ตอนที่ 3 รับผิดชอบ2

ภายในห้องหับอันคับแคบที่ใช้เป็นที่ซุกหัวนอนของหลิงเวยมาตลอดหลายปีหลังจากที่มารดาตายจาก

บัดนี้กำลังมีบ่าวรับใช้เดินเข้าเดินออกกันอย่างคึกคักผิดกับเมื่อก่อนยิ่งนัก

เมื่อยามก่อนนั้นเรือนของนางมีบ่าวรับใช้เข้ามาก็จริงแต่ในเมื่อนางมิใช่บุตรีคนโปรดและไม่มีมารดาเป็นที่พึ่งพิง บ่าวรับใช้พวกนี้ก็เข้ามาแค่ให้รู้ว่าเข้ามาแล้ว และทำความสะอาดอะไรก็แค่ทำแบบขอไปทีทั้งยังมิได้มาทุกวัน

แต่ทว่ายามนี้หลังจากที่นางตัดสินใจหนีออกไปเมื่อวานและถูกนำตัวกลับมา นางก็มีบ่าวไพร่อยู่เต็มเรือน บ้างทำความสะอาด บ้างจัดเตรียมเครื่องหอม บางคนจัดเตรียมอาภรณ์ และหลายคนกำลังดูแลหลิงเวยอย่างประคบประหงมผิดจากกาลก่อนชัดเจน

แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยอยู่ในสายตาของใครอยู่ไปแบบไร้ตัวตนกระทั่งออกนอกเรือนยังไม่มีใครรู้ว่านางหายไป

แต่ทว่าในยามนี้แม้แต่ลุกขึ้นยืนยังมีคนมองแม้กระทั่งยามนอนยังคงมีบ่าวไพร่ตามติดมานอนคุมนางที่เตียง แล้วอย่างนี้นางจะหาโอกาสหนีอีกได้เยี่ยงไรกัน  

ชีวิตของหนึ่งในภรรยาจากหลายๆ นางจากบุรุษหนึ่งเดียวเฉกเช่นมารดา นางคงหนีไม่พ้นใช่หรือไม่ บุตรที่นางให้กำเนิดจะต้องเกิดมามีโชคชะตาเดียวกันหรืออย่างไร

หลิงเวยได้แต่นั่งหลับตาเก็บข่มอารมณ์หลากหลายเป็นเพียงตุ๊กตาให้บรรดาบ่าวไพร่พากันจับตรึงประโคมเครื่องหอมบำรุงผิวพรรณอย่างยอมจำนน

พระราชวังแคว้นเฉินอันวิจิตรการตาและใหญ่โตโออ่าประดับประดาสิ่งมงคลสีเหลืองทองอร่ามสุดลูกหูลูกตารอบทิศทาง

ภายในศาลากลางอุทยานสวยงามที่ร่มรื่นท่ามกลางแมกไม้ของตำหนักเซียนกงแห่งอ๋องเฉินนามว่าหยางหลง

บุรุษหนุ่มใบหน้าคมคายรูปร่างสูงใหญ่สวมใส่อาภรณ์สีกรมท่าตามแบบฉบับชายชาติทหารทระนงองอาจกำลังนั่งจิบชาอยู่กับบุรุษหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีใบหน้ารูปงามผิวพรรณขาวเนียนสวมใส่อาภรณ์สีขาวนวลตามแบบฉบับชายสูงศักดิ์ผู้เป็นเจ้าของตำหนักแห่งนี้

ทั้งสองมีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างลิบลับทั้งยังนั่งจิบชาอยู่ด้วยกันในอารมณ์ที่ห่างกันคนละชั้นอย่างสิ้นเชิง

“ข้าดีใจยิ่งนัก ที่แม่ทัพผู้เกรียงไกรและไม่เคยสนใจผูกสมัครรักใคร่กับสตรีนางใดกำลังจะได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาเสียที” บุรุษชุดขาวกล่าวจบก็ยกชาขึ้นตรงหน้าประหนึ่งว่ากำลังนั่งร่ำสุราอยู่กระนั้น เขายกยิ้มมุมปากด้วยมาดมากเสน่ห์พร้อมสายตาคมทอประกายล้อเลียน

“ฮึ! กระหม่อมพลาดเอง” ฟงชินหยางเจ้าของอาภรณ์สีเข้มที่นั่งจิบชาอยู่กับบุรุษชุดขาวส่งเสียงกดต่ำออกมาด้วยแววตาเหี้ยมเกรียมไม่สร่างซา

เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะถูกวางยาปลุกกำหนัดให้ร่วมรักกับสตรีนางนั้น กระทั่งมีคนจากตระกูลของนางเข้ามายืนรอเป็นพยานกดดันอย่างเข้มข้น

ช่างแยบยลร้ายกาจเสียจริง!

เฉินหยางหลงยังคงยกยิ้มชอบใจพลางเอ่ย “ตระกูลหลิงเป็นตระกูลใหญ่ ถึงแม้ว่าใต้เท้าหลิงจะเจ้าเล่ห์ไปสักหน่อย แต่ได้บุตรีของเขามาครอบครองนั่นนับว่าเป็นการดี ข้ายังไม่เห็นว่ามีอะไรเสียหาย” 

ฟงชินหยางได้ฟังจึงหรี่ตามองบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้าแล้วเอ่ยคำตามที่ใจคิด “กระหม่อมถูกลอบวางยา บุตรีของเขาช่างหน้าไม่อาย” เขาเริ่มเดือดดาลเมื่อเอ่ยถึงตรงนี้

สตรีอะไรกัน! ช่างทำตัวได้น่ารังเกียจยิ่งนัก

บุรุษโครงหน้างดงามเจ้าของตำหนักเซียนกงยังคงเอ่ยเย้า “หากเจ้ายังมิได้กลืนกินนางเข้าไปเต็มคำอย่างนั้นก็อาจจะพอปฏิเสธได้แต่นี่เจ้า...เฮ่อ!”

กล่าวจบก็ทำท่าถอนหายใจทั้งๆ ที่นัยน์ยังคงทอประกายสนุกสนาน

สหายของเขาผู้นี้ชนะศึกในสนามรบมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่กลับมาแพ้ทางสตรีตัวเล็กๆ เสียได้ มิรู้ว่าจะเห็นใจหรือขำขันดี

“ท่านกำลังเห็นใจกันใช่หรือไม่” ฟงชินหยางเสียงเข้มขึ้น ใบหน้าคมคายไม่มีแววล้อเล่นด้วยแต่อย่างใดเมื่อมองเห็นใบหน้าของสหายบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังขบขันตน น่าอายยิ่งนัก!

“เอาน่าๆ อาหยาง การมีเมียมิใช่เรื่องใหญ่ ข้าเองก็มีเมียอยู่หลายคน แต่ละค่ำคืนช่างสำราญ ไม่ดีตรงไหน ตัวข้าเองกำลังจะได้บุตรีงดงามของใต้เท้าหลิงที่ข้าแอบหลงรักมานอนกอดให้ชื่นใจ” เฉินหยางหลงเริ่มปลอบใจสหายอย่างจริงจังเมื่อเห็นสีหน้าดำคล้ำขึ้นเรื่อยๆ ของอีกฝ่าย

ฟงชินหยางได้แต่เงียบงันมิได้เอ่ยต่อคำใด

ชายหนุ่มเริ่มตกอยู่ในภวังค์แห่งตนโดยไม่สนใจสหายตรงหน้าอีกต่อไป

เขามิได้ผูกสมัครรักใคร่นาง สตรีนางนี้เป็นใครเขาไม่เคยได้รู้จัก อารมณ์ยามนั้นที่กระทำไปเขามิได้พิศมองใบหน้าของนางด้วยซ้ำ แล้วจะอยู่ร่วมเรือนกันอย่างไร หากแต่เรื่องที่เขาถูกวางยาปลุกกำหนัดจนต้องแต่งงานกันนั้นล่วงรู้ไปถึงท่านพ่อกับท่านแม่ พวกท่านคงจะผิดหวังในตัวของเขาอยู่ไม่น้อย

เฉินหยางหลงนั่งมองใบหน้าคมเข้มของสหายอย่างเข้าใจเป็นอย่างดีจึงเริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างรู้ใจ

“ข้าจะไม่บอกใคร อาหยาง เรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตบุรุษอย่างฟงชินหยาง ข้าจะไม่บอกใคร”

บุรุษร่างใหญ่ในอาภรร์สีเข้มได้ยินพลันมองสบตากับสหายของตน

เจ้าของตำหนักเซียนกงยังคงเอ่ย “เรื่องนี้จะมีเพียงเราสองที่รับรู้...นะ...” กล่าวจบก็ทำท่ากรุ่มกริ่มประหนึ่งชอบตัดแขนเสื้อกับสหายตรงหน้า

ฟงชินหยางได้แต่ถอนหายใจ นี่เขาเป็นสหายกับอ๋องผู้นี้ได้อย่างไร เขายังงง!

ภายในโรงเตี๊ยมอี้ฉางแห่งเดิมที่ไม่มีเงาร่างของฟงชินหยางเข้าพักอีกต่อไป

เถ้าแก่เนี๊ยนามเหมยลี่กำลังวิ่งไปกรีดร้องไปตามมุมต่างๆ ของสวนสวยหลังโรงเตี๊ยมแห่งนี้

“ใจเย็นก่อน ข้ามิได้รู้เรื่องอันใด” เหมยลี่วิ่งไปบ่นไปหลบมือเรียวสวยของอวี้ถิงที่ไล่บีบคอตนอยู่

“คืนเงินมา” อวี้ถิงเอ่ยเสียงกดต่ำพลางแบมือไปด้วยไล่บีบคอเถ้าแก่เนี๊ยไปด้วย

“ข้านำยาปลุกกำหนัดเอาไปไว้ให้ตามคำสั่งของเจ้าและนำพาพยานมาชี้เป้ารับผิดชอบเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นย่อมเป็นหน้าที่ของเจ้า มิใช่ธุระของข้านะ เช่นนั้นข้าไม่จำเป็นต้องคืนเงินแก่เจ้า” เหมยลี่เอ่ยคำอย่างไม่ยินยอมใดๆ เงินเข้ามือมาแล้วย่อมไม่มีทางได้ออกจากมือไป นางไม่ยอม!

“สตรีใต้ร่างของท่านแม่ทัพควรเป็นข้า แล้วสตรีนางนั้นเป็นใครกัน” อวี้ถิงเริ่มคำรามถามคำถามเดิมๆ อย่างต่อเนื่อง

“นางเป็นถึงบุตรีของเสนาบดีหลิง เจ้าก็จงทำใจเสีย” เหมยลี่ทำใจดีสู้เสือกล่าวเตือนสติอวี้ถิง

“ไม่มีทาง!” หญิงสาวเจ้าของฝ่ามือที่กำลังจะเอื้อมมาบีบคอเหมยลี่เอ่ยเสียงกดต่ำดวงตาวาวแดง “ข้าไม่มีทางปล่อยสตรีนางนั้นให้ลอยนวล ข้าจะตามราวีมิให้นางได้เป็นสุข”

เหมยลี่วิ่งหลบมุมปากก็พร่ำถาม “เจ้าจะไปเป็นอนุให้ท่านแม่ทัพหรือไร”

อวี้ถิงสะบัดเสียงกลับ “ไม่มีทาง ข้าจะต้องได้แม่ทัพฟงเป็นสามีของข้าแต่เพียงผู้เดียว”

“แต่พวกเขาจะแต่งงานกันในเร็ววัน” เถ้าแก้เนี๊ยกล่าวออกมาเมื่อร่างงามของตนหลบอยู่หลังพุ่มไม้ได้สำเร็จ

“แต่งได้ก็หย่าได้” อวี้ถิงยังคงดุดันในน้ำเสียงพลางยืน ทะมึงทึงอยู่เหนือพุ่มไม้นั้น “หากไม่หย่าข้าจะฆ่านางทิ้งเสีย”

เหมยลี่ถึงกับชะงักจ้องมองอวี้ถิงนิ่งงัน

ดียิ่งนักที่ท่านแม่ทัพมิได้สตรีนางนี้เป็นเมีย เฮ่อ!