งานศพ 1

งานศพของปรางทิพย์ถูกจัดขึ้นที่ศาลาวัดแห่งหนึ่งในตัวเมือง จังหวัดพิษณุโลก โดยมีดอกไม้ประดับพอให้เห็นเป็นพิธี แขกเหรื่อที่มางานก็เพียงไม่กี่คน ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนบ้านที่รู้จักมักคุ้นกันกับลูกค้าประจำของร้านข้าวแกงที่อุดหนุนกันจนสนิทสนม

ส่วนจักรกฤษณ์สามีของผู้ตายซึ่งควรจะเป็นเสาหลักในการจัดการงานศพให้ภรรยาก็เงียบหายไปเป็นอาทิตย์ตั้งแต่ก่อนที่ปรางทิพย์จะเสียชีวิต ไม่มีใครรู้ข่าวหรือติดต่อได้ ทำให้ภาระค่าใช้จ่ายทุกอย่างตกไปที่พรพรรณผู้เป็นน้องสาวที่รีบ      ลางานกลับมาพิษณุโลกหลังจากรู้ข่าวร้ายของพี่สาวตัวเอง 

พรพรรณใช้เงินเก็บที่มีเพียงน้อยนิด รวมกับเงินของเพื่อนบ้านที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจัดการงานศพด้วยความเวทนาผู้ตายกับลูกสาวตัวน้อยที่จู่ ๆ ต้องกลายมาเป็นเด็กกำพร้าแม่เช่นนี้

หลังจากพระสวดอภิธรรมศพเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงแขกในงานไม่กี่คนที่ยังนั่งสนทนากันอยู่บนศาลาวัด รินรดาสวมชุดสีดำเก่า ๆ นั่งมองรูปถ่ายของมารดาที่กำลังส่งยิ้มให้อยู่หน้าโลงศพ แววตาของเด็กหญิงทั้งเศร้าสร้อยและแดงก่ำหลังจากผ่านการร้องไห้มาหลายต่อหลายครั้ง 

พรพรรณมองหลานสาวอย่างเวทนา ก่อนทรุดตัวลง      นั่งข้าง ๆ หากยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยสิ่งใด เด็กหญิงก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียก่อน

“น้าอ้อย รูปนี้แม่ดูสวยจังเลย น้าอ้อยรู้ไหม เมื่อก่อนตอนแม่ยังอยู่ แม่แทบจะไม่เคยยิ้มให้หนูเลย ส่วนใหญ่แม่จะยิ้มให้แต่ลูกค้า ส่วนหนูนาน ๆ ครั้งแม่ถึงจะยิ้มให้ หนูชอบแม่ในรูปนี้จัง  แม่ดูใจดี ไม่เหมือนเมื่อก่อนตอนที่แม่ยังอยู่กับหนู หนูชอบแม่แบบนี้จ้ะน้าอ้อย”

แววตาเป็นประกายของหลานสาว ทำให้พรพรรณถึงกับถอนหายใจออกมา พลางปรายตาไปมองภาพถ่ายของพี่สาว

“ริน แม่เราน่ะ เมื่อก่อนสมัยสาว ๆ เป็นผู้หญิงสวยมากเลยนะ ไม่มีใครสวยสู้แม่เราได้เลย ผู้ชายมารุมจีบเช้าถึงเย็นถึงจนหัวกะไดบ้านแทบไม่แห้ง แต่สุดท้ายพี่ปรางก็เลือกมันเป็นผัว ช่างเป็นเวรกรรมจริง ๆ บางที...หากพี่ปรางเลือกคนอื่นเป็นผัว ชีวิตอาจจะดีกว่านี้ก็ได้นะ” ประโยคสุดท้ายแผ่วเบา

อาจเป็นเพราะพรพรรณเห็นชีวิตครอบครัวของพี่สาวที่ทุกข์ยาก จึงทำให้เธอพลอยขยาดไม่อยากจะแต่งงานหรือมีครอบครัว จนไม่ยอมเปิดใจให้กับผู้ชายคนไหนเลยสักคน แม้แต่จักรกฤษณ์สามีของปรางทิพย์ ที่เธอรับรู้มาตลอดว่า เมื่อก่อนปรางทิพย์คิดว่าตัวเองเลือกผู้ชายที่ดีที่สุดมาเป็นสามีแล้ว แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าสุดท้าย ผู้ชายที่คิดว่าดี พอลายออกก็กลายเป็นแมงดาดี ๆ นี่เอง

“น้าอ้อยจ๋า แล้วแม่จะรู้ไหมว่าหนูสอบได้ที่หนึ่ง หนูเอาเกรดวางไว้หน้าโลงศพแม่ แม่จะรู้ไหมจ๊ะน้า”

คำถามของเด็กน้อยทำเอาคนเป็นน้าถึงกับน้ำตาซึมขึ้นมาอีกครั้ง

เธอมองไปยังพานหน้าโลงศพที่มีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ก็ให้สะท้อนใจ 

“ริน น้าว่า ต่อให้แม่เราตายไปแล้ว แม่ก็ต้องรู้ว่าหนูเป็นเด็กดีและตั้งใจเรียนมากแค่ไหน รินอย่าลืมสิ ตอนแม่ยังอยู่ หนูก็ตื่นแต่เช้ามาช่วยแม่เตรียมทำกับข้าวไปขายที่ตลาดทุกวันก่อนไปโรงเรียนไม่ใช่หรือ พอกลับมาถึงบ้านก็ยังช่วยทำงานบ้านอีก     น้าว่าแม่คงภาคภูมิใจในตัวหนูมากอยู่แล้วล่ะลูก”

ดวงตากลมโตของเด็กหญิงมองน้าสาวด้วยความแปลกใจ

“จริงหรือจ๊ะน้า แม่ภูมิใจในตัวหนูจริง ๆ หรือจ๊ะ”

“จริงสิ คนเป็นแม่น่ะ ยังไงก็ต้องภูมิใจในตัวลูก รักลูกอยู่วันยังค่ำ”

“ถ้าแม่รักและภูมิใจในตัวหนูจริง ๆ แล้วทำไมแม่ถึงเอาแต่ดุด่าหนูล่ะจ๊ะน้า”

คำถามไร้เดียงสาทำเอาพรพรรณถึงกับลมหายใจสะดุด

“ดุด่าเหรอ”

“จ้ะน้า แม่เอาแต่ดุด่าว่าหนูทุกวัน ต่อให้หนูพยายามทำดีแค่ไหน แม่ก็ไม่เคยชมหนูเลย น้ารู้ไหมจ๊ะ...ที่หนูตั้งใจเรียนหนักขนาดนี้เพื่อจะได้เป็นที่หนึ่งของห้อง หนูแค่อยากให้แม่ภูมิใจในตัวหนู ยิ้มให้หนูบ้าง ถ้าจะให้ดีหนูอยากให้แม่ชมหนูบ้างน่ะจ้ะน้า”

เสียงแผ่วเบาของเด็กหญิง ทำเอาพรพรรณตื้อในอก     เธอดึงร่างเล็กมากอดด้วยความสงสาร พลางหวนนึกถึงเรื่องราวเมื่อครั้งก่อน สมัยที่เธอเคยมาพักอยู่ที่บ้านของพี่สาวในช่วงตกงาน

ปรางทิพย์มักหลุดปากเล่าให้เธอฟังบ่อยครั้งยามเมื่อเหล้าเข้าปากว่า..