ตอนที่ 2 ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน

ตอนที่ 2 ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน

บรรยากาศในห้องรับแขกที่เงียบสงบพลันตึงเครียดขึ้น เมื่อบุรินทร์ตัดสินใจเข้าสู่ประเด็นทางธุรกิจที่เขาเดินทางมาในทันที

“ก่อนหน้านี้ทนายของผมคงชี้แจงรายละเอียดกับคุณหญิงไปบ้างแล้วนะครับ....” บุรินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่เปิดช่องว่างให้ความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ใช่.......แต่ คุณน่าจะเห็นใจฉันบ้างนะคะ....” คุณหญิงรีบสวนกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับดึงเอาความเห็นอกเห็นใจมาเป็นเครื่องต่อรอง บุรินทร์เอนหลังพิงพนักโซฟาหลุยส์เก่า ๆ ด้วยท่าทีสบาย ๆ แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเฉียบขาด

“ในสัญญาขายฝาก มันเกินเวลามาแล้วตั้งครึ่งปี ดังนั้นตามกฎหมาย บ้านและที่ดิน มันต้องตกเป็นของผมแล้ว...ไม่ทราบคุณหญิงจะต่อรองอะไรกับผมอีก” คำพูดของเขาเน้นย้ำถึงข้อเท็จจริงทางกฎหมายที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“อย่างที่คุณพูดมามันก็ไม่ผิดหรอกค๊า แต่คุณก็ควรเห็นใจฉันบ้าง ฉันขายฝากในราคาสิบห้าล้าน ความจริงราคาบ้านของฉันมันควรจะมีมูลค่ามากกว่านี้” หญิงชราพยายามดึงราคาประเมินที่แท้จริงมาต่อสู้ ทั้งที่รู้ดีว่ามันสายเกินไป

 “ความจริง.... ผมตั้งใจจะให้คุณหญิง ขนข้าวของออกไปจากบ้านเสียตั้งแต่วันนี้เลย แต่ผมก็ห่วงหน้าทางสังคมของคุณหญิง และกลัวว่าคนอื่นจะเอาไปนินทาได้” บุรินทร์ยิ้มเหยียดที่มุมปาก รอยยิ้มที่ไม่ได้มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย เขาเว้นระยะเพื่อให้คำพูดสร้างแรงสั่นสะเทือน ก่อนจะยื่นข้อเสนอที่แฝงไปด้วยการคุกคาม

“เอาเป็นว่า ผมจะอนุญาตให้คุณหญิงกับหลานสาวพักอยู่บ้านหลังนี้ไปก่อน จนกว่าคุณหญิงจะกล่อมให้หลานสาวยอมเป็นเมียผม” คุณหญิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับข้อแลกเปลี่ยนที่น่ารังเกียจนี้ แต่บุรินทร์ก็พูดต่อทันที

“ผมจะให้เวลาคุณหญิงอีก สามเดือน ในระหว่างนี้ถ้าหลานสาวคุณหญิงสามารถ หาเงินจำนวนสามสิบล้าน มาซื้อบ้านหลังนี้คืนได้ เธอก็ไม่ต้องไปเป็นเมียผม”

“ช่างมีน้ำใจเหลือเกิ้น .....” หญิงชรากล่าวประชดออกมาอย่างอดไม่ได้ ความโกรธผสมความอับอายปรากฏชัดในดวงตาของเธอ

“ครับ......ผมจะมีน้ำใจมากกว่านี้ ถ้าหลานสาวคุณหญิงไม่ทำผมเอาไว้แสบ....ขอให้คุณหญิงเข้าใจนะครับว่า ตอนนี้บ้านหลังนี้ มันเป็นกรรมสิทธิ์ของผมแล้ว เพราะฉะนั้นผมสามารถเข้าออกบ้านหลังนี้ได้ตลอดเวลา” บุรินทร์ลุกขึ้นยืนด้วยมาดนักธุรกิจผู้คุมเกม เขาโค้งศีรษะให้เล็กน้อยและ ยกมือไหว้ อย่างมีมารยาทเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เดินออกไป เขายังคง พยายามมองหาเด็กตัวแสบ คนนั้นอย่างจดจ่อ หางตาของเขา กวาดไปทั่วบ้านอีกครั้ง และก่อนจะเดินพ้นรั้วบ้าน ตาคมก็แวบไปเห็นคนที่เขาต้องการเจออยู่พอดี พราวรุ้ง กำลังเดินอย่างรวดเร็วเพื่อหลบสายตาเขา ราวกับว่าเธอรู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นคือบทลงโทษที่เธอต้องชดใช้