บทที่ 34 ~ ทุกอย่างได้เลย

บทที่ 34 ~ ทุกอย่างได้เลย

“ไฮ ฟีฟี้”

“ไงเบล โทรมาแต่เช้าเลย หาววว”

เสียงหาวยาวดังเข้ามาในโทรศัพท์ สองสามวันที่ผ่านมาเบลล่าใช้ความคิดอย่างหนักเรื่องเดเมียน อาการหึงหวงเข้าขั้นรุนแรงจนเธอนอนไม่หลับ ไฟในอกคับแน่น เธอต้องทำอะไรสักอย่างเร็วที่สุดก่อนที่จะสายเกินไป

“ถึงกันกี่โมงเหรอ”

“ถึงดึกมากเบล เนี่ยยังไม่มีใครตื่นเลย”

“วันนี้อู่ปิดไหม”

“ฮือ ปิดสองวันให้ลูกทีมพักผ่อน เบลมีอะไรหรือเปล่า”

“เบลกำลังไปที่อู่ ฟีฟี้เปิดประตูให้เบลด้วยนะ”

“เดี๋ยวนะเบล เบลจะมาทำไม”

โซเฟียดีดตัวผุดลุกขึ้นนั่งทันที ภาพหน้าเข้มบูดบึ้งกระแทกเท้ายามขึ้นไปยังชั้นห้า

“บอสอารมณ์ไม่ดีสุด ๆ เบล”

“เบลรู้ แต่เบลอยากไปคุยกับเดเมียนให้รู้เรื่อง”

“แน่ใจหรือเบล อย่างบอสไม่คุยหรอกนะ”

“ไม่เป็นไรฟีฟี้ เบลรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น เบลใกล้ถึงแล้วเปิดประตูไว้ให้เบลนะเดี๋ยวเบลขึ้นไปเอง”

โซเฟียเบิกตากว้างนั่งอกสั่นขวัญแขวนคนเดียว เบลล่ากำลังมาถูกเชือด นึกได้รีบลุกออกจากเตียง กดรีโมทเปิดประตูเหล็กบานใหญ่ เห็นรถหรูของเบลล่าเลี้ยวเข้ามาจอด ผ่านไปสักพักถึงได้ลงจากรถแหงนหน้าขึ้นมองระเบียงชั้นสี่ ตัดสินใจใช้บันไดแทนลิฟต์

“เบล”

“ไม่ต้องห่วงฟีฟี้ ไปนอนต่อเถอะ”

เบลล่าพยายามสงบสติ คิดทบทวนอีกรอบ ในที่สุดก็ยอมแพ้ใจตัวเองก้าวลงจากรถหรู

ตัดสินใจรีบเดินขึ้นบันไดไปชั้นห้าก่อนเพื่อนจะทันห้าม ลอเรนพูดถูกถ้าเธอยอมเสี่ยง เธออาจมีความสุข ยังดีกว่านั่งเสียใจมองดูเขาจูบกับผู้หญิงคนอื่นทั้ง ๆ ที่ควรเป็นเธอ

มือสั่นเทาจับลูกบิดประตูห้อง ผ่อนลมหายใจคลายเครียด ค่อยเปิดประตูเข้าไปแผ่วเบาจรดปลายเท้าย่องเข้าห้องนอน

ร่างแกร่งยังหลับสนิทอาจเพราะเพลียจากการเดินทาง ดันประตูปิดค่อยที่สุด จัดแต่งทรงผมด้วยความประหม่า ลูบชุดเดรสผ้าซีฟองสีแดงลายดอกเดซี่สีขาว

บ้าจริงเบลล่า ใจเย็น

สูดลมหายใจเข้ายาวหนึ่งครั้งเรียกกำลังใจ ถอดรองเท้าส้นสูงออก เดินต่อไปยังเตียงสีเทาอ่อน ห้องสลัวจากผ้าม่านกันแสงสีเทาเข้มเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ แต่ฝ่ามือของเธอกลับชื้นด้วยเหงื่อ

คนร่างสูงนอนคว่ำหน้าเปลือยท่อนบนมีผ้าห่มปิดส่วนล่าง คาดว่าคงจะเปลือยเหมือนท่อนบนเช่นกัน ลังเลยืนตัดสินใจว่าควรทำสิ่งใดต่อไป

ถ้าเธอก้าวลงเตียง ทุกสิ่งทุกอย่างอาจไม่เหมือนเดิม อาจดีหรืออาจร้าย แต่ที่แน่ ๆ เธอจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่เธอบนเตียงอีกต่อไปแล้ว

แควก สวบ

มือรูดซิปชุดเดรสลง ปล่อยชุดเดรสร่วงกองกรอมเท้า ก้าวขาสั่นเทาออกจากกองชุด ค่อยหย่อนร่างที่เหลือเพียงชุดชั้นในสีดำลูกไม้นั่งลงบนเตียง มุดเข้าไปในผ้าห่ม ยกผ้าห่มขึ้นปิดมิดชิด

แล้วยังไงต่อเบลล่า คิดสิ กอดเลยไหม หรือเริ่มจากจูบแผ่นหลัง หรือเราต้องถอดชุดชั้นในออกก่อน เอายังไงดีเบล!

ร่างระหงละล้าละลังกล้า ๆ กลัว ๆ อยู่สักพัก ใจประหวั่นถึงสิ่งที่กำลังจะทำ นอนตะแคงตัวจ้องไปที่แผ่นหลังชายหนุ่ม

เดเมียนรูปร่างสวยงามอย่างชายชาตรี เขาเป็นนักกีฬาชั้นยอดเห็นได้จากวันที่เล่นเซิร์ฟ ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขึ้นเอ็นเมื่อชายหนุ่มยืนบนบอร์ด บังคับให้ไปยังทิศทางตามน้ำทะเลที่ทวนขึ้นอย่างที่เขาต้องการ

ความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ ความมืดสลัว ประกอบการนอนไม่พอมาหลายวันทำให้เบลล่างีบหลับไป

“โซเฟียอย่า หยุด!”

ลูคัสคว้ามือโซเฟียไว้ได้ก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะถึงเคาะประตูห้องเดเมียน

“ไม่ได้ลุค เบลเข้าไปนานแล้วนะไม่รู้ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง ปล่อย”

“จะบ้าเหรอเคาะตอนนี้ไม่ได้”

“ทำไม?”

ลูคัสถลึงตาใส่ อยากทึ้งผมตัวเอง โซเฟียกำลังเอาตัวเองไปสอดตอนที่คนอื่นกำลังยุ่งอยู่ และคงยุ่งมากเสียด้วย

“เชื่อสิ อย่า!”

โซเฟียจ้องหน้าแต่มือกลับฟาดเคาะลงบานประตูทันที

ปัง ปัง ปัง!

“บอสสสสส เบลลลล”

“ไปให้พ้นทั้งหมดเดี๋ยวนี้!!!”

โซเฟียสะดุ้งโหย่ง น้ำเสียงโมโหสุดๆ พลันคิดถึงเพื่อน ยกมือเตรียมทุบลงอีกครั้ง

“เบ..”

ลูคัสรีบใช้มือปิดปาก อีกข้างคว้าเอวเล็กยกสะพายเดินลงไปชั้นสี่ทันที

บ้าไปแล้วโซเฟีย อยากตายหรือไง

เดเมียนสลัดศีรษะมึนงง ผุดลุกนั่งตกใจตื่นเพราะเสียงตะโกนของโซเฟีย เมื่อคืนมาถึงเขาก็ซัดเบอร์เบินไปอีกหลายแก้วกว่าจะทำให้ตัวเองหลับได้ ยกมือขึ้นลูบหน้าลูบผมก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่คนเดียว

สาวผมดำกำลังงัวเงียขยุกขยิกเพิ่งสะดุ้งตื่นเช่นกัน หลังจากเขาตวาดตะโกนออกไปเสียงดัง

เบลล่าตกใจที่ตัวเองเผลอหลับไปเมื่อเช้า เบือนหน้ามองไปทางเดเมียนที่เขากำลังมองมาทางเธอเช่นกัน

“บ้าฉิบ! เบล! คุณมาทำไม”

น้ำเสียงราบเรียบปนโมโหดวงตาสีเทาอมน้ำเงินขุ่นมัวกรุ่นโกรธ

‘เธอทำผิดไปใช่ไหม?’

คราแรกยังมั่นใจว่าเขายังต้องการเธออยู่ ถึงตอนนี้เมื่อมองร่างแกร่งโตนั่งเปลือยอกอวดรอยสัก มือหนาลูบผมยุ่งเหยิงของตัวเอง เบลล่าเริ่มคิดว่าเธออาจคิดผิดที่ทำแบบนี้

“เบล อย่าเงียบ คุณควรมีเหตุผลดีดีสักข้อที่เข้ามานอนอยู่บนเตียงในห้องผม”

เขาหงุดหงิด เจ็ตแล็ก เมาค้าง และพระเจ้า เบลล่าสวยเหลือเกิน

เบลล่าอ้ำอึ้งขยับปากจะพูดแต่ไม่พูด เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อแวบแรกที่เห็นเธอ เขารู้สึกดีเหลือเกิน หลงคิดว่าเธอเปลี่ยนใจเลือกเขาแทนเดอะคิด แต่ถ้าเธอไม่พูดออกมา เขาจะยังไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น

“ให้ตายสิเบล ถ้าคุณไม่พูดก็ออกไปสะเถอะ”

ร่างระหงนอนนิ่ง ก่อนลุกขึ้นนั่งปล่อยให้ผ้าห่มเลื่อนหลุดกองที่เอว เขายกมือลูบหน้าอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่เพราะตาฝาดไป

ให้ตายเถอะ! เธอเกือบเปลือย

ชุดชั้นในสีดำแทบไม่ปกปิดสิ่งใด สัญชาตญาณดิบเถื่อนพุ่งกระฉูดแข็งกร้าวตั้งโด่อยู่ใต้ผ้าห่ม

เบลล่าคุกเข่าคลานเข้ามาใกล้เขา หน้าหวานแดงจัดแผ่ซ่านถึงอกอวบอิ่ม คัพดีจนบราเซียร์เกือบรั้งไว้ไม่อยู่ คลานเข้ามาใกล้เกือบชิดจึงหยุดนั่งบนส้นเท้าของตัวเอง

“ฉันขอโทษค่ะเดเมียน”

เสียงหวานสั่นเครือระคนเอียงอาย น่าสงสารและเย้ายวนในคราวเดียว ใจแกร่งเกือบยั้งใจไม่ทัน ต้องการคว้าตัวเธอมาลงโทษ แต่ยังก่อนเบลล่า ตอนนี้เขายังไม่พร้อม

“แล้วยังไงอีก”

“ฉันต้องพูดออกมาใช่ไหมเดเมียน?”

“แล้วถ้าคุณไม่พูด ผมจะรู้จุดประสงค์ของคุณได้ยังไง คุณหลอกผมมาหลายครั้งแล้วเบลล่า”

‘เดเมียนพูดถูกเธอควรพูดในสิ่งที่ตั้งใจ’

“ฉันชอบคุณและฉันจะยอมให้คุณ..ให้คุณ..”

“ให้ผมทำอะไร พูดออกมาสิเบล”

“ฉันจะยอมให้คุณลงโทษฉันทุกอย่างได้เลย”