[5] [สิ่งที่ไม่คาดฝัน]

[5] [สิ่งที่ไม่คาดฝัน]

สถานการณ์น่าลุ้นระทึกผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ให้ความรู้สึกยาวนาน กว่าวินเตอร์จะเอาตัวอย่างอุกกาบาตมาได้สโนว์ที่รอลุ้นอยู่บนเพดานก็เผลอกลั้นหายใจไปนานหลายนาที

ด้วยความโชคดีและความสามารถของวินเตอร์ ในที่สุดเขาก็สามารถเอาตัวอย่างอุกกาบาตมาได้และสามารถแอบหลบกลับมาได้โดยไม่ถูกจับได้เสียก่อน อันที่จริงครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาต้องแอบลอบเข้าไปในใจกลางฝูงปรสิตเพราะภารกิจหลักของพวกเขาก็คือลอบเข้าไปวางระเบิดในรังของพวกปรสิต เพราะงั้นภารกิจพลีชีพแบบนี้พวกเขาทำมาหลายรอบจนชำนาญแล้วล่ะ 

แต่การเอาระเบิดไปวางกับการเข้าไปเก็บตัวอย่างสำคัญมันไม่เหมือนกัน ภารกิจอันแรกจะตายก็ช่างขอแค่วางระเบิดสำเร็จภารกิจก็สำเร็จ แต่อันที่สองถ้าหากกลับมาไม่ได้ตัวอย่างสำคัญที่แอบเก็บมาก็จะสูญเปล่าภารกิจก็จะไม่สำเร็จ ระดับความเครียดจึงต่างกันเล็กน้อย ซึ่งพอได้รับข้อมูลที่ต้องการมาทั้งหมดแล้วสโนว์และวินเตอร์ก็รีบวิ่งกลับมาหาฟรอสต์และคนอื่น ๆ ทันทีราวกับกลัวว่าพวกปรสิตจะวิ่งตามหลังมา และเมื่อกลับไปถึงที่ซ่อนตัวสโนว์และวินเตอร์ก็รู้สึกราวกับว่าได้อากาศหายกลับมาเลยทีเดียว

“ในนั้นแออัดชะมัด แทบไม่มีอากาศหายใจเลย!” สโนว์บ่นพลางปาดเหงื่อ 

“ฉันว่าเธอน่าจะตื่นเต้นเกินไปมากกว่านะ” ทหารร่วมทีมเอ่ยความจริงที่สโนว์ไม่ยอมรับ

“จะเป็นไปได้ยังไง! ภารกิจแบบนี้ฉันผ่านมาแล้วตั้งเยอะ ไม่มีทางตื่นเต้นกับภารกิจที่ทำแค่สอดแนมกับขโมยของหรอก!” สโนว์แย้งเสียงแข็ง

“ขโมยของ?” ทั้งห้าคนที่ไม่ได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใต้นั่นตั้งคำถามเดียวกัน วินเตอร์จึงนำหินเรืองแสงสีม่วงออกมาจากกระเป๋า แม้ว่ามันจะเล็กกว่าอันที่อยู่ข้างล่างเป็นหมื่นเท่าแต่แสงสีม่วงของมันก็ส่องสว่างเจิดจ้าไม่น้อย

“นั่น…มันเหมือนอุกกาบาต?” 

“มันคืออุกกาบาต” ฟรอสต์เอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นใจทันที

ทหารอีกสี่คนมองเศษเสี้ยวอุกกาบาตอย่างสงสัยและเคร่งเครียด

“ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แต่รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย” ทหารคนหนึ่งกล่าวความคิดเห็นของตัวเองออกมาด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

“พวกมันมีพฤติกรรมแปลกประหลาดกับอุกกาบาตก้อนใหญ่ข้างใต้ ดูเหมือนแสงสีม่วงจะ…ฟื้นฟูร่างกายให้พวกมัน?” วินเตอร์กล่าวอย่างไม่มั่นใจนัก เขายังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาเข้าใจจริงๆ ละก็มนุษยชาติไม่มีทางกำจัดพวกปรสิตให้หมดจากโลกนี้ไปได้แน่

“ฉันเห็นกับตา พวกมันงอกอวัยวะใหม่” สโนว์กล่าวอย่างมั่นใจ “ฉันถ่ายวิดีโอเอาไว้แล้ว” 

หลังจากได้ยินสิ่งที่สโนว์และวินเตอร์เล่า บรรยากาศตึงเครียดก็เข้าครอบงำพวกเขา เงียบกันไปสักพักฟรอสต์ก็เป็นคนกล่าวขึ้นมาก่อน “ถ้าสังเกตการณ์ต่อเราอาจจะได้ข้อมูลสำคัญเพิ่มขึ้น แต่การนำตัวอย่างนี้กลับฐานทัพเพื่อนำไปวิจัยก็สำคัญเช่นกันเพราะนี่อาจจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะทำให้เรากำจัดพวกปรสิตได้… ฉันขอถามความเห็นพวกนาย” 

ทหารพลีชีพทั้งเจ็ดนายมองหน้ากันหลังจากที่ฟรอสต์ตั้งคำถาม พวกเขาทราบดีว่าถ้าหากอยู่สังเกตการณ์ต่อไปพวกเขาอาจจะได้ข้อมูลที่สำคัญมากขึ้น แต่ก็มีความเสี่ยงที่ความโลภนี้อาจทำให้พวกเขาถูกพวกปรสิตค้นพบตัวตนระหว่างสังเกตการณ์ และท้ายที่สุดพวกเขาอาจไม่สามารถเอารอดชีวิตและเอาข้อมูลสำคัญนี้กลับไปให้ผู้บัญชาการได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นสิ่งที่พวกเขาทำมาทั้งหมดในตอนนี้มันจะกลายเป็นเรื่องสูญเปล่า

“สเปรย์กลบกลิ่นไม่สามารถซ่อนพวกเราจากพวกปรสิตที่มีจมูกพิเศษได้ การอยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไหร่” ทหารคนหนึ่งออกความคิดเห็น คนที่เหลือพยักหน้าเห็นด้วยเพราะไม่มีใครอยากอยู่ในที่ที่เต็มไปด้วยศัตรูของเผ่าพันธุ์แบบนี้

“เราไม่ควรโลภมาก ไม่งั้นจะไม่ได้อะไรเลย” สโนว์เห็นด้วยกับทหารคนนั้น “อีกอย่างตอนนี้ฉันยังตื่นเต้นไม่หายเลย รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีสักเท่าไหร่” น่าแปลกที่หัวใจของสโนว์ยังเต้นแรงและรู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย จะว่าตื่นเต้นกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หายก็ไม่น่าใช่เท่าไหร่นักเพราะเธอเคยผ่านเหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นกว่านี้มาแล้ว แค่นี้ไม่ถือว่าเท่าไหร่

“ฉันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าในนี้ร้อนและน่าอึดอัดกว่าก่อนหน้านี้มาก” วินเตอร์ก็มีอาการคล้ายกับสโนว์ 

พวกเขาไม่เอะใจกับอาการผิดปกติของสโนว์และวินเตอร์มากนักจนกระทั่งทหารคนหนึ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้และถามขึ้นมา “พวกนายฮีทครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?” 

สโวน์ วินเตอร์ รวมถึงฟรอสต์ชะงักเมื่อได้ยินคำถาม

“อีกหนึ่งเดือนเพศรองของพวกเราถึงจะปรากฏ” ฟรอสต์รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีทันทีเขาจึงรีบพูดขึ้นมา “จะมีทางเป็นไปได้เหรอที่จะเกิดอาการฮีท?” 

“บางครั้งเพศรองจะปรากฏขึ้นเร็วหรืออาจจะช้าก็ได้ มันไม่แน่นอนหรอก” ทหารคนนั้นกล่าวหน้าเครียด

“บ้าจริง สเปรย์ปกปิดกลิ่นฟีโรโมนไม่ได้!” ทหารคนหนึ่งสบถออกมาและรีบถอยห่างจากสโนว์และวินเตอร์ทันทีเพราะตอนนี้พวกเขาไม่ต่างจากตัวดึงดูดฝูงปรสิตข้างล่างให้เข้ามาหา “รีบออกจากที่นี่ซะก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวและเจอพวกฉันไปด้วย!” เขาหันอาวุธไปหาสโนว์และวินเตอร์ทันที

ฟรอสต์เห็นดังนั้นก็ไม่ลังเลที่จะหันปืนไปหาทหารคนนั้นและยืนอยู่ข้างเพื่อนของเขา 

“ลดปืนลง” ฟรอสต์กล่าวเสียงเข้ม

“นั่นนายทำอะไร พวกนั้นกำลัง…” 

“ปรสิต!” 

ก่อนที่พวกเขาจะได้ข้อสรุปทหารคนหนึ่งก็ตะโกนเตือนขึ้นมา เมื่อพวกเขาหันไปมองข้างหลังสิ่งที่พวกเขาได้พบก็คือฝูงปรสิตที่กำลังเข้ามาในอุโมงค์ที่พวกเขาใช้ซ่อนตัว ไม่ต้องคิดให้มาก พวกเขาถ่วงเวลาพวกปรสิตที่ตามมาด้วยการโยนระเบิดไฟฟ้าปิดกันทางเข้าและวิ่งหนีทันที แต่ทางหนีที่พวกเขารู้จักก็มีทางเดียวเท่านั้นและที่พวกเขารู้แน่ชัดก็คือมันเป็นทางที่ไกลมาก พวกเขาไม่สามารถวิ่งหนีตลอดสองวันได้ มีความเป็นไปได้สูงที่พวกเขาจะหมดแรงก่อน

ทหารคนที่หันปืนใส่สโนว์และวินเตอร์คิดถึงความจริงนี้ได้เช่นกัน เขาจึงมีความคิดที่ไม่น่ารื่นรมย์ขึ้นมา เขาเหลือบสายตามองพวกสโนว์และพวกปรสิตที่พยายามวิ่งตามหลังพวกเขามาและคิดหาจังหวะที่จะทิ้งเพื่อนร่วมทีมที่เดินทางมาด้วยกันเพราะมันคือทางรอดของพวกเขาที่เหลือ

สโนว์และวินเตอร์เห็นสายตาของเพื่อนทหารร่วมทีมและเข้าใจถึงเจตนาในสายตานั้นได้ แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่พอใจกับสายตานั่นแต่ก็ไม่ได้นึกโกรธแค้น มันไม่ยากที่จะเข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายและสถานการณ์ของตัวเอง

“ฉันจำได้ว่าข้างหน้ามีทางแยก” 

สโนว์หันไปมองหน้าวินเตอร์ที่เป็นคนพูด สายตาที่ตัดสินใจอย่างหนักแน่นของเขาจ้องมองเข้ามาในดวงตาสีเขียวของสโนว์ สโนว์เข้าใจความหมายและไม่แปลกใจที่คนอย่างวินเตอร์จะตัดสินใจแบบนั้น เขาตัดสินใจที่จะเสียสละเพื่อเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ แม้ว่าสโนว์จะหงุดหงิดในใจแต่เธอก็ตัดสินใจที่จะติดตามการตัดสินใจของเขา

สโนว์และวินเตอร์โยนข้อมูลและตัวอย่างสำคัญทั้งหมดไปให้ฟรอสต์

“นายยังมีโอกาสรอดมากกว่าพวกฉัน” สโนว์กล่าว

ฟรอสต์มองเพื่อนทั้งสองของเขาอย่างตกตะลึง พวกเขากำลังตัดสินใจที่จะไปตายโดยทิ้งเขาไว้คนเดียวงั้นเหรอ? ฟรอสต์เอ่ยเสียงแข็งขึ้นมาทันที “ไม่ได้” 

“เพื่อภารกิจ” มีชีวิตรอดเพื่อทำภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ นั่นคือหน้าที่ในฐานะทหารพลีชีพอย่างพวกเขา

เมื่อถึงทางแยกสโนว์และวินเตอร์หยุดวิ่งทันที วินเตอร์สร้างโล่ล่องหนขึ้นมาซ่อนเส้นทางที่นำไปสู่ทางออกเพียงทางเดียวและเมื่อพวกปรสิตวิ่งเข้ามาใกล้และเห็นตัวพวกเขา สโนว์ก็ใช้พลังพิเศษควบคุมน้ำโจมตีพวกมันเพื่อดึงความสนใจจากฝูงปรสิตที่วิ่งตามมา 

ฟรอสต์หยุดวิ่ง เขามองแผ่นหลังของเพื่อนที่ตัดสินใจที่จะเสียสละตัวเองด้วยสายตาที่อ่านอารมณ์ยากเพราะมันเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย 

“ทำอะไรอยู่ เราควรรีบหนีในตอนที่พวกนั้นดึงดูดความสนใจพวกมัน!” 

ฟรอสต์กัดฟันแน่นจากนั้นก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เขาโยนของที่วินเตอร์และสโนว์โยนมาให้ไปให้ทหารคนอื่น

“พวกคุณไปเถอะ” ฟรอสต์กล่าวก่อนที่จะวิ่งไปหาสองคนนั้น

“ชิ เจ้าโง่” ทหารทั้งสี่คนที่เหลือหันหลังวิ่งหนีอย่างไม่ลังเล