ตอนที่ 7 เมา

สามวันผ่านไป.. 

@บ้านวาฟิกซ์​

"ทรงนี้สวยไหมพี่เดวา" คนตัวเล็ก​โชว์​หน้าจอโทรศัพท์มือถือ​ให้พี่สะใภ้​คนโตอย่างเดวาดู​ เธอจะไปทำสีผมใหม่​ แต่ยังเลือกไม่ได้ว่าจะเอาสีไหนดี​ วันนี้เธอมีเรียนแค่ช่วงเช้า​ บ่ายเลยมาเล่นกับหลานที่บ้าน​ ทั้งเบื่อ​ ๆ​ ไม่รู้จะไปไหนด้วย

"พี่ว่าเราทำสีไหนก็สวย" ฮันน่าเธอเป็นคนสวยอยู่แล้ว ซึ่งไม่ว่าจะทำทรงไหนเธอก็ดูดี 

"หนูไม่​มั่นใจ​เลยค่ะ"

"เราเป็นคนสวยอยู่แล้ว​ฮันน่า ไม่ต้องทำอะไรเยอะก็สวย" เดวาเป็นคนที่มอบพลัง​บวกให้เธอในหลาย​ ๆ​ เรื่อง​ และเป็นคนที่เธอกล้าเปิดใจคุยปัญหา​ส่วนตัวด้วยอย่างไม่คิดลังเล​ ซึ่งเดวาเองก็รับฟังและคอยให้คำปรึกษา​ตลอด​ และเรื่องนั้นเธอก็รับรู้มาตลอดเช่นกันโดยที่พี่ชายทั้งสองของฮันน่าไม่มีใครรู้​ 

"จริงเหรอคะ" 

"มั่นใจตัวเองหน่อยสิ" 

"ก็หนู.." ก้มหน้าจิกมือตัวเองจนเป็น​รอยเล็บ

"สิ่งไหนทำแล้วมีความสุขให้ทำ อย่ามัวแต่คิดนั่นนี่​ ไม่งั้นเราจะมาเสียใจทีหลัง​นะ​" เดวาอยากให้ฮันน่าใจกล้ามากกว่านี้ กล้าเผชิญกับทุกปัญหา เท่าที่ดูฮันน่าไม่ใช่คนขี้ขลาด เพียงแต่เธอไม่กล้าก้าวออกกรอบตัวเอง นั่นเลยกลายเป็นความกลัวที่เธอสร้างมันขึ้นมา

"ก็จริง.." เธอเห็นด้วย​กับเดวาเอ่ยมา เพราะมัวแต่แคร์คนอื่นจนตัวเองไม่มีความสุข​ ฮันน่าเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง​ แต่สาเหตุ​มันก็มาจากใครบางคน​ คำพูดเขายังฝังอยู่ในหัวจนทุกวันนี้

"โอเคไหม?" 

"เรื่องอะไรเหรอคะ"

"...." เดวาส่งยิ้มให้คนตัวเล็กบาง​ ๆ​ ฮันน่าเข้าใจทันที​ว่าอีกคนหมายถึงอะไร​

"ถ้าหนูบอกว่าโอเคจะดูปลอมไปไหม"

"ไม่หรอก พี่เข้าใจ" เรื่องแบบนี้ไม่มีใครทำใจได้ง่าย ๆ หรอก แต่เราก็ไม่ควรไปจมปลัก​กับมันให้เสียเวลาชีวิต ฮันน่าสวยและเก่ง เธอมีโอกาสเจอผู้คนอีกมากมาย เดวาอยากเห็นฮันน่ามีความสุขสักครั้ง

"แฮ่~^^" อาจเป็นเพราะช่วงนี้​เธอไม่เจออีกคนเลยทำให้ลืมไปได้บ้าง​ หรือตัวเธอเองที่พยายาม​หลบหน้าเขาด้วยก็ไม่รู้

"พี่อยากเห็นเรายิ้มได้นะคนเก่ง" 

"ค่ะ​ หนูจะพยายาม" รอยยิ้มหวานเผยขึ้นบนใบหน้ารูปไข่ เธอต้องกลับมาเป็นฮันน่าคนเดิมให้ได้ 

"ดีมาก^^" 

"ขอบคุณนะคะพี่เดวา" เดวาดีกับเธอมาก ดีจนเธอไม่รู้จะขอบคุณอีกคนยังไงให้สมกับความใจดีนี้ 

"เราคือน้องสาวพี่​ มีปัญหา​อย่าเก็บไว้คนเดียวเข้าใจไหม?​" เธอไม่อยากเห็นฮันน่าเครียด​ คนตัวเล็กเสมือนน้องสาวคนหนึ่งของเธอ​ หวังว่าสักวันฮันน่าจะมีรอยยิ้มแห่งความสุขกับเขาสักที​ ทำไมจะดูไม่ออกว่าหญิงสาว​ฝืนตัวเองแค่ไหน

"คุยอะไรกันสาว​ ๆ" ซึ่งในขณะนั้น​เอง​..วาฟิกซ์​ที่เพิ่งกลับจากบริษัท​เดินยิ้มเข้ามาหาคนรักกับน้องสาวที่นั่งเล่น​อยู่โซฟาห้องรับแขก​

"เรื่องของผู้หญิงค่ะ" เดวาตอบคนรักกลับไปเสียงหวาน

"เฮียรู้ไม่ได้สินะ" เขาว่ายิ้ม ๆ พร้อมสวมกอดคนรัก

"ใช่แล้ว^^" เดวายิ้มหวานให้คนรักก่อนจะผละตัวออก เธอรับกระเป๋า​จากเขามาถือไว้พร้อมกับเดินไปเอาน้ำมาเสิร์ฟ​อีกคน

"ไงแสบ" ทักทายน้องสาว

"ทำไมวันนี้เฮียกลับเร็วจัง" 

"แค่ไปคุยงานกับไอ้ครูซ" เมื่อได้ยินชื่อคนที่พยามหลีกเลี่ยง​มาตลอด​ ฮันน่านิ่งไปครู่หนึ่ง​ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ​ เนื่องจากวันก่อนครูซมีธุระ​ด่วนเข้ามาทำให้ต้องนัดกันใหม่​ นั่นก็คือวันนี้​

"เฮียครูซทำไมเหรอคะ" ไม่รู้ทำไมเธอถึงอยากรู้การเคลื่อนไหว​ของเขาขนาดนี้ 

"ก็งานทั่วไป" งานที่จะทำร่วมกันในอีกไม่ช้า ซึ่งมีแค่เขากับครูซสองคน สามคนนั้นยังไม่มีใครให้คำตอบว่าจะร่วมด้วยไหม

"อ๋อ.." พยักหน้าราวกับเข้าใจ แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องเลยก็ตาม

"สรุปไงเรา​ จะมาฝึกงานกับเฮียไหม" เพราะเธอใกล้จบแล้ว​ อยู่ในช่วงหาที่ฝึกงาน​ เธอกำลังคิดว่าจะเอาที่ไหนดี​ หากไปฝึกกับวาฟิกซ์​และฟลินต์​ก็กลัวคนมองว่าใช้เส้นสายอีก​ ซึ่งเธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น​ อยากทำกับคนไม่รู้จักดีกว่าสบายใจด้วย

"ยังไม่รู้เลยเฮีย" 

"หรือจะเอาบริษัทเพื่อนเฮีย" วาฟิกซ์​รู้ว่าน้องสาวลำบาก​ใจหากต้องมาฝึกกับเขา​ ที่เขาเสนอเพื่อนตัวเองเพราะบริษัทครูซอยู่ใกล้กับมหา'ลัยฮันน่า มันคงสะดวกต่อการเดินทางด้วย

"ขอหนูคิดดูก่อนนะคะ​ ไว้จะบอก" เพื่อนพี่ชายเธอไม่ได้มีคนเดียวสักหน่อย 

"ครับ" เขาเคารพ​การตัดสินใจ​ของน้องสาว​ ไม่บังคับถ้าเธอจะไปฝึกที่อื่น​ ขอแค่บอกก็พอ ยังไงซะคนรับส่งก็คือฟลินต์อยู่ดี

"อยากกินอาหารฝีมือ​เฮียจังเลย~" ฮันน่าเข้าไปออดอ้อน​พี่ชายเสียงหวาน​ ช่วงนี้​เธอยุ่งจนไม่มีเวลามาหา​ วันนี้​ได้​มาแล้วจึงอ้อนให้อีกคนทำอาหารอร่อย​ ๆ​ ให้กิน​ ไม่ได้กินฝีมือ​วาฟิกซ์​นานแล้ว

"อยากกินอะไร" มีหรือที่เขาจะไม่ตามใจ นอกจากคนรักกับลูกก็น้องสาวนี่แหละที่ไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง​

"ตามใจคนทำค่ะ^^"  พลางส่งยิ้มหวานให้

"งั้นเตรียมท้องไว้รอเลย จะตุนให้อ้วนกันไปเลย"

"เย้! น่ารักที่สุดเลยเฮียใครเนี่ย"

"อะไรกันพี่น้องคู่นี้" เดวามาพร้อมกับของว่าง​ทานเล่น​ เธอวางถาดผลไม้​ลงบนโต๊ะ​กระจกใส​ น้ำเย็นถูกส่งไปให้คนรัก

"ขอบคุณ​ครับ​" รับมาดื่มพร้อมทำหน้าชื่นใจ​

"วันนี้​เฮียอาสาเป็นเซฟค่ะ" ฮันน่าเป็นคนตอบพี่สะใภ้

"จริงเหรอ?" เดวาทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ​ 

"ครับ" 

"วันนี้​เราสองคนน้ำหนัก​ขึ้นแน่นอน​"

"ฮ่า​ ๆ" นานแค่ไหนแล้วคนตัวเล็กไม่ได้หัวเราะแบบนี้ พอกลับมาอยู่กับครอบครัวเหมือนได้กลับมาชาร์จพลังให้ตัวเอง ทุกคนคือเซฟโซนให้กับเธอ

"โทรเรียกฟลินต์​มาด้วย" นาน​ ๆ​ จะได้ทานข้าว​พร้อมหน้าพร้อมตา วันนี้ฮันน่ามาแล้วงั้นก็เรียกฟลินต์​มาด้วยเลย​ 

"จัดไป~"

"เฮียไปเปลี่ยนชุดก่อน" จากนั้นวาฟิกซ์​ก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดเพื่อลงมาทำอาหารให้คนรักและน้องสาวได้ทานเย็นนี้​ ผ่านไปครึ่งชั่วโมง​ฟลินต์​ก็มาถึง​ บน​โต๊ะ​เต็มไปด้วยอาหารจานโปรดของทุกคน​ เสียงพูดคุยกันอย่างมีความสุข​ ตั้งแต่ฮันน่าแยกไปอยู่คนเดียวส่วนใหญ่​จะเป็นฟลินต์​มากกว่า​ที่เข้าไปหา​ ส่วนวาฟิกซ์​นั้นเอาแต่ทำงาน​ นาน​ ๆ​ ทีจะได้ไปหาเธอ​ หญิงสาวเองก็เข้าใจและไม่โกรธ​พี่ชาย​ เพราะต่อให้วาฟิกซ์​ไม่ค่อยได้ไปหา​ แต่เรื่องเงินค่าขนมเขาไม่เคยขาดเลยสักเดือน​ นี่แหละความสุขที่เธอต้องการ​ 

 

วันต่อมา

@​​​​​​ผับ

"ยัยฮันน่าแกเมามากแล้วนะ" ฟ้าสวยดึงแก้วเหล้าออกจากมือคนตัวเล็ก​ ตั้งแต่มาฮันน่าเอาแต่ยกแก้วอย่างเดียว​ ไม่พูดไม่จากับใคร​ แล้วมาวันนี้เพื่อนหนุ่มทั้งสามของเธอไม่มีใครรู้​สักคน เนื่องจาก​ฮันน่าขอเอาไว้​ เธออยากมาดื่มเงียบ​ ๆ​ โดยไม่มีใครมาคุม

"ทำไมเขาถึงใจร้ายกับฉันจัง​ อึก~" ความจริงเธอเตรียมตัวจะนอนแล้ว ทว่าอยู่ ๆ ความรู้สึกนั้นก็วนเข้ามาเล่นงานจนทำให้นอนไม่หลับ สุดท้ายฮันน่าจึงตัดสินใจลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดพร้อมกับโทรเรียกฟ้าสวยให้ออกมาเจอกัน 

"แกหมายถึง​ใคร?" ใบหน้าฟ้าสวยเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่เข้าใจว่าเพื่อนกำลังพูดถึงใคร 

"ฉันพยายามแล้ว​ พยายาม​ลืมแล้ว​ ฮึก~" อยู่​ ๆ​ ใบหน้าสวยก็เต็ม​ไปด้วยหยาดน้ำตา​ ฟ้าสวยตกใจรีบดึงตัวเพื่อนเข้ามากอดทันที​ เธอไม่รู้ว่าทำไมฮันน่าถึงร้องไห้​ มันผิดปกติ​ตั้งแต่คนตัวเล็ก​ชวนเธอออกมาดื่มโดยไร้สามคนนั้นแล้ว​ ไม่รู้ว่าเพื่อนเครียดกับปัญหา​หรือไปเจออะไรมา​ แต่อยากให้คนตัวเล็กรู้เอาไว้ว่ายังมีเธอและเพื่อนอีกสามคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ

"เป็นอะไรฮันน่า​ บอกฉันได้ไหม" น้ำเสียงที่เปล่งถามเต็มไปด้วยความห่วงใย 

"ฉันเจ็บ​" มือเล็กทุบลงที่อกข้างซ้ายเบา​ ๆ

"...." ฟ้าสวยเลือกจะเงียบแล้วปล่อยให้หญิงสาว​ระบาย​มันออกมาให้หมด​ 

"ทำไมเขาต้องใจร้ายกับฉันขนาดนี้​ ฮึก~" ใครบอกว่าเธอลืมได้​ เธอไม่เคยลืมเขาเลยต่างหาก​ ครูซยังคง​วนเวียน​อยู่รอบตัวเธอ​ ไม่ว่าจะผ่านไปเป็นวัน เป็นเดือนหรือเป็นปี​ เขายังเป็นคนเดียวที่เธอรัก​และคิดหาอยู่ตลอดเวลา แม้มันจะเป็นฝันลม​ ๆ​ แล้ง​ ๆ​ ก็ตาม​ ใครจะคิดว่าหลังจากสารภาพ​ความในใจไปแล้ว​ เขาจะเปิดตัวกับผู้หญิง​คนอื่น​ แต่พอรู้ข่าวว่าครูซเลิกลากับเธอคนนั้น​ ฮันน่าดีใจมากเพราะคิดว่าตัวเองกลับมามีหวังอีกครั้ง​ แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่คิด ต่อให้ครูซไม่มีใคร​..เขาก็ไม่มีวันหันมาสนใจเธอ​ ทั้งยังพ่นแต่คำพูดทำร้ายจิตใจ​ใส่ให้เธอเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า​ ไม่รู้ทำไมเธอถึงทนและยังรอเขาอยู่แบบนี้​ เพราะรักงั้นเหรอ..

"บอกได้ไหมว่าคะ.."

กึก! ยังไม่ทันจะได้ถาม​ ฟ้าสวยต้องเงยหน้ามองคนมาใหม่​ เธอชะงักไปเล็กน้อย​เมื่อสบตาเขากับแววตาดุดัน​คู่นั้น​ ร่างสูงโปร่ง​สวมเสื้อเชิต​สีดำกางเกงยีนส์​ยืนจ้องทั้งสองนิ่ง​ ครูซมาเที่ยวแล้วเผอิญเจอหญิงสาว​เข้าพอดี​ เขานั่งมองทั้งสองตั้งแต่มาถึงกระทั่ง​เป็นอย่างที่เห็น​ สุดท้ายทนดูไม่ไหวจึงมาโผล่อยู่ตรงนี้

"ฮะ​ เฮียครูซ" ฟ้าสวยจำครูซได้​ เพราะเขาเป็นคนเดียว​ที่เธอไม่กล้าสบตาด้วย​ นอกจากไมเนอร์​ก็ครูซนี่แหละที่เธอกลัว​ ทั้งที่คนตัว​สูง​ไม่เคยทำอะไรให้​ หรือเพราะรังสี​อำมหิต​มันแพร่กระจาย​ไปรอบตัวครูซ​ นั่นเลยทำให้เธอกลัวอีกคนอย่างไม่มีสาเหตุ​

"ส่งเธอมา" เอ่ยขึ้นนิ่ง​ ๆ

"ตะ​ แต่ว่า" ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อใจครูซ​ รู้ว่าอีกคนเป็นเพื่อนสนิท​กับวาฟิกซ์​พี่ชายฮันน่า​ เธอกลัวว่าครูซจะเอาไปฟ้องทั้งสองมากกว่าเรื่องที่มาเจอพวกเธออยู่ที่นี่

"ส่งเธอมา" เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง​ ทว่าครั้งนี้น้ำเสียงดุดัน​ขึ้นกว่าเดิม

"งั้นหนูฝากเพื่อนด้วยนะคะ" ฟ้าสวยจำใจส่งคนตัวเล็ก​ที่หลับคอพับไปแล้วให้กับครูซ​ 

"...." ร่างสูงเงียบไม่ตอบ​ เขารับฮันน่ามาพร้อมกับอุ้มขึ้นในท่าเจ้าหญิง​ก่อนจะเดินออกจากร้านไปในทันที 

"อย่าโกรธ​ฉันนะฮันน่า" หวังว่าพรุ่งนี้​ฮันน่าจะไม่งอนเรื่องที่ปล่อยให้เธอกลับไปกับครูซ​ ฟ้าสวยเองก็ต้องรีบเหมือนกัน​ กลัวฟ้าครามจะกลับมาก่อนแล้วรู้เข้าว่าเธอหนีเที่ยว​ ช่างเป็นอะไรที่หรรษา​เสียจริง