บทที่ 745

บนเตียงหงส์ ร่างของทั้งสองแนบชิดกันอยู่ภายใต้ผ้าห่ม

เสียงจูบที่ดัง “จ๊วบ” ในระหว่างที่ริมฝีปากและลิ้นเกี่ยวพันกันนั้น ทำให้ผู้ใดได้ยินต้องหน้าแดงด้วยความกระดาก

ผ้าห่มที่ขยับและพลิกไปมาบ่งบอกได้ชัดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นใต้ผ้าห่มนั้น ไม่ควรมีผู้ใดได้เห็น

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน จ้าวชิงหลานรู้เพียงว่า ริมฝีปากของนางชักจะชาจนไร้ความรู้สึก มือก็เมื่อยล้าจนแทบไม่มีเรี่ยวแรง ในที่สุด หลี่เฉินจึงครางออกมาเบา ๆ ก่อนจะกอดนางไว้แน่น

“อ๊ะ!”

จ้าวชิงหลานรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งกระทบเข้ากับร่างกายของนาง นางจึงร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ครู่ใหญ่ หลี่เฉินจึงปล่อยนางออกด้วยท่าทีพึงพอใจ

ส่วนจ้าวชิงหลานกลับรีบเช็ดมือและเช็ดสิ่งที่เปื้อนอยู่บนร่างกายอย่างลนลาน

เมื่อพายุผ่านพ้นไป สิ่งที่หลงเหลือคือความโกรธที่ไม่มีที่สิ้นสุด

สายตาของจ้าวชิงหลานราวกับจะฆ่าคนได้

นางจ้องมองหลี่เฉินด้วยความโกรธแค้น ทั้งอับอายและน้อยใจ

นางรู้สึกว่าตัวเองไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว

ทุกส่วนของร่างกายล้วนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของหลี่เฉิน

ความรู้สึกถูกหลี่เฉินย่ำยีเช่นนี้ ทำให้นางโกรธจนแทบคลั่ง

โดยเฉพาะใบหน้าของหลี่เฉินที่ดูอิ่มเอมใจ ยิ่