19.รู้ว่าผิดแต่ห้ามใจไม่ไหว

ชายหนุ่มหญิงสาวที่นอนคุดคู้อยู่ด้วยกันในผ้าห่ม แม้จะเงียบกันไปแล้วแต่ทว่าทั้งสองต่างก็ไม่หลับ

“ที่ผมพูดไป คุณไม่มีอะไรโต้แย้งใช่ไหม?”

“เรื่องไหน?”

“ถ้าคุณเลิกกับเจต..”

“เลิกพูดแบบนี้เถอะค่ะ”

เธอทำท่าจะขยับออกจากกอดของเขาแต่ก็โดนสองแขนแข็งแรงรวบกอดเอาไว้ พราวตะวันรู้สึกได้ว่าจมูกเขาสัมผัสต้นคอด้านหลังชวนให้ขนลุกเกรียว

“ผมยอมดูคุณมีความสุขและคบหากับน้องชายผม ดีกว่าจะเห็นคุณจากพวกเราไปคบกับคนอื่น”

“พี่คิณ…ชีวิตพี่ต้องได้เจอคนอีกมากมาย พี่ต้องได้เจอคนที่คู่ควรแน่นอน เชื่อพราวสิ”

“พี่เชื่อ..เพราะตอนนี้เจอแล้ว..อยู่ในอ้อมแขนของพี่เอง”

ตอนนี้พราวตะวันเข้าใจได้อย่างหนึ่ง ถ้าเขาอารมณ์ดีจะพูดแทนตัวเองอย่างสนิทสนม แต่ถ้าเขาไม่พอใจหรือโมโหจะเรียกใช้คำแทนตัวที่ดูห่างเหิน

“พี่คิณกับเจตนี่เหมือนกันจริงๆ เวลาอยากได้อะไรก็จะสรรหาคำพูดตื๊อจนกว่าจะได้”

เขากอดกระชับเธอมากขึ้น ลำตัวที่กำยำนัวเนียด้านหลังของเธอให้รู้สึกร้อนรุ่ม คิณภัทรเอาแขนข้างที่กอดเธอเปลี่ยนไปลูบขาและเลิกชุดนอนขึ้นเพื่อจะลูบไล้สะโพกและลามมาที่หน้าท้อง ก่อนจะค่อยๆล้วงเข้าไปที่กางเกงชั้นใน พราวตะวันรีบจับมือเขาไว้ทันที

“อย่าค่ะ..พอเถอะ”

คิณภัทรกลับเงียบและเอาหน้ามุดผมของเธอ เสียงลมหายใจเร่าร้อนของเขาอยู่ข้างหูจนพราวตะวันรู้สึกร้อนรน นิ้วมือของชายหนุ่มที่ควานหาสิ่งที่เขาต้องการภายใต้กางเกงชั้นในตัวน้อยพลางจินตนาการไกลไปถึงไหนต่อไหน ทำให้เขาเกิดความรู้สึกกับเธออีกครั้ง ยิ่งไปกว่านั้นบนเตียงนี้ที่เธอพึ่งมีอะไรกับน้องชายของเขาไปเมื่อหัวค่ำ มันยิ่งตอกย้ำให้เขาอยากได้สาวน้อยในอ้อมกอดนี้เช่นกัน

“พี่คิณจะไม่หยุดจนกว่าอารมณ์จะลงใช่ไหม? พราวบอกให้กลับบ้านก็ไม่กลับ”

พราวตะวันจับแขนเขาที่มือนวดคลึงน้องสาวของเธอไม่ยอมหยุด เธอต้องทำอะไรสักอย่างก่อนจะแพ้ใจตัวเอง

“พี่กำลังทำตัวเป็นชู้รักของน้องชายตัวเองนะ..นี่เหรอที่บอกว่ารักเจต? จริงๆพี่คิณก็แค่เห็นแก่ตัว อยากเอาชนะน้องตัวเองเพราะอิจฉาที่แม่รักมากกว่า”

ได้ผล..เขาเลิกทำ เปลี่ยนมากอดเธอและนอนเงียบๆ แม้ในใจเธอจะสงสารเขาขึ้นมาแต่ก็บอกตัวเองว่าจะไม่ใจอ่อนเด็ดขาด

ด้วยความเพลียพออยู่นิ่งๆกันไปสักพัก พราวตะวันก็เผลอหลับลึกไปหน้าตาเฉย คิณภัทรจึงใช้แขนที่เธอหนุนอยู่ค่อยๆโอบให้เธอหันมานอนหงายจนได้ และค่อยๆพลิกร่างของเธอให้นอนตะแคงหันมาหาเขา ซึ่งเธอก็ส่งเสียงในลำคอนิดหน่อยด้วยความง่วงจัด

“หลับง่ายแบบนี้กับคนอื่นไม่ได้เชียวนะ..หน้าตาน่ารักจริงๆเลย”

เขาจูบและใช้ลิ้นแตะแล้วดูดริมฝีปากของพราวตะวันอย่างแผ่วเบา จูบเปลือกตาที่มีแพขนตางอนหนานั้น หน้าผากที่สวยยันไรผม เธอช่างเหมือนนางฟ้าที่ลงมาเกิดให้เขาได้หลงรัก

ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ เธอรู้สึกอยากขยับตัวแต่โดนแขนที่เธอหนุนอยู่กอดรัดจนตัวเธอใกล้ชิดเขามาก ลมหายใจที่ร้อนผ่าวพรมลงที่ใบหน้าเธอแบบหอบแรงๆ มีการกระทำบางอย่างอยู่ช่วงล่างของเขา

ของเหลวร้อนๆหยดใส่ขาอ่อนและกางเกงชั้นในจนเหนอะหนะ เขาพ่นลมหายใจแรงๆหลายครั้งจนสงบลงในขณะที่พราวตะวันลืมตาโพลงตัวแข็งอยู่แบบนั้น

“อาาา…”

เขาหายใจยาวๆอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลุกออกจากที่นอนไปแบบระมัดระวัง หันรีหันขวางเหมือนหาอะไรสักอย่าง ส่วนพราวตะวันก็แกล้งหลับ คิณภัทรเปิดไฟที่มือถือแล้วตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างตัว

“อิ๊ววว..อะไรเนี่ย? นี่เขาทำไมถึงทำสกปรกแบบนี้แล้วยังมีหน้าไปล้างตัวเองก่อนอีก”

เธอลุกไปเปิดไฟ หาทิชชูเปียกและแห้งเอามาเช็ด พร้อมกับเปลี่ยนชุดนอนและชั้นในใหม่เพราะเปื้อนน้ำกามเต็มไปหมด คิณภัทรออกมาก็เห็นเธอนั่งบนเตียงและเปิดไฟแล้ว

“พึ่งจะตีสี่ครึ่ง นอนต่อสิ”

“พี่คิณทำให้พราวตื่น นอนไม่พอจะทำงานยังไงพรุ่งนี้?ตายแน่ๆ แล้วทำไมถึงทำอะไรแย่ๆตอนที่พราวหลับ นี่มันฉวยโอกาสชัดๆ”

คิณภัทรยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เดินมาจับและลูบผมเธอเบาๆ แต่เธอเอาศีรษะหลบนิดหน่อย

“ลางานวันนึงได้ไหมล่ะ?”

“กลับไปได้แล้วค่ะ”

“ถ้าเกิดมีคนเห็นแล้วบอกคุณแม่จะทำยังไง?”

“พราวก็จะยอมรับมัน เฮ้อ…”

คิณภัทรค่อยๆเดินย่องเบาออกไป ท่ามกลางใจที่เต้นตุ้มๆต่อมๆของพราวตะวัน กระทั่งเงาของเขาพ้นไปจากบ้าน เธอรีบล็อกทุกอย่างแล้วย่องกลับขึ้นไปบนห้องตามเดิม

ในเวลาอาหารเช้าที่บ้านจิรวราพงศ์ ทุกคนแปลกใจที่วันนี้คิณภัทรอยู่ที่ห้องรับประทานอาหารเป็นคนแรก ไม่มีใครเอ่ยถามอะไรยกเว้นเจตนิพัทธ์

“เอ้า พี่คิณ ตื่นเช้าจัด เมื่อคืนนอนไวอ่ะดิ เมื่อคืนกลับมาไปเคาะเรียกแต่เงียบ สงสัยหลับเลยไม่กวน”

“มีอะไรล่ะ? กลับดึกใครจะมานั่งรอคุย”

“ก็..ตอนอยู่บ้านพราวพี่โทรเข้ามาไง”

คิณภัทรไม่มองน้องชายของเขา พลางหยิบผ้ากันเปื้อนวางไว้บนตักระหว่างแม่บ้านนำอาหารมาเสิร์ฟ

“ฉันเห็นว่าแกดูยุ่งๆเลยวางสายไป ก็แค่นั้น”

“พี่ทำตัวเป็นพ่อคนที่สองแล้วรู้ป่ะ”

“อือ..งั้นพ่อคนที่สองนี่แหละจะไปทำงานกับแกวันนี้”

“ไม่ได้ เจตนัดกินข้าวเที่ยงกับแฟน”

“ฉันไปส่งแกกินข้าวกับแฟนได้ เช้านี้แกนั่งรถฉันไปฝึกงานมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”

แม่ที่ฟังพี่น้องคุยกันสักพักหนึ่งแล้ว เลยพูดขึ้นมากลางวง

“คิณ ไม่ต้องเข้มงวดกับน้องเกินไปก็ได้มั้งลูก”

เขายักไหล่พร้อมกับยิ้มบางๆ

“ถ้าไม่เข้มงวดตอนนี้ วันหนึ่งไม่มีพ่อ ไม่มีคิณ น้องจะดูแลทุกอย่างได้ยังไงครับแม่?”

เมื่อมื้อเช้าจบลง เจตนิพัทธ์เดินตามก้นพี่ชายตัวโตของเขาต้อยๆไปขึ้นรถ ทำให้นึกถึงความทรงจำในวัยเด็กที่เขามักมองคิณภัทรเป็นฮีโร่มาตลอด เขาชอบไปดูพี่ชายเตะบอล เล่นเกมด้วยกัน เที่ยวผับครั้งแรกก็เป็นพี่ชายที่พาไป เวลาเงินที่แม่ให้ไม่พอก็ไปขอพี่

“วันเกิดแก อยากพาแฟนไปเที่ยวต่างประเทศมั้ยเจต? ฉันจะ offer ให้”

คิณภัทรถามน้องชายขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยในตอนที่ขับรถมุ่งหน้าไปบริษัท

“จริงดิ ให้ pocket money ด้วยมั้ยล่ะ?”

“อือ..ขืนไม่ให้แกจะเที่ยวยังไงล่ะ”

“เจตเลือกฝรั่งเศส”

“จัดไป”

“เมื่อคืนอ่ะ เจตไม่ได้เป็นคนไม่วางสายนะ แล้วพี่ก็ชอบโทรมาเวลาแบบนั้นตลอด”

“อือ ไม่กลัวแม่เขาจะจับได้รึไง?”

“บอกแล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อน คุณแม่พราวเค้าหัวสมัยใหม่ไม่เหมือนพี่หรอก นับวันจะเป็นคุณลุงไปทุกวันๆ”

ระหว่างที่รถติด สองพี่น้องก็คุยกันสัพเพเหระบ้าง นั่งฟังเพลงเงียบๆบ้าง แต่ความที่เจตนิพัทธ์เป็นคนซุกซน เขาเปิดลิ้นชักรถไปแบบนั้นเอง แต่ดันเจอโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าของแฟนสาวอยู่ในนั้นโดยที่มันยังใส่เคสเดิมอยู่ นั่นทำให้เขาสตั้นไปครู่หนึ่ง ส่วนคิณภัทรที่เห็นแบบนั้น เขาไม่มีทีท่าอะไรนอกจากนิ่งเฉย แต่ก็คิดคำตอบไว้ได้ในทันที

……………………………..🍂🧚🏻‍♀️