เข้าสู่ระบบแชร์
12.สบโอกาส
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-23 15:23:12เจตนิพัทธ์ไปหาพี่ชายที่ห้องทำงานในตอนเที่ยงเพื่ออยากถามสิ่งที่เขาคาใจ
“ว่าไงเจต?”
คิณภัทรถามโดยเหลือบตามองแค่นั้น แล้วก้มดูเอกสารตรงหน้าต่อไป
“พี่ไปหาพราวมาใช่มั้ยเมื่อเช้า?”
“ใช่ ไปอธิบายว่าเป็นความผิดฉันเองไง”
“แล้ว..พราวว่าไงบ้าง?”
“สบายใจได้ ยังไงเธอก็ไม่เลิกกับแกหรอก”
“อธิบายชัดๆหน่อยได้มั้ย?”
“เธอบอกว่าแค่โกรธ ไม่ได้จะเลิก มีอะไรอีกมั้ย? ฉันจะทำงานต่อ”
“แล้วพี่ไม่กินมื้อเที่ยงล่ะ ไปด้วยกันสิ ไหนๆก็ไปหาพราวยังไม่ได้ด้วย กินคนเดียวเหงา”
“พอแกไม่มีใครถึงจะเห็นหัวฉันสินะ ไอ้น้องบ้า”
“สรุปจะไปมั้ย? จะเลี้ยงก็ได้อ่ะ”
”สภาพ..มีตังกี่บาท? แกไปกินเถอะ หัดใช้ชีวิตคนเดียวให้เป็นบ้างสิ ฉันยังเคลียร์งานไม่เสร็จ อีกนานอยู่”
เจตนิพัทธ์เลยออกไปเพียงลำพัง พร้อมกับส่งรูปและข้อความให้พราวตะวันว่าเขากินข้าวอยู่คนเดียว ส่วนเธอที่ออกมากินข้างนอกกับเพื่อนที่ฝึกงานเกิดใจอ่อนสงสารจึงโทรกลับไปหา
“ดีใจจัง พราวยอมโทรมาหาแล้ว”
“ดีแล้วล่ะ จะได้ประหยัดน้ำมันด้วย ไม่ต้องตัวติดกันตลอดก็ได้”
“แต่เจตคิดถึงพราวนะ ขอไปส่งที่บ้านได้มั้ยตอนเลิกงาน?”
“อย่าพึ่งเลย วันนี้จะกลับเอง”
“แล้วเมื่อไหร่เราจะเป็นเหมือนเดิม?”
“ขอเวลาสักสามสี่วันแล้วกัน อยากตั้งใจฝึกงาน คิดหาลู่ทางว่าเรียนจบต้องทำงานอะไรที่ไหน เจตก็เหมือนกันนะ”
เขาวางสายไปด้วยความคิดที่ว่าแฟนสาวอาจเบื่อที่เขาทำตัวติดกับเธอเหมือนเด็ก ทำให้เริ่มคิดถึงคำพูดของพี่ชายที่ได้เตือนเขาให้คิดจริงจังกับชีวิตได้แล้ว
หลายวันที่เหลือก่อนวันหยุดสุดสัปดาห์ เจตนิพัทธ์จึงทำได้แค่คุยข้อความกับแฟนสาว โดยที่พี่ชายของเขาเองก็ขยันส่งข้อความให้เธอเช่นกัน
คืนวันเสาร์คิณภัทรได้โทรมาหาเธอกลางดึกเพื่อเตือนให้อย่าลืมไปนวดสปาที่เขาซื้อคอร์สชุดใหญ่ไว้ให้
“มันดูหรูมาก พราวไม่เคยไปอะไรแบบนี้เลย จริงๆพี่คิณไม่น่าเสียเงินเป็นหมื่นๆเพื่ออะไรแบบนี้”
“ให้น้องสาวจะเป็นอะไรไป คุณตั้งใจทำงานมากกว่าน้องชายผมอีก ตอนนี้เขาเองก็ยังไม่เป็นโล้เป็นพาย ผมก็อยากเทคแคร์คุณแทนเจตไง แล้วอย่าลืมใช้โทรศัพท์ใหม่ด้วยนะ เครื่องที่คุณใช้มันเก่าแล้ว”
“ไม่รู้สิคะ ยังไม่ได้แกะกล่องเลย”
“งั้นผมย้ายข้อมูลให้เอามั้ย? ไปรับคุณที่บ้านแล้วไปสปากัน ผมจะนั่งย้ายข้อมูลในโทรศัพท์ให้ คุณก็ทำสปาไป”
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพราวจัดการเอง”
“ทำไม? กลัวผมรู้ว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหนเหรอ? ถ้าผมอยากรู้ไม่ต้องถามคุณตรงๆก็ได้ มีวิธีเยอะแยะไป”
“ค่ะ งั้นก็เจอกันที่สปาเลยแล้วกัน”
ที่โต๊ะอาหารมื้อเช้าของวันอาทิตย์ คิณภัทรหิ้วถุงกอล์ฟลงมาด้วยทำท่าว่าจะไปออกรอบ เหมือนปกติที่เขาชอบไปไดร์ฟกอล์ฟกับเพื่อนบ่อยๆ
“คิณ จะไปตีกอล์ฟหรือลูก? เสียดายตอนเที่ยงแม่นัดกับเพื่อนไปกินข้าวกัน ลูกสาวเค้าสวยด้วยดีกรีจบนอกพึ่งจะกลับมาไทยเนี่ย อยากให้รู้จักกันไว้”
“ชวนเจตไปเถอะครับแม่”
เจตนิพัทธ์ถึงกับวางช้อนแล้วรีบปฏิเสธ
“เจตมีแฟนแล้ว พี่เพี้ยนไปแล้วรึไง”
“ให้ไปเป็นเพื่อนแม่ ไม่ได้ให้ไปดูสาวนี่”
“ไม่ล่ะ แล้วพ่อล่ะครับ?”
“ให้แม่เขาไปเถอะ ขอพักอยู่บ้านดีกว่า”
เจตนิพัทธ์โทรหาแฟนสาวหลังกินข้าวเช้าเสร็จ ก็ได้ความว่าเธอจะออกไปนวดขาเพราะยืนมาทั้งอาทิตย์
“ให้เจตไปเป็นเพื่อนมั้ย?”
“ไม่ต้องหรอก วันจันทร์ค่อยไปกินข้าวด้วยกันตอนเที่ยงนะ”
“วันจันทร์เที่ยงเจตไปหานะ”
เขาดีใจมากที่เธอให้อภัย ในขณะที่คิณภัทรที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่มีทีท่าใส่ใจอะไรมากนัก เขาถือถุงกอล์ฟและเดินออกไปที่รถ ก่อนจะขับตรงไปรอพราวตะวันที่สปาหรูแห่งนั้น
นาทีที่เห็นเธอลงจากแท็กซี่ ผมยาวสีน้ำตาลเป็นลอนธรรมชาติของเธอทำให้ดูเด็กและน่ารักมาก ยิ่งโดยเฉพาะในชุดเดรสสั้นสีขาวแขนกุดหลวมๆ สะพายกระเป๋าสานใบกำลังพอดี คิณภัทรรีบเดินไปหาเธอที่ดูเกรงๆเขาอยู่
“เข้าไปห้องสปาเลย โทรศัพท์ใหม่เอามาไหม?”
เธอยกมือไหว้เขาพร้อมกับพยักหน้า
“จดไอดีรหัสอะไรให้ผม เดี๋ยวจะทำให้ ย้ายแป็บเดียวก็เสร็จ ผมนั่งกินกาแฟรอได้ หรืออาจทำนวดอะไรฆ่าเวลาด้วย”
พนักงานสาวที่ยิ้มแย้มได้นำน้ำมะตูมและผ้าเย็นมาต้อนรับ แล้วเชิญพราวตะวันให้เข้าไปที่ห้องสปาแบบส่วนตัว ซึ่งข้างในนั้นสวยมาก มีเตียงทำสปา มีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่อยู่ภายในห้องเดียวกัน ซึ่งมีน้ำอยู่เต็มและหอมฟุ้งด้วยกลีบกุหลาบสีแดงมากมายภายในอ่าง
“เชิญทางนี้ค่ะคุณผู้หญิง ถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดเลยนะคะ แล้วนอนคว่ำบนเตียงค่ะ เราจะนวดน้ำมันหอมระเหยหนึ่งชั่วโมงแล้วตามด้วยนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้อ ทางคุณผู้ชายแฟนของคุณย้ำว่าให้นวดขาเป็นพิเศษเพราะคุณผู้หญิงยืนเป็นเวลานานๆ อีกห้านาทีดิฉันจะเข้ามาค่ะ”
“อ่ะ..เอ่อ..”
พราวตะวันยังไม่ทันได้พูดอะไร พนักงานสาวก็ออกไปก่อน เธอเก็บกระเป๋าไว้ในตู้ มองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง ถึงแม้จะหรูหราสวยงาม แต่การที่ต้องแก้ผ้าในห้องที่เธอไม่คุ้นเคยมันออกจะเขินอยู่สักหน่อย
เธอถอดเสื้อผ้าและชุดชั้นในพับไว้ที่ชั้นแล้วขึ้นไปนอนคว่ำบนเตียง เอาผ้าขนหนูขนาดกลางปิดช่วงลำตัวไว้ ไม่นานนักพนักงานสาวก็เข้ามาและเริ่มทำการนวดน้ำมันหอมระเหย มีเสียงน้ำตกคลอเบาๆ ทำให้พราวตะวันผ่อนคลายเหมือนตกอยู่ในภวังค์
ผ่านไปได้สามสิบนาที คิณภัทรที่ย้ายข้อมูลโทรศัพท์ของพราวตะวันเสร็จแล้ว เขาได้เปิดประตูห้องสปานั้นอย่างเบามือ พอพนักงานสาวหันมามอง เขาก็ทำท่าว่าไม่ต้องพูดอะไรให้นวดแบบนั้นต่อไป พนักงานสาวได้แค่ยิ้มเพราะเข้าใจว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักกันจึงปล่อยให้คิณภัทรเข้ามานั่งเงียบๆในห้องไปแบบนั้น โดยที่คนถูกนวดไม่รู้ตัวเพราะเคลิ้มหลับไปแล้ว
บทล่าสุด
ร้อนรักกลางใจ (3P) 13. One wish 🔞
คิณภัทรนั่งดูพราวตะวันที่โดนนวดจนเผลอหลับไปด้วยความเสน่หา กลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วห้องบวกกับการนั่งดูพนักงานสาวนวดคลึงร่างกายเธอด้วยน้ำมันจนผิวเงาวาวไปทั่วทั้งตัว เมื่อมาถึงตอนที่พนักงานสาวเอาผ้าขนหนูออกเพื่อนวดแผ่นหลังและสะโพก ก้นกลมที่งอนงามนั้น ทำเอาใจเขาหวาบหวามสุดๆ สิ่งที่พราวตะวันไม่รู้คือ ห้องสปานี้เป็นแบบ Private Onsen สำหรับคู่รัก จึงมีอ่างแช่ขนาดใหญ่ในห้องด้วยนั่นเอง ซึ่งหมายความว่าหลังจากนวดเสร็จสองชั่วโมง คิณภัทรได้จ่ายเพิ่มไปอีกหนึ่งชั่วโมงสำหรับการใช้ห้องนี้ต่อ หนึ่งชั่วโมงครึ่งที่เขานั่งดูเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของพราวตะวัน มันทำให้เขาลืมความผิดชอบชั่วดีไปขณะหนึ่งว่านี่คือ แฟนสาวของน้องชายตัวเอง พนักงานสาวดูเวลาท่าทางบ่งบอกว่าครบสองชั่วโมงแล้ว เขารีบลุกขึ้นทำท่าให้เธอออกไปเงียบๆ “ผมไม่ต้องการปลุกเธอ ให้เธออยู่แบบนั้นส่วนผมจะแช่น้ำอุ่น ครบเวลาพวกเราจะออกไปเอง ถ้าเวลาเกินไปก็คิดเงินเพิ่มได้เลย แต่จริงๆตัดบัตรผมเผื่อไปเลยก็ได้”เขากระซิบคุยกับพนักงานเบาๆก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้ไป “จ่ายเพิ่มไปอีกชั่วโมง ตอนจะกลับผมจะไปเอาบัตรคืนที่แคชเชียร์เอง”พนักงานสาวออกไปแล้ว คิณภ
ร้อนรักกลางใจ (3P) 12.สบโอกาส
เจตนิพัทธ์ไปหาพี่ชายที่ห้องทำงานในตอนเที่ยงเพื่ออยากถามสิ่งที่เขาคาใจ “ว่าไงเจต?”คิณภัทรถามโดยเหลือบตามองแค่นั้น แล้วก้มดูเอกสารตรงหน้าต่อไป“พี่ไปหาพราวมาใช่มั้ยเมื่อเช้า?”“ใช่ ไปอธิบายว่าเป็นความผิดฉันเองไง”“แล้ว..พราวว่าไงบ้าง?”“สบายใจได้ ยังไงเธอก็ไม่เลิกกับแกหรอก”“อธิบายชัดๆหน่อยได้มั้ย?”“เธอบอกว่าแค่โกรธ ไม่ได้จะเลิก มีอะไรอีกมั้ย? ฉันจะทำงานต่อ”“แล้วพี่ไม่กินมื้อเที่ยงล่ะ ไปด้วยกันสิ ไหนๆก็ไปหาพราวยังไม่ได้ด้วย กินคนเดียวเหงา”“พอแกไม่มีใครถึงจะเห็นหัวฉันสินะ ไอ้น้องบ้า”“สรุปจะไปมั้ย? จะเลี้ยงก็ได้อ่ะ””สภาพ..มีตังกี่บาท? แกไปกินเถอะ หัดใช้ชีวิตคนเดียวให้เป็นบ้างสิ ฉันยังเคลียร์งานไม่เสร็จ อีกนานอยู่”เจตนิพัทธ์เลยออกไปเพียงลำพัง พร้อมกับส่งรูปและข้อความให้พราวตะวันว่าเขากินข้าวอยู่คนเดียว ส่วนเธอที่ออกมากินข้างนอกกับเพื่อนที่ฝึกงานเกิดใจอ่อนสงสารจึงโทรกลับไปหา“ดีใจจัง พราวยอมโทรมาหาแล้ว”“ดีแล้วล่ะ จะได้ประหยัดน้ำมันด้วย ไม่ต้องตัวติดกันตลอดก็ได้”“แต่เจตคิดถึงพราวนะ ขอไปส่งที่บ้านได้มั้ยตอนเลิกงาน?”“อย่าพึ่งเลย วันนี้จะกลับเอง”“แล้วเมื่อไหร่เราจะเป็นเหมือนเดิม?”
ร้อนรักกลางใจ (3P) 11. ถูกใจ..แต่ไม่ถูกต้อง
คิณภัทรกลับไปที่ห้องนอนของเขา นอนก่ายหน้าผากว่าจะโทรหาเธอดีไหม? ถ้าโทรไปเธอจะวีนใส่เขาหรือเปล่า? เขาตัดสินใจโทรไปซึ่งเธอไม่รับสาย จึงลองโทรอีกครั้งปรากฏว่าโทรไม่ติดอีกเลย ส่งข้อความก็ไม่มีการตอบรับใดๆโอ้โห..บล็อกกันเลยเหรอ? เด็ดขาดดีจริงๆ ไม่งั้นก็คงโดนเกลียดเข้าแล้วสินะ… แต่ทางด้านเจตนิพัทธ์ เขาส่งข้อความหาเธอเพื่องอนง้อขอโทษ พร่ำพรรณนาว่าคิดถึงเธอมากแค่ไหน พราวตะวันตอบมาแค่สั้นๆทำเอาเขาใจแป้ว “สำนึกผิดก็ดี นอนได้แล้วล่ะ”สำหรับเขาที่นิสัยไทป์หมาน้อยบวกกับความรักที่คลั่งไคล้ตามประสาวัยรุ่น ทำให้ตัดสินใจคว้ากุญแจรถแล้วออกไป คิณภัทรได้ยินเสียงปิดประตูห้อง จึงรีบเปิดประตูบ้างก็เห็นหลังน้องชายไวๆเดินลงบันไดไป เขารีบเดินตามไปและเอ่ยห้ามเอาไว้“เจต ยิ่งแกทำแบบนี้ พราวยิ่งหนีแกนะ ปล่อยให้เธออยู่เงียบๆคนเดียวสักพักดีกว่า”“เราไม่เคยทะเลาะกันเลย ไม่เคยตัดการติดต่อแบบนี้ อะไรจะให้แค่ส่งข้อความ เราเคยคุยกันว่าจะไม่เงียบมีอะไรต้องคุยกัน”คิณภัทรอ่อนใจที่เห็นน้องชายอ่อนไหวกับความสัมพันธ์เกินไปจนดูไม่โตเป็นผู้ใหญ่“นี่มันเป็นเพราะเราสองคนผิดต่อเธอ แล้วมันละเอียดอ่อนกระทบความรู้สึกของผู้หญิง เ
ร้อนรักกลางใจ (3P) 10. รู้บ้างว่าใครเป็นใคร..ไอ้หมาน้อย
น้ำอุ่นๆร้อนๆทะลักออกมาเมื่อเจตนิพัทธ์เอาแก่นกายที่อ่อนแรงแล้วออกจากช่องทางรักของคนรักสาวสวย แต่เขาก็ยังอ้อยอิ่งอยู่บนร่างกายที่นุ่มนิ่มจนพราวตะวันต้องท้วงขึ้นมา”เจต..เลอะหมดแล้ว ขอพราวไปห้องน้ำหน่อย“”ถ้าไปส่งบ้านแล้ว คืนนี้ออกมาอยู่กับเจตที่นี่ได้ไหม? ใกล้เช้าจะไปส่งกลับบ้านเหมือนเดิม”“แล้วเจตจะไม่กลับบ้านได้ยังไง? บ้าแล้ว”“ไม่มีโอกาสได้อยู่สองคนนานๆเลยอ่ะ อยากกอดอยากได้ทั้งคืน”“เจตยังไม่ตอบพราวเลย ทำไมถึงคาสายให้พี่คิณฟังเรามีอะไรกัน?”“ก็เขาบอกไม่ต้องวาง แล้วตอนนั้นเจตใกล้เสร็จเลยลืมตัวไปหน่อย”คำตอบของเจตนิพัทธ์ทำเอาพราวตะวันแอบช็อกนี่แปลว่า…พี่คิณจงใจอยากฟังคนสองคนร่วมรักกันอย่างนั้นเหรอ? แล้วแฟนฉันก็บ้าจี้ทำตามที่พี่ชายสั่งอีกต่างหาก…พราวตะวันใช้แรงผลักเจตนิพัทธ์ให้ออกจากตัวเธอ พอเธอลุกขึ้นได้ก็กระฟัดกระเฟียด หยิบกางเกงชั้นในไปด้วยแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่พักหนึ่ง ”พราว..ที่รัก ออกมาหน่อยครับ โกรธอะไรอีกแล้วเหรอ?”เขาเคาะประตูห้องน้ำเบาๆเรียกเธออยู่แบบนั้น เงี่ยหูฟังก็ได้ยินแค่เสียงเหมือนอาบน้ำ สักพักพราวตะวันก็เปิดประตูออกมาโดยไม่มองหน้าเขา“พราว…เจตขอโทษ”“ไม่ต้องไปส่
ร้อนรักกลางใจ (3P) 9.ลากไปกินตับ ก่อนปรับความเข้าใจ
เจตนิพัทธ์ออกจากบริษัทฝ่ารถติดไปที่แกลลอรี่เกือบไม่ทัน เพราะพราวตะวันกำลังจะออกไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านพอดี “ทำไมเจตเลิกงานไว? แล้วจะมาก็ไม่โทรบอก จริงๆไม่ต้องมารับก็ได้” “โกรธหรือเปล่า?” “คนที่เจตต้องขอโทษคือพี่คิณ พราวจะโกรธทำไมล่ะ ก็แค่เตือนเฉยๆ” เขารู้สึกได้ว่าแฟนสาวมีน้ำเสียงที่แข็ง พูดจาห้วนๆ สีหน้าตึงใส่ ส่วนพราวตะวันที่เก็บความไม่พอใจเรื่องที่เจตนิพัทธ์รับสายพี่ชายแล้วปล่อยให้ได้ยินว่าทั้งสองมีอะไรกันนั้น มันทำให้เธออึดอัดใจแต่ก็ไม่อยากพูด “เจตรู้สึกได้ว่าพราวไม่พอใจ แบบมากๆด้วย คบกันมาสองปี รู้สิ” “มารับกลับบ้านใช่มั้ย? งั้นก็ไปส่งพราว ขอไม่คุยอะไรตอนนี้นะเหนื่อยทั้งวันแล้ว” “โอเค” เขาตอบรับง่ายๆ แล้วคว้ากระเป๋าของเธอมาถือไว้เอง เดินนำไปที่รถและเปิดประตูให้ ระหว่างทางที่ขับรถเจตนิพัทธ์พยายามจับมือเธอแต่ก็โดนดึงมือกลับ “เดี๋ยวเจตโทรหาพี่คิณตอนนี้เลย พูดขอโทษต่อหน้าพราวก็ได้” “พราวไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องนี้นะ เรื่องขอโทษไม่ขอโทษมันเป็นสิ่งที่เจตคิดเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาบอก” “แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ? เรามีอะไรก็เปิดอกคุยกันตลอดนะพราว เจตไม่อยากให้เป็นแบบนี้อ่ะ” “ไม่มี
ร้อนรักกลางใจ (3P) 8.challenge
พราวตะวันกำลังพูดคุยบรรยายเกี่ยวกับภาพวาดให้กับผู้ที่เข้ามาชมงานศิลป์ โดยไม่รู้ตัวว่ามีใครคนหนึ่งมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆเธอ เขาแอบมองความงามนั้นอยู่ห่างๆเพราะทั้งแกลลอรี่นี้ งานศิลปะเดียวที่เขาสนใจคือ เธอ คิณภัทรยืนรอดูอยู่พักใหญ่เพราะพราวตะวันขยันเดินไปเทคแคร์ผู้ที่มาชมผลงาน เธอพูดเก่ง ดูมีพลังงานล้นเหลือ พลอยทำให้เขารู้สึกสดชื่นและไม่เบื่อเลยสักนิด จนกระทั่งเธอว่างแล้วและกำลังหันไปดูรอบๆก็สบสายตากันพอดี“พี่คิณ…”เธอพูดชื่อเขากับตัวเองเบาๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่พึ่งไปทานข้าวด้วยกันมา เธอยืนนิ่งอยู่แบบนั้นโดยที่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหา“ตกใจเหรอ? ผมคิดไปคิดมาอยากซื้อภาพเพิ่มสักหน่อยน่ะ”“อ้อ..ค่ะ พี่คิณชอบแนวไหนคะ? เอ่อ..ลองไปดูทางนู้นดีไหมคะ? ราคาไม่สูงมาก เป็นของศิลปินหน้าใหม่แนวร่วมสมัย”“เหนื่อยมั้ย? คุณดูปวดขานะ”“ไม่ค่ะ พราวโอเค สบายมาก”เขาจับแขนเธอดึงเบาๆให้เดินตามมา แต่พราวตะวันขัดขืนนิดหน่อย “พี่คิณคะ พราวอยู่ในเวลางานค่ะ”“ผมเป็นลูกค้านะ คิดว่าผู้จัดการถ้าเห็นคุณอยู่กับผมคงไม่ว่าอะไรหรอก ผมยินดีซื้อภาพพวกนั้นเท่าไหร่ก็ได้ขอแค่ได้อยู่กับคุณนิดหน่อย มาเถอะ“เขาเป
