ตอนที่ 3 อีกสามเดือนเท่านั้น

ตอนที่ 3 อีกสามเดือนเท่านั้น

“หยุดๆ หยุดเดี๋ยวนี้” พราวรุ้ง เร่งฝีเท้าหนีจากรั้วบ้านด้วยความเร็วสูงสุด เธอไม่สนใจเสียงตะโกนแต่เสียงที่เย็นชาและเกรี้ยวกราดที่ไล่ตามมาติดๆ นั้นแม้แต่น้อย หัวใจเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่นและโมโห เธอรู้ดีว่าบุรินทร์ตามมาเพื่ออะไร เด็กสาวรีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเองและพยายามจะ ปิดประตูอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทัน ข้อมือหนาของบุรินทร์ ที่ รั้งประตูเอาไว้ได้เสียก่อน

ร่างสูงใหญ่เบียดเข้ามาในห้องอย่างง่ายดาย ใบหน้าที่หันมามองอย่างท้าทายและไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย ทำให้บุรินทร์รู้สึกพึงพอใจและนึกสนุก เขาเห็นริมฝีปากที่กำลังสั่นระริกของเธอเหมือนกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ ทั้งโกรธและกลัวเอาไว้

ในเสี้ยววินาทีบุรินทร์ก็รั้งร่างบางเข้ามาแนบอกอย่างรวดเร็ว มือหนาข้างหนึ่งจับศีรษะของหญิงสาวไว้อย่างมั่นคงและกดริมฝีปากหนาลงไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว มันคือการจู่โจมที่รุนแรงเต็มไปด้วยความแค้น

“อื้อ อื้มมมม!” พราวรุ้ง สะบัดหน้าอย่างแรง เพื่อหลบหนีแต่ไม่เป็นผล ลิ้นสากร้อนของเขาแทรกเข้ามาตักตวงความหอมหวานอย่างเอาแต่ใจ บุรินทร์บดเบียดริมฝีปากซ้ำๆ เพื่อลงโทษความกล้าหาญที่เธอหลอกลวงเขา แต่ความรู้สึกในใจกลับสนุกและกระหายในรสจูบของเธออย่างแปลกประหลาด พราวรุ้งผลักอกแกร่งออกสุดแรงทันทีที่จูบนั้นคลายลง

“ออกไปได้แล้ว นี่มันห้องนอนฉัน” เธอตะโกนดังลั่นอีกครั้งด้วยความโมโห รอยยิ้มอันตรายปรากฏบนใบหน้าคม บุรินทร์เดินเข้ามาหาเธออีกครั้งแล้วใช้มือปิดปากเธออย่างรวดเร็ว

“เงียบเดี๋ยวนี้!!.. ถ้าไม่อยากโดนข่มขืนในห้องนอนตัวเอง” พราวรุ้งเงียบลงทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความชิงชังและหวาดหวั่นปนเปกัน เธอเกลียดที่เขาทำอย่างนี้ แต่ก็กลัวว่าเขาจะทำจริง

“ฉันแค่มีเรื่องจะมาบอกเธอเฉย ๆ” บุรินทร์ลดระดับเสียงลง เธอพยักหน้าหงึกๆ เพื่อรับปาก เขาจึงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากปากเธอ

สายตาของบุรินทร์เปลี่ยนจากความโกรธแค้นเป็นความกระหายที่ไม่อาจซ่อนได้ เขามองไล้ไปทั่วชุดนักศึกษาที่เธอสวมอยู่ กระดุมชุดนักศึกษารัดอกแน่นปริจนเห็นขอบเสื้อในที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อผ้า พราวรุ้งสัมผัสได้ถึงสายตาอันหื่นกระหายนั้น ทำให้เธอต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดเอาไว้ด้วยความอับอาย

“มองอะไร!” พราวรุ้งถามเสียงสั่น

“ตั้งใจใส่ให้หนุ่ม ๆ มองอยู่แล้วจะอายอะไร” บุรินทร์เย้ยหยัน ก่อนจะก้าวเข้าไปหาเธออีกครั้ง ทำให้พราวรุ้งต้องเดินถอยหลังหนีจนหลังติดผนังห้องไร้ทางหนี

“คุณจะทำอะไร?” บุรินทร์หยุดยืนชิดกายเธอ จนเธอรู้สึกได้ถึงความร้อนจากร่างกายของเขา

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่ฉันจะบอกว่า เธอมีเวลาอีกแค่สามเดือนเท่านั้น?”

เขาทิ้งท้ายด้วยคำพูดสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยอำนาจและความหมาย ก่อนจะเปิดห้องเดินออกไป ทิ้งให้พราวรุ้งยืนตัวสั่นอยู่คนเดียวในห้องนอน ที่ตอนนี้กลายเป็นสมรภูมิแห่งความแค้นและความปรารถนาไปแล้ว