บทที่ 42 จากลาด้วยนํ้าตาแห่งความสุข

“อีเจส มึงรู้ป่ะ กูโคตรเกลียดมึงเลย”

“แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ”

“มึงโลกสวยไปป่ะ มึงมันอีตัวขัดขวาง… อีตัวทำลายชีวิตกู ถ้าไม่มีมึงเข้ามาในชีวิตกูตั้งแต่แรก กูคงจะมีแต่ความสุข!”

“กูผิดขนาดนั้นเลยเหรอ…”

“มึงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอวะ? ไร้ยางอายสิ้นดี! จำใส่หัวมึงไว้ด้วยว่ากูเกลียดมึงเข้าไส้เลย มึงมันอีเพื่อนทรยศ!!!”

“ไม่จริง…”

อีเพื่อนทรยศ

“ไม่จริง!!!!”

เฮือก!… แฮก… แฮก…

หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ทั้งร่างชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ ความฝันอันเจ็บปวดนั้นเหมือนจริงยิ่งกว่าความจริง เธอกวาดตามองไปรอบห้อง ก่อนพบว่าตนเองกำลังสวมชุดผู้ป่วย และอยู่ภายในห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล

“เจส!! เป็นอะไรรึเปล่า?”

เสียงทุ้มด้วยความตระหนกทำให้เธอหันไปมองต้นเสียงทันที แล้วก็พบกับสีหน้าอันเต็มไปด้วยความกังวลของชายหนุ่มที่แม้เธอจะหลบซ่อนจากเขายังไง ก็ไม่มีวันรอดพ้นสายตาเขาได้… และครั้งนี้ก็เช่นกัน

“เปล่า… แค่ฝันร้าย”

“ดูสิ เหงื่อเต็มเลย”

ปอร์เช่รีบยื่นมือมาแตะใบหน้าจิ้มลิ้มเพื่อเช็ดเหงื่อให้เธอ เจสไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด เพียงแต่นิ่งเฉย ปล่อยให้เขาทำไป

“กอบัวล่ะ… กอบัวเป็นยังไงบ้าง?”

เธอถามถึงเพื่อนสาวของตนทันที เมื่อหวนคิดได้ว่ากอบัวเองก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน

“ช่างเธอเถอะ อย่าถามถึงเลย”

“จะไม่ให้ถามได้ยังไง? นั่นเพื่อนฉันนะ!”

“แต่เธอเห็นหนูเป็นเพื่อนรึเปล่า เจส?”

“ยังไงเธอก็เพื่อนฉัน!”

“พี่เก็บคนที่ทำร้ายหนูเอาไว้ไม่ได้หรอก”

“นี่คุณหมายความว่าไง!”

เจสรีบดีดตัวขึ้นจากเตียงด้วยท่าทางตื่นตระหนก วิตกกังวลกับความหมายในคำพูดของเขา

“เบาๆสิ เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก”

ชายหนุ่มรีบพุ่งเข้ามาพยุงร่างของเธอด้วยความเป็นห่วง แต่หญิงสาวกลับสะบัดแขนออกอย่างแรง

“ฉันถามว่า! มันหมายความว่ายังไง!? คุณทำอะไรยัยบัว!!”

“…พี่ไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก แค่ไล่เธอไปแค่นั้นเอง”

“อะไรนะ!? นี่คุณไล่เธอเหรอ!?”

“ก็เค้าทำหนูก่อน…”

“คุณรู้มั้ย ว่าคนที่ทำไม่ใช่กอบัว!”

“ไม่ใช่กอบัว!??”

“ถ้าบัวเป็นอะไรไป ฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณ!”

“เจส!! หนูจะไปไหน!? หนูเจ็บอยู่นะ!”

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก!”

หญิงสาวลุกพรวดออกจากเตียงพักฟื้น แม้จะยังเจ็บ แต่เธอไม่อาจอดกลั้นอารมณ์โกรธเอาไว้ได้ ตอนนี้เธอไม่สนอะไรอีกแล้ว นอกจากจะเคลียร์เรื่องทั้งหมดกับเพื่อนให้จบ

หลังเปลี่ยนชุดเรียบร้อย เธอรีบพาตัวเองตรงไปยังบ้านของกอบัวโดยไม่รีรอ แต่เมื่อไปถึงกลับต้องหยุดชะงัก…

กอบัวกำลังปิดประตูรั้วบ้านอย่างแน่นหนา กับกระเป๋าเสื้อผ้าสองสามใบวางอยู่เบื้องหลัง เหมือนคนที่กำลังจะออกเดินทางไกล

เจสรีบเดินเข้าไปหา

“บัว!”

“เจส…”

“มึงจะไปไหน? ทำไมถึงเก็บของออกมาหมดแบบนี้ล่ะ?”

“กู…จะไปอยู่ต่างประเทศน่ะ”

“ไปอยู่ต่างประเทศ…?”

“อืม… มึงมาพอดีเลย กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึงนิดหน่อย ก่อนที่กูจะไป…”

“อืม…”

“กูขอโทษนะ สำหรับเรื่องที่ผ่านมา กูเอาแต่โทษมึง ว่ามึงมัน…ทำลายชีวิตกู ทั้งๆที่กูต่างหากที่เป็นคนเข้าไปทำลายความสุขของมึงกับพี่เช่”

“เฮ้ย… กูไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะเว้ย มึงอย่าโทษตัวเองดิ”

“แต่ยังไงกูก็ผิด… แล้วก่อนกูไป กูอยากขอร้องมึงสักเรื่องได้มั้ย…”

“เรื่องอะไร…”

“กูอยากให้มึงกลับไปคิดดีๆนะ เรื่องพี่เช่… ตลอดเวลาที่ไม่มีมึง เค้าไม่เคยมีความสุขเลย เอาแต่ถามตัวเองว่าเค้าทำอะไรผิด มึงถึงได้ทิ้งเค้าไป… แล้วภาพที่มึงเห็นพวกนั้น… ฮึก… กูก็เป็นคนสร้างมันขึ้นมา เพื่อทำให้มึงกับพี่เค้าเข้าใจผิดกัน… กูขอโทษ… ฮึก… พี่เค้าไม่ได้ผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ… มึงกลับไปหาพี่เค้าเถอะนะ…”

เสียงของกอบัวสะอื้น สั่นเครือ นํ้าตาไหลอาบแก้มด้วยความละอายใจ เธอรู้ดีว่าเจสรักเธอมากเพียงใด แม้เธอจะทำเรื่องแย่แค่ไหน เจสก็ยังให้อภัยเสมอ แต่เพราะความเลวทรามของตัวเธอเอง ที่ทำลายทุกอย่างจนหมดสิ้น

ครั้งนี้ เธอแค่อยากขอร้องเป็นครั้งสุดท้าย ขอให้เจสยกโทษ และให้ทุกอย่างกลับมาดีเหมือนเดิม ถึงแม้ตัวเธอจะไม่มีหน้าจะอยู่ในชีวิตพวกเขาอีกแล้วก็ตาม

“กู…”

หญิงสาวนิ่งงัน ลังเล หลังได้ฟังความจริงทั้งหมด

“กูไม่ได้บังคับให้มึงทำตามคำขอร้องของกูนะเจส กูแค่อยากให้มึงกลับไปคิดดู… กูไม่อยากให้มึงต้องมานั่งรู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเองแบบกู…”

กอบัวเช็ดนํ้าตาบนแก้มออก พร้อมฝืนยิ้มให้เพื่อนรัก ยิ้มที่มีความหมายหลายอย่างในนั้น ทั้งขอโทษ ทั้งลาจาก และขอให้เธอโชคดี

“นี่ก็ใกล้ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้ว… กูคงต้องไปแล้วนะ ขอให้มึงโชคดีแล้วมีแต่ความสุข… กูหวังว่ามึงจะตัดสินใจได้นะ”

กอบัวกล่าวจบ ก็เอื้อมมือไปลากกระเป๋าเสื้อผ้าข้างตัว แล้วก้าวเท้าเดินผ่านเจสไป

แต่ก้าวได้ไม่กี่ก้าว… เธอก็ต้องชะงัก กับเสียงจากข้างหลัง

“กูจะลองกลับไปเป็นแบบเดิมกับพี่เค้าอีกครั้ง”

กอบัวรีบหันขวับกลับมาทางเพื่อนสาว ใบหน้ายิ้มทั้งน้ำตา สุขใจอย่างที่สุด

“อื้ม… มึงทำถูกแล้วแหละ ขอบคุณนะ…”

พูดจบ เธอรีบหันหน้ากลับไป กัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ กอบังยังคงยืนอยู่นิ่งๆตรงนั้นสักพัก รอคำลาจากเจส เป็นคำสุดท้าย…

“กูก็ขอบคุณมึงเหมือนกัน ที่มึงกลับมาเป็นกอบัวคนเดิม แล้วก็ขอให้มึงโชคดีนะ เราคงได้เจอกันอีก”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอรอคอย กอบัวก็ยิ้มเบา ๆ กับคำพูดนั้น ก่อนจะเดินจากไป โดยไม่หันกลับมามองอีก…

น้ำตาที่กลั้นไว้ตั้งแต่ต้นค่อยๆไหลลงมาราวกับม่านปิดฉากสุดท้าย น้ำตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายปะปนกัน ทั้งโล่งใจ ปล่อยวาง และเสียใจ…