11. ถูกใจ..แต่ไม่ถูกต้อง

คิณภัทรกลับไปที่ห้องนอนของเขา นอนก่ายหน้าผากว่าจะโทรหาเธอดีไหม? ถ้าโทรไปเธอจะวีนใส่เขาหรือเปล่า? 

เขาตัดสินใจโทรไปซึ่งเธอไม่รับสาย จึงลองโทรอีกครั้งปรากฏว่าโทรไม่ติดอีกเลย ส่งข้อความก็ไม่มีการตอบรับใดๆ

โอ้โห..บล็อกกันเลยเหรอ? เด็ดขาดดีจริงๆ ไม่งั้นก็คงโดนเกลียดเข้าแล้วสินะ…  

แต่ทางด้านเจตนิพัทธ์ เขาส่งข้อความหาเธอเพื่องอนง้อขอโทษ พร่ำพรรณนาว่าคิดถึงเธอมากแค่ไหน พราวตะวันตอบมาแค่สั้นๆทำเอาเขาใจแป้ว 

“สำนึกผิดก็ดี นอนได้แล้วล่ะ”

สำหรับเขาที่นิสัยไทป์หมาน้อยบวกกับความรักที่คลั่งไคล้ตามประสาวัยรุ่น ทำให้ตัดสินใจคว้ากุญแจรถแล้วออกไป คิณภัทรได้ยินเสียงปิดประตูห้อง จึงรีบเปิดประตูบ้างก็เห็นหลังน้องชายไวๆเดินลงบันไดไป เขารีบเดินตามไปและเอ่ยห้ามเอาไว้

“เจต ยิ่งแกทำแบบนี้ พราวยิ่งหนีแกนะ ปล่อยให้เธออยู่เงียบๆคนเดียวสักพักดีกว่า”

“เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ไม่เคยตัดการติดต่อแบบนี้ อะไรจะให้แค่ส่งข้อความ เราเคยคุยกันว่าจะไม่เงียบมีอะไรต้องคุยกัน”

คิณภัทรอ่อนใจที่เห็นน้องชายอ่อนไหวกับความสัมพันธ์เกินไปจนดูไม่โตเป็นผู้ใหญ่

“นี่มันเป็นเพราะเราสองคนผิดต่อเธอ แล้วมันละเอียดอ่อนกระทบความรู้สึกของผู้หญิง เข้าใจเธอหน่อย แกไปตอนนี้พราวก็จะยิ่งโมโหเปล่าๆ”

“เพราะพี่ไง ไม่มีพี่สักคนไปพูดแบบนั้นจะเกิดเรื่องมั้ย?”

เจตนิพัทธ์หันหลังกลับมาชนเขาอย่างแรงก่อนจะเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง จนแม่ของเขาถึงกับออกมาถามไถ่

“คิณเถียงอะไรกับน้องหรือเปล่าน่ะ?”

“คนโปรดของแม่เกิดงี่เง่าขึ้นมาน่ะครับ โดนแฟนงอนแล้วพาลไปหมด ข้าวก็ไม่กิน”

แม่รีบไปเคาะห้องด้วยความเป็นห่วงจนลูกชายคนโปรดยอมเปิดประตู แม่รีบกอดเอวพาลงไปกินข้าว ส่วนคิณภัทรได้แต่กลอกตาบนใส่เบาๆ 

พราวตะวันตื่นแต่เช้าเดินออกจากบ้านไปกดเงินสดออกมาแล้วเรียกแท็กซี่ไปที่แกลลอรี่ เนื่องจากเธอมาก่อนเวลาจึงไปแต่งหน้าและสำรวจความเรียบร้อยของชุดในห้องน้ำอยู่พักใหญ่ พอออกมาก็เจอคนที่เธอไม่อยากเจอยืนพิงกำแพงรออยู่หน้าห้องน้ำหญิง

“เมื่อคืนคุณทำให้น้องชายผมคลั่งไปเลย เขาจะไปหาคุณที่บ้านให้ได้”

พราวตะวันยกมือสวัสดีตามมารยาทโดยไม่ค่อยมองหน้าเขาเท่าไหร่

“พี่คิณมาก็ดีค่ะ พราวอยากคุยธุระด้วยอยู่พอดี”

“เมื่อคืนไม่รับสายผม ข้อความก็ไม่ตอบกลับมา คุณบล็อกเบอร์ผม”

เธอถอนหายใจก้มมองแต่ที่พื้น 

“ช่วยรอที่นี่สักครู่ได้มั้ยคะ? เดี๋ยวพราวกลับมาค่ะ”

“มีอะไรเหรอ?”

“พราวไม่อยากคุยต่อหน้าคนอื่นค่ะ”

“งั้นผมไปรอที่มุมเดิมเมื่อวานที่เรานั่งคุยกันนะ”

พราวตะวันพยักหน้ารับแล้วรีบผละไป เธอดูเวลาแล้วยังพอมีเหลืออีกนิดหน่อย 

คิณภัทรนั่งรอไม่ถึงห้านาที พราวตะวันที่ดูท่าทางรีบก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับยื่นเงินสดให้เขาปึกหนึ่ง

“พราวคืนให้ค่ะ”

“ค่าอะไร? ที่ผมโดเนทให้คุณน่ะเหรอ? โกรธขนาดนั้นเลย? ผมให้ในนามบริษัท ไม่ได้ให้เป็นการส่วนตัว คิดสิ ถ้าผมเอาไปบอกคนอื่นว่าแกลลอรี่นี้พนักงานหยิ่งยโส ใครจะอยากมาสนับสนุนผลงานที่คุณใส่ใจพวกมันล่ะทีนี้”

“พี่คิณ..”

เธอเม้มปากไม่กล้ามองหน้าเขา ได้แต่มองแค่อกกว้างภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวนั้นแทน 

“ผมขอโทษที่ทำให้คุณกับเจตผิดใจกัน ผมผิดเองไม่ใช่เขา คุณจะว่าผมโรคจิตก็ได้ไม่ถือสาหรอก ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรอยู่เหมือนกัน อาจจะ..เพราะโกรธที่เจตไม่พาคุณมาทานข้าวกับที่บ้านผมด้วยละมั้ง”

“อย่าพยายามเข้าหาพราวเลยค่ะ ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

 เธอทำท่าจะผละไป แต่เขาคว้ามือเธอที่กำเงินเอาไว้

“ถ้าเลิกกับเจต เปิดใจให้ผมได้ไหม?”

“ฮ่ะ..? พี่คิณรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา พราวแค่โกรธกับเจต ไม่ได้จะเลิกกันสักหน่อย ถึงเลิกก็คงไม่คบกับพี่คิณหรอกค่ะ มันจะมองหน้ากันไม่ติดไปหมดทุกคน” 

“งั้นผมขอแค่ได้อยู่ในชีวิตคุณได้มั้ย? แค่ได้คุยได้เจอบ้าง ถ้าผมตัดใจได้แล้วจะไปเอง”

“ในฐานะเพื่อนหรือพี่ที่รู้จักก็พอได้ค่ะ แต่มากกว่านี้คงให้ไม่ได้”

“โอเค ปลดบล็อกเบอร์ผมด้วยนะ..น้องพราว”

พราวตะวันเดินกำเงินปึกนั้นกลับมาเก็บในกระเป๋า เธอเริ่มต้นเดินไปดูภาพวาดต่อ คิณภัทรเดินผ่านเธอพร้อมกับยิ้มให้ เธอโล่งใจที่เขากลับไปเสียที 

คิณภัทรเข้ามาถึงออฟฟิศเลทไปเกือบชั่วโมง พอเดินผ่านห้องของผู้จัดการกองทุนที่น้องชายนั่งทำงานในนั้น เจตนิพัทธ์สังเกตว่าพี่ชายมาทำงานสายทั้งที่ออกจากบ้านไปก่อนเขา ทำให้เดาว่าอาจจะไปหาพราวตะวันที่แกลลอรี่ แต่เพราะติดที่นั่งทำงานอยู่จึงทำอะไรไม่ได้

พราวตะวันกำลังพูดคุยแนะนำภาพให้ลูกค้าอยู่ก็มีข้อความจากคิณภัทร เธอได้แต่ถอนใจเพราะสิ่งที่เขาพูดเอาไว้ จึงต้องยอมปลดบล็อกเบอร์โทรและข้อความเพื่อไม่ให้ทางแกลลอรี่เดือดร้อน

“ผมจะซื้อ voucher ให้คุณไปนวดสปาทุกวันหยุด อาทิตย์แรกยังพอทน แต่คุณต้องฝึกงานสามเดือน เสียดายขาสวยๆจะมีรอยเส้นเลือดขอดหมด ผมจะให้ Messenger ถือไปส่งให้นะ”

ช่วงที่ว่างเธอจึงตอบข้อความเขาไป 

“ขอบคุณค่ะ พี่คิณไม่ต้องให้ขนาดนี้ก็ได้นะ”

“มากกว่านี้ก็ให้ได้ น้องสาว”

พอใกล้พักเที่ยงเจตนิพัทธ์ส่งข้อความมาหาถามไถ่ทั่วไปตามประสาซึ่งเธอก็ตอบกลับปกติ ก็พอดีกับมีคนส่งของเข้ามาถามหาเธอ

“คุณพราวตะวันใช่มั้ยครับ นี่ครับของ”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอทำหน้าบึ้งไม่ได้ยินดีกับสิ่งที่เห็น เพื่อนๆที่ฝึกงานด้วยพากันมองด้วยความสนใจ โทรศัพท์รุ่นใหม่ตัวแพงสุดและ Voucher ของสปาสุดหรูอย่าง SO/ SPA AT SO ย่านสาทรใต้  แต่ของพวกนี้ไม่ได้ทำให้พราวตะวันใจอ่อนง่ายขนาดนั้น

ถ้าฉันเลิกกับเจต เขาก็จะตามตื๊อและฉันต้องคอยหนีเขาไปตลอด แต่ถึงจะไม่เลิก เขาก็คอยหาโอกาสแบบนี้เพราะมันอาจตื่นเต้นดีสำหรับเขา แล้วยิ่งไม่รับของอะไรที่ให้มา เขาก็จะทำให้แกลลอรี่นี้และงานที่ฉันรักต้องเดือดร้อน  

ผู้หญิงมีมากมายทำไมต้องเป็นฉันด้วย…