ตอนที่ 6 ดูเป็นเดือดเป็นร้อน

วันต่อมา

@ร้านเหล้า​

"ทำไมนานั่งคนเดียว" นำทัพหย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้ามหญิงสาวที่เป็นคนโทรเรียกเขาให้ออกมา 

"เบื่อ" พลางยกแก้วเหล้ากระดกลงคอ

"ไอ้ครูซไม่อยู่?"

"อืม" นัยน์ตา​คมลอบมองหญิงสาว​ตรงหน้า​ มิเกลยกเหล้าดื่มพลางมองไปรอบ​ ๆ​ ร้าน

"ทะเลาะกันหรือไง" นำทัพเอนตัวพิงโซฟา​ เขาจะนอนอยู่​แล้ว​ แต่มิเกล​ดันตามให้ออกมาเสียก่อน

"เกลไม่รู้ว่าทำไมครูซถึงเปลี่ยนไป" มิเกล ตัดพ้อถึงเหตุการณ์เมื่อวานตอนไปหาครูซที่บ้าน เธอตั้งใจไปหาเขา แต่อีกคนกลับเมินเฉย​ราวกับว่าเธอเป็นเพียง​อากาศ ความน้อยใจเข้าเล่นงานจนเธอไม่อยากไปเหยียบบ้านหลังนั้นอีก

"เช่น?" ก็เห็นว่าครูซเหมือนเดิมทุกอย่าง ตรงไหนที่บอกว่าเพื่อนเขาเปลี่ยนไป

"ครูซเริ่มเมินเกล ไม่อยากอยู่ด้วยกันหรือไปไหนกันสองต่อสองเหมือนเมื่อก่อน" ไม่ใช่เธอหรอกเหรอที่เอาแต่เก็บตัวไม่ออกมาเจอเพื่อนฝูง​ เขาเข้าใจแบบนั้นนะ

"อืม.." นำทัพครุ่นคิด แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสาเหตุ​เกิดจาก​อะไร ครูซไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล​ ทุกอย่างที่เพื่อนเขา​ทำ​ เขามั่นใจว่าอีกคนไตร่ตรอง​มาดีแล้ว​ 

"เกลควรทำยังไงดีทัพ" หญิงสาว​สบตากับเพื่อนตัวสูงเพื่อขอความเห็น​​ เธอควรทำยังไง​ให้ครูซกลับมาเป็นเหมือนเดิม​ ทว่าวูบหนึ่งที่นำทัพเห็นแววตาอีกคนแปลกไป​ มุมปากยกยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ลองคุยกับมันตรง ๆ ดูสิ" ยังไงซะทั้งสองก็เป็นเพื่อนของเขาทั้งคู่​ เขาไม่อยากออกตัวแรงเกินไปว่าอยู่ข้างใคร ขอเป็นกลางดีสุด 

"...." มิเกล​ก้มมองมือตัวเอง​

"ถามมันดูว่าเป็นอะไร" ถ้าไม่คุยกันก็จะเป็นอยู่​แบบ​นี้​

"ครูซแทบไม่เปิดโอกาสให้เกลเลย"

"มันคงเครียด" ช่วงนี้ที่โกดังครูซเองก็มีปัญหา เพื่อนเขาคงเครียดกับงานด้วย ครูซเป็นคนที่เวลามีปัญหาอะไรมักไม่พูดหรือขอความช่วยเหลือจากใคร ทุกอย่างที่วิ่งเข้าหาเขาจัดการเองหมด แม้ว่ามันจะหนักหนาสาหัสแค่ไหนเขาก็เลือกไม่ร้องให้ใครช่วย นำทัพที่เป็นเพื่อนกับครูซมานาน เรื่องบางเรื่องยังไม่รู้เกี่ยวกับครูซเลย และเขาก็ไม่คิดเซ้าซี้ ถ้าเพื่อนอยากบอกคงบอกเองนั่นแหละ 

"หรือครูซมีคนใหม่" เธอสงสัยแต่ไม่กล้าถามแฟนหนุ่ม​ต่อหน้า

"ไม่รู้" เรื่องของคนสองคนปล่อยให้เขาจัดการกันเอง 

"ทัพช่วยเรา.."

"ไปเคลียร์กันเอง" ไม่อยากยุ่ง​ ลำพัง​ตัวเองก็จะตายห่าอยู่ละ

"ทำไมล่ะ เราไม่ใช่เพื่อนทัพเหรอ" แววตาใส​ซื่อ​แฝงความ​น้อยใจเอ่ยถามเพื่อนสนิท​ นำทัพเองก็ไม่ต่าง​จาก​ครูซ​ ทำราวกับว่าเธอไม่ใช่เพื่อน

"อย่ามาใช้คำพูดนี้กับฉัน" น้ำเสียงนำทัพแข็งกร้าวจนมิเกลหน้าถอดสี สมกับเป็นเพื่อนครูซ สองคนนี้เหมือนกันตรงที่ไม่แคร์ใครทั้งนั้น เกลียด​พวกพูดจาไม่รู้เรื่อง อย่างเช่นมิเกลตอนนี้ เธอกำลังออกนอกประเด็นเรื่องเธอกับครูซ แล้วมากดดันเขาแทน

"ขะ ขอโทษ"

"กลับละ" บรรยากาศ​มันเสียไปแล้ว​ ให้อยู่ต่อคงไม่สนุก​

"ละ แล้วเราล่ะ" ปรายตามองหญิงสาว​เล็กน้อย​

"มายังไงก็กลับแบบนั้น" นี่แหละตัวตนเขา​ ความอ่อนโยนมีให้เฉพาะ​คนที่ควรได้รับมันเท่านั้น

"...." มิเกลสะอึกคำตอบเพื่อนตัวสูง ปกตินำทัพก็ไม่ค่อยสนใจเธออยู่แล้ว ใครจะคิดว่าอีกคนจะเย็นชาได้ถึงขนาดนี้ แววตาที่เหมือนจะอ่อนโยนมองตามเพื่อนไปสุดสายตา มือเล็กหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมาส่งข้อความหาใครบางคน หลังจากอีกฝ่ายตอบกลับมาเธอจึงลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินออกจากร้านไปสีหน้านิ่งเรียบ

 

"อยู่ไหน"

(โกดัง) 

"เดี๋ยวกูเข้าไป"

(อืม) นำทัพโทรหาครูซเมื่อพาตัวเอง​ขึ้นมานั่งบนรถ ขณะที่กำลังจะออกรถ สายตาเขาไปปะทะเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง มิเกล​กำลังขึ้นรถไปกับใครสักคนที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ นำทัพส่ายหัวเล็กน้อยหลังจากรถคันนั้นเคลื่อน​ตัวออกไป​ มือหนาเข้าเกียร์ก่อนจะ​ขับตามไป​ เพื่อไปหาครูซที่โกดัง​ทันที​

 

@โกดัง

Part​ : ครูซ

ตึกตึก..

"...." ผมปรายตามองไอ้นำทัพขณะที่​มันเดินล้วงกระเป๋า​มานั่งโซฟาข้าง​ผม มันมองไปที่ลูกน้องผมนิ่ง ๆ 

"เอาไปไหนวะ" มันคงสงสัย​ว่าลูกน้อง​ผมเคลื่อน​ย้าย​สินค้า​ไปไหน

"ส่ง" ตอบมันสั้น​ ๆ​ ขี้เกียจ​พูด

"ไหนตอนแรก​มึงบอกช่วงนี้หยุดส่ง" มันคงแปลกใจที่อยู่ ๆ ผมกลับคำ​มาส่งของเหมือนเดิมทั้งที่เพิ่งคุยกับมันไปวันก่อนว่าช่วงนี้ตำรวจกำลังจับตามอง ทำให้ผมขยับตัวทำอะไรได้ไม่มาก แต่ไอ้ไมเนอร์มันเสือกอาสาเข้ามาช่วย ซึ่งตอนแรกผมปฏิเสธมันไป เพราะไม่อยากให้เพื่อนมาเดือดร้อนด้วยเวลาเกิดเรื่อง แล้วคิดว่ามันจะฟังผมไหมล่ะ สุดท้ายก็ต้องยอมให้มันอยู่ดี เอาจริงมันมาช่วยก็ดีเหมือนกัน ถ้าผมไม่ได้ส่งแน่นอนว่าความเสียหายมหาศาล 

"ไอ้ไมเนอร์ช่วย"

"ไอ้ขี้เก็กนั่นน่ะเหรอ" เหมือน​มันไม่เก็กอย่างนั้นแหละ

"อืม" มันชอบเรียกไอ้ไมเนอร์ว่าขี้เก็ก ทั้งที่มันสองตัวก็พอ​ ๆ​ กัน

"เอาเรื่องว่ะ" 

"แล้วมึงมีอะไร" มันต้องมีเรื่องแหละ​ ไม่งั้นคงไม่ลากสังขาร​มานั่งเสนอ​หน้าอยู่ตรงนี้

"มิเกลโทรให้กูไปหา" อ่า​ เหมือน​เริ่มเข้าใจมากขึ้น​

"...." รอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ

"มาปรึกษากูเรื่องมึง"

"...." ผมยังคงเงียบ ไม่รู้ว่าต้องออกความเห็นอะไร 

"มึงจะทำแบบนี้จริงดิ"

"...." ไม่ได้อยากเป็น รอแค่เวลาเท่านั้น

"กูไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนต้องแตกหักเพราะเรื่องนี้นะ แต่กูก็เข้าใจมึง" 

แอดด

"นาย คุณไซลอนมาครับ"

"อืม" มันมาทำไม 

"ใครวะ" มันเคยเจอนะ แต่มันไม่จำ

"...." ขี้เกียจ​ตอบ​ มันเคยจำอะไรได้บ้างนอกจากเรื่องเอา

"เด็กมึง?" เด็กบ้านป้ามึงสิชื่อแมนขนาดนี้​ ยังไม่ทันที่ผมจะได้ด่ามันไป​ ไอ้ไซลอนผลักประตู​เข้ามาเสียก่อนพร้อมกับเอ่ยประโยค​ที่ทำผมขมวดคิ้ว​ทันที​

"คืนนี้​อย่าเพิ่งส่ง" 

"ทำ​ไม?"

"เชื่อกู"

"ทุกอย่างพร้อมหมด​แล้ว​" จะให้ผมมาล้มเลิก​กลางคัน​ได้ยังไง​ อีกไม่กี่ชั่วโมง​ผมต้องส่งแล้ว​ หากเลื่อนอีก​ ครั้งนี้ผมต้องเสียลูกค้ารายใหญ่​อีกคนแน่นอน​ ถึงมันจะทำให้ขนหน้าแข้ง​ผมไม่ร่วงก็ตาม​ แต่เราควรรักษา​ลูกค้าเอาไว้​ 

"เรื่องนั้นกูเคลียร์​ทางแล้ว" ลืมบอกว่ามันก็มีส่วนร่วม​ในครั้งนี้​ แต่นาน​ ๆ​ มันจะสนใจทำกับผม​ ไม่รู้ว่าคึกอะไรถึงอยากทำ

"ให้เดาคงหนีไม่พ้นพวกสวะ" ทั้งผมและไอ้ไซลอนมองไปที่ไอ้นำทัพพร้อมกัน

"ประมาณ​นั้น" 

"ไหน​ ๆ​ ก็ไม่ได้ไปแล้วมาแดกเหล้ากับกูหนิ"

"ดู​มึง​ว่างนะ" ผมว่าให้มัน

"แน่นอน"

"กูกลับละ​ มาแค่นี้แหละ" 

"วันหลัง​โทรมาก็ได้ไอ้เวร" มันจะมาให้เสียเวลา​ตัวเองทำไม​ โทรเข้ามาก็จบ

"ทางผ่าน" แล้วมันก็หมุนตัว​ออกจาก​ห้องไปเลย

"เพื่อนมึงแต่ละคนดูเย็นชา​กันจังวะ"

"เลิกสนใจมันเถอะ"

"สรุปเอาไง"

"มันพูดขนาดนี้กูคงไปมั้ง"

"เออ​ อีกเรื่อง​ที่กูยังไม่บอกมึง" จ้องหน้ามันไป

"กูเห็นน้องสาว​เพื่อนมึง"

"ที่ไหน" ผมยิงคำถามกลับไปทันควัน แล้วมันไปเจอเธอได้ยังไง​

"แล้วบอกไม่สนใจ" กวนตีนนะมึง

"อย่ากวนตีน"

"แถว​ ๆ​ โรงแรม​มึง​ เห็นขึ้นรถไปกับผู้ชาย​คนหนึ่ง" 

"เมื่อวาน?" 

"อืม​"

"...." ต้องเป็นวันนั้นแน่นอน​ จำตอนที่ผมออกไปสูบบุหรี่​ตรงระเบียง​แล้วบอกว่าเจอใครบางคน​ได้ไหม​ นั่นแหละ..ผมเจอฮันน่า​ พอไอ้นำทัพบอกว่าเจอเธอกับผู้ชาย​ ทำผมแค่นหัวเราะ​ออกมาเบา​ ๆ​ นี่น่ะเหรอคนที่มาสารภาพ​รักกับผม​ น่าสมเพช​

"ดูมึงเป็นเดือด​เป็น​ร้อน​นะ" พล่ามอะไรของมัน​ ผมก็ปกติ​ จะไปเดือดร้อน​ทำไม​ อยากไปไหนกับใครก็เรื่องของเธอสิ​ สนใจ​ทำไม

"หุบปาก" 

"หึ~​ อย่าเหี้xเยอะ​ ถึงวันนั้น​แล้ว​จะมาเสียใจ​ทีหลัง​" 

"อย่ามาสอนกู" 

"เตือนในฐานะ​คนระยำเหมือนกัน" 

"จะแดกไหมเหล้า" 

"พอเตือนก็เปลี่ยน​เรื่อง​ ไอ้ฉิบหาย​"

"ถ้าจะพล่ามก็ไสหัวกลับไป" 

"เหี้xเหมือนกัน​ไม่มีสิทธิ์​ไล่ครับ" 

"สัส" เบื่อจะเถียง​กับมันเลยลุกไปเอาเหล้ามานั่งดื่มแก้เบื่อ​ พรุ่งนี้​ต้องเข้าไปคุยงานกับไอ้วาฟิกซ์​ที่บริษัท​แต่เช้า​ หนีจากไอ้เวรนี่ก็ไปเจอมัน​ ทำไมชีวิต​ผมต้องมาเจอพวกมันด้วย​ น่ารำคาญ​ พวกผมนั่งดื่มกันไปกระทั่งตีสองกว่า​จึงแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน​

End : ครูซ