บทที่ 2

วันสุดท้ายของสัปดาห์..

"เมื่อกี้ฉันเห็นเธอกินอะไร" เจ้าขาเห็นข้าวทิพย์หยิบอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วรีบยัดใส่ปาก

กฎในห้องเรียนคือห้ามนักศึกษาเอาอาหารเข้ามาทาน หรือถ้าติดกระเป๋ามาก็ให้เก็บไว้ในนั้นห้ามเอาออกมาทาน

"เปล่า"

มินนี่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ข้าวทิพย์แอบมองลงไปดูในกระเป๋าของเพื่อน "เธอชอบกินมะม่วงตั้งแต่เมื่อไร"

"มะม่วงเหรอ" พอเจ้าขาที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ได้ยินว่าข้าวทิพย์แอบกินมะม่วงก็เริ่มน้ำลายสอ

"พวกเธอทำอะไรกัน เดี๋ยวอาจารย์ก็ว่าให้หรอก" นกยูงหันกลับมาบอกเพื่อน เพราะวิชานี้ไม่ใช่วิชาของอาจารย์ไตรสูร ถ้าอาจารย์คนอื่นจับได้มีหวังถูกทำโทษยกกลุ่มแน่

นั่งเรียนไปพักหนึ่งข้าวทิพย์ก็ล้วงเอามะม่วงมายัดใส่ปากอีก

  "ฉันเปรี้ยวปากแทนเธอจังเลย นั่นมะม่วงเปรี้ยวจี๊ดเลยนะ" เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ต้องเห็น เพราะข้าวทิพย์ไม่ได้จิ้มพริกเกลือเลย

"สงสัยว่าฉันใกล้จะเป็นประจำเดือน ก็เลยอยากกินของพวกนี้"

"ถึงว่าฉันไม่เคยเห็นเธอชอบกินอะไรเปรี้ยวๆ เลย"

ช่วงใกล้พักเที่ยง..

ก่อนออกไปทานข้าวแน่นอนว่าสาวๆ ต้องเช็คความสวยให้พร้อมก่อนออกจากห้อง

"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

"รอไปพร้อมกันสิ"

"กว่าพวกเธอจะเสริมสวยเสร็จ เจอกันที่โรงอาหารเลย" ข้าวทิพย์หยิบกระเป๋าแล้วก็ออกมาจากห้องเรียน

"ได้ยินว่าจะแต่งงานเหรอ" เสียงนี้ดังขึ้นมุมของบันไดที่เธอกำลังจะก้าวลง

"กรี๊ด" ข้าวทิพย์ตกใจก้าวพลาด แต่คนที่ยืนอยู่ตรงมุมนั้นกระโจนเข้าไปคว้าร่างเธอไว้ก่อน "ปล่อย!"

"เดี๋ยวก็ตกลงไปคอหักตาย"

"ฉันจะตายมันก็เรื่องของฉัน"

"เก่งนี่"

"มีอะไรข้าว" เพื่อนทั้งสองได้ยินเสียงกรี๊ดรีบออกมาดู

จังหวะนั้นเขตแดนปล่อยเธอออกพอดี พอเป็นอิสระข้าวทิพย์ก็รีบไปเก็บกระเป๋าที่กลิ้งตกบันได

"ทำไมเป็นแบบนั้น" เจ้าขาและมินนี่รีบลงไปช่วยกันเก็บมะม่วงและของที่กระจัดกระจายจนถึงบันไดขั้นสุดท้าย

"โอ้โหเธอพกมะม่วงมาด้วยเยอะขนาดนี้เลยเหรอ"

"ข้าวบอกว่ากำลังจะเป็นประจำเดือนก็เลยอยากอะไรเปรี้ยวๆ"

"เหมือนฉันเลยเวลาจะเป็นประจำเดือนทีไรชอบอยากกินของเปรี้ยว"

โรงอาหาร..

"แกยังไม่อิ่มอีกเหรอ" เพื่อนเห็นว่าข้าวทิพย์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมาทานอีก

"อยากกินอะไรร้อนๆ"

ไม่ใช่ว่าเพิ่งเคยเห็นเพื่อนมีประจำเดือนสักหน่อย แต่ทำไมครั้งนี้ถึงดูแปลก

ใกล้เลิกเรียนวันเดียวกัน..

"วันจันทร์มาเรียนอีกนะ"

"ไม่แล้วล่ะ" เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อนข้าวทิพย์ก็ยอมเรียนมาจนถึงวันสุดท้ายของสัปดาห์

"อึกอึก"

"มินนี่เธอร้องไห้ทำไม" เพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยินเสียงสะอื้น

"ฉันใจหาย เคยมีข้าวทิพย์นั่งข้างๆ ไปกินข้าวด้วยกันทุกวัน"

"ไม่เจอกันที่มหาวิทยาลัย นัดเจอกันข้างนอกก็ได้นี่" ข้าวทิพย์พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องไป

"คุณเขตแดนคะไม่ทราบว่าคุณเห็นอะไรไหม" เจ้าขาหันมามองดูคนที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่ง

แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ ออกจากปากของผู้ชายที่ชื่อเขตแดนเลย..

จนถึงเวลาเลิกเรียน..ที่ลานจอดรถของมหาวิทยาลัย

"คุณท่านให้มารับครับ"

"ฉันเอารถมา"

"ตอนนี้ไอ้จ่อยเอารถของคุณเขตกลับไปแล้วครับ"

"ดูนะ ขนาดวันนี้ข้าวมาเรียนเป็นวันสุดท้าย ยังไม่ถามอะไรกันเลยสัก"

"จุ๊จุ๊" มินนี่สะกิดเจ้าขาไม่ให้พูดต่อ เพราะข้าวทิพย์กำลังเดินตามมา

"ทำไมพวกเธอยังไม่กลับ"

"เราจะไปส่งเธอที่บ้าน"

"ไม่ต้องไปส่งฉันหรอก"

"ฉันยังไม่เคยไปบ้านเธอเลยข้าวทิพย์"

"ฉันกำลังจะย้ายบ้าน ค่อยโทรคุยกันนะ" พูดแค่นี้ข้าวทิพย์ก็ชิงเดินออกไปก่อน