ตอนที่ 4 ผิดนัด

ตอนที่ 4 ผิดนัด

ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว ณ สถานบันเทิงหรูแห่งหนึ่ง

ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อสูทสีดํากับกางเกงยีนสีเข้ม ใบหน้าคมหล่อเหลาดวงตาดุจพญาเหยี่ยวจมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากหยักได้รูป

ชายหนุ่มก้าวขาลงจากรถสปอร์ตคันหรูหราที่มีอยู่ไม่กี่คันบนโลก แน่นอนว่าราคาของมันต้องหลักร้อยล้านขึ้นไป

ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปในสถานบันเทิงที่มีเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของ

“พราวรุ้ง เป้าหมายของแก กำลังมาโน่นแล้ว” พลอยดาวรีบสะกิดเพื่อนให้รีบทำตามแผน พราวรุ้งรีบเดินเข้าไปขวางชายหนุ่มที่เร่งรีบเดินเข้ามาอย่างไม่ทันระวัง

ชายหนุ่มเดินอย่างรีบร้อนฝ่ากลุ่มนักท่องราตรีทั้งชายและหญิงขึ้นไปยังชั้นสองที่มีห้องวีไอพีรออยู่

แต่ก่อนถึงห้องนั้น เขาก็ต้องรับร่างบางระหงของหญิงสาวคนหนึ่งเสียก่อน

เธอสวมชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีแดงเพลิงรัดรูป รองเท้าส้นสูงเกือบสี่นิ้ว แต่หล่อนก็ยังต้องแหงนมองเขาอยู่ดี

“อุ้ย!!..ขออภัยค่ะ” หญิงสาวที่แกล้งเซไปซบหน้าอกแกร่งจนเขาต้องรับร่างของเธอเอาไว้

ด้วยแรงผลักของเพื่อนเล็กน้อยเพื่อให้สมจริง ก่อนที่ร่างบางจะปลิวซบอกชายหนุ่มหล่อล่ำบึก

“ไม่เป็นไรครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” กลิ่นหอมของหล่อนที่ช่วยให้บรรยากาศที่แออัดหายใจโล่งขึ้น 

“เชิญทางนี้ก่อนครับ” บุรินทร์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบพาหญิงสาวไปนั่ง ในห้องวีไอพีที่เขาจองเอาไว้

เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องครบครัน เขาประคองหญิงสาวให้นั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อสูทออกมารับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิท

“บุรินทร์ วันนี้กูว่าจะเข้าไปดึก ๆ หน่อยว่ะเพื่อน พอดีมีนัดเดทว่ะ” ชลันธรรีบบอกเพื่อนก่อนที่บุรินทร์จะได้กล่าวอะไร

“สาวคนไหนอีกวะ อกหักยังไม่ทันหายเลยนะมึง” บุรินทร์รีบต่อว่าเพื่อน

“ว่าง ๆ กูจะแนะนำให้มึงรู้จักเองแหละ แล้วคนนี้กูยกให้เป็นแม่ของลูกเลยนะโว้ย”

“แหม่!..อะไรกัน..คนที่แล้วกูก็เห็นมึงพูดแบบนี้”

“มึงหยุดเลยนะ มึงก็รู้ว่าตอนนี้กูไม่มีใคร และกูก็ต้องการหาใครสักคนมาดามหัวใจอันเปล่าเปลี่ยวของกู”

“เอ่อ ๆ เรื่องของมึงก็แล้วกัน แต่ถ้าอกหักมาอีก ไม่ต้องชวนกูมานั่งดื่มเป็นเพื่อนอีกนะโว้ย” บุรินทร์บอกอย่างอารมณ์เสีย เพราะเมื่อวานนี้ชลันธรเพื่อนของเขาก็เพิ่งจะชวนมานั่งดื่มให้หายกลุ้มหลังจากที่เลิกกับแฟน แต่ดันมาเบี้ยวเพราะกลัวผิดนัดสาวคนใหม่

“แหม่!.. แล้วไอ้ที่มึงจะรีบวางสายจากกูเนี่ย ไม่ใช่เพราะมึงก็ได้สาวแล้วเหรอวะ” ชลันธรพูดอย่างรู้ทัน เพราะทุกครั้งที่บุรินทร์เดินเข้าผับ จะต้องหิ้วสาวติดไม้ติดมือมาอยู่แล้ว หรือไม่ก็มาหาเอาข้างหน้า

ซึ่งด้วยรูปร่างหน้าตาอย่างบุรินทร์แล้ว ไม่มีคำว่าแห้ว หากเขาคิดจะลงมือจีบใครสักคน

“อย่าพูดมาก แค่นี้นะ” บุรินทร์รีบกดวางสาย

“แล้วจะนัดกูมาทำไมวะ!.เฮ้อ!” บ่นเพี่อนเสร็จก็หันมายิ้มให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าของใบหน้าสวยยิ้มตอบ หญิงสาวคนนี้เป็นใครกันทำไมเขาไม่เคยเห็นหล่อนมาที่นี่สักครั้ง