6.สายเปย์

สองพี่น้องเดินตามพราวตะวันที่มีพนักงานปลดรูปลงมาแล้วเดินนำไปอีกที เพื่อเอาภาพที่ถูกเลือกนั้นไปห่อด้วย Plastic wrap โดยรอบทั้งกรอบรูป รองมุมทั้งสี่ด้วยโฟมกันกระแทก ตามด้วยใส่กล่องกระดาษเป็นขั้นตอนสุดท้าย 

คิณภัทรยื่นกุญแจรถให้น้องชาย

“เจตพาพนักงานไปที่รถสิ เอาแฟนไปด้วยเลยไหนๆก็ได้เวลาพักเที่ยงพอดี พี่จะจ่ายค่าภาพวาดนี่ก่อน สตาร์ทรถรอได้เลย”

พอพวกเขาทั้งหมดไปกันแล้ว เขาจัดการรูดบัตรดำชำระค่าภาพวาดเสร็จ ตามด้วยคุยกับผู้จัดการแกลลอรี่ในอีกเรื่องหนึ่ง

“เธอคนที่ขายภาพนี้ ผมต้องการโดเนทให้เธอเป็นการส่วนตัวนอกเหนือจากเปอร์เซ็นที่เธอจะได้”

“เอ่อ คุณสามารถติดต่อเธอโดยตรงก็ได้นะคะ ถ้ากรณีให้ด้วยความเสน่หา”

“ผมต้องการให้เธอมีกำลังใจในการทำงาน แต่อยากให้ในนามลูกค้าไม่ใช่จากส่วนตัว”

“โอเคค่ะ คุณสามารถระบุรายละเอียดได้เลยค่ะ”

“ผมจะโดเนทให้เธอเท่ากับราคาภาพในนามบริษัท Innova พวกใบเสร็จใบกำกับภาษีทั้งหมดขอให้ส่งไปที่ฝ่ายบัญชีของบริษัทนะครับ”

ทำเอาผู้จัดการตาโตที่เขาให้เยอะขนาดนี้สำหรับนักศึกษาฝึกงาน แม้ราคาภาพวาดจะแค่ 12,000 บาทเท่านั้น

“ขอถามได้มั้ยคะว่าอะไรที่ทำให้คุณอยากให้เธอมากขนาดนี้?”

“แพชชั่นที่เธอมีกับงาน”

ทางด้านเจตนิพัทธ์และพราวตะวันที่นั่งพูดคุยกันพลางๆระหว่างรอเจ้าของรถกลับมาเรื่องที่เดิมพันกันว่าภาพวาดจะขายให้คู่รักชาวต่างชาติได้หรือไม่ในตอนแรก

“เสียดายเนอะ เจตเลยแพ้พนันเลย”

“ไม่ได้คิดเรื่องจะเสียเงินเลี้ยงข้าวหรอก แค่อยากให้พราวดีใจถ้าขายพวกเขาได้ เห็นยืนคุยขาแข็งตั้งนาน”

เขาลูบศีรษะแฟนสาวด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“แต่สุดท้ายก็ขายได้นะ พี่คิณซื้อไง”

“เขาซื้อเพราะเห็นความตั้งใจของพราวน่ะสิ ปกติไม่เห็นจะสนใจศิลปะอะไรหรอก สนใจแต่สรีระสาวๆ”

พูดจบก็ทำหน้าเชิงขำด้วยกันสองคน จนกระทั่งประตูฝั่งคนขับถูกเปิดออก คิณภัทรเข้ามานั่งในรถพร้อมกับทำหน้างง แล้วเอี้ยวตัวมามองทั้งสองคนที่เบาะหลัง

“นี่พี่เป็นคนขับรถไปแล้วเหรอเนี่ย?”

“เอาน่า ไม่อยากให้พราวนั่งเหงาคนเดียวด้านหลัง”

“นี่ฉันทั้งซื้อภาพวาด เป็นคนขับรถแถมต้องเลี้ยงข้าวด้วย แกไม่คิดจะเซอร์วิสพี่บ้างหรือไง?”

“เอ้า ก็อยากตามมาด้วย บอกแล้วว่าอยากกินข้าวกับแฟนสองคน”

พราวตะวันถือโอกาสกล่าวขอบคุณคิณภัทรขึ้นมาทันทีเพราะเกิดเกรงใจขึ้นมาหลังจากได้ยินการสนทนาของทั้งคู่

“ขอบคุณพี่คิณมากนะคะ วันนี้พราวได้ขายภาพนี้เป็นภาพแรกตั้งแต่ฝึกงานมาหลายวัน”

เขามองเธอจากกระจกมองหลัง สายตาที่สบกันในนั้นทำให้เธอต้องหลบตาเขาก่อน

“การเห็นคุณทำงานอย่างตั้งใจและดูมีความสุขกับสิ่งที่ทำ มัน Made my day สำหรับผมนะ”

“สำหรับเจต จะแฮปปี้มากกว่าถ้าพราวไม่ต้องยืนจนขาแข็งแบบนั้น ถ้าเราแต่งงานกัน เจตจะให้พราวทำในสิ่งที่อยากทำโดยไม่ต้องมาคิดเรื่องทำงานเพื่อหาเงิน”

คิณภัทรผิวปากแซวน้องชายทันที 

“สายเปย์นี่หว่า ป๋าเจต”

“แน่นอนสิ ผู้ชายประเภทไหนกันที่จะเอาลูกสาวเค้ามาดูแลแล้วให้มาลำบาก”

“งั้นฉันถามแกอย่างนึง ถ้าแกไม่ได้เกิดในครอบครัวที่ร่ำรวยจะทำไง?”

“ถ้าเจตเกิดมาไม่รวยแต่มาเจอพราว ก็คงต้องขยันมากหน่อย แต่ถ้าพราวเจอคนที่มีพร้อมทุกอย่างมากกว่า เจตต้องยอมให้พราวไป เจ็บหน่อยแต่ก็ดีกว่าเห็นคนรักมาลำบากด้วยกัน” 

พราวตะวันยิ้มกริ่มที่แฟนหนุ่มช่างพูดเอาใจ เลยหยิกแก้มไปทีหนึ่ง เขาถือโอกาสจับมือเธอมาจูบเบาๆ คิณภัทรที่เห็นทั้งคู่หยอกกันในกระจกมองหลังถึงกับกลอกตาบน

“ถ้าพราวเจอเจตแต่ว่าไม่ได้รวย เราก็แค่ใช้ชีวิตธรรมดาๆก็ได้ แค่อยู่กับคนที่ขยัน ทำให้สบายใจ แล้วก็หล่อ คือจบ”

คิณภัทรถอนหายใจเฮือก จนทั้งสองคนที่เบาะหลังขำ

“คนโสดอย่างฉันคงตายตอนนี้แหละ”

“มีเยอะจนจะตายคาอกล่ะไม่ว่านะ”

“เอ้ย..บ้ารึไง ฉันดูเป็นคนแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“อย่าให้เจตพูดเลย พริตตี้ตบกันเพราะพี่ก็มีมาแล้ว”

“เรื่องมันนานมาแล้ว แค่เข้าใจผิดกันไม่เกี่ยวกับฉัน แกมั่วละเจต”

เขากลัวพราวตะวันมองว่าเขาเป็นเสือผู้หญิงจึงรีบพูดปัดน้องชายไปแบบนั้น 

ไปถึงร้านอาหารอิตาเลียน พราวตะวันกินอาหารแทบนับคำได้ สองพี่น้องต่างพากันตักอาหารให้เธอกันใหญ่ เอาอกเอาใจจนโต๊ะข้างๆพากันแอบมองที่สาวสวยมากับหนุ่มหล่อสองคนอย่างน่าอิจฉา

“พราว คุณพ่อว่ายังไงบ้างเรื่องฝึกงานที่ไทย เห็นทุกปิดเทอมต้องไปเยี่ยม รอบนี้ไม่ได้ไป”

“บอกพ่อแล้วท่านเข้าใจ แต่น้องสาวบ่นอยู่ว่าอยากเจอ”

“คุณมีน้องสาวเหรอพราว?”

คิณภัทรถามขึ้นมาด้วยความสนใจ แต่เจอน้องชายเบรกหัวทิ่ม

“อายุแปดขวบน่ะ“

พราวตะวันถึงกับมองทั้งคู่สลับไปมา แต่คนพี่ก็ทำท่าไม่สนใจที่น้องชายบอกแบบนั้น จึงคุยต่อปกติ

“น้องสาวอยู่ฝรั่งเศสเหรอ?”

“ค่ะ เป็นน้องสาวคนละแม่ แต่ภรรยาใหม่กับน้องสาวดีกับพราวมาก ก็ดีใจนะคะที่คุณพ่อมีคนที่อยู่เคียงข้าง”

“แล้วคุณแม่ของพราวล่ะ”

“คุณแม่กลัวเรื่องพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยงที่เห็นตามข่าวน่ะค่ะ ท่านไม่ไว้ใจใคร จริงๆถ้าแม่จะเปิดใจ พราวยินดีไปอยู่ข้างนอกนะ”

“ผมคิดว่าท่านคงรักเดียวใจเดียวมากกว่า การลืมใครสักคนที่รักมากๆ มันยากสำหรับใครหลายๆคน”

“พี่คิณเข้าใจเหรอคะ?”

เธอถามหน้าซื่อตามที่คิดแต่กลับทำเจตนิพัทธ์สำลักขึ้นมา ส่วนพี่ชายของเขาก็หน้าแดงก่ำ

ไอ้น้องบ้านี่…คนกำลังจะอินสักหน่อย..