บทที่ 11

"คนสวยครับ"

"?" ได้ยินเสียงคนที่เรียกข้าวทิพย์ถึงได้หันไปมอง "ทำไมนายยังอยู่"

"ลางานทั้งทีเอาให้คุ้ม"

"อย่าบอกนะว่านายยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อเช้า"

"กลับไปแล้วเพิ่งมาอีก"

"ตั้งไกลจะมาอีกทำไม"

"ไม่ไกลแล้ว"

"ไม่ไกลแล้ว..หมายความว่ายังไง?"

"เดี๋ยวพาไปดู ขึ้นรถสิ"

ข้าวทิพย์เดินเข้าไปกำลังจะรับหมวกกันน็อค..แต่ฟีฟ่าไม่ได้ส่งให้ เขาจับมันสวมใส่บนศีรษะให้กับเธอ

"กอดเอวดีๆ นะเครื่องพี่มันแรง"

"พูดมาก​ จะไปก็ไปเถอะน่า"

ฟีฟ่าขับมอเตอร์ไซค์ออกจากบริษัท ผ่านไป 3-4 ซอยเขาก็เลี้ยวเข้าไป

"จะเลี้ยวมาทำไม"

"ก็บอกเดี๋ยวก็รู้ไง" ขับเข้าไปไม่ลึกมากก็เจอบ้านหลังหนึ่ง

"หมายความว่ายังไง?"

"ตามมาสิ"

ข้าวทิพย์เดินตามฟีฟ่าเข้าไปในบ้านหลังนั้น

"เลิกงานแล้วเหรอลูก"

"นี่มันอะไรกันคะ"

"ฟีฟ่าหาบ้านเช่าให้ เห็นว่าอยู่ใกล้บริษัทใหม่ของเราด้วย"

"........."

"มีอะไรหรือเปล่าข้าว" คนเป็นป้าเห็นหลานสาวนิ่งไป

"เปล่าค่ะ" เอาไงต่อดีเรา อยากจะหัวเราะดังๆ ให้กับชีวิตของตัวเอง เพราะเธอร้องไห้มาเยอะแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเราะบ้าง แต่ก็หัวเราะไม่ออก ทีแรกยังคิดอยู่เลยว่าอาจจะยังไม่หาบ้านเช่าหลังใหม่ เพราะถ้าเขาเป็นเจ้าของบริษัทนั้นจริง แล้วเธอจะทำงานอยู่ที่นั่นได้ยังไง

"ไม่ต้องขอบใจฉันหรอก" ฟีฟ่าเห็นว่าเธอมองมาไม่พูดไม่จาก็เริ่มเสียวสันหลัง ยังแอบคิดอยู่เลยว่าตัวเองทำอะไรผิดไปอีกหรือเปล่า

"บ้านหลังนี้ค่าเช่าแพงไหมคะ" ข้าวทิพย์มองไปดูป้า และก็มองไปดูรอบๆ บ้าน

"ก็แอบแพงนิดหนึ่ง อยู่ในย่านเศรษฐกิจมันก็ต้องแพงแหละลูก แต่โชคดีที่ยังมีบ้านว่าง"

"แล้วใครจ่ายค่าเช่าก่อนคะเนี่ย"

สุนีย์มองไปดูฟีฟ่า เพราะนางยังไม่ได้เอาเงินให้สักบาท แม้กระทั่งค่าเช่ารถย้ายของมาที่นี่ ก็เป็นเงินของฟีฟ่าทั้งหมด

"ส่งรายการมาให้ฉันแล้วกันเดี๋ยวจะโอนคืนให้"

"ไว้ได้เงินเดือนออกค่อยโอน"

"อืม" ข้าวทิพย์รู้ว่าฟีฟ่าไม่เดือดร้อนเรื่องเงินหรอก เพราะฐานะทางบ้านของฟีฟ่าก็พอมีอยู่มีกิน แต่เธอก็ไม่เคยติดค้างเงินเขานาน พอได้เงินเดือนเธอก็โอนคืนให้

[โรงแรมหรู]

"อาหารที่นี่อร่อยจังเลยค่ะ วันหลังเรามาทานอีกนะคะ"

"ถ้าคุณชอบก็มาอีกสิ"

"น่ารักจังเลยค่ะ" มิ่งขวัญแนบใบหน้าลงกับลำแขนของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เพื่อเป็นการขอบคุณที่พามาทานข้าว "ตอนนี้ถือว่าเราเป็นแฟนกันหรือยังคะ" เพราะเธอยอมทำตามที่เขาขอมาแล้ว

ครืนนน ครืนนน อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบก็มีสายเข้าก่อน

>>{"ว่าไง"}

   {"พี่ครับเตี่ยไม่ไหวแล้ว รีบมาที่โรงพยาบาลด่วน"}

"มีอะไรคะ"

"ผมจะไปโรงพยาบาลก่อน คุณกลับเองได้นะ" นี่แหละเหตุผลทีแรกเขาว่าจะไปโรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยมาเจอกันที่โรงแรม แต่เพราะอยากเจอหน้าใครบางคนเขาเลยเปลี่ยนแผน

"ขวัญไปด้วยค่ะ"

[โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง]

"เตี่ยครับผมมาแล้ว" ชายหนุ่มรีบเข้าไปกุมมือของผู้เป็นพ่อที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย

"เขต..เขต.."

"เตี่ยครับเตี่ยต้องอยู่กับผมนานๆ สิครับ"

คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีแรงที่จะพูดแล้ว​ แต่ก็พอขยับมือได้ มือของท่านยกขึ้นเพื่อขอมืออีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ลูกชาย และเธอคนนั้นก็เอื้อมไปจับมือของท่าน ก่อนที่มือทั้งสองจะถูกวางประสานกันไว้ ใช่แล้วมิ่งขวัญคือผู้หญิงที่เตี่ยเขาอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้

วันต่อมาที่บริษัท..

เธอจำเป็นต้องมาทำงานที่นี่ต่อ เพราะถ้าไปหาสมัครงานที่อื่นก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรับไหม และถ้าได้งานคงไม่ได้งานดีแบบนี้แน่

"เขาเป็นอะไรกัน" มาถึงที่ทำงานก็เห็นหลายคนใส่ชุดดำ และใบหน้าแต่ละคนดูเศร้ากันมาก

ชั้นผู้บริหาร..

"มีอะไรเกิดขึ้นคะ" เธอไม่เก็บความสงสัยไว้อีกแล้วเพราะมาถึงหน้าห้องทำงานก็ยังเห็นเลขาใส่ชุดดำ

"ท่านประธานเสียแล้ว"

"เสีย?!" สองขาแทบรับน้ำหนักตัวเองไว้ไม่ได้เมื่อได้ยินว่าท่านประธานเสีย "เขาเป็นอะไรตายคะ"

"เขาไหน"

"ก็ท่านประธาน CEO อะไรนั่นไงคะ"

"ท่าน CEO ไม่ได้เสีย คนที่เสียก็คือท่านประธานคนเดิมพ่อของท่าน CEO "

"คะ?" ทำไมเราถึงตกใจได้ขนาดนี้ เรากับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

ตำแหน่งประธานบริษัทนี้ยังเป็นของพ่อเขาอยู่ แต่ด้วยเพราะเขาเป็นคนรุ่นใหม่ขึ้นมารับตำแหน่ง พนักงานก็เลยไม่ได้เรียกเขาว่าท่านประธานแต่ใช้คำว่า CEO แทน จะได้แยกกันว่าประธานคือพ่อ CEO คือลูก แต่ที่จริงก็ตำแหน่งเดียวกันแค่เรียกคนละแบบ

พอท่านประธานเสียคนเป็นลูกชายก็ขึ้นรับตำแหน่งแบบเต็มตัว

"เย็นนี้พวกเราอาจจะได้ไปช่วยงานกันที่วัดนะ" มิ่งขวัญเพิ่งมาถึงที่ทำงานเพราะมัวยุ่งกับเรื่องงานศพอยู่

"ผู้จัดการได้พักผ่อนบ้างหรือยังคะ" แก้วตาถามผู้จัดการมิ่งขวัญแบบเป็นห่วง

"คงต้องยุ่งเรื่องงานศพอีกหลายวัน"

"ช่วยงานที่วัดเหรอ?"

"ทำไมเราไม่ว่างเหรอ" แก้วตาได้ยินข้าวทิพย์ที่ยืนอยู่ด้านหลังพูดเบาๆ ก็เลยหันไปถามดู

"จัดงานศพที่วัดเหรอคะ"

"ใช่.. แม่ของบอสเป็นคนไทย อยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน" คนที่ตอบก็คือมิ่งขวัญ และมิ่งขวัญก็แอบสงสัย ข้าวทิพย์เพิ่งเข้ามาทำงานยังไม่เคยเจอพ่อของ CEO เลย ทำไมถึงรู้ว่าท่านไม่ใช่คนไทยแท้

จนถึงช่วงเย็นวันเดียวกัน..

"พี่ว่าเราต้องไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วล่ะ"

"ให้ฉันไปช่วยงานด้วยเหรอคะ"

"ไปสิเราเป็นคนของผู้จัดการนะ รู้ไหมว่าผู้จัดการกับบอสเป็นแฟนกัน เราเป็นลูกน้องก็ต้องช่วยเจ้านายให้ถึงที่สุด"

พวกเขาเป็นแฟนกันงั้นเหรอ ..ทีแรกก็แอบคิดอยู่ว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน

"เรารู้จักวัดใช่ไหม ถ้าไม่รู้ก็บอกแท็กซี่ให้พาไป"

"ค่ะ"

"เดี๋ยวพี่จะให้เพจบริษัทไว้ จะได้รู้ความเคลื่อนไหวของบริษัทกับคนอื่นเขาบ้าง"

[บ้านเช่า]

"งานศพของใครเหรอ" ป้าได้ยินหลานบอกว่าจะต้องไปช่วยงานศพที่วัดต่อ

"งานศพเจ้าของบริษัทที่ข้าวทำงานอยู่ค่ะ"

"ถ้างั้นหนูก็ไปเถอะ งานเขาจัดที่วัดไหนเหรอ ไกลไหมล่ะ"

"ไม่ไกลหรอกค่ะ ข้าวว่าจะนั่งมอเตอร์ไซค์วินไป"

[วัดที่ใช้จัดงานศพ]

พอมาถึงก็เห็นเขายืนรับแขกอยู่หน้างานกับผู้หญิงที่เป็นแฟนกัน เธอไม่มีอะไรต้องหลบอีกแล้ว เพราะคิดว่าคนที่รับเธอเข้าทำงานจริงๆ คงเป็นเขา

เขาคงอยากให้เธอเห็นว่าตัวเองมีชีวิตที่ดีแค่ไหน และเธอก็จะมองดูตามที่เขาอยากให้เธอเห็น เอาให้ถูกใจเขาไปเลยแล้วกัน

"ข้าวทิพย์ทางนี้" แก้วตาเห็นว่าข้าวทิพย์กำลังจะเดินไปทางหน้างานก็เลยเรียกไว้ก่อน เพราะงานของข้าวทิพย์คือบริการเครื่องดื่มให้กับแขกในงาน

จังหวะที่แก้วตาเรียก ชายร่างสูงที่ยืนรับแขกอยู่หันมองมาดู แต่เขาก็มองมาแค่ครู่เดียวแล้วก็หันกลับไปหาผู้หญิงที่เป็นแฟน

"เหนื่อยหรือยังครับ" เสียงทุ้มพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจัดผมให้กับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เพราะผมของอีกฝ่ายถูกลมพัดมาบังหน้าเล็กน้อย

"ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ"

"ข้าวทิพย์ทำอะไรอยู่รีบมาสิ​ เห็นไหมแขกกำลังทยอยกันมา"

"ค่ะ" พวกเขาก็ดูเหมาะสมกันมากเลย นี่สิเขาถึงเรียกคู่สร้างคู่สม

"เอาเครื่องดื่มนี้ไปให้บอสกับผู้จัดการก่อนนะ ดูสิคงเหนื่อยแย่แล้ว"

"ให้ฉันเอาไปให้เหรอคะ"

"ยกไปเผื่อแขกในงานด้วยเลย เอาให้พวกท่านเสร็จแล้วค่อยเอาเข้าไปให้แขกชุดใหม่ที่เพิ่งมานั่ง"

หญิงสาวรับถาดเครื่องดื่มที่แก้วตาส่งมาให้แล้วเดินไปทางหน้างาน

"เครื่องดื่มค่ะ"

มิ่งขวัญมองหน้าคนที่เอาเครื่องดื่มมาให้ และอดไม่ได้ที่จะมองหน้าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ อยากรู้ว่าทั้งสองรู้จักกันแบบไหน ถึงได้ฝากอีกฝ่ายเข้าทำงานกับเธอ

"ดื่มน้ำหน่อยนะครับ" เขาไม่ได้มองคนที่ยกเครื่องดื่มมาบริการเลย ชายหนุ่มทำแค่เอื้อมไปหยิบน้ำที่วางอยู่ในถาดนั้นขึ้นมาส่งให้กับผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างกาย

"ขอบคุณมากนะคะเขต" มิ่งขวัญรับน้ำแก้วนั้นมาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่จะยกดื่ม

"หึ..ดื่มเป็นเด็กๆ ไปได้ ค่อยๆ ดื่มสิ" มือหนาเอื้อมไปเช็ดรอยน้ำที่ติดริมฝีปากของคนที่เพิ่งจะดื่มน้ำไปเมื่อสักครู่

"ขอบคุณค่ะ" มิ่งขวัญถึงกับหน้าแดง เพราะเขาไม่เคยทำแบบนี้ให้เธอเลย

"เดี๋ยวก่อน" ข้าวทิพย์กำลังจะนำน้ำไปบริการแขกท่านอื่นแต่ก็ถูกเรียกไว้ก่อน

หญิงสาวหยุดแล้วค่อยๆ หันกลับมา

"เอาแก้วนี้ไปเก็บด้วย" เขาหมายถึงแก้วที่มิ่งขวัญเพิ่งดื่มไปเมื่อสักครู่