LOGINShare
บทที่5
Last Updated:
2025-09-14 21:23:33"พรีมมีธุระ" ธุระของฉันก็คือจะไปหาของขวัญให้เขายังไงละ
"เป็นเด็กเป็นเล็กมีธุระ?" เอ้า! แต่เดี๋ยวนะ! "พรีมไม่เด็กแล้วนะคะ" "ตรงไหน?" สายตาคมไล่มองฉันราวกับจะหาคำตอบให้กับคำถามของเขา แถมสายตานั้นทั้งกรุ่มกริ่มและดูเจ้าชู้มาก อย่างนี้สินะ เวลาเดินไปไหนถึงมีแต่สาวๆ พูดถึงชื่อเขาให้ได้ยินเต็มไปหมด หรือที่จริงแล้ว คำใบ้รูปเสือจะเป็นเขาคนนี้! "อย่ามาชอบเด็กแบบพรีมแล้วกัน" โอ้ย! ตายแล้ว! ยัยพรีมอยากจะตีปากตัวเองจริงเลยเชียว ทำไมเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้นะ "..." ฉันยืนอ้าปากค้างดวงตาเบิกกว้างอึ้งกับคำพูดของตัวเองอยู่เกือบนาทีกว่าสติจะกลับมาก็ตอนที่เขายื่นมือใหญ่มาปิดปากของฉันเอาไว้ คงกลัวว่าจะมีแมลงบินเข้าไปละมั้ง ไม่ได้การละ! ขืนอยู่ตรงนี้ต่อไปฉันได้ทำอะไรตลกๆ ออกมาอีกแน่ รีบเดินจ่ำให้เร็วที่สุดโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองคนตัวโตให้รู้สึกอายมากกว่าเดิม เดินตรงไปที่ประตูรั้วมหาวิทยาลัยเพื่อจะไปรอเรียกรถตรงไปห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากคอนโดทำภาระกิจสุดท้ายของวันนี้ "ว่าแต่จะซื้ออะไรดีละ" "นาฬิกาดีมั้ยนะ" ปากสีชมพูพูดงึมงำกับตัวเอง ใจก็นึกเสียดายที่เพื่อนรักหนีกลับไปก่อนเลยไม่มีเพื่อนมาช่วยเลือก แต่ด้วยเวลาอันจำกัดและไม่อยากเป็นคนเดียวในรุ่นที่โดนทำโทษเพราะหาสายรหัสของตัวเองไม่เจอ เพราะงั้นสองขาเล็กจึงมุ่งตรงไปร้านนาฬิกาแบรนด์ดังทันที "สวัสดีค่ะ มีรุ่นของผู้ชายแนะนำมั้ยคะ" "มีค่ะ มีรุ่นเดียวกับที่ข้อมือของคุณลูกค้าด้วยนะคะ" "ขอพรีมดูหน่อยได้มั้ยคะ" "สักครู่นะคะ" และพี่พนักงานประจำสาขาก็หยิบนาฬิกาสำหรับผู้ชายมาให้ฉันเลือกสามเรือน หนึ่งในนั้นก็คือรุ่นเดียวกับฉันแต่เป็นสีดำตัวเรือนใหญ่ดูเท่เหมาะสำหรับผู้ชายอย่างเขามากๆ ถ้าเกิดซื้อเรือนนี้ไปก็แอบเหมือนนาฬิกาคู่อยู่นะ เอาเรือนนี้ซะเลยดีมั้ย เขาไม่มีทางรู้หรอก "รับเรือนนี้ค่ะ แสกนจ่าย" ฉันบอกพี่พนักงานอย่างไม่ลังเลแต่อย่างใด ถึงแม้ว่าราคาจะสูงนิดหน่อย แต่ฉันก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้างและถือเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ฉันได้ให้แบบจริงๆ จังๆ ในฐานะสายรหัสและการกลับมาเจอกัน เพราะงั้นเดือนนี้ฉันจะยอมอดน้ำหวานและขนมเพื่อชดเชยเงินเก็บที่ถูกนำออกมาใช้ในวันนี้ ของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ ถ้าไม่บอกละน่าดู! ... "ใยไหม ทางนี้" ฉันโบกไม้โบกมือเรียกเพื่อนที่มัวแต่เดินกดมือถือ ฉันละกลัวว่านางจะเดินสะดุดจนหกล้มจริงเชียว "หาอะไรกินทันมั้ยอะแก ฉันหิวมากเลย" "มีเวลาอีกสี่สิบนาที งั้นรีบไปกัน" ฉันกับเพื่อนพากันเดินไปโรงอาหารเพื่อหามื้อเช้าง่ายๆ รองท้อง แอบคิดถึงข้าวเหนียวหมูปิ้งหน้าหมู่บ้านอยู่เหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องมาต่อแถวและแย่งโต๊ะกับคนอื่นเหมือนอย่างตอนนี้ "แก ตรงนั้นว่าง ไปกัน" ใยไหมชี้ไปทางโต็ะในสุด เป็นโต๊ะเดิมที่ฉันกับใยไหมได้นั่งเมื่อวานเลย เขาจะมานั่งด้วยอีกมั้ยนะ ดีเหมือนกันถ้าเกิดบังเอิญเจอกันอีก ฉันจะได้เอาของขวัญที่เตรียมมาให้แลกกับคำตอบที่ฉันตั้งตารอมาตลอดหลายชั่วโมง "สรุปเสือคือพี่ภัทรหรอ" "อืม ดุสมคำใบ้มาก" งั้นพี่รหัสของฉันก็เป็นเขาจริงๆ สินะ "แล้วแกรู้ยัง" "ยังเลย พี่เลนส์จะบอกวันนี้" "ฉันตื่นเต้นด้วยเลยอะ" "ว่าแต่ ทำไมพี่ภัทรบอกแกง่ายๆ ละ" ไม่เหมือนของฉันเลยต้องรอข้ามวันข้ามคืน ทำเอาหายตื่นเต้นซะแล้วเนี่ย "รำคาญฉันละสิไม่ว่า" ดูจากสีหน้าของเพื่อนแล้วน่าจะยากไม่แพ้กัน แต่ก็ยังดีกว่าฉันอยู่ดี "แก ฉันขอเข้าห้องน้ำสามนาที" "งั้นฉันไปรอตรงนั้นนะ" ฉันปล่อยให้เพื่อนเข้าไปทำธุระ แล้วพาตัวเองมานั่งตรงโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ข้างอาคารเรียน แอบเสียใจนิดหน่อยเหมือนกันนะที่ไม่เจอเขา ถึงแม้ว่าความมั่นใจของฉันจะมีมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วก็ตามว่าต้องใช่เขาแน่ๆ แต่ฉันก็อยากได้ยินจากปากเขานี่นา "มาแล้วๆ อุ้ย! แกพี่เลนส์มาโน่นแหนะ" ปากเล็กยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยินเพื่อนบอก หันไปมองตามสายตาที่เพื่อนส่งสัญญาณ หน้านิ่งๆ แบบนี้ สูงประมาณนี้ ผิวออร่าจนแสบตาแบบนี้ ผมถูกเซ็ตมาเป็นทรงอย่างนี้ เป็นเขาว่าที่พี่รหัสของฉันไม่ผิดแน่! สงสัยจะมีเรียนเช้าเหมือนกันสินะ "แกรอฉันเดี๋ยวนะ เผื่อหน้าแตกแกจะได้ช่วยฉันเก็บทัน" " ฮ่าๆๆ อืมๆ รีบเข้า มีเวลาสิบนาทีนะ" สองขาเล็กวิ่งเข้าไปหาคนตัวโตก่อนจะหยุดเพื่อเว้นระยะห่างให้พอเห็นหน้ากัน "พี่เลนส์ พรีมขอคำตอบค่ะ" เสียงหวานทวงเขาทันทีพร้อมกับยื่นถุงกระดาษใบเล็กสีดำส่งให้เขา ตั้งใจเลือกถุงสีนี้เพื่อที่เขาจะได้ไม่รู้สึกเขินเวลาถือไปถือมา "ถามว่า" ห๊ะ! นี่เขาไม่ได้แกล้งกันใช่มั้ย? "พี่เลนส์เป็นพี่รหัสพรีมใช่มั้ยคะ" สู้เขายัยพรีม "อาจจะใช่..." "ขะ..." "แล้วก็อาจจะไม่ใช่" คนตัวโตหลุบตามองคนตัวเล็กยืนล้วงกระเป๋าตอบอย่างยียวน "แล้วสรุปใช่หรือไม่ใช่เล่า" ทำเธอโมโหจนเผลอเหวี่ยงใส่เขาออกไปอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่ได้สร้างความหงุดหงิดหรือรู้สึกรำคาญให้เขาเลยสักนิด กลับทำให้เขารู้สึกสนุกจนเผลออมยิ้มออกมาบางเบา กล้าขึ้นเสียงใส่เขาด้วยนะ... #สู้เขาน้องพรีม🤭 #อ่านเพลินๆ สบายๆ กันเหมือนเดิมนะคะ
Latest chapter
รักในความร้าย บทที่8
แน่นอนว่าเธอได้ที่หนึ่งด้วยคะแนนเสียงที่ท่วมท้นแถมยังได้รางวัลขวัญใจช่างภาพอีกด้วย อย่างที่ผมบอกวันนี้เธอมีเสน่ห์มาก ผมเลยพาตัวเองเข้ามายืนรอข้างเวที รอช่วยเธอถือช่อดอกไม้และรางวัลที่เธอได้รับ เพราะลึกๆ แอบรู้สึกผิดที่มาไม่ทันให้กำลังใจเธอก่อนขึ้นเวทีแต่เหมือนว่าผมจะได้รับบัตรคิวเข้าร่วมแสดงความยินดีกับเธอเป็นคนสุดท้าย เพราะเวลานี้มีทั้งรุ่นพี่และเพื่อนของเธอพากันเข้าไปแสดงความยินดี ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น จนผมรู้สึกอยากจะเดินไปสับคัตเอาท์ปิดไฟให้หมดทุกคนจะได้แยกย้ายเลิกรุมเธอสักที น่าหงุดหงิดเหมือนกันนะ"ถือให้" ยืนรออยู่ครู่ใหญ่เพื่อนสนิทของเธอก็พาดาวป้ายแดงฝ่าวงล้อมเดินออกมา เพราะสีหน้าของเธอตอนนี้ถึงแม้ว่าปากสีชมพูจะยิ้มกว้างแต่ตากลมโตปรือดูง่วงเต็มที ทันทีที่เดินออกมาเจอหน้ากันรอยยิ้มที่เคยสดใสกลับหุบลงปากเล็กๆ เชิดขึ้นเล็กน้อยนัยน์ตากลมๆ ที่มองกันสั่นไหว ท่าทางแบบนี้โฟกัสทำให้เห็นอยู่บ่อยครั้งเวลาที่น้องน้อยใจ เพราะงั้นเธอคงรู้สึกน้อยใจผมสินะ"พี่ถือให้" ในเมื่อเธอไม่ส่งของในมือมาให้ช่วยถือ ผมเลยเอื้อมมือไปแย่งช่อดอกไม้ช่อโตที่เธ
รักในความร้าย บทที่7
"แกว่า ฉันจะแสดงอะไรดี" สัปดาห์นี้คุณพ่อคุณแม่บินไปดูงานที่ต่างประเทศ ฉันเลยชวนใยไหมมาดูซีรีย์เป็นเพื่อนและทำชาบูกินกันที่คอนโด ก็คนมันเหงานี่นา..."น้องพรีมแค่ยืนยิ้มเฉยๆ ก็ชนะแล้วค่ะ" ถ้าให้ทำแค่นั้น ฉันคงไม่มานั่งกลุ้มแบบนี้หรอก"ฉันจริงจังอยู่นะใยไหม" "ฮ่าๆ อะ อะ ไม่แกล้งแล้วๆ" "ร้องเพลงไง แกร้องเพลงเพราะมากนะ เผื่อลืม" "ฉันไม่มั่นใจ" ฉันชอบร้องเพลงก็จริง แต่ไม่เคยไปประกวดหรือร้องต่อหน้าคนเยอะๆ เลยสักครั้ง"มั่นใจค่ะสาว แกทำได้เชื่อฉันซิ""งั้นฉันซ้อมให้แกฟังก่อนแล้วกัน" "มาสิๆ"ฉันเลือกมาสองสามเพลงที่ฉันชอบมาร้องให้เพื่อนฟัง ส่วนใหญ่จะเป็นเพลงประกอบซีรีย์ที่ฉันดูนี่แหละ(เสียงปรบมือ)ใยไหมเปิดเสียงเอฟเฟ็กต์ปรบมือรัวรัวให้กำลังใจกันหลังจากที่ฟังฉันร้องจบไปสามเพลง ทำเอาคอแห้งเหมือนกันนะ"ฉันชอบทุกเพลงเลยอะ""แต่ฉันว่าเต้นด้วยดีมั้ย" ยัยเพื่อนคนนี้นี่! ขยันหาการหางานให้ฉันเสียจริง แล้วฉันก็พลอยบ้าจี้ตามเพื่อนไปด้วย"งั้นก็ต้องเป็นเพลงนี้หน่ะซิ" เป็นเพลงประกอบซีรีย์ที่เป็นไวรัลในแอพดัง เพลงน่ารักๆ ฟังสบายๆ ท่าเต้นก็ไม่ได้ยากสามารถเต้นตามได้ในเมื่อฉันเป็นความหวังของหมู่บ้าน ก
รักในความร้าย บทที่6
สุดท้ายผมก็ทนเธอมองค้อนจนหน้าแดงไม่ไหว เลยยอมรับกับเธอไปอย่างง่ายดายว่าผมคือพี่รหัสที่เธอตามหา และฝากของขวัญที่เธอเตรียมมาไว้กับเธอก่อนเพราะผมไม่มีกระเป๋า มีแค่ไอแพดติดตัวมาเท่านั้น ดูจากถุงก็รู้แล้วว่าข้างในเป็นนาฬิกาแบรนด์ดังเพราะเป็นแบรนด์ที่ผมชอบและใส่อยู่ตอนนี้แต่ยังไม่ทันได้แลกคอนแทร็คกันไว้เราสองคนก็ต้องรีบแยกย้ายกันไปเรียนเพราะใกล้ถึงเวลาอาจารย์เช็คชื่อ ลำพังตัวผมเองคงไม่เท่าไหร่ แต่เด็กปีหนึ่งอย่างเธอจะเข้าเรียนสายในวันที่สองของการเปิดเทอมคงไม่เป็นผลดีแน่ไม่เป็นไร...ยังพอมีเวลาทำความรู้จักและให้ผมแกล้งอีกนานหลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จ ผมกับเพื่อนสนิทก็ลงมาอยู่ห้องสโมสร ห้องที่มีไว้สำหรับประชุมงานเตรียมงานหรือแม้กระทั่งนอนพักสายตา ดีที่อาจารย์ยกคลาสในช่วงบ่าย ทำให้ผมมีเวลาลงมาอ่านสรุปกิจกรรมเฟรชชี่ที่จะถูกจัดขึ้นในอีกสามสัปดาห์ข้างหน้า"ท่านประธานครับ" "กวนตีน" "ดาวปีที่แล้วมาขอให้น้องพรีมลงประกวด" รุ่นน้องปีสองและเพื่อนปีสามต่างรู้ว่าเธอคือน้องรหัสของผม และไม่แปลกที่เธอจะโดนทาบทามให้เป็นตัวแทนของคณะ ไม่ใช่เพราะเ
รักในความร้าย บทที่5
"พรีมมีธุระ" ธุระของฉันก็คือจะไปหาของขวัญให้เขายังไงละ"เป็นเด็กเป็นเล็กมีธุระ?" เอ้า! แต่เดี๋ยวนะ! "พรีมไม่เด็กแล้วนะคะ" "ตรงไหน?" สายตาคมไล่มองฉันราวกับจะหาคำตอบให้กับคำถามของเขา แถมสายตานั้นทั้งกรุ่มกริ่มและดูเจ้าชู้มาก อย่างนี้สินะ เวลาเดินไปไหนถึงมีแต่สาวๆ พูดถึงชื่อเขาให้ได้ยินเต็มไปหมดหรือที่จริงแล้ว คำใบ้รูปเสือจะเป็นเขาคนนี้! "อย่ามาชอบเด็กแบบพรีมแล้วกัน" โอ้ย! ตายแล้ว! ยัยพรีมอยากจะตีปากตัวเองจริงเลยเชียว ทำไมเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้นะ"..."ฉันยืนอ้าปากค้างดวงตาเบิกกว้างอึ้งกับคำพูดของตัวเองอยู่เกือบนาทีกว่าสติจะกลับมาก็ตอนที่เขายื่นมือใหญ่มาปิดปากของฉันเอาไว้ คงกลัวว่าจะมีแมลงบินเข้าไปละมั้ง ไม่ได้การละ! ขืนอยู่ตรงนี้ต่อไปฉันได้ทำอะไรตลกๆ ออกมาอีกแน่ รีบเดินจ่ำให้เร็วที่สุดโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองคนตัวโตให้รู้สึกอายมากกว่าเดิม เดินตรงไปที่ประตูรั้วมหาวิทยาลัยเพื่อจะไปรอเรียกรถตรงไปห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากคอนโดทำภาระกิจสุดท้ายของวันนี้"ว่าแต่จะซื้ออะไรดีละ" "นาฬิกาดีมั้ยน
รักในความร้าย บทที่4
"พ พี่คะ" ฉันพาตัวเองเดินกล้าๆ กลัวๆ มาหาใครคนนึงที่นั่งกดมือถืออยู่กับเฮดว้ากตัวพ่อของคณะ ทำไมฉันถึงได้เดินมาหาเขาหน่ะหรอ? ก็เพราะว่าฉันกับใยไหมถามรุ่นพี่ครบทุกคนแล้วยังไงหล่ะ แต่ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันให้เราสองคนมาถามคนที่น่ากลัวที่สุดในห้องนี้ จะเป็นใครได้นอกจากเขาและเฮดว้าก! แค่ยืนเฉยๆ รังสีความดุก็แผ่ออกมาจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้"ครับ" เขาละสายตาจากมือถือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ที่จริงครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราเจอกันพูดคุยกัน แถมวันนี้เป็นครั้งที่สามของวันแล้วด้วยซ้ำ แต่ใจฉันก็ยังไม่กล้าพออยู่ดี"เครื่องบินสีดำคือพี่เลนส์ใช่มั้ยคะ" "ถ้าบอกจะได้อะไร" ต้องมีอะไรมาแลกด้วยหรอ หรือว่าเป็นธรรมเนียมว่าต้องมีของขวัญมาให้พี่รหัส แบบนี้ใช่หรือเปล่านะ"วันนี้พรีมไม่ได้เตรียมมา พรุ่งนี้ได้มั้ยคะ" ฉันก้มมองดูนาฬิกาสีโรสโกลด์ที่ข้อมือ พึ่งห้าโมงเย็น เพราะงั้นวันนี้ยังพอมีเวลาไปเดินห้างหาของขวัญมาแลกกับคำตอบจากเขา"มาถามใหม่พรุ่งนี้" คิ้วเล็กขมวดแน่นเม้มปากเล็กน้อยอย่างลังเล ก็ใจอยากจะรู้วันนี้เลยนี่นา เพราะถ้าเกิดไม่ใช่เขาขึ้
รักในความร้าย บทที่3
คิ้วเข้มเลิกขึ้นจงใจมองหน้าคนตัวเล็กเพราะใจอยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อ แก้มกลมๆ จากที่แต้มสีชมพูพีชบางเบาเวลานี้กลับเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนลูกมะเขือเทศ ไหนจะตากลมโตเบิกกว้างเท่าไข่ห่านนั่นอีก น่าเอ็นดูชะมัด"ย ใยไหม รีบกินเร็วเดี๋ยวสาย" แต่สุดท้ายเธอกลับหันไปทำเสียงงุ้งงิ้งออกคำสั่งกับเพื่อนกลบเกลื่อนทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนว่าเธอยิ่งพยายามทำตัวปกติทำทีเป็นตักข้าวกินเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่าไหร่ ท่าทางของเธอก็ยิ่งดูลุกลี้ลุกลนมากเท่านั้น ก่อนจะรีบดึงแขนเพื่อนให้ลุกขึ้นพากันออกไป"ใยไหม แกไม่บอกฉันเลยนะ" "ฉันจะบอกแกยังไงก่อนยัยพรีม""ฉันเลยกินข้าวไม่อิ่มเลย"'หึ' แน่นอนว่าทุกการกระทำและเสียงซุบซิบที่พยายามเอ็ดดุเพื่อน อยู่ในสายตาของผมและได้ยินชัดทุกคำ มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่หนีผม เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ปล่อยให้โอกาสดีดีที่ได้นั่งข้างกันแบบนี้หลุดลอยไปแน่"หน้าคุ้นๆ หว่ะ""รุ่นน้องโรงเรียนเก่า""รู้จัก?""รีบกิน" ผมเลี่ยงที่จะตอบคำถามไอ้แฝด ขืนหลวมตัวพูดอะไรออกไป น้องชายของผ
You may also like
เด็กเสี่ย NC-25
C77.2K viewsเกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้244.6K viewsนางบำเรอแสนรัก
ดวงดาวบนหาดทราย111.5K viewsแรงรักสยบแรงแค้น
นครแสงจันทร์44.6K viewsคำพิพากษาซาตาน
กมนีย์281 viewsเปรี้ยวใจสาวบ้านนา ซีรีส์ ขวัญใจสาวบ้านนา
พิมพ์พิรดา362 viewsเมียบังเอิญ (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น9.9K viewsคนสวยขาของประธานมาเฟียจอมโหด!
ซีไซต์1.3K views
