ตอนที่ 13 ตบมา...ตบกลับไม่โกง!!! (2/2)

เสียงเชียร์เบา ๆ ดังอยู่รอบสนาม ขณะที่ทีมบาสกำลังวอร์มอัพร่างกายก่อนลงซ้อม เมษานั่งไขว่ห้างอยู่บนแสตนด์เชียร์ในร่ม ใบหน้าแต่งจาง ๆ ดูสดใสจนคนมองไม่รู้เลยว่าเธอเพิ่งข้อเท้าพลิกมาไม่กี่วัน

“เมษา เท้าเป็นไงมั่ง?”

พริ้มนั่งข้าง ๆ เอียงตัวถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

เมษาหันไปยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนกระดิกข้อเท้าเบา ๆ โชว์ให้ดู พริ้มตาโตทันที

“เฮ้ย! หายแล้วเหรอ!?”

“หายสิ! แค่พลิกนิดเดียวเอง ฉันก็...โอเว่อร์แอคติ้งไปงั้นแหละ”

เมษาหัวเราะเบา ๆ ตาหยีอย่างคนรู้ตัวว่าตัวเองแสบแค่ไหน

“แต่ได้พี่คีตะคอยดูแล คุ้มจะตาย~”

“ยัยเมษา!”

พริ้มกลอกตา ก่อนดีดหน้าผากเพื่อนเปรี๊ยะเข้าให้

“โอ๊ยยยย! ดีดฉันทำไมล่ะ!?” เมษาทำปากยื่น

“ฉันเป็นห่วงจริงจังเลยนะ กลัวเท้าเธอจะเดินไม่ได้” พริ้มบ่น

เมษาหันมายิ้มกว้างทันที

“พริ้มม~ เธอก็รู้นิสัยฉันป้ะ...แต่ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วง”

พูดจบก็โถมตัวไปกอดเพื่อนแน่น จนพริ้มทำหน้าตกใจ ก่อนจะแกล้งดิ้นหงึก ๆ พอประมาณ

“ยัยตัวป่วนเอ๊ย!”

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้แกล้งกันต่อ—เสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ ๆ

“เมษา…”

มุกยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจนัก

“พี่...ขอคุยด้วยได้มั้ย?”

บรรยากาศรอบตัวเหมือนชะงักลงครู่หนึ่ง พริ้มเหลือบตามองคนมาใหม่อย่างระแวง ขณะที่เมษายังคงยิ้มบาง ๆ ราวกับไม่ได้สะทกสะท้าน

“ได้สิคะ พี่มุก…”

เสียงหวานดังขึ้นเรียบเนียน ก่อนที่เมษาจะยกยิ้มช้า ๆ

“อยากคุยเรื่องอะไรเหรอคะ?”

มุกส่งยิ้มกลับ แต่แววตากลับอ่านยาก

“เราไปคุยตรงอื่นดีกว่า จะได้ไม่รบกวนการซ้อมของทีมบาสน่ะ”

เมษาหรี่ตามองเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหันไปสบตาพริ้ม

“ไปด้วยกันนะ พริ้ม”

น้ำเสียงเธอนุ่ม แต่แฝงความเจ้าเล่ห์ พริ้มพยักหน้าเข้าใจทันที ลุกขึ้นประคองเพื่อนอย่างรู้งาน

“นำไปสิคะ”

...

หลังอาคารสนามบาสมีต้นไม้ขึ้นหนาทึบ พงหญ้ารกรุงรังกับเงาไม้สลัวปกคลุมพื้นที่ราวกับป่าย่อม ๆ ทำให้แทบไม่มีใครกล้าเฉียดเข้ามาในโซนนี้

ท่ามกลางความเงียบสงัด—

พริ้มยืนพิงต้นไม้ใหญ่ กอดอกมองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ

เมษาย่อตัวลง ใช้มือตบเบา ๆ บนแก้มของหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่กับพื้น หายใจรวยริน รอบตัวมีร่างของผู้หญิงอีกหลายคนที่นอนเกลื่อนกระจัดกระจาย ใบหน้าบางคนมีรอยฟกช้ำ บ้างเสื้อผ้าหลุดลุ่ยจากการปะทะ

“เฮ้อ…เป็นแบบนี้อีกแล้วสินะ”

เสียงถอนใจของพริ้มเต็มไปด้วยความเคยชินปนเหนื่อยใจ

— ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้นสามสิบนาที —

“ทำไมต้องมาคุยกันตรงนี้คะ?” เมษาขมวดคิ้วอย่างสงสัย พลางหันไปมองพริ้มที่เดินตามมาด้านหลัง

ต้นไม้สูงเรียงราย แสงแดดลอดผ่านไม่ถึงพื้น เงาไม้พาดผ่านพื้นดินชื้น ๆ บรรยากาศชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

มุกเดินนำเข้ามาในจุดที่ลึกกว่าเดิม ก่อนจะหยุด หันกลับมาพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย

“ก็แค่อยากคุยแบบส่วนตัวน่ะ...”

ยังไม่ทันที่เมษาจะได้ตอบอะไร—

เสียงฝีเท้าหลายคู่ก็ดังขึ้นจากด้านข้าง แพรว, แนน และสาว ๆ อีก 4 คน กรูเข้ามาล้อมวงอย่างพร้อมเพรียง

“ว้าว บังเอิญเจอกันจริง ๆ เลยน้า~” แพรวแกล้งแย้มยิ้ม น้ำเสียงหวาน แต่แววตาเหี้ยมเกรียม

พริ้มหันซ้ายขวาอย่างระแวง ก้าวขยับมาใกล้เมษาทันที

“เล่นอะไรของพวกเธอ?” พริ้มถามเสียงเขียว

“จะตบสั่งสอนน่ะสิ”

แนนขยับเข้ามาหนึ่งก้าว ยกยิ้มร้าย

“ใครใช้ให้ทำตัวใกล้ชิดพี่คีตะเกินหน้าเกินตา”

เมษาถอนหายใจเบา ๆ พลางกระซิบกับพริ้มโดยไม่ละสายตาจากกลุ่มตรงหน้า

“แกไปยืนหลบตรงต้นไม้ข้างหลังนะ”

“หา? เดี๋ยวสิเมษา—”

“เร็วพริ้ม”

เสียงของเธอเรียบเย็นขึ้นผิดปกติ จนพริ้มชะงัก ก่อนจะถูกเมษาผลักเบา ๆ ออกนอกวง

แล้วเมษาก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับสาวทั้งหกคน ดวงตากลมโตเป็นประกายวาววับราวกับสนุกกับเหตุการณ์ตรงหน้า

“แน่ใจนะ ว่าพร้อมเล่นกับฉัน?”

น้ำเสียงหวานเจือความนิ่งเย็น ริมฝีปากคลี่ยิ้มเจือความน่ากลัว

“ปากดี เดี๋ยวก็ได้เลือด” มุกตวาด ก่อนจะปรี่เข้ามาคนแรก

แต่ทันทีที่เธอเงื้อแขนขึ้น—

เพี๊ยะ!

เสียงตบดังลั่นสะท้านไปทั้งป่า ใบหน้าของมุกสะบัดไปตามแรงฝ่ามือเมษา ก่อนร่วงลงไปกองกับพื้นสลบเหมือด

“คนแรกไปแล้ว...” เมษาแสยะยิ้ม มือไล้ผมข้างหูเบา ๆ ขณะเอียงคอมองพวกที่เหลือ

“ใครต่อดีน้า~?”

“ยัยนี่…!!!”

แพรวกรีดร้อง ก่อนสาว ๆ ที่เหลือจะกรูกันเข้ามาทันที

จากนั้นก็กลายเป็นความชุลมุนวุ่นวาย ทั้งหมัด ทั้งตบ ทั้งถีบที่เมษาใช้จัดการกับทุกคนอย่างแม่นยำและเฉียบขาด

ร่างบางเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว หลบการโจมตีด้วยจังหวะอันงดงาม ท่วงท่าพริ้วไหวราวนักเต้น ทว่ามือไม้ที่เหวี่ยงออกไป กลับเฉียบคมดั่งนักสู้

ทุกหมัดและฝ่ามือหนักราวกับก้อนหิน

ไม่เกินห้านาที—

หญิงสาวทั้งหมดก็นอนเกลื่อนรอบพื้น ใบหน้าแตกต่างกันไปตั้งแต่ฟกช้ำยันสลบคาพื้น

พริ้มยืนพิงต้นไม้ ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบา ๆ

“ให้ตาย...เห็นแบบนี้ทีไร ฉันจะเป็นลมทุกที”

ตัดกลับมาปัจจุบัน—

เมษานั่งยอง ๆ ข้างร่างของมุก ใช้ปลายนิ้วตบแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติ

“ตื่นเถอะน้า~ พี่บอกมีอะไรจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอคะ~?”

“คุณหนูครับ”

เสียงทุ้มเย็นแต่คุ้นหูดังขึ้นจากเงามืดหลังต้นไม้ใหญ่ เมษาเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตากลมโตเป็นประกาย

“พี่คิน~!”

เธอยิ้มหวานอย่างลั้นลา เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทดำปรากฏตัวออกมาจากเงาไม้ ใบหน้าหล่อเหลานิ่งขรึมตามสไตล์บอดี้การ์ดผู้เงียบขรึม

เขาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนพูดด้วยน้ำเสียงติดเหนื่อยใจ

“อีกแล้วเหรอครับ...”

เมษาหัวเราะแหะ ๆ แล้วชี้นิ้วไปทางร่างของสาว ๆ ที่นอนระเกะระกะอยู่รอบพื้น

“หนูฝากเก็บด้วยนะค้า~ แพรว แนน มุก แล้วก็…ไม่รู้จักชื่อพวกที่เหลือ แฮ่~”

เธอยิ้มแหย ๆ พร้อมส่งมือถือของตัวเองให้อคิน

“มีคลิปจากกล้องแอบถ่ายไว้ด้วย ฝากจัดการด้วยนะคะ เผื่อมีอะไรผิดพลาด หนูจะกลายเป็นจำเลยสังคมซะก่อน”

“รับทราบครับ” อคินรับมือถือไป ก่อนจะหยิบของตัวเองขึ้นมากดส่งข้อความไปยังทีมสนับสนุนทันที

ขณะนั้น พริ้มที่ยืนมองอยู่ข้างต้นไม้ก็ออกมาทักทาย

“อะ…เอ่อ สวัสดีค่ะ พี่คิน”

น้ำเสียงเธอเบาและติดประหม่าเล็กน้อย

อคินหันไปสบตาแล้วยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับ

“สวัสดีครับ คุณพริ้ม”

“ฮู้ว~เขินไรยะ” เมษาแซวพร้อมยกศอกสะกิดพริ้มเบา ๆ

“หุบปากเลยยัยเมษา!” พริ้มหน้าแดงจัดรีบตีแขนเพื่อนทันที

“โอ๊ยย~ แซวเล่นหน่อยก็ไม่ได้ หืม~”

เมษาหัวเราะร่า ก่อนจะหันกลับไปหาอคินอีกครั้ง

“หนูกลับก่อนนะ เดี๋ยวพี่คีตะหาไม่เจอ”

“ครับ เดี๋ยวผมจัดการที่เหลือเอง”

เมษายกมือทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหารล้อเลียนอย่างน่ารัก แล้วกอดแขนพริ้ม

“ไปค่ะเพื่อน~ เรากลับไปสแตนด์กันดีกว่า~”

“เฮ้อ...เธอนี่ ทำยังกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ” พริ้มบ่นอุบ แต่ก็ยอมเดินตาม

“ก็ไม่มีอะไรนี่นา~ แค่ยุงหกตัวบินมาแล้วโดนดีดตายแค่นั้นเอง”

เมษาว่า พลางหมุนตัวเล่นอย่างสบายใจ พร้อมเดินกลับไปยังสแตนด์เชียร์...ก่อนที่คีตะจะซ้อมบาสเสร็จ