บทที่ 12

น้ำลายถูกกลืนลงคอแบบยากลำบาก ทำไมเขาถึงอยากให้เธอเห็นอะไรแบบนี้ด้วย ข้าวทิพย์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ที่ผ่านมาเธอเจ็บยังไม่พอใช่ไหม ..หญิงสาวรับน้ำแก้วที่มิ่งขวัญดื่มเมื่อสักครู่แล้วก็ยกถาดนั้นไปบริการแขกคนอื่นที่อยู่ในงานต่อ

"เสียใจด้วยนะคะ" แขกที่รับน้ำไปเห็นว่าคนที่ยกน้ำมาบริการมีน้ำตา เลยคิดว่าคงเป็นญาติของผู้เสียชีวิต

"..ค่ะ" ข้าวทิพย์รีบบริการน้ำให้กับแขกก่อนที่จะถอยออกมา ทำไมเราถึงมีน้ำตา เราไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วไม่ใช่เหรอ เขาจะมีใครก็เรื่องของเขาสิ ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย

หญิงสาวรีบจัดการกับความรู้สึกของตัวเองก่อนที่จะออกมาบริการเครื่องดื่มในงานต่อ

"ไปไหนมาเห็นไหมว่าคนอื่นเขายุ่งขนาดไหน"

"ไปเข้าห้องน้ำค่ะ"

"รีบไปเก็บโต๊ะช่วยเขาสิ" พอสวดอภิธรรมเสร็จแขกก็ค่อยๆ ทยอยกันออกจากงาน

"คุณเป็นพนักงานของบริษัทหรือครับ" คนที่นั่งอยู่เก้าอี้ของแขกพิเศษถามเมื่อเห็นว่าเธอมาเก็บแก้ว

"ค่ะ"

"ช่วงหลังพ่อป่วยผมก็เลยไม่ค่อยได้เข้าบริษัท คุณทำงานแผนกไหนหรือครับ"

พ่อป่วย..หรือว่า? เธอรู้ว่าเขามีน้องชายอยู่คนหนึ่ง แต่ไม่เคยเจอ เพราะเขาไม่เคยพาไปบ้าน ข้าวทิพย์เคยเจอพ่อเขาที่มหาวิทยาลัยครั้งหนึ่งตอนยังคบกันอยู่ จำได้ตอนนั้นเธอไหว้ท่านแต่ท่านไม่รับไหว้ และเพียงไม่นานก็ถูกเขาบอกเลิก ถึงแม้เขาจะไม่พูดตรงๆ ว่าเลิกกันเถอะ แต่เขาขอห่างกับเธอสักระยะ จะให้คิดเป็นอื่นไปได้ยังไงนอกจากว่าผู้ชายบอกเลิกทางอ้อม และมันก็เป็นวันเดียวกับที่เธอรู้ว่าตัวเองท้อง ถ้าวันนั้นเธอเป็นคนพูดก่อน ไม่รู้ว่าเขาจะยังพูดเหมือนเดิมไหม แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นใครจะกล้าบอกล่ะว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน

"เป็นผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปค่ะ" หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็ตอบคนที่ถาม

"ผู้ช่วยคุณมิ่งขวัญเหรอครับ"

"ค่ะ..ฉันขอตัวนะคะ"

"ใครหรือลูก" แม่ของผู้ชายเมื่อสักครู่เห็นว่าลูกชายคุยกับผู้หญิงที่ช่วยงานอยู่

"เธอเป็นผู้ช่วยของคุณมิ่งขวัญครับแม่"

"อ๋อเหรอจ๊ะ เสร็จงานศพของพ่อแล้ว ลูกก็ไปช่วยงานพี่ที่บริษัทเถอะ"

"คงต้องเป็นแบบนั้นครับ" แผ่นดินก็คือน้องชายคนละแม่กับเขตแดน ทั้งสองอายุห่างกันแค่ปีเดียว แต่ตอนที่พ่อมีแผ่นดินทางภรรยาหลวงไม่มีใครรู้เลย แต่พอแม่ของเขตแดนรับรู้เรื่องนี้ท่านก็ล้มป่วย เขาถึงไม่ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น และพยายามทำทุกทางให้พ่อรักเขามากที่สุด

ข้าวทิพย์ที่กำลังเก็บของอยู่ เดินผ่านอดมองไม่ได้ตอนที่เขานั่งเศร้าอยู่หน้าโลงศพของพ่อ

"ท่านไปสบายแล้วค่ะเขต"

เขาไม่ได้ตอบเธอคนนั้นแต่ทำแค่พยักหน้า และสายตาของเขามองกลับไปด้านหลังเพราะเหมือนว่ามีใครมองอยู่

ดวงตาของทั้งสองสบกันเข้า ในแววตาของเขาเศร้ามากจนเธอรับรู้ได้

"ยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ รีบเก็บของสิเดี๋ยวก็กลับดึก"

"ค่ะ" ข้าวทิพย์รีบไปทำตามคำสั่ง

ตอนเธอไปแล้วมิ่งขวัญถึงได้มองตามสายตาของเขตแดน ว่าเขามองอะไร และก็เห็นสายตานั้นที่มองตามผู้ช่วยของตัวเอง

"ขวัญถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ผมยังไม่พร้อมที่จะตอบ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าพร้อมเมื่อไรขวัญจะถามใหม่"

"ขอบคุณมากนะครับ ที่อยู่ข้างผมตลอด"

"ถ้าวันไหนคุณไม่อยากให้ขวัญอยู่ข้างๆ ก็บอกนะคะ"

"ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

"ไม่รู้สิคะ​ หลายปีแล้วนะ...." มิ่งขวัญอยากบอกว่าคนที่รอก็เหนื่อยเป็น แต่เหมือนว่าเขาไม่เปิดใจให้เธอเลย

"เสร็จงานศพพ่อ แล้วค่อยคุยเรื่องนี้กัน" พ่อเขาป่วยอยู่นานมาก เขตแดนพยายามหาหมอที่ดีที่สุดมารักษาพ่อ ท่านถึงได้พยุงอาการมาได้ถึงตอนนี้

"ค่ะ"

"เสร็จนี่ก็กลับบ้านได้เลยนะ" ตอนนี้ทุกคนทยอยออกจากวัดไปแทบจะหมดแล้ว เหลือแค่คนที่เก็บงานช่วยกัน ส่วนเจ้าของงานไม่มีใครอยู่แล้ว

พอแก้วตาสั่งข้าวทิพย์เสร็จก็ออกไปเหมือนกัน

ข้าวทิพย์รีบทำส่วนที่เหลือแล้วก็รีบเดินออกมา เพราะเธอต้องไปเรียกรถ วัดไม่ได้อยู่ติดถนนใหญ่ต้องเดินจากวัดมาหน้าปากซอยอีก และเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว

ปี๊ดดด

"กรี๊ดดด" หญิงสาวตกใจอยู่ดีๆมอเตอร์ไซค์ก็วิ่งมาด้านหลังแล้วบีบแตร

"ฉันเอง"

"นายทำบ้าอะไร คนตกใจไม่รู้หรือไง"

"แล้วนี่ทำไมเดินออกมา มาช่วยงานเขาไม่ใช่เหรอ"

"ไม่ให้เดินแล้วจะให้เหาะหรือไง"

"อย่ามาพูดเล่นไม่ขำ ดึกๆดื่นๆ ทำไมให้ผู้หญิงเดินออกมาคนเดียว"

"แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่"

"วัดแถวนี้มีไม่กี่วัดหรอกนะ"

"อย่าบอกนะว่านายไปหาวัดอื่นมาก่อนแล้ว"

"อืม! ขึ้นรถ"

ข้าวทิพย์รีบขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ พอขึ้นนั่งได้เธอก็โน้มลำตัวลงไปกอดเอวของคนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่

"เป็นอะไร" แต่แทนที่ฟีฟ่าจะดีใจที่เธอกอดโดยไม่ต้องบอก เขากลับรับรู้ได้ว่าเธอต้องเป็นอะไร

"กลับบ้านเถอะคิดถึงลูก"

"มีใครรังแกไหม"

"ไม่มี"

"ร้องไห้เหรอ" ฟีฟ่าหันกลับมามองคนที่แนบใบหน้าอยู่กับแผ่นหลังของตัวเอง

"ทำเป็นไม่เห็นไม่ได้หรือไง"

"ถ้างั้นก็ร้องเสียให้พอ"

"ไม่ร้องแล้ว กลับบ้านเถอะคิดถึงลูก" หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออก

"แกนอนหลับไปแล้ว"

"นายมาจากบ้านเหรอ"

"ถ้าไม่มาจากบ้านจะรู้ได้ยังไงว่ามาช่วยงานศพ โทรศัพท์ก็ไม่รู้จักรับ" แต่ตอนที่โทรมาก็พอรู้แหละว่าเธอช่วยงานศพอยู่ยังไงก็ต้องปิดเสียงโทรศัพท์

"ขอบใจนายมากนะ"

"เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมล่ะ"

"ตอนนี้ยังไม่ได้"

"หือ?" ฟีฟ่าหันมองมาดูคนด้านหลังอีกครั้ง เพราะเขาเริ่มจะมีความหวังแล้ว

"ถ้านายยังไม่ไปฉันจะเดินไปเองแล้วนะ"

"ไปแล้วครับ"

"เลิกงานมาแทนที่จะพักผ่อน ยังขับรถมาตั้งไกล"

"จะบ่นอะไรเนี่ย"

"รู้ไหมว่ามันอันตราย"

"เป็นห่วงเหรอ"

"อืมม!"

แค่นี้มันก็ทำให้อีกคนมีกำลังใจที่จะรอต่อไป..

[บ้านเช่า]

"ค้างที่นี่แหละ มันดึกมากแล้ว"

"ดึกแค่นี้จะเป็นไรไป เดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่"

"ยังจะมาอีกเหรอ"

"มาสิจนกว่าเธอจะใจอ่อน"

"พรุ่งนี้ฉันต้องไปช่วยงานศพที่วัดอีกไม่ต้องมาหรอก"

"นั่นแหละยิ่งต้องมา เดี๋ยวก็เดินออกมาคนเดียวอีก"

เช้าวันต่อมาที่บริษัท..

"เสียใจด้วยนะคะบอส//เสียใจด้วยนะครับบอส" พนักงานคนที่ไม่ได้ไปร่วมงานศพเมื่อคืน เห็นว่า CEO มาที่บริษัทต่างก็แสดงความเสียใจ

"ขอบใจทุกคนมากนะ"

"วันเผาเป็นวันหยุดพวกเราจะไปช่วยงานที่วัดนะคะ"

เขตแดนพยักหน้าให้กับพนักงานก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์ วันนี้เขาต้องเข้ามาประชุมงาน เสร็จจากการประชุมถึงจะกลับไปที่วัดต่อ

"สายแล้ว.. รอด้วยค่ะ" หญิงสาวที่รีบสาวเท้าวิ่งเข้ามา มองเห็นว่าลิฟต์กำลังจะปิดลง ก็รีบตะโกนบอกให้คนที่อยู่ด้านในหยุดลิฟต์รอก่อน

และลิฟต์นั้นก็ค่อยๆ ถูกกดให้เปิดออก

"ขอบคุณค่ะ" มัวแต่รีบเธอก็เลยไม่ได้มองว่าใครที่ยืนอยู่ในนี้ แต่พอเข้ามาได้แล้วหญิงสาวถึงได้มองผ่านเงาของกระจก "........." ใบหน้างามแดงขึ้นมาจนเห็นได้ชัด หัวใจเต้นแรง หายใจไม่สะดวก เมื่อรู้ว่าคนที่อยู่ในลิฟต์กับเธออีกคนคือใคร