เข้าสู่ระบบอรนภัสทิ้งตัวนั่งลง ก่อนจะโผเข้าหาชายคนรักแล้วกอดเขาไว้แน่น หล่อนหอมแก้มเขาทั้งซ้ายและขวา
“คิดถึงจังเลย หมู่นี้คุณงานยุ่งเหรอคะ แต่ไหน ๆ คืนนี้อรก็ช่วยคุณแล้ว อย่าลืมทำตามสัญญานะคะ” อรนภัสรีบออดอ้อนและทวงค่าจ้างทันที
“คุณพลอย อย่าทิ้งผมไปนะ อย่าปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว” เพชรพักพิงกำลังคิดหาวิธี เมื่อได้ยินน้ำเสียงเว้าวอนของชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีกำลังนั่งพร่ำเพ้ออยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
“คุณชลันธร คุณคงจะรักคุณพลอยแฟนของคุณมากสินะครับ” หลังจากที่พยายามชวนคุยอยู่นานเพชรพักพิงก็สามารถเปิดปากของชลันธรได้สำเร็จ
“รักสิ รักมากด้วย”
“คุณพลอยแฟนของคุณชลันธร คงจะสวยมากเลยครับ” เพชรพักพิงนั่งลงและพยายามชวนคุยไปเรื่อย ๆ แบบไม่กดดันที่จะถามอะไรในตอนนี้ ชลันธรอยากพูดหรืออยากระบายอะไร เขาก็เพียงแค่รับฟังและถามขึ้นสั้น ๆ เท่านั้น
“สวย เธอสวยมาก ถ้าคุณได้เห็นเธอละก็ คุณจะหลงรักตั้งแต่แรกเห็น” ชลันธรพูดด้วยแววตาที่หยาดเยิ้มเป็นประกาย ประมาณว่ากำลังคลั่งรักพลอยดาวอย่างเอาเป็นเอาตาย
“โอ้โห่!.. ขนาดนั้นเชียวรึครับ แหม่!..ผมชักอยากเห็นแฟนคุณชลันธรตัวเป็น ๆ ซะแล้วซิ”
“อย่า!.. ผมหวง” ชลันธรกระดกแล้วเหล้าแล้ววางกระแทกกับโต๊ะทันทีด้วยอารมณ์เดือด
“ก็ได้ ๆ งั้นผมว่าเรามาชนแก้วกันก่อนดีกว่าครับ” ทั้งสองคนคุยกันไปได้เกือบสองชั่วโมงเสียงมือถือของชลันธรก็ดังขึ้น เขาลุกขึ้นล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกง แต่ด้วยความเมาเลยทำให้โทรศัพท์หลุดมือกระเด็นล่วงพื้น เพชรพักพิงเห็นดังนั้นจึงอาสาก้มไปหยิบให้ แต่บังเอิญดันไปเห็นสายเรียกเข้าโชว์ชื่อพลอยดาวพร้อมกับรูปคู่ที่เธอถ่ายกับชลันธรพอดี เพชรพักพิงเก็บความสงสัยแล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับชลันธร เขารีบรับสายของหญิงสาวคนรักด้วยความดีใจ
“สวัสดีครับน้องพลอย โห่ พี่คิดถึงน้องพลอยใจจะขาดเลย พี่ทั้งไลน์ ทั้งโทร ทำไมน้องพลอยไม่คิดจะตอบพี่บ้าง” เสียงออดอ้อนของชลันธรต่างจากคนเมื่อสักครู่ลิบลับ เพชรพักพิงพยายามใช้สมาธิแอบฟังชลันธรคุยกับแฟนสาว
“ครับ ๆ เดี๋ยวพี่จะรีบโอนให้นะครับ” เมื่อการสนทนาสิ้นสุดลง สักพักชลันธรก็รีบเดินไปหาบุรินทร์ทันที
“เฮ้ย!เพื่อน! ขอยื้มตังค์ห้าหมื่นดิ”
“มึงจะเอาไปทำไรวะ” บุรินทร์เอ่ยถาม เพราะครั้งนี้ชลันธรยืมเงินของเขามากกว่าทุกครั้ง จนหนี้เก่าปนหนี้ใหม่เป็นดินพอกหางหมูอยู่แล้ว
“เอ่อ!..น่า เดี๋ยวกูคืนให้”
“ถ้าบุรินทร์ไม่ให้ยืม เอาที่ผมก่อนก็ได้นะครับ คุณชลันธร” เพชรพักพิงเดินมาที่โต๊ะและรีบบอกทันที ก่อนจะส่งสายตาให้บุรินทร์
“เอ่อ ๆ เดี๋ยวกูโอนให้รอแป๊บ” บุรินทร์รีบควักโทรศัพท์ออกมากดโอนเงินให้เพื่อนตามที่ขอ ก่อนจะส่ายหัวเมื่อชลันธรรับโทรศัพท์ด้วยเสียงหวานแล้วเดินออกไปนั่งคุยที่โซฟาตัวเดิม เพชรพักพิงนั่งลงคุยกับบุรินทร์
“เพื่อนแก โดยยัยพลอยดาวหลอกแล้วละ”
“พลอยดาว”
“ก็พี่สาวกำมะลอของยายพลอยรุ้งไงเล่า”
“อ๋อ เพื่อนยัยตัวแสบเองเหรอ ที่หักอกไอ้ธร”
"ฉันว่ายังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่เพื่อนแกหลงเสน่ห์ แล้วยัยนั่นก็น่าจะหลอกให้เปย์เงินมากว่า ชลันธรยืมเงินแกไปเท่าไหร่แล้ววะ"
"ก็หลายบาทอยู่ รวม ๆ ก็เกือบสองแสน ฉันสงสารมันวะ พี่น้องก็ไม่มี ปีกลายแม่มันก็เพิ่งเสีย แล้วมันก็อยู่กับแม่แค่สองคน"
"ถ้าแกไม่ทำให้เพื่อนแกตาสว่าง ก็จะถูกยัยนั่นหลอกแบบนี้อยู่ร่ำไป แกจะปล่อยให้เพื่อนเป็นแบบนี้เหรอวะบุรินทร์"
"ฉันกำลังจะให้ทนายไปคุยเรื่องบ้านกันยัยคุณหญิงนั่นแล้วล่ะ ฉันขอจัดการเรื่องยัยพราวรุ้งให้เรียบร้อยก่อน ส่วนแกถ้าเพื่อนฉันนัดเจอยัยพลอยดาวที่นี่ละก็ ฉันฝากด้วย"
“ใครกันค่ะพลอยดาว อย่าบอกนะคะว่ากิ๊กคุณ” อรนภัสที่ซบอกกว้างเอ่ยถามชายหนุ่ม หล่อนดื่มไปหลายแก้วจนเริ่มมึนตึง
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“คุณบุรินทร์ขา อรง่วงแล้ว เรากลับกันได้รึยังคะ”
“แกกลับก่อนก็ได้นะบุรินทร์ เดี๋ยวฉันจะดูเพื่อนแกให้” เพชรพักพิงรีบบอก เพราะไม่อยากทนเห็นทั้งคู่พลอดรักกันจนต้องอิจฉา
“โอเค ได้ความยังไงแกบอกโทรฉันด้วยนะ แล้วก็ฝากไอ้ธรด้วย ถ้ามันเมามากก็ให้มันนอนซะที่นี่แหละ”
“บุรินทร์ขา เรากลับบ้านเถอะค่ะ” อรนภัสเร่งเร้าไม่่หยุด หล่อนลูบไล้ไปกายแกร่งจนบุรินทร์รับรู้ถึงความร้อนรุ่มของร่างกาย
“คุณอร...เมาหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มลากยาว หญิงสาวกอดเอวเขาไว้แน่นหลังจากพาเดินออกมาที่ลานจอดรถ บุรินทร์จำต้องขับรถพาเธอไปที่คอนโดของเขาอีกตามเคย
ตอนที่ 25 เป็นแฟนกันเลยได้มั้ย NCบรรยากาศแสนสบายยามเช้าส่งผลให้คนที่นอนหลับยากลุกออกจากที่นอนอย่างยากลำบาก แสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบผิวกายเนียนละเอียดร่างบางขยับกายเล็กน้อยแล้วค่อยๆ กะพริบตารับแสงที่สาดเข้ามา แต่ไม่นานตากลมโตก็ต้องเบิกกว้างเมื่อมองเห็นร่างสูงยืนอยู่ภายในห้อง“อรุณสวัสดิ์ครับ...ตื่นสายแบบนี้ แสดงว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับอีกแล้วใช่มั้ย” บุรินทร์ทักทายหญิงสาวที่กำลังจะบิดขี้เกียจ แต่ก็ต้องเบรกเอาไว้เสียก่อน“อรุณสวัสดิ์ค่ะ แล้วพี่บุรินทร์หลับสบายมั้ยคะเมื่อคืน”“สบายดี พี่ตื่นมาวิ่งตั้งแต่เช้าแล้ว นี่คุณยายก็บอกให้พี่มาปลุกพราวเองเลยนะ”“คุณยาย!!! คิดอะไรอยู่เนี่ย ไม่รู้จักหวงหลานสาวบ้างเลย”“อย่าไปโกธรคุณยายเลย พี่เป็นคนขออนุญาตคุณยายเองแหละ”“หื่อ!...กะจะมาฉวยโอกาสอะไรพราวอีกหรือเปล่าคะ” หญิงสาวต่อว่า“พูดเหมือนร้อนตัว ถามแบบนี้อยากลองเหรอครับ..คนสวย” เจอประโยคเด็ดกว่าพราวรุ้งจำต้องถอยหนี“ออกไปได้แล้วพราวจะอาบน้ำ”“เดี๋ยวก่อนสิ พราวจ๋า...ขอพี่หอมแก้มให้ชื่นใจก่อนได้มั้ย” เขาดึงแขนพราวรุ้งเอาไว้แล้วกระซิบที่ข้างใบหู“พี่บุรินทร์” เด็กสาวเงยหน้ามองเขาตาโต ก่อนจะหลบวูบ สบตา
ตอนที่ 24 นอนไม่หลับ“อื้มมมมม!!!” เขาจูบลงมาอีกครั้งพราวรุ้งไม่คิดมาก่อนว่าบุรินทร์จะกล้าทำถึงขนาดนี้ ทั้งที่คุณยายของเธอก็อยู่ในบ้าน แม้ว่าเธอจะพอรู้กิตติศัพท์ของเขามาบ้างแล้วว่าเขานั้นเป็นเสือผู้หญิงที่หาตัวจับยาก และเขาก็เป็นคนระมัดระวังตัวพอที่จะไม่เสียท่าให้ผู้หญิงจับง่าย ๆ แต่ทำไมกับหล่อนเขาถึงไม่เกรงกลัวอะไรเลย แค่เธอตั้งกล้องถ่ายคลิปเอาไว้เพื่อแบลคเมลล์ ก็ได้เงินจากเขาสบาย ๆ แต่เธอก็ไม่คิดจะทำหรอก เข็ดแล้วกับผู้ชายเจ้าคิดเจ้าแค้นอย่างเขา“อื้มมมมม!!” เขาจูบหล่อนอีกครั้งเด็กสาวครวญคราง ใบหน้างามตอนนั้นแดงก่ำไปจนถึงซอกคอขาวแลเห็นได้ถนัดภายใต้แสงไฟอันจ้าภายในห้องนอนที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ นัยน์ตาของคนที่นอนใต้ร่างบนเตียงกว้างนั้นเบิกโพลงแทบถลนออกมา เมื่อเพ่งพิจารณาเรือนร่างของเขาอย่างใกล้ชิดจนแทบจะเรียกว่าเนื้อแนบเนื้อ จมูกที่ร่อนอยู่ใกล้ๆ สูดดมกลิ่นหอมรวยรินจากเรือนกายสุดงามของเธออย่างกระสันซ่าน จนหล่อนเกือบเคลิ้มตามเขาไปแล้ว"ทีหลังถ้าไม่อยากโดนแบบนี้ ก็อย่าแกล้งฉันอีกรู้มั้ย" ได้ยินเขาพูดแบบนี้ทำให้พราวรุ้งถึงกับโล่งใจขึ้นมา เมื่อสักครู่เธอควรจะดิ้นและกรีดร้องหรือทำอ
ตอนที่ 23 กลวิธีปราบเด็กแสบ NC“อาหารพร้อมแล้วค่ะ.....คุณหญิง” อบเชยรีบบอกเจ้านายที่กำลังเดินมา พร้อมตักอาหารใส่ถ้วยวางที่โต๊ะทีละอย่าง ตามมาด้วยพราวรุ้งที่เดินออกมาจากในครัว“วันนี้มีอะไรกินบ้าง อบเชย” หญิงชรากล่าวจบก็พลางขยับแว่นมองไปที่โต๊ะอาหาร ระหว่างนั้นบุรินทร์ก็ตามคุณหญิงมาที่โต๊ะอาหารพอดี“แกงส้มชะอมกุ้ง แกงหมูฟักทอง แล้วก็ต้มยำกุ้งน้ำใสค่ะ......” อบเชยรีบบอกอาหารที่ยกมาวางเอาไว้แล้ว และก็พูดถึงอาหารที่ยังไม่ได้ยกออกมาอีกสองสามอย่าง"แล้วก็มี ปลากะพงทอดน้ำปลา เนื้อต้มกะทิทรงเครื่อง แล้วก็มีของหวานตบท้ายอีกหลายอย่างเลยนะคะ...... เดี๋ยวอบเซยจะไปยกมาค่ะ” อบเชยรีบคุณพิศมัยก่อนจะหันมายิ้มหวานให้บุรินทร์"เชิญคุณบุรินทร์นั่งก่อนค่ะ เดี๋ยวอบเชยจะตักข้าวให้" คนใช้สาวพลางขยับเก้าอี้ให้ชายหนุ่มด้วยความเขินอาย เพราะความหล่อของเขาแท้ ๆ จนพราวรุ้งหมั่นไส่“กับข้าวบ้าน ๆ แบบนี้ คิดว่ามหาเศรษฐีอย่างคุณบุรินทร์ คงพอทานได้นะคะ” พราวรุ้งกล่าวขึ้นและพลางสบตาบุรินทร์ ก่อนที่หล่อนจะเป็นคนคว้าทัพพีจากอบเชยมาตักข้าวร้อน ๆ ใส่จานให้เขาตรงหน้า คุณหญิงมองการกระทำของหลานสาวแล้วก็ถึงกับถอนหายใจเบา ๆ“น่
ตอนที่ 22 นอนด้วยได้ไหมห้องอาหารสไตล์โมเดิร์นของคฤหาสน์หลังงาม แม่บ้านหลายคนจัดเตรียมอาหารเช้าขึ้นโต๊ะ เป็นที่เรียบร้อย คนใช้ภายในบ้านทุกคนต่างดีใจที่เจ้าของบ้านกลับมา เพราะนาน ๆ บุรินทร์ถึงจะกลับเข้าบ้านสักครั้ง แต่แล้วเขากลับเดินมาบอกกับหัวหน้าแม่บ้านที่กำลังเตรียมอาหารว่า“ป้าอิ่ม วันนี้ผมขอไม่ทานมื้อเช้านะครับ....พอดีผมรีบ” บุรินทร์ บอกหญิงสูงวัยด้วยเสียงเรียบ ป้าอิ่มหญิงชราวัย 69 ปี คนเก่าแก่ที่อยู่คฤหาสน์หลังนี้มานานตั้งแต่รุ่นบิดา ค้อนชายหนุ่มทันที“จะไม่ทานรองท้องสักหน่อยเหรอคะ......คุณหนู ป้าอุตส่าห์เตรียมของโปรดของคุณหนูเอาไว้ทั้งนั้นเลยนะคะ”“ไม่ดีกว่าครับ” เขาตอบสั้น ๆ นาน ๆ บุรินทร์จะกลับมาพักที่คฤหาสน์หลังนี้สักครั้ง เขาไม่ค่อยชอบบ้านหลังใหญ่ แม่ของเขาที่เหลือเพียงคนเดียวไปเปิดตลาดทำธุรกิจอยู่ที่เมืองนอก ส่วนน้องสาวก็ไปเรียนต่อปริญญาโท เลยทำให้คฤหาสน์หลังนี้มีเพียงบุรินทร์อาศัยอยู่เพียงคนเดียวพร้อมกับเหล่าบรรดาคนใช้มากมาย เขาไม่ได้เหงา เพียงแค่อยากเจอหน้าใครบางคนต่างหาก และถ้าภายในสามเดือนนี้หากหล่อนหาเงินมาคืนเขาไม่ได้ เขาจะพาเธอเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ซะเลยบุรินทร์ขั
ตอนที่ 21 จะเลือกทางไหนดีพิสมัยนั่งนึกถึงคืนวันที่ผ่านมากว่าสิบปี ถ้าเธอไม่ติดการพนัน ตึกแถวที่สร้างรายได้ จากการเก็บค่าเช่า ทรัพย์สินเงินทอง แม้กระทั่งบ้านหลังนี้ มันคงไม่ตกไปเป็นของคนอื่น และชีวิตก็คงไม่ลำบากดังเช่นทุกวันนี้หญิงชรามองไปที่รูปถ่ายของลูกสาวที่เสียชีวิตไป แล้วพลางถอนหายใจ วันนี้เหลือเพียงแค่หลานสาวคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ข้างกาย หลังจากลูกสาวของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่หลานสาวยังตัวเล็ก ๆ ส่วนพ่อเด็กไม่ต้องพูดถึง แม้แต่เรียนก็ยังเรียนไม่จบ ตั้งแต่พลอยระรินทร์เสียชีวิตไปลูกเขยตัวดีก็ไม่เคยโผล่หน้ามาหาคุณหญิงเห็นอีกเลยคุณยายเดินออกมาหาหลานสาวที่กำลังยืนเหม่ออยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านคนเดียว“ไปกินข้าวเถอะลูก อบเชยทำอาหารเช้าเสร็จพอดี” หลานสาวลุกขึ้นตามคุณยายของเธอไประหว่างรออบเชยแม่ครัวและแม่บ้านคนเดียวที่เหลืออยู่ยกสำรับอาหารเข้ามาที่โต๊ะ พราวรุ้งก็เอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ“ทำไมเราไม่ขายบ้านหลังนี้ไปละคะคุณยาย” พราวรุ้งเอ่ยถามหลังจากนั่งคิดนอนคิดมาแล้วทั้งคืน“นั่นสิคะ.....อย่างน้อยก็ยังได้ค่าส่วนต่างของราคาบ้าน...” อบเชยที่กำลังตักอาหารขึ้นเสิร์ฟกล่าวเสริมคำพู
ตอนที่ 20 เธอคือโลกทั้งใบของฉันเผี๊ยะ!คราวนี้ทุกอย่างหยุดชะงักเหมือนถูกสาป ใบหน้าดิบเถื่อนหันตามแรงเหวี่ยงสุดกำลังของฝ่ามือเล็ก แก้มเขามีรอยแดงเป็นปื้นเล็กน้อย“ถ้าคุณตบผมอีก ผมจะจูบคุณ”“…………………..” หญิงสาวใจเต้นโครมครามและพยายามคิดหาวิธีเอาตัวรอด นี่หล่อนหนีเสือปะจระเข้หรือไงกัน“ปล่อยฉันไปเถอะ” เธอขอร้องด้วยเสียงสั่นเครือ“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้ คุณต้องอยู่เคลียร์กับเพื่อนผมก่อน”“คุณหมายถึงอะไร”“มาขนาดนี้แล้ว คุณก็น่าจะรู้ ผมเห็นคุณดูรูปเพื่อนผมอยู่ตั้งนาน คุณรู้จักบุรินทร์ใช่มั้ย”“ใช่ ฉันรู้จักเค้า” พลอยดาวยอมพูดความจริง และคิดว่าเขาน่าจะรู้เรื่องราวที่หล่่อนกับพราวรุ้งทำไว้กับบุรินทร์แล้ว“ผมอยากให้เพื่อนผมเคลียร์กับคุณเพราะผมชอบคุณนะพลอยดาว” เพชรพักพิงสารภาพความจริงในใจกับหญิงสาวตรงหน้า พลอยดาวนึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่หล่อนก็ยังไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด เพราะว่าเพิ่งจะรู้จักกัน เขาอาจจะอยากแก้แค้นให้กับเพื่อนของเขาก็เป็นได้“ถ้าคุณกักขังฉัน คุณโดนข้อหาหนักแน่” เสียงของหญิงสาวที่ขู่ออกมาทำให้คนตรงหน้าเริ่มกังวล“ถ้างั้นคุณรอเคลียร์เรื่องนี้กับเพื่อนผมก่อน เขากำลังมาที่นี่” ชาย







