีเวลาไปเดินห้าง​หาของขวัญ​มาแลกกับคำตอบจากเขา

"มาถามใหม่พรุ่งนี้" คิ้วเล็กขมวดแน่นเม้มปากเล็กน้อยอย่างลังเล ก็ใจอยากจะรู้วันนี้เลยนี่นา เพราะถ้าเกิดไม่ใช่เขาขึ้นมาฉันจะได้มีเวลาหาคำตอบใหม่ได้ทัน

"พรีมอยากรู้เลยค่ะ" 

"พี่เลนส์บอกพรีมหน่อยได้มั้ยคะ"

"ไม่ พี่ยุ่ง" แล้วเขาก็กลับไปให้ความสนใจกับมือถือในมืออีกครั้ง ทิ้งฉันให้ยืนทำหน้างงมองเขาอย่างสงสัย และสิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือฉันดื้อเกินกว่าจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ 

นี่ก็ผ่านไปห้านาทีแล้วที่ฉันยืนมองเขาอยู่อย่างนี้ เขาก็ก้มหน้าก้มตากดมือถือไม่ยอมใจอ่อนเงยหน้าขึ้นมาสนใจกันเลยสักนิด

สองขาเล็กพยายามเขย่งสูงขึ้นให้พอเห็นหน้าจอสี่เหลี่ยมนั่น ใจอยากจะรู้นักอะไรที่ดึงความสนใจจากเขาได้มากขนาดนี้ แต่เหมือนว่ายิ่งขยับเข้าไปใกล้เท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขยับมือหนีฉันเท่านั้น จากตรงหน้าขยับไปทางซ้าย จากทางซ้ายก็เอี้ยวตัวมาทางขวาราวกับกำลังแกล้งกันอย่างไงอย่างงั้น พาฉันเสียหลักเซถลาไปข้างหน้า

"ว้าย!" 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

ใจเจ้ากรรมเต้นดังโครมครามให้ได้ยิน จนใบหน้าของฉันมันร้อนผ่าวกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของฉันที่มันดังระรัว เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ใกล้เขา 

แล้วยิ่งตอนนี้หน้าของฉันซบลงตรงหน้าอกแน่นๆ มีเพียงเสื้อนักศึกษาสีขาวกั้นอยู่เท่านั้นด้วยแล้วฉันก็ยิ่งดูเหมือนไม่เป็นตัวเอง แต่ที่ทำให้ฉันอายจนผิวเปลี่ยนเป็นสีชมพูอยู่ตอนนี้ ก็เพราะสองมือของเขาที่เคยจับมือถือก่อนหน้ากลับวางอยู่ตรงแผ่นหลังบางของฉัน

เหมือนฉันกับเขากำลังยืนกอดกันอยู่เลย...ผู้ชายอะไรกลิ่นตัวหอมชะมัด เหมือนอาบน้ำมาวันละสิบรอบเห็นจะได้ รอให้สนิทกันมากกว่านี้สักหน่อย ฉันจะแอบถามว่าเขาใช้น้ำหอมหรือครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไร อยากจะซื้อมาลองใช้ดูบ้าง

"ซุ่มซ่าม" ว่าฉันอีกแล้ว แต่ฉันก็ทำได้เพียงแค่ยู่ปากเล็กน้อยชักสีหน้าใส่นิดหน่อยยังไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงอะไรออกไป ก่อนจะพยายามผละตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งทั้งสองข้าง ใช่! มันแกร่งเกินกว่าที่ฉันจะขยับออกไปได้ 

ฉันไม่ได้รู้สึกไปคนเดียวใช่มั้ย? ว่าเขากระชับแขนให้แน่นขึ้นจนเราสองคนแนบชิดกันขนาดนี้ จนฉันกลัวว่าใครต่อใครที่อยู่ในห้องประชุมนี้จะพากันคิดไปไกล แต่หันมองอีกทีที่แห่งนี้ก็มีเพียงเราสองคนยืนอยู่เท่านั้น ทุกคนหายไปในกลีบเมฆไม่เว้นแต่ใยไหมเพื่อนของฉัน ทิ้งกันอย่างนี้ได้ยังไงกัน! 

"ปะ ปล่อยค่ะ พรีมจะกลับแล้ว"​

"ไม่อยากรู้?" 

"ก็พี่เลนส์ไม่บอก" 

"พรุ่งนี้จะบอก" 

"งั้นก็ปล่อยพรีมก่อนค่ะ" 

"..."

ผมปล่อยมือออกจากเอวบางตามที่เธอต้องการอย่างง่ายดาย มองแก้มป่องๆ ตากลมโตฉายแววความดื้อรั้นทำหน้างอนๆ มองมาแต่คงไม่กล้าเอะอะโวยวายอะไร ดูท่าทางจะขี้งอนใช่เล่น 'หึ'

คำใบ้ที่เธอได้ ผมอุตส่าห์ใช้เวลานั่งวาดอยู่หลายนาที รูปเครื่องบินสัญลักษณ์​ที่บ่งบอกความเป็นตัวผมที่สุด ทั้งคณะที่เรียนและธุรกิจของครอบครัว ซึ่งผมคิดว่าเป็นคำใบ้ที่ง่ายมากและหวังว่าเธอน่าจะรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็น

แต่เธอกลับเดินไปถามตามหาคำตอบจากทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องนี้ ปล่อยให้ผมนั่งเล่นเกมส์รออยู่เป็นชั่วโมง จนเพื่อนๆ ของผมต้องช่วยกันใบ้บอกให้เธอกับเพื่อนสนิทเดินมาถามหาจากผมและไอ้ภัทร แน่นอนว่ารูปเสือคือคำใบ้ของเฮดว้าก ก่อนจะทยอยเคลียร์​พื้นที่ปล่อยให้เป็นเวลาส่วนตัวของประธานรุ่นอย่างผม เพราะฉะนั้นจะมาขอให้ผมเฉลยง่ายๆ แบบนี้ เป็นไปไม่ได้แน่ ขอดึงเวลาแกล้งเล่นตัวสักหน่อย 

"ฮัลโหล​ใยไหมแกอยู่​ไหน"

"อ้าว กลับแล้วหรอ"

"โอเค เจอกันพรุ่งนี้" คนตัวโตเดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามหลังตัวเล็กระยะห่างเพียงสองก้าวเท่านั้น ทำให้เขาได้ยินเธอคุยโทรศัพท์​ทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน

"เดี๋ยวไปส่ง" 

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพรีมเรียกรถกลับเอง" 

"ดื้อ" 

 

 

 

#อ่านเพลินๆ สบายๆ กันเหมือนเดิมนะคะ