บทที่ 14 ใจหวั่นไหว

บ้านพักส่วนตัวของคีรติ

รถหรูคันงามแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านอย่างนุ่มนวล ก่อนที่คีรติจะเปิดประตูลงจากรถ แล้วยื่นมือให้ณิชาอย่างให้เกียรติ ทั้งคู่เดินเคียงกันเข้ามาในบ้าน บรรยากาศภายในอบอวลไปด้วยความเงียบสงบและความหรูหราที่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่น

ข้าวของสัมภาระต่าง ๆ ถูกอาทิตย์ คนขับรถขนย้ายจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว

คีรติหันมามองหญิงสาวที่กำลังยืนมองรอบบ้าน ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม

“ณิชาจะทานข้าวก่อน หรืออยากอาบน้ำก่อนดีครับ พี่จะได้เตรียมไว้ให้ ที่นี่ไม่มีแม่บ้านนะ”

ณิชายิ้มบาง ๆ พลางหันมามองเขา

“ไม่มีแม่บ้าน แล้วใครจะล้างจานละคะ”

“พี่ล้างเองได้”

เขาตอบเรียบง่าย

“ณิชาไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ทานให้อิ่ม แล้วใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างประหลาดใจ 

“ทำไมพี่ถึงดีกับณิชาขนาดนี้ค่ะ ทั้งที่ณิชา...ก็ไม่ได้เก่งอะไรเลย คนภายนอกยังพูดถึงณิชาเสีย ๆ หาย ๆ เป็นคนหนูใช้เงินเก่ง ขี้เหวียงวีน บ้างล่ะ”

คีรติยิ้มบาง

“ใครจะพูดอะไรก็ช่าง พี่เข้าใจตัวตนของณิชา แค่นั้นก็พอแล้ว”

“แล้วเรื่องที่คนเขาว่าพี่คีย์...เสื่อมสมรรถภาพ อันนั้น...เอ่อ..”

ยังไม่ทันพูดจบ เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วทุ้ม

“ณิชาลองแล้วไม่ใช่หรือไง แต่ถ้ายังไม่เชื่อพี่พิสูจน์ให้อีกครั้งได้นะ”

หญิงสาวหน้าแดงจัด

“มะ...ไม่อยากรู้แล้วค่ะ”

คีรติยกยิ้มมุมปาก

“ดีแล้ว... แล้วนี่เอายามาทานหรือเปล่า วันนี้ก็วันที่สามแล้ว ต้องทานต่อเนื่องนะ”

ณิชาก้มหน้าหลบสายตาเขาอย่างเขินอาย

“เอามาค่ะ ไม่ต้องห่วง”

“พี่กลัวณิชาเจ็บ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“แต่พี่สัญญา...จะไม่ทำอะไรเกินเลยกว่าที่หมอสั่งแน่นอน”

เขาชูสามนิ้วประกอบคำพูด จนณิชาหลุดหัวเราะออกมา

“ขำอะไรครับ”

“ก็ขำที่พี่คีย์ทำหน้าจริงจังเกินไปนี่แหละค่ะ”

คีรติมองเธอด้วยแววตาละมุน

“ณิชาครับ...”

“ค่ะ พี่คีย์”

“พี่ชอบณิชานะ และ...พี่อยากแต่งงานกับณิชาจริง ๆ”

ณิชานิ่งไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“พี่ไม่รังเกียจครอบครัวณิชาหรือคะ ที่ต้องให้ลูกสาวแต่งงานเพราะธุรกิจ”

คีรติสบตาเธอแน่วแน่

“ทำไมต้องรังเกียจดีเสียอีก พี่จะได้แต่งงานกับณิชาและครอบครองณิชาคนเดียว”

หญิงสาวหลุบตาลง

“หรือณิชาไม่อยากแต่งงานกับพี่ แต่ยังไงก็ต้องแต่งนะเพราะพี่เป็นของณิชาแล้ว ณิชาต้องรับผิดชอบชีวิตพี่ไม่งั้นพี่จะฟ้องคุณพ่อคุณแม่ของณิชา”

เธอแอบยิ้ม

“เดี๋ยวนะคะ มาทท่านประธานโหดเหี้ยมจอมเย็นชาหายไปไหนหมดแล้วค่ะเนี่ย ทำไมมีแต่พี่ขี้หงุดหงิดออดอ้อนอย่าเดียว”

คีรติหัวเราะเบา ๆ กับคำตอบนั้น ก่อนเอื้อมมือแตะแก้มเธออย่างอ่อนโยน

“เอาจริง ๆ พี่ดีใจมากที่ผู้หญิงคืนนั้นคือณิชา ขอบคุณฟ้าที่ส่งเธอมาให้พี่”

เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ก่อนจะขอบคุณฟ้าช่วยดูผู้หญิงคนนี้ก่อนค่ะว่าทำอะไรเป็นบ้าง งานการอะไรไม่ได้สักอย่าง แถมใช้เงินเก่งอีก สักวันพี่จะเบื่อณิชานะ”

“ทำไมต้องเบื่อด้วยล่ะ อยากใช้เงินก็ใช้ไปเถอะ พี่หาเงินได้สบายมาก ใช้ให้หมดเลยก็ยังไหว”

คีรติพูดเสียงทุ้ม พร้อมก้าวเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาแทบจะสัมผัสแก้มของเธอ

ณิชากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนถอยหลังหนึ่งก้าว ใบหน้าแดงระเรื่อ

“เอ่อ... ณิชาหิวแล้วค่ะ เราไปทานมื้อเย็นกันนะคะ”

เธอพูดพลางหมุนตัวเดินหนีไปยังโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว

คีรติยิ้มขำในท่าทีเขินอายของเธอ ก่อนจะเดินตามมาช้า ๆ

“พี่สั่งพิซซ่ามาให้...ณิชาทานได้ไหมครับ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

เขาตักพิซซ่าใส่จานแล้วยื่นให้เธออย่างอ่อนโยน

ณิชารับมาพร้อมกัดคำโตด้วยความหิว เพราะตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้ทานอะไรเลย

แต่เพราะรีบร้อนเกินไป เธอไอออกมาเบา ๆ 

“แค่ก... แค่ก...”

คีรติรีบยื่นแก้วน้ำให้ พร้อมลูบหลังเธอเบา ๆ อย่างห่วงใย

“ค่อย ๆ ทานสิครับ หิวมากเลยใช่ไหม”

เสียงเขาแผ่วอบอุ่น แต่แฝงด้วยความเอ็นดู

“ค่ะ... หิวมากเลย เมื่อเที่ยงยังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ”

เธอตอบพลางยกน้ำขึ้นดื่ม

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ ตอนอยู่ห้างฯ พี่จะได้หาอะไรให้รองท้องก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ทานก็อิ่มแล้ว” 

เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนหยิบพิซซ่าอีกชิ้นแล้วยื่นให้เขา

“ของพี่ค่ะ”

แต่เขาไม่ยอมรับ เพียงพยักหน้าแล้วส่งสายตาอ่อนโยนให้เธอแทน

ณิชาขมวดคิ้ว “หืม?”

เขายังพยักหน้าอีกที เป็นเชิงบอกให้เธอเข้าใจเอง

หญิงสาวยิ้มขำก่อนพูดเสียงแผ่ว 

“อ๋อ... อยากให้ป้อนสินะคะ”

คีรติพยักหน้า “ครับ อยากให้คู่หมั้นป้อนบ้าง”

ณิชาหัวเราะเบา ๆ 

“ได้ค่ะ ป้อนก็ได้ แต่คู่หมั้นเจ็บแขนนะคะ จะป้อนลำบากหรือเปล่า?”

“เอ่อ... พี่ลืมไปเลย มัวแต่เจอโมเมนต์หวาน ๆ อยู่” 

เขาตอบพร้อมยิ้มเขินเล็กน้อย

หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนค่อย ๆ ยื่นพิซซ่าชิ้นนั้นให้เขาด้วยท่าทีแผ่วเบาและอบอุ่น

คีรติกัดเบา ๆ พร้อมสบตาเธอไม่วางตา

บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนที่ไม่ต้องใช้คำพูด ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันระหว่างมื้อเย็น เสียงหัวเราะเบา ๆ

ของณิชาแทรกอยู่ในทุกช่วงเวลา จนความเงียบของบ้านค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่น...ที่แผ่ไปทั่วหัวใจของทั้งสองคน

“ณิชาอิ่มแล้วค่ะ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

เธอพูดพลางยกผ้าเช็ดปากวางลงบนโต๊ะ

คีรติพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน 

“ตามสบายนะครับ ใช้ห้องน้ำในห้องนอนพี่ได้เลย”

ณิชาพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาเห็นเธอก้มหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า คุ้ยหาของอยู่นาน จนกระทั่งสีหน้าเธอเริ่มแปลกไปเล็กน้อย

“ณิชาหาอะไรหรือครับ ให้พี่ช่วยไหม?” 

เขาถามเสียงเรียบแต่แฝงความเอ็นดู

เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มเก้อ ๆ 

“คือ...ณิชาซื้อแต่ชุดทำงานค่ะ ลืมซื้อชุดนอนมาเลย”

คีรติหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ยเสียงนุ่ม 

“ไปเปิดตู้เสื้อผ้าพี่ได้เลยครับ มีเสื้อเชิ้ตหลายตัว เลือกสีที่ชอบได้เลย ใส่นอนได้สบายแน่นอน”

หญิงสาวยิ้มตาหวาน “ขอบคุณค่ะพี่คีย์”

“ว่าแต่...” เขาเอียงหน้าเล็กน้อย มองแขนที่ยังพันผ้าของตัวเอง 

“ณิชาใช้แขนได้ข้างเดียว ที่น้ำร้อนลวกไม่ให้โดนน้ำจะดีที่สุด แล้วจะอาบน้ำยังไงดี?”

ณิชาหันมามองด้วยสายตากังวลเล็กน้อย ก่อนตอบอย่างเร็ว 

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่คีย์ไม่ต้องห่วง อาบได้สบายมากค่ะ”

เขาเลิกคิ้ว “แน่ใจนะ?” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนแต่แฝงแววกังวล

“แน่ใจสิคะ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้เขายืนมองตามหลังด้วยสายตาอบอุ่นปนเอ็นดู

ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมา

“เอี๊ยด!”