ตอนที่ 8 ท่านตื่นตัว !

“ทะท่านอ่องนะนี่ท่าน มีอารมณ์รึเจ้าคะ” แม้เยว่เล่อจะกระดากอายที่จะเอื้อนเอ่ยแต่จำต้องเอ่ยออกมา

“อืม อยู่นิ่ง ๆ หน่อย” มือเรียวที่ตั้งใจทายาให้นางเริ่มสั่นระริกไม่มั่นคง นี่บ้าเสียจริงเขาตื่นตัวเพียงแค่นางเบียดชิดนี่นะ

“ฮึ ๆ” เยว่เล่อยิ้มขณะที่ซบฝังที่ซอกคอแกร่ง และมีหรือนางจะยอมอยู่นิ่งโอกาสแบบนี้ใช่มีมาบ่อย ๆ เสียที่ไหน แม้อาการเจ็บร้าวที่หลังยังไม่ทุเลาก็ก็ถือว่าคุ้มเสียทีเดียว

เยว่เล่อเริ่มใช้ริมฝีปากของนางไล่จูบเบา ๆ ไปที่ซอกคอแกร่งของจวิ้นอ๋องอย่างซุกซน ขบเม้นจนเกิดรอยเพื่อประทับความเป็นเจ้าของ มือเรียวเริ่มปลดผ้าคาดอย่างหยั่งเชิง และเมื่อเห็นว่าเขายังคงนิ่งแต่กลับหอบหายใจรุนแรงเหมือน     พยายามอดกลั้นยิ่งได้ใจ มือเรียวแทรกเข้าไปลูบไล้อกแกร่งและกล้ามท้องแน่นตึงอย่างย่ามใจ

‘อืม ให้ตายเถอะอันหนิงเยว่’ จวิ้นอ๋องหอบกระเส่ามือที่กำลังทายาหยุดค้างเติ่งกลางอากาศ หลับตาครางต่ำในลำคอจากอารมณ์ร้อนลุ่มที่เยว่เล่อกำลังปลุกมันให้ลุกโชน

“อื้อ”

‘เพล้ง!’ ขวดยากระเบื้องเคลือบถูกขว้างปาไปไม่รู้ทิศทางเมื่อริมฝีปากชื้นของนางแตะเข้ากับริมฝีปากหนาของเขา จวิ้นอ๋องในตอนนี้ไม่สนแล้วว่านางจะบาดเจ็บในเมื่อรนหาที่ก็รับความเจ็บปวดไปซะเถอะ ใจคิดเช่นนั้นแต่การกระทำที่แสดงออกกลับอ่อนโยน มือหนาเลื่อนโอบประคองเต้าใหญ่ของนาง บีบขย้ำเบา ๆ พร้อมทั้งบดบี้หยอกเย้าเม็ดบัวแดงระเรื่องกลางยอดอกที่กำลังแข็งชูชันสู้มือ ทำเอาเจ้าของมันหลับตาพริ้มครางผะแผ่วไม่เป็นภาษา

“หืม” สองร่างบดเบียดแนบชิด ก่อนจะตกใจจนต้องแยกออกจากกันเมื่อสาวใช้ของเยว่เล่อหุนหันเข้ามา

“คุณหนูบะ! บ่าวไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้นเจ้าค่ะ” ไห่ถังตาโตกับภาพของนายตนกับจวิ้นอ๋อง ก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงคล้ายอะไรแตกจึงได้รีบหุนหันเข้ามาอย่างร้อนใจ ด้วยกลัวว่าผู้เป็นนายจะได้รับอันตราย แต่ว่าภาพที่นางเห็นทำให้แข้งขาดรุณีน้อยอ่อนแทบก้าวไม่ออกรีบก้มหน้าวิ่งออกไปในทันที ทั้งยังรีบปิดประตูให้เรียบร้อย ยืนกำมือแน่นบิดไปมาอย่างเขินอาย ไหนท่านอ๋องบอกว่าไม่รักคุณหนูนาง แล้วที่ทั้งสองทำคืออันใดกัน ช่างเข้าใจยากเสียจริง!

“ทะท่านอ๋อง” เสียงบ่าวรับใช้ที่เข้ามาทำให้ทั้งสองได้สติ แต่มือหนาก็ยังกอบกุมเต้าอวบของนางไว้เช่นเดิม ท่าทางเขินอายเนื้อตัวแดงก่ำของเยว่เล่อในตอนนี้ดูแล้วช่างเหมือนสตรีน้อยไร้เดียงสาซะจริง แต่จวิ้นอ๋องรู้ว่านี่มันเพียงภาพลวงตาซะมากกว่า แม้จะยังปรารถนาในตัวนางอยู่ก็ต้องไว้เชิงอยู่ไม่น้อย

“แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วตามข้ากลับตำหนักเหมันต์” กายแกร่งละมือจากเต้าอุ่นอย่างนึกเสียดาย นั่งหันหลังสวมผ้าคาดกลับเข้าที่โดยไม่ลืมตรวจสอบความเรียบร้อย

เยว่เล่อค่อย ๆ นำเสื้อคลุมตัวบางขึ้นคลุมแต่นั่นมันก็เจ็บจนไหล่บางสั่นไหวน้อย ๆ คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างอดกลั้นก่อนจะตอบในสิ่งที่ไม่อาจทำตาม      จวิ้นอ๋องได้

“ข้ายังกลับไม่ได้ แผลยังเจ็บอยู่คงสวมใส่อาภรณ์และเดินเหินไม่สะดวกติดตามท่านกลับ ไว้หายแล้วเยว่เล่อจะรีบกลับตำหนักเหมันต์ทันทีเจ้าค่ะ” คำตอบของนางทำเอาคนตัวโตต้องคิ้วกระตุกหน้าเรียบตึงอย่างไม่ชอบใจ

“ข้าบอกให้กลับก็กลับ มานี่!” ในเมื่อนางนั่งไม่ได้ อุ้มก็ไม่ได้ เช่นนั้นก็เอาเช่นนี้แล้วกัน

“อ๊ะ ท่านอ๋องปล่อยข้าลงนะ! ปล่อยสิ” เยว่เล่อตกใจและการกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม เขาเป็นถึงจวิ้นอ๋องจะแบกนางเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

“จิ๊! เจ้าอยู่นิ่ง ๆ สิ!” เพียงเสียงเข้มเอ่ยคล้ายรำคาญเต็มทีเยว่เล่อก็จำต้องเงียบเสียง ก่อนจะก้มหน้าซบที่แผ่นหลังแกร่งอย่างอับอายกับสายตาของบ่าวนับสิบ

จวิ้นอ๋องแบกนางเดินผ่านทั้งเหล่าทหาร เหล่านางกำนัล ทั้งหมดที่เห็นภาพของท่านอ๋องกับสาวงามก็รีบก้มหน้าทันที เมื่อถูกสายตาคมตวัดมองก็ตัวสั่นงันงกอย่างหวาดหวั่น

‘ฮึ่ยท่านอ๋องนะท่านอ๋อง แบกมาได้คนตั้งมากมาย ฮือ’

เยว่เล่อถึงแม้นางชอบทำสิ่งใดไร้กฎเกณฑ์แต่ก็ไม่ใช่ต่อหน้าธารกำนัลมากมายเช่นนี้ แต่นี่เขาแบกนางเดินกลับจากตำหนักไทเฮา ซึ่งอยู่ไกลจากตำหนักเหมันต์อยู่มากก็เล่นเอานึกอายอยู่ไม่น้อย

“หึ!” นี่เป็นครั้งแรกสินะที่เห็นสาวใช้ต้นห้องของตนนึกอาย ไม่หน้าเชื่อว่านางจะมีกับคนอื่นด้วย ใบหน้าหล่อเหลาราวหยกปั้นกระตุกยิ้มมุมปากน้อย ๆ อย่างนึกพอใจ ไม่เสียแรงจริง ๆ ที่อุตส่าห์ถ่อมาหาผู้เป็นมารดาถึงท้ายวัง