ตอนที่ 1 คุณหญิงตกอับ

ตอนที่ 1 คุณหญิงตกอับ

ห้องรับแขกที่เคยโอ่อ่าของคฤหาสน์หลังนี้ดูเงียบเหงาและอับชื้นโซฟาทรงหลุยส์ตัวใหญ่ แม้หนังจะเริ่มปริและสีซีดจางตามกาลเวลา แต่มันก็ยังคงยืนหยัดแสดงถึงคุณค่าของศิลปะที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งเรือง

การจัดแต่งภายในห้องนั้นเรียบง่าย ดูสะอาดสะอ้านจนน่าประหลาดใจสำหรับบ้านที่ดูทรุดโทรมขนาดนี้ ในตู้โชว์กระจกที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งสิ่งของล้ำค่า มีเพียงรูปถ่ายเดียวภายใต้กรอบรูปเก่า ๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งใน ชุดครุยของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ตั้งเด่นอยู่บนชั้น เขามองและเดาในใจว่านี่คงเป็นรูปของลูกสาวคนเดียวที่คุณหญิงเพิ่งจะเสียชีวิตไป

ชายหนุ่มเหลือบมองความเก่าแก่ทรุดโทรมโดยรอบ แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าห้องนี้เคยเป็นห้องที่หรูหราอลังการมาก่อน ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาหลุยส์ตัวนั้นอย่างระมัดระวัง แล้วพลางยกมือไหว้หญิงชราวัยเจ็ดสิบปีที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยท่าทีนอบน้อม ผิดกับสถานะทางสังคมที่เขาเหนือกว่ามาก สายตาของเขาแอบกวาดมองไปรอบ ๆ อย่างมีจุดหมาย ราวกับกำลังมองหาใครบางคน

“สวัสดีครับ คุณหญิง......” บุรินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียง เป็นมิตรและให้เกียรติอย่างที่สุด

แต่สายตาที่ดูถูกเหยียดหยามที่หญิงชราตวัดกลับมานั้นช่างบาดลึกและเย็นชาอย่างยิ่ง หญิงชราผู้นี้ในอดีตเธอเป็นผู้ดีเก่าตกอับ ที่หันไปพึ่งพาการพนันเพื่อบำบัดความทุกข์ระทมจากการสูญเสียบุตรสาว เธอรับไหว้บุรินทร์ด้วยกิริยาท่าทางที่ยังคง บ่งบอกถึงความเป็นผู้ดีมีสกุลอย่างไม่ตกหล่น

ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของคุณหญิงพลันฉายแววเคลือบแคลงสงสัย เมื่อเธอใช้สายตาคมกริบ มองสำรวจชายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก่อนจะจับจ้องไปที่ใบหน้าคมคายหล่อเหลาของเขาอย่างพิจารณา และขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เชื่อสายตา นี่หรือ...นายบุรินทร์!เจ้าของบริษัทผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ชั้นนำในเอเชีย

บุรินทร์ไม่ได้มีแค่บริษัทของตัวเองเท่านั้น แต่เขายังเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ของค่ายรถยนต์ไฟฟ้าระดับโลกแบรนด์ดังในต่างประเทศ ชื่อของเขาคือเครื่องการันตีถึงอำนาจทางการเงินและเครือข่ายธุรกิจระดับสากล เขาเป็นสัญลักษณ์ของความสำเร็จที่สมบูรณ์แบบหล่อ รวย และเต็มไปด้วยอิทธิพลที่มองไม่เห็น

คุณหญิงพิจารณาชุดสูทราคาแพงที่ตัดเย็บอย่างประณีตบนตัวเขา มันไม่ใช่แค่เครื่องแต่งกาย แต่เป็นอาภรณ์ของมหาเศรษฐี ที่สามารถซื้อทุกอย่างที่เธอเคยมี และทุกอย่างที่เธอสูญเสียไปเพราะการพนัน

ความยิ่งใหญ่และร่ำรวย ของบุรินทร์นั้นฉาบอยู่บนบุคลิกที่ดูนอบน้อม ซึ่งทำให้ความรู้สึกดูถูกเหยียดหยามของหญิงชราแปรเปลี่ยนเป็นความกริ่งเกรงอย่างควบคุมไม่ได้

“มาถึงที่นี่... คงไม่ใช่แค่มาเยี่ยมผู้หญิงแก่ ๆ อย่างฉันหรอกนะ...” น้ำเสียงของเธอนั้นราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกดูแคลนอย่างชัดเจน