บทที่ 6 พิธีเริ่มแล้ว

เซียวเหมยลี่คร้านจะถกเถียงกับฟางเทียนอวี้อีก อย่างไรเสียโลกอดีตแห่งนี้ก็นับถือกันที่ฐานันดรศักดิ์ หากนางไปมีเรื่องกับเขาไม่เลิก คนที่เดือดร้อนก็คงจะเป็นนางเอง เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางจึงเอ่ยถามฟางเทียนอวี้ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ 

"วันนี้ท่านอ๋องต้องการทำสิ่งใดหรือเพคะ" 

"ไม่อ้อมค้อม ได้ยินว่าสำนักร้อยบุปผาของเจ้าสามารถปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายได้ ข้าจึงอยากมาลองดูเสียหน่อย" 

"แล้วเหตุใดจึงอยากทำเล่าเพคะ เป็นถึงเชื้อพระวงศ์แท้ ๆ" 

"อย่าสู่รู้!!!" 

"ไม่สู่รู้แล้วจะรู้ที่มาที่ไปได้อย่างไรเพคะ หากไม่รู้หม่อมฉันก็ทำพิธีไม่ถูกนะเพคะ" 

ฟางเทียนอวี้ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงเอ่ยกับเซียวเหมยลี่อย่างไม่สบอารมณ์ 

"คู่หมั้นข้าตกตายไปสามคนแล้ว ข้าจึงอยากมาทำพิธีเสียหน่อย" 

"ตายแล้ว!!! ดวงกินภรรยาหรือนี่!!!" 

"หุบปาก!!! ก่อนที่ข้าจะตัดลิ้นเจ้า!!!" 

"โอ๊ย!!! ไม่พูดแล้วเพคะ ไม่กล้าแล้ว" 

"ดี!!! เริ่มทำพิธีได้" 

"ช้าก่อนเพคะ การจะทำพิธีท่านอ๋องจะต้องยอมทำตามข้อตกลงเสียก่อน นั่นก็คือ ไม่ว่าระหว่างพิธีจะเกิดสิ่งใดขึ้น ห้ามโวยวายและห้ามโมโหเด็ดขาด มิเช่นนั้นพิธีจะไม่สำเร็จลุล่วงและสิ่งชั่วร้ายอาจจะเพิ่มมากขึ้นเพคะ" 

"ตกลง" 

เซียวเหมยลี่ส่งยิ้มหวานให้ฟางเทียนอวี้ ก่อนจะเดินไปเตรียมของสำหรับทำพิธีปัดเป่าสิ่งไม่ดี ฟางเทียนอวี้เองก็ไม่ได้เอะใจสิ่งใดแม้แต่น้อย เขาเดินไปนั่งที่เบาะรองนั่งตามที่นางบอกอย่างว่าง่าย 

"จะเริ่มพิธีแล้วนะเพคะ" 

"อืม" 

"เทียนมีธูปไม่มี ธูปไม่มี เทียนไม่มี" 

ฟางเทียนอวี้ขมวดคิ้วมุ่น เขารู้สึกว่าสิ่งที่นางสวดพึมพำมันแปลกประหลาดไม่น้อย เขาก็เห็นธูปเทียนวางอยู่เต็มโต๊ะ เหตุใดนางจึงพึมพำออกมาว่าไม่มีกันนะ

แต่นางบอกว่าห้ามถามเช่นนั้นก็ช่างมันเถิด รีบ ๆ ทำให้เสร็จจะได้รีบกลับ วันหน้าค่อยหาธูปมาบริจาคให้สำนักร้อยบุปผาก็ได้

"จุดธูปไปปัก จุดธูปไปปัก แฮ่!!!"

เซียวเหมยลี่หยิบยันต์สีเหลืองไปแปะบนหน้าผากของฟางเทียนอวี้ ก่อนจะสวดพึมพำไม่หยุด 

ฮ่า ๆ ๆ เหมือนผีจีนไม่มีผิด

"ท่านอ๋องนี่จะเป็นพิธีท้ายสุดแล้วนะเพคะ" 

"เร็วเถิด!!!" 

"โอววว สาดแรง ๆ สาดแรง ๆ แฮ่!!!" 

ซ่า!!!

"โอ๊ะ!!!" 

เซียวเหมยลี่สาดน้ำในถังใบใหญ่ใส่หน้าฟางเทียนอวี้อย่างเต็มแรง ฟางเทียนอวี้สะดุ้งตัวโยน ก่อนจะสำลักน้ำออกมาทางจมูกและปาก สภาพทุลักทุเลเป็นอย่างมาก 

"เจ้าทำบ้า..." 

เขากำลังจะก่นด่าเซียวเหมยลี่ แต่นึกขึ้นได้ว่านางสั่งเอาไว้ว่าหากเขาเผลอพูดสิ่งไม่ดี พิธีจะล้มเหลว เขาจึงอดกลั้นเอาไว้ จะให้พิธีย้อนเข้าตัวไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นความหล่อเหลาคงยับเยินเป็นแน่

"ท่านอ๋อง รู้สึกดีหรือไม่เพคะ" 

"อืม" 

ดีกับผีสิ!!! น้ำอันใดกัน ข้าคันหว่างขายิ่งนัก!!! 

"เสร็จแล้วเพคะ" 

"เสร็จแล้ว?" 

"ใช่เพคะ มีสิ่งใดที่ท่านอ๋องต้องการอีกหรือเพคะ" 

ต้องการอีกสิ!!! บอกมาเลยพี่ชินอ๋อง น้องจะสาดซ้ำให้หนัก ๆ เลย!!!

"ข้าได้ยินมาว่าที่สำนักร้อยบุปผาของเจ้ามีสมุนไพรที่บำรุงผิวพรรณได้ดีเยี่ยม ข้าต้องการ" 

"เอ๋ ปกติบุรุษเขาไม่ใช้กันนะเพคะ" 

"แต่ข้าจะใช้ ไปเอามา!!!"

เซียวเหมยลี่พยักหน้า ก่อนจะไปเตรียมสมุนไพรให้เขา เมื่อมาถึงนางก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น 

ตายแล้ว!!! ใช้สมุนไพรตัวไหนบ้างวะเนี่ย 

ช่างเถิด!!! หยิบใส่มั่ว ๆ ไปก่อน 

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงหยิบสมุนไพรสารพัดชนิดใส่ลงไปในถุงอย่างลวก ๆ แล้วจึงนำมามอบให้ฟางเทียนอวี้ ฟางเทียนอวี้รับห่อยามาจากนางก่อนจะเอ่ยตอบ 

"นี่ถือเป็นค่าเสื้อผ้าที่เจ้าทำเลอะวันนั้นก็แล้วกันนะ วันนี้ข้าไม่จ่าย" 

"เอ่อ ไม่ได้สิเพคะ นี่มัน..." 

"ข้าคือชินอ๋องผู้หล่อเหลาแห่งหวงเฉวียน!!!" 

"เอาไปเถิดเพคะ" 

น้องเซียวเหมยลี่ร่างสอง: งกจริง ๆ ไอ้คนบัดซบ!!!

เมื่อกลับมาถึงจวน ฟางเทียนอวี้ก็สั่งให้พ่อบ้านโจวเตรียมน้ำอุ่นสำหรับแช่สมุนไพรตามที่เซียวเหมยลี่ได้บอกเอาไว้ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงทิ้งกายลงไปนอนแช่ในอ่างน้ำทันที 

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ก็เกิดสิ่งผิดปกติขึ้นกับร่างกายของเขา 

"เหตุใดมันจึงคันยุบยิบเช่นนี้เล่า" 

ฟางเทียนอวี้รู้สึกคันไปทั้งหน้าทั้งตัว เขาจึงลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ แล้วหาชุดมาสวมคลุมทับร่างกายเอาไว้ ก่อนจะเดินมาที่กระจกเพื่อมองดูใบหน้าของตนเอง 

สิ่งที่เห็นทำให้เขาถึงกับตะโกนออกมาสุดเสียง 

"สตรีปากบวมมมมมมม!!!!!!!! ข้าจะฆ่าเจ้า!!!!"

ทั่วทั้งใบหน้าและร่างกายของฟางเทียนอวี้มีจุดสีแดง ๆ เป็นผดผื่นขึ้นเต็มไปหมด มันช่างน่าเกลียดเสียเหลือเกิน 

ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพสวรรค์ของข้า ไม่จริง!!!!!