บทที่ 5 พบเจอ

ด้านเซียวเหมยลี่นั้นก็กำลังนั่งแทะเมล็ดแตงโมด้วยความเบื่อหน่าย หลังจากที่ทำพิธีให้ลูกค้าก่อนหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางก็มานั่งเล่นกับอิงเย่ว์ที่โต๊ะรับแขกชั้นล่างของสำนักร้อยบุปผา

"เหมยลี่ อีกเดี๋ยวจะมีลูกค้าอีกหนึ่งคนนะ เจ้าต้องต้อนรับดีดีเล่า ได้ยินว่าเป็นถึงเชื้อพระวงศ์เชียวนะ ชื่อว่าชินอ๋องฟางเทียนอวี้" 

อิงเย่ว์ที่กำลังถือจานใส่ขนมมาวางบนโต๊ะ เอ่ยกับเซียวเหมยลี่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เซียวเหมยลี่ยื่นมือไปหยิบขนมในจานมาเคี้ยวตุ้ย ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ 

"ข้าจำสิ่งใดไม่ได้ เจ้าให้ท่านแม่ข้าทำแทนเถิด ข้ากลัวว่าจะเกิดความผิดพลาดขึ้นมาได้" 

"ได้อย่างไรกัน ยามนี้ท่านป้ากลับจวนไปแล้ว คนที่ทำพิธีนี้ได้ก็มีเพียงเจ้าที่เป็นสตรีคนเดียวในตระกูลเซียว เจ้าต้องตั้งใจนะเหมยลี่" 

เซียวเหมยลี่ถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย บัดซบจริง ๆ!!! เกิดใหม่ทั้งที จะให้เกิดในร่างคนดีดีไม่ได้หรือไรกัน!!! 

"เหมยลี่" 

"รู้แล้วน่า อย่าบ่นเยอะได้หรือไม่" 

"โอ๊ะ น่าจะมาถึงแล้ว"

ไม่นานนักก็มีเสียงฝีเท้าม้าที่ด้านหน้าสำนักร้อยบุปผา อิงเย่ว์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินออกไปต้อนรับแขกทันที เซียวเหมยลี่ไม่ได้สนใจสิ่งใดมากนัก นางหยิบจอกสุราติดมือไปด้วย แล้วเดินไปรอที่ชั้นสองทันที 

ฟางเทียนอวี้เดินเข้ามาในสำนักร้อยบุปผาพลางสอดส่ายสายตามองดูไปโดยรอบ ที่นี่สมกับเป็นสำนักร้อยบุปผาเสียจริง เพียงก้าวเดินเข้ามาก็เห็นบุปผานานาพรรณประดับประดาทั่วทั้งสำนัก อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมของสมุนไพรอีกด้วย 

ให้ความรู้สึกสดชื่นดีจริงจริง 

"สำนักร้อยบุปผายินดีรับใช้เจ้าค่ะ" 

ฟางเทียนอวี้หันไปมองตามเสียง ก่อนจะพบกับสตรีน้อยนางหนึ่ง อายุราวสิบหกปี กำลังเดินออกมาต้อนรับเขาด้วยท่าทีที่นอบน้อม ใบหน้างามแย้มรอยยิ้มที่ชวนมองให้แก่เขา  

"ข้าจะมาทำพิธีปัดเป่าสิ่งไม่ดี ก่อนหน้านี้ได้ให้พ่อบ้านมาแจ้งเอาไว้แล้ว" 

"อ้อ ชินอ๋องฟางเทียนอวี้ใช่หรือไม่เพคะ" 

"อืม" 

"เชิญด้านบนเถิดเพคะ" 

ฟางเทียนอวี้พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองตามที่อิงเย่ว์บอก เมื่อฟางเทียนอวี้เดินขึ้นไปแล้ว อิงเย่ว์ก็ยกยิ้มเขินอายเล็กน้อย 

ตั้งแต่เกิดมานางเพิ่งเคยพบเจอบุรุษที่รูปงามราวเทพสวรรค์เช่นนี้ 

ท่านอ๋องช่างหล่อเหลาเสียจริง 

ฟางเทียนอวี้เดินขึ้นมาที่บนชั้นสอง ก่อนจะพบกับห้องห้องหนึ่งที่เขียนติดเอาไว้ว่า ห้องปัดเป่าภัยร้าย เขายืนจ้องมองหน้าห้องอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักประตูให้เปิดออกแล้วก้าวเดินเข้าไปด้านในทันที 

"มีผู้ใดอยู่หรือไม่?" 

เขาเดินเข้ามาด้านใน ก่อนจะจ้องมองไปโดยรอบ ไม่นานนักก็พบกับสตรีนางหนึ่ง 

เซียวเหมยลี่กำลังยกจอกสุราขึ้นดื่ม เมื่อได้ยินเสียงของบุรุษนางจึงรีบหันกลับมามองทันทีก่อนจะ 

พรวด!!

นั่นมัน!!! 

"เจ้า!!!" 

"ท่าน!!!" 

สุราในปากของเซียวเหมยลี่พ่นออกมาจากปากจนมันกระเด็นไปใส่ใบหน้าของฟางเทียนอวี้เข้าอย่างจัง ฟางเทียนอวี้ยกมือขึ้นเช็ดสุราบนใบหน้า ก่อนจะหันมาจ้องมองเซียวเหมยลี่อย่างโกรธเคืองเขาจำนางได้!!! 

สตรีปากบวมนางนั้น!!! 

แม้วันนี้ปากนางจะไม่บวมแล้ว แต่เขาก็จำหน้านางได้ขึ้นใจ ผู้ใดที่ทำให้ทุกส่วนบนร่างกายของเขาสกปรกเขาย่อมจำได้ไม่ลืม!!! 

เซียวเหมยลี่เองก็ตื่นตระหนกไม่น้อย นั่นมันบุรุษที่นางทำเหล้าหกใส่ แล้วยังยัดเงินสามอีแปะส่งให้อย่างรีบร้อน 

เวรกรรมแท้ ๆ อะไรดลใจให้มาเจอกันที่นี่วะเนี่ย!!! 

ฟางเทียนอวี้ส่งเสียงเหอะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยกับเซียวเหมยลี่ 

"ที่แท้ก็เป็นเจ้านี่เองที่ทำเสื้อผ้าข้าเลอะเทอะ!!! ทำกิจการหลอกคนจนร่ำรวยได้ถึงเพียงนี้ กลับยัดเงินแค่สามอีแปะให้ข้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าเสื้อผ้าข้ามีราคาขนาดไหน!!!" 

เซียวเหมยลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็จ้องมองฟางเทียนอวี้ขึ้นลงคราหนึ่ง 

"ขออภัยด้วยเจ้าค่ะคุณชาย พอดีวันนั้นข้ารีบ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน วันนี้ข้าจ่ายเพิ่มให้ หนึ่งร้อยตำลึงไปเลย" 

"เหอะ!!! ทีอย่างนี้อวดรวยขึ้นมาเชียว" 

"อ้าว!!! แล้วจะเอาอย่างไร ฮะ!!! ข้าผิดที่ทำเสื้อผ้าท่านเลอะเทอะ แต่ข้าก็ยินดีจ่ายนี่!!!" 

"เจ้ารู้หรือไม่ว่าเสื้อผ้าชุดนั้นมันมีคุณค่าต่อจิตใจของข้าเพียงใด ข้าใส่ชุดนั้นแล้วรู้สึกว่าหล่อเหลาที่สุด แต่เจ้ากลับทำมันเลอะ!!!" 

เซียวเหมยลี่กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะมองฟางเทียนอวี้อย่างพิจารณา 

ใบหน้าหล่อเหลา ผิวพรรณก็ดี เสียอย่างเดียวปากร้ายไปหน่อย 

"นี่เรียกว่าหล่อแล้วเหรอ?" 

ฟางเทียนอวี้ที่ได้ยินเช่นนั้นก็ถลึงตาใส่เซียวเหมยลี่อย่างดุดัน 

"เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ พูดอีกรอบสิ" 

"ข้าถามว่านี่หล่อแล้วเหรอ วันก่อนข้าไปเดินตลาด เห็นหล่อกว่าท่านมีตั้งหลายคน" 

บัดซบ!!! ผู้ใดกล้าหล่อกว่าข้ากัน!!! 

"อย่าปากดี!!! ข้าคือชินอ๋องแห่งหวงเฉวียน หากเจ้ากล้าล่วงเกินข้าอีกเพียงคำ ข้าตัดหัวเจ้าแน่!!!" 

เซียวเหมยลี่ที่ได้ยินว่าฟางเทียนอวี้เป็นใครก็รีบยกมือขึ้นมาทาบอก ก่อนจะอุทานในใจ ตายแล้ว หมอนี่คือเชื้อพระวงศ์ที่อิงเย่ว์บอกว่าจะมาทำพิธีหรอกหรือ

"โอ๊ยตายแล้ว หม่อมฉันขออภัยเพคะท่านอ๋อง" 

"รู้ตัวก็ดี ข้าน่ะหล่อเหลาจิตใจงามไม่ทำร้ายคนโง่อยู่แล้ว" 

เซียวเหมยลี่ก้มหน้าลงก่อนจะเบ้ปากคราหนึ่ง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้ฟางเทียนอวี้ ฟางเทียนอวี้จ้องมองเซียวเหมยลี่เช่นกัน ก่อนจะพูดกับนางว่า

"รอยยิ้มเจ้านี่ช่างเสแสร้งจริง ๆ" 

ความคิดของเซียวเหมยลี่ : ไอ้เวรรรชินอ๋อง