10. รู้บ้างว่าใครเป็นใคร..ไอ้หมาน้อย

น้ำอุ่นๆร้อนๆทะลักออกมาเมื่อเจตนิพัทธ์เอาแก่นกายที่อ่อนแรงแล้วออกจากช่องทางรักของคนรักสาวสวย แต่เขาก็ยังอ้อยอิ่งอยู่บนร่างกายที่นุ่มนิ่มจนพราวตะวันต้องท้วงขึ้นมา

”เจต..เลอะหมดแล้ว ขอพราวไปห้องน้ำหน่อย“

”ถ้าไปส่งบ้านแล้ว คืนนี้ออกมาอยู่กับเจตที่นี่ได้ไหม? ใกล้เช้าจะไปส่งกลับบ้านเหมือนเดิม”

“แล้วเจตจะไม่กลับบ้านได้ยังไง? บ้าแล้ว”

“ไม่มีโอกาสได้อยู่สองคนนานๆเลยอ่ะ อยากกอดอยากได้ทั้งคืน”

“เจตยังไม่ตอบพราวเลย ทำไมถึงคาสายให้พี่คิณฟังเรามีอะไรกัน?”

“ก็เขาบอกไม่ต้องวาง แล้วตอนนั้นเจตใกล้เสร็จเลยลืมตัวไปหน่อย”

คำตอบของเจตนิพัทธ์ทำเอาพราวตะวันแอบช็อก

นี่แปลว่า…พี่คิณจงใจอยากฟังคนสองคนร่วมรักกันอย่างนั้นเหรอ? แล้วแฟนฉันก็บ้าจี้ทำตามที่พี่ชายสั่งอีกต่างหาก…

พราวตะวันใช้แรงผลักเจตนิพัทธ์ให้ออกจากตัวเธอ พอเธอลุกขึ้นได้ก็กระฟัดกระเฟียด หยิบกางเกงชั้นในไปด้วยแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่พักหนึ่ง 

”พราว..ที่รัก ออกมาหน่อยครับ โกรธอะไรอีกแล้วเหรอ?”

เขาเคาะประตูห้องน้ำเบาๆเรียกเธออยู่แบบนั้น เงี่ยหูฟังก็ได้ยินแค่เสียงเหมือนอาบน้ำ สักพักพราวตะวันก็เปิดประตูออกมาโดยไม่มองหน้าเขา

“พราว…เจตขอโทษ”

“ไม่ต้องไปส่งแล้ว พราวจะเรียกวินให้ไปส่งที่บ้าน”

“เดี๋ยว! พราว คุยกันก่อน”

เขารีบกอดเธอที่กำลังเดินหนีจากข้างหลังอย่างรวดเร็ว

“ทั้งพี่ทั้งน้องเลย พูดไม่จริงกับพราวตั้งแต่แรกถ้าไม่ถามเอาความจริง พี่คิณบอกว่าเจตไม่ได้วางสาย ส่วนเจตก็ไม่บอกตั้งแต่แรกว่าพี่ชายสั่ง ดีจังนะ เป็นพี่น้องที่แชร์ทุกอย่างด้วยกัน แต่พราวไม่ใช่สิ่งของ..ปล่อย! แม่พราวรอทานข้าว” 

“ขอโทษ…อย่าโกรธเลยนะ นี่คือความผิดพลาดของเจตเอง ผิดครั้งแรกและจะเป็นครั้งเดียว ให้อภัยได้ไหม?”

“พราวไม่อยากสู้หน้าพวกคุณ อย่าพึ่งเจอกันสักระยะแล้วกันนะ”

เจตนิพัทธ์ถึงกับตะลึงเหมือนถูกบอกเลิก ใจเขาเหมือนหล่นตุ้บลงกับพื้นทำเอาหูอื้อไปเลย

“ไม่อ่ะ ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย?”

“ทำอะไร? แค่ไม่เจอกันไม่ตายหรอก..ปล่อย!”

เขาไม่ยอมปล่อยกอดแน่นเอาหน้าซุกที่ซอกคอเธออยู่แบบนั้น 

“ถ้าไม่ปล่อยนะเจต อย่าให้พราวได้พูดออกมานะ”

“เจตผิดไปแล้ว ขอแค่พราวอภัยให้ จะไปส่งกลับบ้านตอนนี้เลย”

“ไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง คนเราโกรธจะให้หายทันทีเลยเหรอ? ปล่อยนะ!”

พราวตะวันใช้แรงที่มีทั้งหมดสะบัดปัดแขนของเจตนิพัทธ์ออกไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเธอรุนแรงกับเขามากแบบไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วออกไปโดยไม่ปิดประตู 

เธอเดินดุ่มๆจ้ำอ้าวออกไปที่หน้าปากซอย โดยที่เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปเงียบๆ เธอกดเรียกในแอปพลิเคชันแล้วยืนรอ ส่วนเจตนิพัทธ์ที่เก้ๆกังๆยืนอยู่ข้างหลังได้แต่จับปลายเสื้อของแฟนสาวเอาไว้เพราะไม่กล้าแตะต้องตัวเธอ

“ถ้าไม่เจอกัน ขอโทรหาได้ใช่มั้ยครับ?”

เชอะ..มาทำเป็นพูดเพราะใส่ฉันงั้นเหรอ ให้รู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร ขืนฉันให้อภัยง่ายๆก็คงจะเคยตัวสินะ…

“ได้แค่ส่งข้อความเท่านั้น”

มอเตอร์ไซค์คันหนึ่งได้มาจอดเพื่อรับพราวตะวัน เธอไม่มองหน้าแฟนหนุ่มและบอกให้ไรเดอร์รีบขี่ออกไป 

เจตนิพัทธ์ขับรถกลับบ้านด้วยความไม่พอใจระคนเศร้า เขาไม่กินมื้อเย็นกับทุกคนเอาแต่อยู่ในห้อง พลางกดส่งข้อความหาพี่ชายเพื่อเคลียร์เรื่องที่แฟนสาวโกรธ

ไม่นานหลังมื้อเย็นจบลง คิณภัทรได้ไปเคาะห้องของน้องชายเพื่อสอบถาม

“พี่ไปบอกพราวทำไมเรื่องที่ได้ยินตอนที่เจตมีอะไรกับพราว? มันเป็นปัญหารู้ป่ะ พราวโกรธจนไม่ให้เจอกันสักระยะซึ่งก็ไม่รู้กี่วัน โทรหาก็ไม่ได้ ขอโทษก็ไม่ให้อภัย พราวบอกพี่กับเจตอ่ะรู้กันแล้วเข้าหน้าพวกเราไม่ติด โธ่เว้ย..”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คิณภัทรถามด้วยความขำเล็กน้อย

“ไม่ตลก..พราวไม่เคยพูดคำว่า..เลิก แต่เมื่อกี้เจตโคตรกลัว เราไม่เคยไม่เจอหรือไม่คุยกันเลย เป็นเพราะพี่นั่นแหละ”

“โอเค พี่จะจัดการให้แกคืนดีกับน้องพราวเอง”

“ไม่ต้องเลย ไม่ต้องจะอยากติดต่อกับพราว เจตรู้ว่าพี่คิดอะไรก็แล้วกัน ถึงเจตจะรักพี่แค่ไหน แต่อย่าหักหลังกันแบบนี้ ที่อยากจะพูดคือนี่แฟนเจต เจตรักมาตั้งนานแล้ว”

“ที่ผ่านมาฉันเสียสละให้แกมาก็เยอะอยู่นะ”

“หมายความว่าไง? พี่มีทุกอย่างเลย ใช้เงินได้เต็มที่ มีรถหรูของใช้หรูๆ ส่วนเจตต้องรอแม่ซื้อให้ พี่เป็นลูกคนโตต้องได้ทุกอย่างอยู่แล้ว จะมาอยากได้ของๆเจตอีกเพื่อ?..”

คิณภัทรถอนหายใจและทรุดตัวนั่งลงที่สตูลวางขาใกล้กับโซฟานั่งเล่นในห้อง

“แกคิดว่าฉันสบายสินะ ตอนอายุเท่าแก ฉันยังแทบไม่มีชีวิตวัยรุ่นไปไหนก็ต้องไปกับพ่อ เรียนรู้การเข้าสังคม เรียนรู้งาน ห้ามมีแฟนเพราะพ่ออยากให้โฟกัสที่ธุรกิจครอบครัว ฉันแอบคบใครก็ไม่เคยคบได้นานเพราะดูชีวิตฉันสิ ครอบครัวต้องมาก่อนเสมอ ตอนแกอยู่มัธยมต้น ฉันเรียนมหาวิทยาลัยก็ใช้รถธรรมดาเหมือนกันกับแกตอนนี้ พ่อบอกเสมอให้ฉันเป็นหัวเรือใหญ่ อย่าทิ้งน้อง ต้องดูแลกิจการทั้งหมด แกไม่รู้หรอกว่ามันโคตร..จะ..เหนื่อย! วิธีเดียวที่จะเป็นอิสระได้คือต้องพิสูจน์ตัวเอง ฉันต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ คิดว่าฉันอยากไปเล้าจ์ ผับ บาร์งั้นเหรอ? ต้องเอนเตอร์เทนลูกค้าทั้งจากรัฐและเอกชนทั้งในและต่างประเทศมันเหนื่อยนะเว้ย ผลกำไรที่ฉันทำได้ ฉันสมควรได้ใช้ป่ะ? ถามจริง?”

“ถ้าเจตทำงาน เจตมีสิทธิ์ใช้เงินมั้ยล่ะ? หรือต้องขอจากพี่เหมือนตอนที่ขอกับแม่?”

“ถ้าแกทำงานได้ดี ฉันไม่ใจร้ายกับน้องหรอก แต่ถ้าแกอยากได้ของระดับลักซ์ชัวรี่ ก็จงทำงานให้ฉันเห็นว่าบริษัทเรามีกำไรมากพอจะสปอยแกได้…”

คิณภัทรถือโอกาสพูดสั่งสอนน้องชายที่ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมของเขาต่อทันที

“อีกปีเดียวก็จะจบ เตรียมตัวได้เลย แกจะมัวหมกมุ่นกับแฟนสาวสวยอย่างเดียวไม่ได้ ถ้าไม่ทำให้เธอเห็นว่าแกมีอนาคต ไม่ใช่จะเกาะครอบครัวไปแบบนี้ เธอเองก็ต้องใช้ชีวิตมีสิ่งที่เธออยากทำเหมือนกัน จะมาทำตัวติดกันเป็นแฝดอินจันได้ยังไง ถ้าน้องเขาจะเลิกก็เพราะตัวแกเอง ไม่ใช่จากตัวแปรอื่นหรอก พราวตะวันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบล้อเล่นกับใจคนอื่น นี่คือความโชคดีของนาย เธอให้โอกาสนายแต่ไม่ได้หมายความว่าจะให้ได้ตลอด ผู้หญิงแบบนี้เวลาเหลืออดจะไม่พูด แต่ถ้าได้พูดแล้ว นายจะเสียเธอตลอดไป”

“พี่รู้นิสัยพราวดีจังเลยนะ ไปทำความรู้จักกันตอนไหน?”

“ฉันมีสิทธิ์สแกนผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตน้องชายคนเดียวของฉัน ไม่ให้ถูกปอกลอกจากพวกหิวเงิน ทำไมจะไม่ได้? ไม่ดีหรือไงเวลาที่พ่อแม่ถาม ฉันสามารถพูดให้เครดิตเธอได้ว่าเป็นคนดี”

เจตนิพัทธ์ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ต้องอยู่ใต้เงาของพี่ชายตลอดไป ถ้าไม่จริงจังกับชีวิตตั้งแต่ตอนนี้ เขาอาจเสียพราวตะวันไปจริงๆ