LOGINShare
บทที่ 414
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 415
สีหน้าของจ้าวเสวียนจีพลันอึมครึม สายตาดูหม่นหมองเดิมทีเขาสามารถอยู่ในตำแหน่งที่มั่นคงท่ามกลางพายุ และคอยชักนำให้ตำหนักบูรพากับเหวินอ๋องต่อสู้กัน แต่ตอนนี้ลูกชายกลับตกหลุมพราง ทำให้เขาต้องลงมาเล่นในสนามด้วย เกรงว่าตอนนี้คนที่ได้ประโยชน์ก็คือตำหนักบูรพาตอนนี้เอง จ้าวไท่ไหลก็ตระหนักถึงความสำคัญของเรื่องนี้แล้วเขาไม่ได้คิดถึงข้อต่อภายใน แต่เมื่อมองดูท่าทางโกรธเกรี้ยวของบิดา เขาก็รู้ว่าตัวเองนั้นสร้างปัญญาใหญ่แล้วจริงๆ จ้าวไท่ไหลข่มความเจ็บปวดแล้วกล่าวอย่างระมัดระวังว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?”จ้าวเสวียนจีพูดหน้าเครียดว่า “จะทำอะไรได้อีกล่ะ? ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าจะถูกกักบริเวณให้อยู่แต่ในบ้าน ถ้าไม่มีคำสั่งของข้า และเจ้ากล้าก้าวออกจากบ้านแม้แต่ครึ่งก้าว ก็อย่าตำหนิที่ข้าจะตัดหางปล่อยวัดเจ้า!”จ้าวไท่ไหลพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “ท่านพ่อ ไม่จริงใช่ไหม? ท่านทำเช่นนี้ไม่สู้ฆ่าข้าเสียเลยล่ะ!”“เช่นนั้นก็ตายไปซะ!” จ้าวเสวียนจีพับแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ตายไปซะก็ยังดีกว่าปล่อยให้เจ้าก่อหายนะขึ้นมา”พูดจบ เขาก็ไม่อยากเห็นหน้าจ้าวไท่ไหลอีกต่อไป จึงตะคอกใส่ว่า “ไสหัวกลับไปที่เรือน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 416
“ฝ่าบาท!”เก๋อผิงอี้วิ่งไปหาหลี่เฉินและคุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วกล่าวด้วยความเคารพว่า “ทูลฝ่าบาท เรือนจำของกรมยุติธรรมนั้นเป็นสถานที่ที่เปียกชื้นและสกปรก พระวรกายดั่งทองพันชั่งเช่นฝ่าบาทไม่ควรเข้าไปในนั้น”หลี่เฉินมองเก๋อผิงอี้อย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่ควรเข้าไป? เจ้ากำลังสั่งข้าอยู่งั้นหรือ?” เก๋อผิงอี้ตัวสั่นและรีบตอบว่า “กระหม่อมมิกล้า”“ไม่กล้า?” หลี่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา “หรือว่ามีอะไรน่าอายที่เจ้าไม่กล้าแสดงให้ข้าเห็นหรือเปล่า?”ขณะที่เก๋อผิงอี้กำลังจะพูด ดาบของซานเป่าก็จ่อไปที่คอของเขาแล้ว“ใต้เท้าเก๋อ เรือนจำของกรมยุติธรรมไม่อนุญาตให้คนเข้าไป แต่เรือนจำของหน่วยบูรพายินดีต้อนรับใต้เท้าเก๋อให้เข้าไปดู สงสัยว่าใต้เท้าเก๋ออยากจะไปหรือไม่?”ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา เก๋อผิงอี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกตอนนี้เอง หลี่เฉินก็เข้าไปในกรมยุติธรรมแล้วหลังจากที่ซานเป่าเก็บดาบ เขาก็เดินตามไป เก๋อผิงอี้เรียกเจ้าหน้าที่คนหนึ่งให้รีบไปตามเสนาบดีกรมยุติธรรมเฉียนซื่อเหยียนให้มาที่นี่โดยเร็วที่สุด จากนั้นก็ติดตามเข้าไปอย่างหวาดกลัวหลี่เฉินเดินไปจนถึงเรือนจำของกรมยุติธรรม เมื่อเข้าไปในคุกที่มืด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 417
เมื่อหลี่เฉินกล่าวประโยคนี้ เจ้าหน้าที่จากกรมยุติธรรมก็หน้าซีดด้วยความหวาดกลัวเก๋อผิงอี้ก็ร้องขอความเมตตาเช่นกัน แต่องครักษ์เสื้อแพรสองนายก็หามเขาขึ้นมาและโยนเข้าไปในห้องขังภายในห้องขังสกปรกเต็มไปด้วยน้ำที่มีกลิ่นเหม็นและโสโครก เก๋อผิงอี้ที่คุ้นเคยกับชีวิตหรูหราจึงเปล่งเสียงกรีดร้องออกมา เขาลุกขึ้นและอยากจะหนี แต่ทว่าไม่ทันได้ยืดตัว หัวก็ไปชนกับเพดานคุกแล้วเสียงดังโป๊กดังขึ้น หมวกขุนนางของเก๋อผิงอี้ก็ร่วงลงมา ผมกระเซอะกระเซิงและมีเลือดไหล สภาพดูน่าสังเวชมากเขาไม่สนความเจ็บปวด แต่ตะเกียกตะกายไปหน้าประตูคุก จับเสาเหล็กเอาไว้แล้วอ้อนวอนหลี่เฉิน “ฝ่าบาท กระหม่อมถูกใส่ร้าย กระหม่อมเพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น การตำหนิที่รุนแรงเช่นนี้ถูกโยนให้กระหม่อมทั้งหมดได้อย่างไร กระหม่อมไม่ยอม!”เมื่อมีเก๋อผิงอี้เป็นผู้นำ เหล่าเจ้าหน้าที่และขุนนางกรมยุติธรรมคนอื่นๆ ที่กลัวว่าตัวเองอาจจะกลายเป็นแบบนั้น จึงพากันคุกเข่าลงกับพื้นแล้วกล่าวพร้อมกันว่า “ฝ่าบาทโปรดเมตตา”เวลานี้ สวีฉังชิงที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการทรมานมากมายก็รู้สึกเดือดพล่าน แม้จะถูกองครักษ์เสื้อแพรพาตัวออกมา แต่เขาก็ยังพูดเสียงหนักแน่นว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 418
เมื่อหลี่เฉินออกคำสั่ง ซานเป่าที่ต้องการบีบคอเก๋อผิงอี้ให้ตายก็ปล่อยมือโดยไม่ลังเลหลังจากได้อิสรภาพในการหายใจอีกครั้ง เก๋อผิงอี้ก็เอามือกุมคอแล้วนอนลงกับพื้นพร้อมหอบหายใจ ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่าการหายใจเป็นสิ่งที่สวยงามมาก จนกระทั่งเสียงของหลี่เฉินดังขึ้น “เงยหน้าขึ้นมา”หลังจากที่เก๋อผิงอี้ฟื้นความสงบแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉิน“ก็จริงที่เจ้าเป็นเพียงเบี้ยตัวหนึ่ง เรื่องเหล่านี้สาเหตุก็มาจากสำนักราชเลขา แต่ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าคิดว่าการที่ข้าจัดระเบียบกรมยุติธรรม กวาดล้างขุนนางเช่นเจ้า เป็นเพราะว่าข้าอยากจะระบายความโกรธ? หรือต่อสู้แย่งชิงอำนาจ?”คำถามของ ทำให้เก๋อผิงอี้หัวเราะอย่างเย็นชา “หรือว่าไม่ใช่?” “แน่นอนว่าไม่”ดวงตาของหลี่เฉินเย็นลง เขากล่าวเสียงเรียบว่า “เจ้าประเมินข้าต่ำไป”“กรมยุติธรรมบังคับใช้กฎหมายของจักรวรรดิ เป็นตัวแทนของกฎหมายที่ปกครองบ้านเมืองของจักรวรรดิ กฎหมายที่ปกครองบ้านเมืองคืออะไร?”“ดินแดนทั้งหมดของต้าฉิน ราษฎรและขุนนางทั้งหมดของต้าฉินจะต้องอยู่ภายใต้กฎหมาย กฎหมายคือสิ่งที่อนุญาตให้ผู้คนในต้าฉินสามารถปฏิบัติได้ มีกฎหมายให้ปฏิบัติตาม หากท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 419
สายตาของทั้งคู่ต่างสบตากันแม้ว่าจะไม่มีการแลกเปลี่ยนคำพูดสักคำ แต่ในฐานะคนสนิทของเฉียนซื่อเหยียน เก๋อผิงอี้ก็เข้าใจถึงการข่มขู่ด้วยท่าทางที่น่ากลัวนั้นแล้ว เก๋อผิงอี้กัดฟันไม่ยอมพูดอะไร เขารู้ว่าตัวเองจบเห่แล้ว แต่ว่าเขายังมีครอบครัว หากเขาขายเฉียนซื่อเหยียน เฉียนซื่อเหยียนก็มีหลายวิธีในการจัดการกับครอบครัวของเขา หากมีจุดจบสองอย่าง เขาจะเลือกทางที่อันตรายน้อยกว่า เก๋อผิงอี้ไม่กล้าเสี่ยงชีวิตทั้งครอบครัวของเขาฉากนี้ล้วนอยู่ในสายตาของหลี่เฉินเขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “เก๋อผิงอี้ หากเจ้าไม่พูด ทุกอย่างก็จะจบลงที่เจ้า”ก่อนที่เฉียนซื่อเหยียนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ได้ยินหลี่เฉินพูดต่อว่า “และเจ้าจะต้องรับผิดทุกอย่าง เจ้าดูหมิ่นกฎหมายของต้าฉิน ทำลายกฎเกณฑ์และข้อบังคับของต้าฉิน สิ่งนี้นับเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรง มันเพียงพอที่ข้าจะสั่งลงโทษตระกูลเจ้าได้”“เจ้าเป็นรองเสนาบดีกรมยุติธรรมฝ่ายขวา ไหนลองบอกข้ามาสิ การลงโทษแบ่งออกเป็นกี่ระดับ?”เก๋อผิงอี้หน้าซีดเผือด เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ยากลำบากว่า “แบ่งออกตามความรุนแรงได้สามระดับ ระดับหนึ่ง การมั่วสุมก่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 420
คำพูดของหลี่เฉินทำลายการป้องกันของเก๋อผิงอี้อย่างสิ้นเชิงเขาไม่กล้าจินตนาการว่า หากภรรยาและบุตรสาวของตัวเองนั้นตกอยู่ในมือของหน่วยบูรพาแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้น มันอาจจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตายดังนั้นเขาจึงไม่สนใจอีกต่อไป เขาคุกเข่าลงกับพื้นและร้องว่า “ได้โปรดไว้ชีวิตครอบครัวของกระหม่อมด้วยเถิด พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ ข้ายอมพูดแล้ว”เมื่อเฉียนซื่อเหยียนซึ่งถูกหลี่เฉินเตะลงกับพื้นเห็นสิ่งนี้ ก็เกิดความกล้าขึ้นมา พยายามลุกขึ้นจากพื้นและดึงดาบที่เอวของผู้คุมที่อยู่ข้างๆ ออกมา และแทงไปที่เก๋อผิงอี้“ไอ้สุนัขนี่ พอใกล้ตายก็คิดจะแว้งกัดคน?”ดวงตาของเฉียนซื่อเหยียนดูดุร้าย เขาแทงดาบไปที่ลำคอของเก๋อผิงอี้ ตั้งใจที่จะฆ่าเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวเฉียนซื่อเหยียนพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิต แต่ก่อนที่ดาบของเขาจะได้สัมผัสกับเก๋อผิงอี้ ซานเป่าก็บีบดาบไว้ด้วยมือเปล่าเฉียนซื่อเหยียนมองซานเป่าที่ใช้มือเปล่าๆ บีบใบดาบด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ดาบเหล็กในมือของเขาถูกบดขยี้จนแหลกเหลว ทำให้หัวใจของเฉียนซื่อเหยียนเต้นผิดจังหวะเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ใต้หล้านี้จะมีคนที่สามารถรับดาบด้วยมือเปล่าได้จริงๆ แถมวรยุทธ์ยั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 421
แม้ว่าเฉียนซื่อเหยียนจะเพิ่งเข้ามารับตำแหน่งเสนาบดีกรมยุติธรรมเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แต่ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนก็ทำงานอยู่ในกรมยุติธรรมมาโดยตลอดกรมยุติธรรมในฐานะหน่วยงานบังคับใช้กฎหมายของจักรวรรดิ ย่อมมีอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ชายสองคนนี้ใช้อำนาจของตนเพื่อแทรกแซงคดีต่างๆ หรือแม้กระทั่งใช้อำนาจกฎหมายอาญาเพื่อล้างแค้นเรื่องส่วนตัว ซึ่งเป็นคดีนับไม่ถ้วนตราบใดที่มีเงิน ไม่ว่าจะก่ออาชญากรรมร้ายแรงแค่ไหน แต่คนสองคนนี้ก็สามารถใช้วิธีการต่างๆ เพื่อยุติคดีได้ ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา อาชญากรรมที่พวกเขาก่อนั้นมีมากมายเกินกว่าจะบรรยายได้ “พาคนสองคนนี้ รวมถึงรายชื่อคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องไปที่เรือนจำหน่วยบูรพา” หลี่เฉินซึ่งสูญเสียความไว้วางใจกรมยุติธรรมอย่างสิ้นเชิงได้ออกคำสั่งโดยตรงกับซานเป่า“ใครก็ตามที่ขัดขวางจะถูกดำเนินการในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิด” ซานเป่ารับคำสั่งในทันที “พาสวีฉังชิงกลับไปรักษาตัวให้ดี” เมื่อหลี่เฉินพูดจบ เขาก็สะบัดแขนเสื้อและเดินออกจากคุกอันมืดมิดของกรมยุติธรรมในวันแรกของเดือนแรก ตำหนักบูรพาได้จัดระเบียบกรมยุติธรรม เฉียนซื่อเหยียน เสนาบดีก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 422
ข้อเสนอของหลี่เฉิน ทำให้ซูเจิ้นถิงแสดงสีหน้าตกตะลึง ไม่ใช่ว่าท่านจิ้งจือมีคุณสมบัติไม่พอ แต่...“ฝ่าบาท ท่านจิ้งจือมีชื่อเสียงเกริกก้องไปทั่วโลกใต้หล้า ในช่วงปีแรกๆ องค์จักรพรรดิเคยเชิญเขาให้รับราชการอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกปฏิเสธ ความทะเยอทะยานของเขาไม่ได้อยู่ในราชสำนัก แต่อยู่ในกระท่อมมุงจาก และสนใจเรื่องภูเขาธารา”“ชื่อเสียงของท่านจิ้งจือนั้นสูงส่งมาก อาจกล่าวได้ว่าเป็นปราชญ์ขงจื๊อที่ยังมีชีวิต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ราชสำนักก็ไม่สามารถใช้กำลังบังคับเขาได้”“ดังนั้น หากฝ่าบาทต้องการแนวทางใหม่เช่นนี้จริงๆ ก็อย่าทรงคาดหวังมากนัก”ซูเจิ้นถิงพยายามใช้ถ้อยคำแบบอ้อมๆ แต่ก็ยังคงกังวลว่าคำพูดของเขาจะทำให้หลี่เฉินหงุดหงิด และต้องการให้เขาไปพาตัวท่านจิ้งจือมา และถ้าหากจัดการไม่ดี องค์รัชทายาทก็จะกลายเป็นเป้าหมายถูกวิจารณ์ทั้งทางวาจาและลายลักษณ์อักษรจากนักวิชาการทั่วใต้หล้า นี่ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับองค์รัชทายาทอย่างแน่นอนหลี่เฉินเห็นความกังวลของซูเจิ้นถิง จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารู้เรื่องนี้ดี เมื่อพูดถึงความมั่นใจ ถึงแม้ว่าข้าจะมั่นใจอยู่หลายส่วน แต่ก็รู้ด้วยว่าท่านจิ้งจือนั้นโน้มน้าวได้ย
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
