บทที่6

สุดท้ายผมก็ทนเธอมองค้อนจนหน้าแดงไม่ไหว เลยยอมรับกับเธอไปอย่างง่ายดายว่าผมคือพี่รหัสที่เธอตามหา และฝากของขวัญที่เธอเตรียมมาไว้กับเธอก่อนเพราะผมไม่มีกระเป๋า มีแค่ไอแพดติดตัวมาเท่านั้น ดูจากถุงก็รู้แล้วว่าข้างในเป็นนาฬิกาแบรนด์​ดังเพราะเป็นแบรนด์​ที่ผมชอบและใส่อยู่ตอนนี้

แต่ยังไม่ทันได้แลกคอนแทร็คกันไว้เราสองคนก็ต้องรีบแยกย้ายกันไปเรียนเพราะใกล้ถึงเวลาอาจารย์​เช็คชื่อ ลำพังตัวผมเองคงไม่เท่าไหร่ แต่เด็กปีหนึ่งอย่างเธอจะเข้าเรียนสายในวันที่สองของการเปิดเทอมคงไม่เป็นผลดีแน่

ไม่เป็นไร...ยังพอมีเวลาทำความรู้จักและให้ผมแกล้งอีกนาน

หลังจากเรียนช่วงเช้าเสร็จ ผมกับเพื่อนสนิทก็ลงมาอยู่ห้องสโมสร ห้องที่มีไว้สำหรับประชุมงานเตรียมงานหรือแม้กระทั่งนอนพักสายตา ดีที่อาจารย์​ยกคลาสในช่วงบ่าย ทำให้ผมมีเวลาลงมาอ่านสรุปกิจกรรมเฟรชชี่ที่จะถูกจัดขึ้นในอีกสามสัปดาห์​ข้างหน้า

"ท่านประธาน​ครับ" 

"กวนตีน" 

"ดาวปีที่แล้วมาขอให้น้องพรีมลงประกวด" รุ่นน้องปีสองและเพื่อนปีสามต่างรู้ว่าเธอคือน้องรหัสของผม และไม่แปลกที่เธอจะโดนทาบทามให้เป็นตัวแทนของคณะ ไม่ใช่เพราะเธอคือผู้หญิงหนึ่งในสองคนของชั้น แต่เพราะ...เธอน่ารักมาก

"คนอื่น" 

"ทั้งชั้นมีผู้หญิงสองคน" 

"น้องมึงไง"​ ผมบอกปัดโยนไปให้ไอ้ภัทร เพราะน้องรหัสของไอ้ภัทรก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ฉะนั้นไม่มีความจำเป็นต้องเป็นเธอ

"ไม่ ยัยนั่นขี้วีนเกิน" 

"..." ผมเหลือบตามองเพื่อนที่ทำเสียงหงุดหงิด ปฏิเสธหัวชนฝาเหมือนกัน

"แค่ประกวดป่าววะ มึงจะคิดเยอะเพื่อ" เริ่มไม่มั่นใจว่าประโยคนี้ ไอ้ภัทรบอกผมหรือบอกตัวเองกันแน่

"ไปถามเอง" 

"ถือว่าผ่านมึงละนะ"

"..." ผมเลือกที่จะเงียบไม่พูดตอบอะไรไปมากกว่านั้น ถ้าเธอตอบตกลง ผมคงไม่มีสิทธิ์ห้ามอะไร นอกจากให้คำแนะนำและคอยดูแลอยู่ห่างๆ เท่านั้น

ถึงเวลากิจกรรมผมกับเฮดว้ากก็พากันเดินมาห้องประชุมแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง โดยที่ผมมานั่งสังเกตการณ์​อยู่ตรงมุมด้านหน้าเพื่อที่จะได้มองเห็นได้ทั่วทั้งห้อง ผมตั้งใจเลือกห้องนี้เพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ร้อนเพราะมีเครื่องปรับอากาศ​และมีเก้าอี้ให้น้องๆ ได้นั่งสบาย

ผมชอบบรรยากาศ​การรับน้องแบบนี้นะ ให้ทุกคนได้พูดคุยและทำความรู้จักกันทำกิจกรรมละลายพฤติกรรม​ร่วมกัน ถ้ามีอะไรที่มันดูเกินไปก็เป็นหน้าที่ของเฮดว้ากที่ต้องควบคุมสถานการณ์​เพื่อความเรียบร้อย

และผลโหวตก็การคัดเลือกตัวแทนที่จะไปประกวดดาวและเดือนของคณะก็เป็นเอกฉันท์​ แน่นอนว่าทุกคนโหวตให้เธอเป็นตัวแทนในการประกวดครั้งนี้ 

หากผมไม่ได้คิดไปเอง ในตอนที่ทุกคนกำลังโหวตกัน คนตัวเล็กแอบชำเลืองมองมาทางผมเหมือนจะดูว่าผมยกมือโหวตให้เธอด้วยหรือเปล่า แน่นอนว่าไม่เพราะเพื่อความเป็นกลางประธานและพี่รหัสอย่างผมจำเป็นต้องงดออกเสียง

"พี่​เลนส์​ นี่ค่ะของที่ฝากไว้" หลังจากที่ปล่อยน้องปีหนึ่งกลับบ้าน เหลือเพียงเธอกับเพื่อนสนิทนั่งคุยกันอยู่สองคนไม่ยอมลุกไปไหน ไม่นานเธอก็ปลีกตัวเดินมาหาผมพร้อมกับยื่นถุงกระดาษ​สีดำมาให้

"...​"

"พี่เลนส์​เปิดเลยสิ พรีมอยากรู้ว่าชอบมั้ย" แววตากลมโตวิบวับราวกับเป็นมนต์สะกด จากที่ตั้งใจจะเอากลับไปเปิดดูที่ห้องต้องเปลี่ยนมาใช้มือแกะริบบิ้นที่ถูกผูกเอาไว้อย่างสวยงามเพราะท่าทางตื่นเต้นของเธอ

มือใหญ่ค่อยๆ หยิบกล่องหนังสีดำออกมาจากถุงกระดาษ​ส่งถุงให้เธอช่วยถือไว้ ส่วนเขาก็เปิดกล่องหนังดูของด้านในตามที่คนตัวเล็กต้องการอย่างตามใจ เพราะยังจำแววตาดูดุที่เธอมองเขาเมื่อเช้าได้ ยอมรับว่าเขากลัวเธอโกรธ

"นาฬิกาคู่?" นาฬิกาสีดำรุ่นเดียวกับเรือนที่เธอใส่ต่างกันแค่สีและที่อยู่บนข้อมือของเธอเรือนเล็กกว่า

"คู่ คู่อะไร ไม่คู่หรอก พรีมแค่ชอบเรือนนี้" เสียงหวานปฏิเสธติดๆ ขัดๆ ตกใจที่เขารู้ รู้ว่าเธอตั้งใจซื้อเรือนนี้มาให้เขาใส่คู่กัน

"หึ"

"หิว ไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อย"

"..." ทำแก้มป่องตาโตดูขี้สงสัยแบบนี้อีกแล้ว

"แลกกับนาฬิกา" และคงต้องพาเธอไปเลี้ยงข้าวอีกหลายมื้อ ถึงจะครบค่านาฬิกาเรือนนี้

"พรีมชวนใยไหมไปด้วยได้มั้ยคะ"

"กลัว?" 

"พรีมไม่ได้กลัว แต่พรีมให้เพื่อนรอ"

"ตามใจ"

เมื่อตกลงกันเรียบร้อย ผมก็รับถุงกระดาษจากเธอกลับมาใส่นาฬิกาตามเดิม ก่อนจะยืนเดินตามหลังคนตัวเล็กกับเพื่อนออกไปจากห้องประชุม และเดินนำไปที่รถยนต์​สีดำที่ผมเลื่อนมาจอดไว้ตรงด้านหลังอาคารเรียนเมื่อตอนพักกลางวัน ดีที่วันนี้เลือกรถสี่ประตูมาใช้ เพราะปกติแล้วผมชอบขับซุปเปอร์​คาร์สองประตูซะมากกว่า

"วันประกวดพี่เลนส์​จะไปเชียร์ยัยพรีมมั้ยคะ" ใยไหมเริ่มชวนคุยก่อนให้บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้น บอกตามตรงนอกจากมินินที่เป็นเพื่อนในกลุ่มและน้องสาวอย่างโฟกัส ผมก็ไม่เคยมานั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนไหน ครั้งนี้...เป็นครั้งแรก

ซึ่งมื้อนี้ผมเป็นคนเลือกร้านอาหาร เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นของไอ้ไอนี่แหละเพราะสะดวกและมีห้องส่วนตัว เรื่องความอร่อยไม่ต้องพูดถึงมีคะแนนรีวิวห้าดาวการันตีในทุกแพลตฟอร์ม​ ผมเลยกล้าพาเธอมา

"ถ้าว่าง" 

"ต้องว่างสิคะ ยัยพรีมต้องการกำลังใจนะ" 

"ใยไหม!" 

คนตัวโตที่กำลังนั่งเล่นเกมส์ในมือถือระหว่างรออาหาร แอบเปิดปฏิทินผ่านแอพพลิเคชั่นเลือกอิโมจิรูปแมวสีส้มใส่ลงในวันที่คนตัวเล็กประกวด 

ที่จริงเขาเคลียร์​ตารางเอาไว้รอตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าเธอเป็นตัวแทนเข้าประกวดอยู่ก่อนแล้ว

แค่อยากรู้ว่าเธอจะกล้าชวนเขาหรือเปล่าแค่นั้น...

 

 

#มาอีกสักตอน🐱

#อ่านเพลินๆ สบายๆ กันก่อนนะคะ

#เรื่องนี้ไรท์ตั้งใจว่าจะค่อยๆ ฟินแบบขั้นบันได😚