เข้าเฝ้าพระพันปี 1

"วันนี้มีไข่มุกจากทางใต้มาด้วย คุณหนูสามอยากดูหรือไม่เจ้าคะ"

"มีอะไรเจ้าก็เอามาวางไว้เถอะ เดี๋ยวข้าจะเลือกดู"

ระหว่างรอเถ้าแก่เนี้ยไปหยิบของสารพัดมาให้นางเลือกชม เว่ยอวี่หยุนก็พูดสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางต้องสะอึกขึ้นมา

"พี่ดูเงียบขรึมผิดปกตินะ ยังไม่สบายตรงไหนอยู่ ก่อนกลับเราไปหาหมอให้ตรวจสักหน่อยดีไหม"

"ไม่ ๆ ข้าสบายดี เพียงแค่ว่าการอยู่ในบ้านนานๆ ทำให้รู้สึกไม่แจ่มใสเท่านั้น"

"อ้อ! เป็นอย่างนี้เอง รู้อย่างนี้ข้าน่าจะพาท่านออกมาข้างนอกตั้งนานแล้ว"

น้องชายผู้นี้เสียงดังจนเป็นปกติของตัวเอง เวลาอยู่ในจวน ก็จะได้ยินเสียงเขาก่อนเห็นตัวเสียอีก

จะว่าอย่างไรดีล่ะ เว่ยหย่งฮวารู้สึกว่าครอบครัวนี้เป็นบ้านที่ประหลาดมาก ๆ มาเทียบกับวัฒนธรรมและวิถีชีวิตโดยทั่วไปของคนอื่น ๆ ในแคว้น แต่เป็นความประหลาดที่ดีต่อนาง

เว่ยหย่งฮวากระแอมไอแล้วปรับอารมณ์ตัวเอง การตายไม่ทันตั้งตัวแม้ไม่มีห่วงอยู่ข้างหลังมากเท่าหลาย ๆ คนก็ทำให้นางเศร้าใจอยู่ดี เรื่องนี้ไม่ง่ายเลยกับการที่จะเดินไปข้างหน้าเพียงข้ามวัน

"อวี่หยุน ปกติเราใช้เงินวันละเท่าไร"

"ไม่รู้สิ บางครั้งข้าก็ไม่ได้มาซื้อของกับพี่ แต่พี่ก็ซื้อผ้าหรือของพวกนี้เป็นปกติอยู่แล้วนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินหรอกน่า ท่านพ่อร่ำรวยจะตาย"

ถ้าน้องชายว่าอย่างนี้นางก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ

เว่ยหย่งฮวาลุกเดินไปดูผ้าทีละม้วนด้วยตัวเอง นั่งสังเกตมาได้หลายวันแล้วว่าผ้าที่นี่จะมีลายปักที่สวยงามและหลากหลาย แต่ความประณีตนั้นยังห่างชั้นกับที่นางเคยพบเจอมาในชีวิตก่อน

หากนำจุดแข็งทั้งสองอย่างนี้มาใส่ด้วยกันได้ล่ะก็ จะต้องออกมาเป็นชุดที่สวยงามมาก ๆ แน่

"เถ้าแก่เนี้ย จัดผ้าพวกนี้อย่างละม้วนไปส่งข้าที่จวน"

นางสังเกตตั้งแต่ออกจากจวนว่าเสื้อผ้าและสีสันที่คนเมืองดีนิยมใส่นั้นมีสีอะไรบ้าง รวมถึงแบบลายปักพวกนางชื่นชอบ เครื่องประดับต้องมีสีอะไร วัสดุอะไร นางแอบสังเกตและจดจำมาทั้งหมด

เว่ยหย่งฮวาไม่รู้แล้วไม่แน่ใจว่าเจ้าของร่างเคยทำอะไรมาบ้างหรือยังไม่เคยทำอะไร แต่หากนางจะอยู่ที่นี่ อย่างน้อยนางก็ต้องอยู่ได้อย่างมั่นคงด้วยตัวเอง รู้ดีเลยล่ะว่าสตรีที่แคว้นนี้ถูกจำกัดอิสรภาพด้านใดบ้าง ทางเลือกของนางมีไม่มากนักจริง ๆ หวังว่าวิญญาณของคุณหนูสามจะไม่โกรธเคืองกันในภายหลัง

เว่ยอวี่หนุนไม่ได้เอ่ยขัดหรือถามอะไรนาง นอกจากตามดูใกล้ ๆ หญิงสาวไม่รู้เลยว่าพี่น้องคู่นี้เป็นเช่นนี้ปกติ หรือแค่ช่วงนี้ที่นางพึ่งฟื้นตัวกันแน่

หลังซื้อผ้าและวัตถุดิบทำเครื่องประดับจนสีหน้าพี่สาวดูร่าเริงขึ้นมา เว่ยอวี่หยุนก็พานางไปร้านน้ำชาร้านหนึ่ง

"ที่นี่มีอะไร"

"ท่านชอบมากินขนมที่ร้านนี้"

นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าคนในครอบครัวแม้แต่สาวใช้พยายามจะทำให้นางจำได้ ช่วยฟื้นความทรงจำโดยการพาไปสถานที่ที่นางเคยไป หรือพาไปรู้จักของที่นางเคยชอบ

ในใจหญิงสาวหวาดกลัวขึ้นมา ว่าถ้าไม่อาจตอบรับความปรารถนาหรือความหวังนั้นได้จะเป็นอย่างไร นางไม่มีความทรงจำ ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเว่ยหย่งฮวาที่โลกนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

บทที่ 4 เข้าเฝ้าพระพันปี

"พี่สั่งอะไร ลองเลือกสิ"

"ขนมเซาปิ่ง" เว่ยหย่งฮวาตอบโดยไม่ต้องคิด นี่ขนมโปรดของนางเลย แต่กินได้ไม่บ่อยนัก ถ้ากินมากไปจะเลี่ยนจนพาลไม่อยากกินในครั้งหน้า

"เจ้ายิ้มอะไรเนี่ย"

"เปล่า แค่ดีใจที่พี่ยังจำของชอบตัวเองได้"

นางอยากบอกมาก ๆ ว่ามันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ บางทีสถานการณ์นี้ก็ทำให้นางรู้สึกอึกอัดจริง ๆ จะมีสักวันที่นางสามารถบอกความจริงได้ไหม หรือควรเก็บมันไว้เป็นความลับตลอดกาล

เว่ยหย่งฮวาเหมือนนางแต่ก็ไม่ใช่

เว่ยหย่งฮวาอาจจะแสดงเป็นร่างเดิมได้ แต่ใครจะอยากสวมบทเป็นคนอื่นตลอดชีวิต เรื่องนี้ไม่น่าอภิรมย์เลย อะไรทำให้ต้องมาอยู่ที่นี่กัน แล้วพานางมาทำไม แล้วเว่ยหย่งฮวาตัวจริงของโลกนี้ล่ะอยู่ไหน หรือว่าตายไปแล้วจริง ๆ

"ท่านพี่?"

"หืม?"

"ท่านเหม่อ มีเรื่องอะไรให้คิดหรือ"

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

ไม่สิ จริง ๆ เรื่องใหญ่มาก นางเครียดจะตายอยู่แล้ว ถ้าแปลงร่างเป็นคิงคองอาละวาดแล้วหนีเข้าป่าไปเลยได้นางก็จะทำ เว่ยหย่งฮวารู้สึกเหมือนเองมีชนักติดหลังตลอดเวลา ทั้งที่เรื่องนี้ไม่ใช่ความต้องการของนางเลย

เว่ยอวี่หยุนมองหน้าพี่สาวแล้วก็แสดงสีหน้าออกว่าไม่เชื่อที่พูดไปแน่ แต่เขาก็ไม่ได้คะยั้นคะยอให้นางบอก