20.สงครามพี่น้อง

เจตนิพัทธ์ที่กำลังใช้ความคิด คิณภัทรก็พูดขึ้นมาโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไร

“ฝากคืนให้น้องพราวด้วยแล้วกัน ฉันก็ลืม ที่เธอไปกินข้าวกับพวกเราวันนั้น มันคงหลุดตกในรถ เอารถไปทำสปาแล้วพนักงานร้านเก็บไว้ให้”

“ทำไมตอนเจตย้ายจากเบาะหลังไปนั่งหน้าไม่เห็นว่าโทรศัพท์พราวตก ตอนนั้นพราวใช้เครื่องนี้อยู่ยังไม่ได้ใช้เครื่องใหม่..”

เขาพยายามใช้ความคิดพอๆกับที่พี่ชายก็กำลังคิดหาข้อแก้ตัวเช่นกัน เจตนิพัทธ์มองพี่ชายที่ขับรถอยู่ด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย ส่วนตัวเขาในใจเต้นแรงมากแทบหลุดออกมา

“มีอะไรที่เจตควรรู้มั้ย?”

“ไม่มีอะไรที่แกต้องกังวลแบบที่คิดหรอก พราวรักแกคนเดียว ฉันยืนยันได้”

“ทำไมพี่ถึงยืนยันได้!”

เจตนิพัทธ์ตะคอกเสียงดังใส่พี่ชายที่มองหน้าเขาสลับกับมองถนน

“พราวใช้โทรศัพท์ใหม่ แล้วเครื่องพราวอยู่ที่พี่ได้ไง?”

เจตนิพัทธ์เปิดโทรศัพท์ของแฟนสาวขึ้นมาก็ตรงกับที่เขาคิด

“ย้ายข้อมูลไปเรียบร้อยแล้วซะด้วย จอดเลยพี่คิณ จอดรถ!”

“ไม่ อยากลงก็กระโดดลงไปเอง ถ้าจะงี่เง่าจนไม่ฟังอะไรเลย”

เขาโทรหาพราวตะวันที่กำลังนั่งอยู่ในแท็กซี่จะถึงที่ทำงานพอดี

“พราว เดี๋ยวเจตไปหาที่ทำงาน เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“มีอะไรเจต พราวต้องเข้างานแล้วน่ะ คุยตอนนี้เลยก็ได้ นี่ใกล้จะถึงแกลลอรี่แล้วด้วย”

“ทำไมโทรศัพท์พราวอยู่กับพี่คิณ? แล้วใครซื้อโทรศัพท์ใหม่ตัวแพงให้พราว ตอบ!”

พราวตะวันถึงกับนั่งไม่ติด เธอถึงกับเม้มปากพยายามใช้ความคิด แต่ก่อนที่เธอจะตกอยู่ในสถานการณ์แย่ๆ คิณภัทรรีบจอดเข้าข้างทางและคว้าแย่งเอาโทรศัพท์มาจนได้โดยไม่กดวางเพื่อให้พราวตะวันได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

“พราวจะเข้างาน แกปล่อยให้เธอทำงานไป ส่วนเรื่องนี้..เธอทำโทรศัพท์ตกในรถ ฉันเห็นรุ่นนี้มันเก่าหลายปีเลยถือโอกาสซื้อเครื่องใหม่เปลี่ยนซิมย้ายข้อมูลให้ทั้งหมดแล้วให้คนเอาไปส่งให้เธอ ประวัติเรียกคนส่งของฉันมี ถ้านายอยากดู”

คิณภัทรกดวางสายหลังพูดจบแต่ก็ยังไม่คืนโทรศัพท์ให้น้องชายที่กำลังหัวร้อนและหรี่ตามองพี่ชายตัวเองเหมือนไม่ไว้ใจอะไรอีก

“ให้พราวเพราะอะไร? ..ให้เพราะความ..เสน่หาอย่างนั้นเหรอ?”

“แกไม่รู้สึกสินะว่าตัวเองใช้แต่ของแบรนด์เนมทั้งตัว โทรศัพท์ใหม่ทุกปี เงินรายอาทิตย์แทบจะเท่าเงินเดือนพนักงานใช้กันครึ่งเดือน ไม่รวมค่าน้ำมันค่าอะไรจิปาถะ แต่ดูแฟนที่แกบอกรักนักรักหนาสิ ใช้กระเป๋าสาน รถก็ไม่มีขับเหมือนคนอื่น แกเจียดเงินส่วนตัวสะสมไว้ซื้อของดีๆให้เธอก็ยังได้..แต่แกไม่ทำเอง ฉันเข้าใจดีเพราะเมื่อก่อนพ่อแม่ไม่ได้สปอยฉันเหมือนกับแก แม้แต่พ่อเองก็ไม่เคยให้อะไรยกเว้นฉันจะทำงานให้หนักเพื่อจะได้ในสิ่งที่อยากได้ ฉันก็เคยอายเพื่อนและฉันไม่อยากเห็นแฟนแกต้องอายเพื่อนเหมือนกัน”

“พราว..ไม่ใช่..คนแบบนั้น!”

เจตนิพัทธ์กัดฟันกระแทกเสียงพูดใส่ แล้วเปิดประตูรถลงไปเพื่อเรียกแท็กซี่ให้ตรงไปที่แกลลอรี่ทันที

พราวตะวันตัวสั่นลงจากแท็กซี่ พร้อมกับขอลางานที่ผู้จัดการทันที เพราะเธอรู้นิสัยแฟนหนุ่มดีว่าขี้หึงขนาดไหน ถ้าเขามาที่นี่เธอคงจะไม่สามารถฝึกงานได้

“ขอแค่วันเดียวค่ะพี่”

“ไม่เป็นไรๆ ป่วยเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“รู้สึกปวดหัวค่ะ”

เธอรีบเรียกแท็กซี่คันใหม่ออกไปโดยที่จุดหมายปลายทางไม่ใช่ที่บ้าน สักพักเจตนิพัทธ์ก็มาถึง พอถามหาเธอและรู้ว่าเธอลางานหนึ่งวันมันทำให้ความโมโหนั้นมากมายเข้าไปอีก เขาพยายามโทรหาเธอแต่กลับปิดมือถือ และพอนั่งแท็กซี่ไปที่บ้านเธอก็ไม่มีใครอยู่ จึงกลับไปบ้านเพื่อเอารถยนต์ของตัวเอง ก่อนจะตรงไปที่บริษัท Innova

ทางด้านพราวตะวัน เธอเรียกแท็กซี่ไปที่พิพิธภัณฑ์บ้านจิม ทอมป์สัน โชคดีเธอยังมีเงินที่เคยได้จากคิณภัทร จึงไปหานั่งคาเฟ่ใกล้ๆซึ่งราคาเครื่องดื่มสูงประมาณหนึ่งในช่วงที่พิพิธภัณฑ์ยังไม่เปิด พอเปิดมือถือก็เห็นว่ามีสายเข้าและข้อความมากมายจากสองพี่น้อง เธอตัดสินใจโทรหาคิณภัทรก่อน

“พราว..อยู่ที่ทำงานหรือเปล่า?”

“ไม่ค่ะ พราวรู้นิสัยเจตดี พราวไม่พร้อมจะคุยกับเขา ทำไมพี่ไม่เอาโทรศัพท์คืนให้พราวตั้งแต่แรก สุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้..”

“แล้วอยู่ที่ไหน? บอกพี่ก่อน”

“ขอพราวอยู่คนเดียวเถอะ”

น้ำเสียงเธอบ่งบอกว่าจะร้องไห้ทำให้เขารู้สึกกังวล

“พี่รับผิดชอบเอง พราวก็ตอบแบบที่ได้ยินไปนะ อย่าปิดมือถือล่ะ พี่จะโทรหาอีกที”

แต่ก็นั่นแหละ..สิ่งที่เธอไม่ทันคิดคือ คิณภัทรเปิดการตั้งค่าการค้นหาในเครื่องของเธอเอาไว้เมื่อตอนย้ายข้อมูลให้ที่สปา ทำให้เขารู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

ไม่นานนักเจตนิพัทธ์ก็มาถึง Innova เขารีบเข้าไปหาผู้จัดการกองทุนเพื่อแจ้งว่าวันนี้คงฝึกงานไม่ได้หนึ่งวัน ก่อนจะตรงไปที่ห้องทำงานของพี่ชายแล้วผลักประตูเข้าไปอย่างแรง

“โทรหาพราวสิ ถามว่าอยู่ไหน? ปิดมือถือแล้วพอเปิดก็ไม่รับสาย แต่กับพี่อาจจะรับสายก็ได้”

คิณภัทรเงยหน้าจากกองเอกสารพลางถอนหายใจยาว

“ไปนั่งตรงนั้น หายหัวร้อนแล้วค่อยคุยกัน”

“ถ้าบริสุทธิ์ใจทำไมพราวไม่อยากคุยกับเจต พี่เองก็ดูแปลก นี่เจตพลาดอะไรไปตอนไหนสินะ”

“เป็นตามที่ฉันบอก แต่แกทำเป็นเรื่องใหญ่จนแฟนแกกลัวน่ะสิ”

เจตนิพัทธ์นั่งที่โซฟาจ้องพี่ชายตัวเองแบบไม่วางตา ประมวลผลในสมองทุกอย่างที่เขาจะคิดได้

“จริงสินะ วันที่พราวอ้างว่าไปสปานวดขา แล้วหลังจากนั้นเจตโทรเป็นสิบสายก็ไม่รับ แถมพี่ยังโทรเข้ามาเวลาที่เจตกำลังมีอะไรกับพราวพอดี แหม..อะไรๆมันดูจับจังหวะไปหมดเลยนะ”

“นั่นแล้วแต่แกจะคิด แต่ถ้าแกสงสัย ไม่เชื่อใจเธอจนทุกอย่างพัง ฉันก็ยินดีรับไว้เองนะ“

“สรุป พี่ยอมรับใช่มั้ย?”

“ยอมรับอะไร? ฉันมองว่าถ้าแกอ่อนแอขนาดนั้น ก็อย่าดูแลเธอเลย มีคนอีกเยอะแยะที่เค้าพร้อมมากกว่า คิดว่าผู้หญิงจะฝากชีวิตไว้กับคนขี้โมโห งี่เง่า ไม่เอาไหนหรือเปล่าล่ะ”

“พี่คิดว่าเป็นลูกคนโต พ่อให้ความสำคัญมากกว่าแล้วจะควบคุมเจต เอาทุกอย่างไปจากเจตได้เหรอ?”

“ได้ไม่ได้ อยู่ที่ความสามารถ แกพร้อมพิสูจน์ตัวเองหรือยังล่ะ? หรือจะมัวติดแม่ มัวตามตูดผู้หญิงอยู่แบบนี้”

“อย่ามาแถไปเรื่องอื่น พี่จ้องแทงข้างหลังน้องตัวเองได้ยังไง? เจตรักและนับถือพี่มาตลอดแท้ๆ”

“งั้นฉันเสนอให้แกไปเที่ยวกับพราวที่ต่างประเทศเพื่ออะไร? ถ้าไม่ใช่เพราะสงสารแฟนแก ตั้งแต่ฉันได้ยินมาสองปีนี้ว่าแกมีแฟนคนนี้ แม้แต่ต่างจังหวัดก็ยังไม่เคยพาเธอไปไหน เข้าใจนะว่าแกเรียนอยู่ แต่การใช้เงินของแกเพื่อตัวเอง..มันก็มากอยู่นะ”

เจตนิพัทธ์หายใจแรงเหมือนวิ่ง ถึงพี่ชายจะพูดถูกเรื่องการใช้ชีวิตของเขาที่ฟุ่มเฟือยกับเรื่องกินเที่ยวซื้อของอะไรโดยที่ละเลยแฟนสาว แต่มันเกี่ยวอะไรที่พี่ชายเขามาแทรกแซงเพื่อเอาใจเธอ

“พี่อยากให้พราวเห็นว่าพี่เอาใจใส่ ดูแลดีมากกว่าเจตงั้นสิ พี่แอบชอบพราวใช่ไหม?”

“แกเอาเปรียบเธอฟรียังไม่พออีกเหรอเจต? มีแฟนเพื่อสนองตัณหาตัวเองแล้วดูแลเธอเท่าที่เธอให้ไหม? แกเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แกภูมิใจมากงั้นสิ เอามาอวดฉันว่าได้นอนกับเธอเป็นคนแรก ถ้าฉันเป็นพ่อเธอ แกเลือดหัวออกไปนานแล้วเจต เธอรักแกเพราะยังไม่เข้าใจความรักจริงๆมากกว่า”

“เจตขอพราวแต่งงานหลังเรียนจบ แต่พราวปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าเจตไม่จริงจัง แล้วถ้าทำงานได้เงินเป็นของตัวเองก็กะว่าจะชดเชยให้ที่ไม่ได้ให้อะไรแบบคนอื่น แล้วพี่ล่ะ? ตอบไม่ตรงคำถามป่ะ”

“เธอเป็นแฟนแกก็เหมือนเป็นน้องสาวฉันคนหนึ่ง ทำไมฉันจะเอ็นดูเธอไม่ได้? ทำไมฉันต้องทนเห็นแกใช้แต่ของดีๆ โดยที่คนข้างๆแกไม่มีอะไรเลย ยิ่งไปกินข้าวกันสามคน แกเห็นแฟนแกไหม ไม่กล้าสั่งอะไร เธอเอาแต่จ้องดูเมนูที่คิดว่าอันไหนถูกที่สุด สั่งแต่น้ำเปล่า ฉันทนไม่ได้ว่ะ บอกตรงๆ”

คิณภัทรกัดฟันพูดโกหกน้องชายไปว่าคิดกับพราวตะวันแค่น้องสาวเพราะไม่อยากให้พวกเขาต้องไม่เข้าใจกัน

เจตนิพัทธ์ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพี่ชายของเขาจะสนใจดีเทลเล็กๆน้อยๆ จนเขาเกิดละอายใจขึ้นมาและกลายเป็นความรู้สึกผิด

……………………………🌿