บทนำ

          “แม่ แม่จ๋า...”

          เด็กหญิงรินรดาในวัยแปดขวบ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วบ่งบอกถึงอารมณ์ดีใจตั้งแต่หน้าประตูบ้าน ในมือมีใบแสดงผลการเรียนว่าเธอสอบได้ที่หนึ่งหลังจากใช้ความพยายามตั้งใจเรียนและขยันอ่านหนังสือตลอดเทอมที่ผ่านมา ทั้งที่ตัวเองต้องตื่นตั้งแต่ตีสองครึ่งเพื่อช่วยแม่ทำข้าวแกงไปขายที่ตลาดทุกเช้า

          ทว่าพอเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องแปลกใจ วันนี้บ้านช่องเงียบเชียบผิดปกติไม่มีเสียงแม่ตะโกนด่าทอที่เธอทำเสียงดัง    ทั้งหม้อ ถาด อุปกรณ์ต่าง ๆ ซึ่งใช้ใส่ข้าวแกงไปขายที่ตลาดก็ยังคงวางระเกะระกะไม่ได้ถูกล้างทำความสะอาดอย่างที่ควรจะเป็น ผิดแผกไปจากทุกวันที่ผ่านมา

แม้แต่ขวดเหล้าที่วางบนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ก็ยังเหลือทิ้งไว้ครึ่งขวด ยิ่งทำให้รินรดารู้สึกผิดสังเกต เธอมองไปรอบกายด้วยความแปลกใจ ปกติขวดเหล้าเมื่อเปิดขวดแล้วแม่ของเธอจะดื่มหมดในเวลาไม่กี่อึดใจจนป่วยเป็นโรคพิษสุราเรื้อรัง แต่นี่กลับเหลือไว้

อะไรบางอย่างทำให้เด็กหญิงเริ่มร้อนใจ เหลียวมองมองผู้เป็นแม่ ไม่แน่ว่าอีกฝ่ายอาจจะเมาแล้วนอนหลับอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้าน

          “แม่...”

          รินรดาพยายามร้องเรียกอีกครั้ง หากก็ไม่มีเสียงตอบรับเช่นเคย เธอจึงเดินหาทั่วทั้งบ้านเพื่ออยากอวดเกรดเฉลี่ยในมือ ด้วยหวังว่าเมื่อแม่เห็นผลการเรียนในครั้งนี้ อาจจะมีรางวัลให้เธอเหมือนกับพ่อแม่เพื่อนคนอื่น ๆ ในชั้นเขาทำกัน แม้จะไม่ได้หวังอะไรมาก ขอแค่ได้คำชมเล็กน้อย หรือไม่ก็หยุดด่าเธอสักวันก็ยังดี

          “แม่ไปไหนนะ หรือจะไปตลาด...”

เด็กหญิงจงใจวางใบเกรดลงบนโต๊ะหน้าทีวีเพื่อให้เป็นที่สะดุดตาหากพ่อหรือแม่กลับมาเห็นจะได้ดีใจและชื่นชมเธอ

          เด็กหญิงวัยแปดขวบยิ้มกับตัวเองก่อนเดินเข้าไปหยิบหม้อไหและอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่วางระเกะระกะไปล้างทำความสะอาดและจัดเก็บให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นรอต้อนรับพ่อกับแม่

หากแล้วทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไป สายตาก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่ทอดตัวลงมาจากด้านบนคานเหล็กแข็งทื่อ    เมื่อเห็นภาพตรงหน้าชัด ๆ เด็กหญิงก็เบิกตาค้างตกตะลึง ตะโกนขึ้นสุดเสียง ก่อนเข่าอ่อน ทรุดกายลงไปกองที่พื้น

          “กรี๊ดดด...แม่!” 

          ร่างผอมบางถูกแขวนลอยอยู่กลางอากาศอย่าง              น่าสยดสยอง ใบหน้าบวมเขียวช้ำ ดวงตาปิดสนิท ลิ้นจุกปาก บริเวณลำคอมีเชือกไนล่อนผูกรัดแน่น ส่วนพื้นด้านล่างมีเก้าอี้ล้มอยู่

          รินรดาร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน เนื้อตัวสั่นสะท้าน    ไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง กว่าจะรู้ตัวอีกที เธอก็ถูกป้าจุเพื่อนบ้านที่ได้ยินเสียงกรีดร้องและวิ่งเข้ามาดู พอเห็นภาพอันน่ากลัวตรงหน้า คนมากวัยกว่าก็รีบตั้งสติแล้วคว้าตัวเธอออกมาจากที่เกิดเหตุก่อน

จากนั้น ภายในบ้านเช่าหลังเก่าก็ชุลมุนวุ่นวาย                   มีเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่ใครสักคนเรียกมาช่วยตัดเชือกและนำร่างของแม่เธอมาวางบนพื้น แต่ยังไม่ทันที่จะห่อร่างด้วยผ้าขาว รินรดาก็รีบหยิบใบแสดงผลการเรียนวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนนิ่งไร้ลมหายใจ

“แม่จ๋า...”

มือน้อยเขย่าร่างเย็นและแข็งเหมือนท่อนไม้ น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่สนใจกลิ่นเหล้าคุ้งที่โชยแรงออกมาจากร่างอันไร้วิญญาณ

“แม่! แม่เป็นอะไร ตื่นขึ้นมาสิแม่ นี่ไงเกรดหนูออกแล้วนะแม่ แม่ดูสิ เทอมนี้หนูสอบได้ที่หนึ่งด้วย ไหนแม่เคยบอกว่า ถ้าหนูสอบได้ที่หนึ่ง แม่จะให้รางวัลไง แม่ตื่นขึ้นมาสิ ตื่นมาให้รางวัลหนูก่อน แม่จะนอนแบบนี้ไม่ได้ ตื่นขึ้นมาสิแม่ ฮือ ๆ ตื่นสิ...”

          เด็กหญิงร่ำไห้น้ำตาหยดลงสู่ใบเกรดในมือจนเปียกชุ่ม แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามร้องเรียกเสียงดังหรือเขย่าแรงแค่ไหน   แม่ก็ยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง จนผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ถึงกับเบือนหน้าหนีแอบเช็ดน้ำตาด้วยความสงสารเวทนา

ป้าจุเข้ามาดึงร่างหนูน้อยออกไปยึดไว้มั่น ก่อนที่คนอื่น ๆ จะช่วยกันห่อหุ้มร่างคนตายด้วยผ้าดิบสีขาวแล้วช่วยกันยกออกไปจากบ้าน ท่ามกลางเสียงสะอื้นไห้ของเด็กหญิงที่พยายามตะโกนเรียกหาแม่ตลอดเวลา

“อย่าไป! อย่าเอาแม่หนูไป แล้วหนูจะอยู่กับใคร ฮือ...”