LOGINShare
บทที่ 1
Last Updated:
2025-06-19 22:05:51[มหาวิทยาลัย]
"ข้าวทิพย์ ทำไมเธอต้องลาออกจากมหาวิทยาลัยด้วย"
"เจ้าขาเมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?" เรื่องนี้มินนี่ยังไม่รู้ว่าข้าวทิพย์เพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนวันแรกจะลาออก ตอนนี้พวกเธอเพิ่งเรียนปี 1 ช่วงกลางเทอมเอง
"ฉันได้ยินอาจารย์ไตรสูรพูด" อาจารย์ไตรสูรก็คือสามีของเจ้าขา และเป็นบุตรชายของท่านอธิการบดีมหาวิทยาลัยแห่งนี้ (เรื่องของเจ้าขาอยู่ในเรื่องยั่วรักสามีนิตินัยนะคะ)
"ทำไมเธอไม่คุยกับฉันก่อน ขัดสนเรื่องเงินใช่ไหม" มหาวิทยาลัยแห่งนี้ค่าเทอมถือว่าแพงเอาการ เพราะเป็นมหาวิทยาลัยของเอกชนชื่อดัง
"เหตุผลส่วนตัว"
"ถ้าไม่ใช่เรื่องเงินก็คงเป็นเรื่องของผู้ชาย เธอจะทิ้งอนาคตแค่เพราะผู้ชายบอกเลิกเนี่ยนะ"
"พอเถอะมินนี่ ฉันไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว" ข้าวทิพย์พยายามเลี่ยงที่จะพูดกับเพื่อนเรื่องนี้
"ถ้าเธอทำใจไม่ได้ที่จะต้องนั่งเรียนกับไอ้เขตแดน เธอก็ขอย้ายห้องหรือไม่ก็ย้ายคณะไปเลย ทำไมต้องทิ้งอนาคตตัวเองเพราะผู้ชายคนที่มันไม่รักเราด้วย"
"ใจเย็นก่อนสิมินนี่" ไม่รู้เจ้าขาจะปลอบทางไหนก่อนดี เห็นมินนี่อารมณ์ขึ้นแบบนี้คงโกรธที่เพื่อนจะทิ้งการเรียนกลางคัน
ข้าวทิพย์ได้แต่นั่งเงียบ รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่จะให้เธอเรียนต่อไปได้ยังไงล่ะ ในเมื่อ... หญิงสาวมองต่ำลงดูท้องของตัวเอง เรื่องนี้ไม่รู้จะพูดกับใครได้ แม้แต่ครอบครัว เพื่อนสนิท เธอก็ยังไม่กล้าปรึกษาใครเลย..
"ถึงยังไงฉันก็ไม่ให้เธอลาออก"
"ฉันไม่ได้ขอความเห็นจากเธอ"
"ถ้าเธอจะออกเพราะแค่ถูกผู้ชายทิ้งมันใช่เรื่องไหม" ถ้าเพื่อนไม่ฉุดเพื่อนไว้จะมีเพื่อนไว้ทำไม เวลานี้ข้าวทิพย์อาจจะต้องการเพื่อนมากที่สุด"ขอบใจนะที่ตอกย้ำว่าฉันถูกทิ้ง"
"อย่าเพิ่งพูดกันเลยดีกว่า" เจ้าขาเห็นว่ายิ่งพูดก็ยิ่งจะทำให้ทั้งสองทะเลาะกัน
"ฉันขอเหตุผลเธอหนึ่งข้อ ถ้าเหตุผลนั้นฟังขึ้น ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย"
"ครอบครัวฉันจะให้แต่งงาน"
"อะไรนะ?"
"ฉันคิดว่าฉันพูดชัดแล้วนะ"
"ถึงเธอจะแต่งงานก็เถอะ ทำไมต้องลาออก เจ้าขาก็แต่งงานเหมือนกันยังเรียนต่อได้เลย"
"ความจำเป็นของคนเรามันไม่เหมือนกัน พวกเธออย่ามาใส่ใจกับชีวิตฉันมากนักเลย"
"ข้าวทิพย์เราเป็นเพื่อนกันนะ"
"ให้ฉันพูดบ้างนะ" เจ้าขาพูดแทรกทั้งสองคนขึ้น "ฉันจะขอให้ทางมหาวิทยาลัยดรอปการเรียนเธอไว้ก่อน ในระยะเวลา 1 ปีเธออยากจะทำอะไรก็ทำไป"
"แล้วแต่เธอจะทำเถอะ" ถึงแม้จะดรอปแต่ถ้าเธอไม่กลับมาเรียนมันก็ไม่มีผลอะไร
"พวกเธอคุยอะไรกันอยู่ อาจารย์เข้าห้องสอนแล้วนะ" นกยูงเห็นเพื่อนๆ ยืนคุยกันอยู่นอกระเบียงเลยออกมาตาม
"หยุดนะข้าวทิพย์เธอจะไปไหน"
"ฉันไม่จำเป็นต้องเข้าห้องเรียนแล้ว"
"ถ้าจะไปจริงๆ อาทิตย์หน้าค่อยไป" ถึงยังไงมินนี่ก็จะรั้งเพื่อนให้สุดชีวิต เผื่อถึงอาทิตย์หน้าข้าวทิพย์จะเปลี่ยนใจใหม่
"เอาตามที่มินนี่พูดนั่นแหละ ส่วนเรื่องดรอปเรียน เดี๋ยวฉันจะคุยกับอาจารย์ให้อีกที"
ข้าวทิพย์จำใจต้องเดินตามเพื่อนเข้ามา ตอนที่เดินผ่านเขตแดนเธอแอบชำเรืองสายตามองไปดูเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะปรายหางตามาดูเลย
"นั่งกับฉัน" ทุกครั้งข้าวทิพย์จะนั่งกับเขตแดน ส่วนมินนี่นั่งกับเจ้าขา แต่ครั้งนี้มินนี่ให้เข้าทิพย์นั่งด้วย เจ้าขาก็เลยต้องนั่งกับเขตแดนแทน
" Hi เขตแดน" นิสัยเจ้าขาเป็นคนดื้อๆ ซนๆ อยู่แล้ว ครั้งหนึ่งตอนเข้าเรียนใหม่ๆ เคยมีเรื่องกับนกยูง และเคยท้าเจอกันหลังมหาวิทยาลัยมาแล้วด้วย
เขตแดนไม่ได้ทักทายกลับ เขาทำแค่มองเจ้าขาด้วยหางตาเล็กน้อย
"ได้ข่าวว่านายทำเพื่อนฉันอกหักเหรอ"
"ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอนะ"
"แรงส์.. แต่ไม่เป็นไร เรื่องของเพื่อนก็เหมือนเรื่องของฉัน ฉันจะบอกเอาบุญสักอย่างนะ ข้าวทิพย์ไม่ได้เสียใจเลยที่นายบอกเลิก กลับกันข้าวทิพย์กำลังจะแต่งงาน"
Latest chapter
ร้ายรัก (พ่อของลูก) ตอนพิเศษ ฟี ฟ่ า
ตอนพิเศษ ฟีฟ่า♡มิ่งขวัญหลายเดือนผ่านไป.. หลังจากที่นักรบเดินทางไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศทุกคนก็ยังคงดำเนินชีวิตต่อไป และตอนนี้อายุครรภ์ของมิ่งขวัญก็ 8 เดือนแล้ว"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาทำงานแล้ว" ตอนนี้ฟีฟ่าทำงานแทนมิ่งขวัญได้ทุกอย่างแล้ว เขาไม่อยากให้เธอต้องมานั่งทำงานให้เหนื่อยอีก ..แต่พอเขามาถึงบริษัทมิ่งขวัญก็ตามมา"เหลืออีกตั้งเป็นเดือนกว่าคุณหมอจะนัดคลอด""แต่คุณไม่ค่อยแข็งแรง ผมอยากให้พักผ่อนมากๆ""แต่วันนี้เป็นวันประชุมผู้ถือหุ้นนี่คะ""ผมประชุมแทนได้ มีอะไรเดี๋ยวผมจะโทรไปหา""ก็ได้ค่ะ ประชุมเสร็จฉันสัญญาว่าจะกลับบ้าน" พูดจบมิ่งขวัญก็เดินไปที่ชั้นเอกสาร เพื่อจะเอาเอกสารไปร่วมประชุม"คุณเป็นอะไร" ฟีฟ่าที่ยืนมองอยู่รีบเข้าไปพยุงเธอไว้เพราะเห็นว่าเธอเอามือมากุมท้อง"สงสัยลูกจะดิ้นแรงไปค่ะ""ไปนั่งก่อน""โอ๊ยย" ทีแรกคิดว่าตัวเองจะกลั้นได้ แต่จังหวะก้าวเท้าก็รู้สึกเจ็บหน่วงขึ้นมา"ขวัญ" ชายหนุ่มช้อนร่างเธอขึ้นมาอุ้มก่อนที่จะพาเดินมาที่ประตูทางออก"เจ็บท้องค่ะ""ผมรู้แล้ว เดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาล""ผู้จัดการเป็นอะไรคะ" พอประตูห้องทำงานเปิดออกคนที่อยู่หน้าห้องก็รีบเข้ามา เพราะเห็นว่
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 130 ตอนจบ
"ร้อนจังเลยค่ะ""ร้อน?" ที่เขาสงสัยเพราะในห้องนี้เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบเลยจะเอาอะไรมาร้อน"หรือคุณไม่ร้อนคะ" ยูริถามพร้อมกับค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อที่ใส่อยู่ออก"ร้อนครับ ร้อนมากเลยครับ" เธอนี่ทำให้เขาตื่นเต้นได้ตลอดเวลาเลย ที่เปิดห้องคิดว่าอยากจะคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เพราะต้องรีบไปดูห้องจัดเลี้ยง และต้องไปทำอะไรอีกหลายอย่างเลย เพราะงานแต่งกระชั้นชิดเข้ามาแล้ว..แต่ไม่เป็นไรจัดเธอก่อนแล้วกัน"อือ ใจเย็นก่อนสิคะยังไม่อาบน้ำเลย""ไม่ทันแล้ว""อ๊อย" นี่แหละสิ่งที่เธอชอบในตัวเขามากที่สุด เพราะแค่สะกิดเล็กน้อยเขาก็จัดให้แล้ว คนอะไรจะไฟติดง่ายขนาดนี้ต้องขอบคุณพ่อกับแม่ไหมเนี่ยที่แยกทางกัน เพราะถ้าเธอไม่ตามแม่กลับมาคงไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้แน่เลย"อื้อ คุณนักรบไม่ค่ะ" มือเรียวผลักใบหน้าอีกฝ่ายที่ฝังจูบลงเนินน้องสาวให้ออกไปก่อนแต่แรงของเธอหรือจะสู้เขาได้ ชายหนุ่มกดใบหน้าลงไปแล้วก็ใช้แรงดูด"ซี๊ดดด แรงอีกนิดค่ะ" จากที่ห้ามอยู่เมื่อครู่เพราะไม่มั่นใจในตัวเอง แต่พอเจอทั้งปากและลิ้นเข้าไปใครจะไปทนได้ล่ะ สะโพกงามเด้งรับเรียวลิ้นที่แทรกผ่านกลีบร่องเข้ามา"อ๊อยยย เอาอีกค่ะ" ทำไมเขาเก่งขนาดนี้ ท
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 129
หลายวันต่อมา.."ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ" เขตแดนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปรับการ์ดเชิญจากนักรบ"ขอบคุณมากครับ""แล้วนี่เมื่อไรจะกลับมาทำงานได้ล่ะครับเนี่ย" ตั้งแต่วันนั้นนักรบก็ขอลางานเพื่อที่จะจัดเตรียมงานแต่ง เพราะเขาต้องจัดงานก่อนที่พ่อเธอจะเดินทางกลับต่างประเทศ"เรื่องนี้ผมก็อยากจะคุยกับบอสอยู่พอดีเลยครับ""อย่าบอกนะว่า.. ผมยังไม่พร้อมที่จะฟัง" เขตแดนก็พอจะรู้แล้วล่ะ ตอนนี้นักรบเป็นถึงลูกเขยของฮิโรชิเจ้าของบริษัทชั้นนำจากประเทศญี่ปุ่น มีเหรอที่เขาจะยังมาช่วยงานที่นี่อยู่"คุณพ่ออยากให้ผมไปดูแลที่นั่นช่วยลูกสาวของท่านครับ" ที่ประเทศไทยไม่มีอะไรให้เขาต้องห่วง นักรบถึงได้บอกว่าญี่ปุ่นแค่ปากซอย เพราะเขาพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเธอได้ตลอดเวลา ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ที่ไหนเขาก็พร้อมที่จะไปอยู่ที่นั่นด้วย"ถ้างั้นผมก็ขอแสดงความยินดีด้วยอีกเรื่องแล้วกัน นี่ผมต้องหาผู้จัดการคนใหม่แล้วเหรอเนี่ย" เพราะผู้จัดการที่พูดได้หลายภาษาแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะหาง่ายๆ แถมยังเข้าได้กับทุกคน"ถ้างั้นผมขอไปแจกการ์ดห้องอื่นก่อนนะครับ" วันนี้เขาเตรียมการ์ดเชิญวันแต่งงานมาให้กับผู้บริหารทุกท่านเลยจนมาถึงห้องสุดท้ายก็
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 128
"เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ?""ที่ผมเรียกพ่อมาด้วยเพราะผมอยากจะสู่ขอลูกสาวของท่าน""สู่ขอฉันเหรอ?""ใช่ครับ""ฉันฟังผิดไปหรือเปล่า คุณบอกว่าจะสู่ขอฉันกับพ่อแม่เหรอ?""ยูริ" ยี่หวาต้องห้ามปรามลูกไว้เพราะอาการดีใจออกหน้าออกตามาก"ที่ผมจอดรถ เพราะผมไปซื้อไอ้นี่มาให้คุณ" ชายหนุ่มเปิดกล่องแหวนที่เขาแวะร้านเพชรก่อนที่จะมาที่นี่เพราะว่าเขายังไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย ไม่คิดว่าเธอจะขอแต่งงาน และที่นักรบไม่พูดอะไรเลยเพราะเขาอยากเป็นฝ่ายขอเธอแต่งงานมากกว่า"ทำไมคุณไม่บอกล่ะคะ" ถ้ารู้ว่าเขาไปซื้อแหวนมีเหรอที่เธอจะเรียกแท็กซี่กลับเอง"บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ แต่ผมดันถูกคุณเซอร์ไพรส์กลับ""หึหึ" จากที่ยืนฟังอยู่คนเป็นแม่ก็อดขำไม่ได้ เห็นแล้วล่ะว่าลูกสาวร้องไห้วิ่งเข้ามาในบ้าน แต่ไม่คิดว่าที่ร้องไห้เพราะการเข้าใจผิดกันนี่เองแต่จังหวะที่ยี่หวามีรอยยิ้มฮิโรชิก็แอบมองดูรอยยิ้มนั้นของอดีตภรรยา ตั้งแต่นางจับได้ว่า ท่านนอกใจ ท่านก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้อีกเลย "คุณก็สวมแหวนให้ฉันสิ""สวมแหวนเลยเหรอ" เขายังไม่ทันได้ขอเธอกับพ่อแม่เลย "คุณพ่อกับคุณแม่ว่ายังไงคะ""ถ้ารักกันชอบกันแม่ก็ไม่ห้าม แต่แม่ขออย่างเดียวอย่า
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 127
"พ่อเจ็บมากไหมคะ""เจ็บโอ๊ยย" เห็นว่าลูกเป็นห่วงก็เลยอ้อนหน่อยมือเรียวเอื้อมไปแตะหน้าผากของพ่อตรงที่มีผ้าพันแผลแปะอยู่ "ยูริบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเพิ่งมาหาแม่.. ไปหาหมอหรือยังคะ""ยัง""ทำไมไม่ไปให้หมอตรวจดูหน่อย""พ่อไม่เป็นอะไรหรอก แล้วแม่ว่ายังไงบ้าง""แม่จะว่าอะไรล่ะคะยิ่งโกรธเพิ่ม" ประโยคนี้เธอกรอกหางตามองไปดูคนที่พาพ่อไปเที่ยว"อย่าว่าให้แฟนเราเลยพ่อเองต่างหากที่อยากไปดื่ม""ถ้าเขาไม่พาไปพ่อก็ไม่ได้ไปที่นั่น""ผมผิดเองครับ"ยูริตกใจเล็กน้อยที่เขาบอกว่าตัวเองผิด ทั้งๆ ที่ เธอก็พยายามยัดเยียดความผิดให้เขา"ผมว่าเรากลับโรงแรมดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะไปส่ง" ไม่รู้ว่ามีความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง รู้สึกแอบน้อยใจที่เธอดูไม่เป็นห่วงเขาเลย"อีกไม่กี่วันพ่อคงต้องกลับ แต่ก่อนกลับพ่ออยากคุยกับแม่เราก่อน""พ่อจะกลับแล้วหรือคะ" เธอรู้ว่าพ่อต้องดูแลบริษัท พนักงานอีกหลายร้อยชีวิตยังรอท่านกลับไปบริหารงานอยู่"คงต้องกลับ พ่อมาหลายวันแล้ว""พ่อรอยูริอยู่บนรถนะคะ เดี๋ยวยูริไปเอาของก่อน" ได้ยินว่าพ่อจะกลับก็รู้สึกใจหาย เลยคิดว่าจะไปส่งท่านที่โรงแรมยูริเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเธอใส่เสื้อผ้าอยู่บ้าน แล้ว
ร้ายรัก (พ่อของลูก) บทที่ 126
"มีอะไรอีก" เขตแดนชักจะใจไม่ดีเมื่อเห็นสีหน้าของนักรบที่มองโทรศัพท์ คิดว่ามีคลิปอะไรตามมาอีกพอแน่ใจแล้วนักรบก็ยื่นคลิปที่ทางบาร์ส่งมาให้กับบอสได้ดูด้วย หลังจากที่ดูคลิปนั้นแล้ว ทั้งเขตแดนแผ่นดินและคนที่อยู่ในห้องนั้นมองไปที่จรัญแทบจะพร้อมกัน"พวกคุณมองผมทำไม" จากที่นั่งทำตัวสบายๆ อยู่ก็ชักจะไม่สบายแล้ว"คุณทำแบบนี้เพื่ออะไร""ผมทำอะไร อย่าบอกนะว่าคุณจะเชื่อคนที่กล่าวหาผม""คุณรู้ว่าผมหมายถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ""ผมยังไม่รู้หรอกแต่สายตาคุณมันฟ้อง""ทางร้านที่คลิปถูกเผยแพร่ ได้ส่งคลิปคนที่เป็นตัวต้นเหตุมาให้""ตัวต้นเหตุ?" จรัญที่นั่งอยู่ถึงกับดันตัวลุกขึ้น "พวกคุณจะรู้ได้ยังไงว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร""ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าเป็นผู้ชาย""ผมแค่เดาเอาก็พวกคุณมองมาที่ผม""คนที่ใส่หมวกสีขาวผมว่าหุ่นคล้ายๆ คุณเลยนะ""ผมไม่เคยใส่หมวกสีขาว""อ้าวเหรอครับแล้วคุณใส่หมวกสีอะไร""สีดำ!" ตอบออกไปถึงรู้ว่าตัวเองเสียรู้แล้ว "คุณมีหลักฐานอะไรมากล่าวหาผม""ถึงแม้อยู่ในร้านคุณจะใส่หมวกใส่แว่นตาดำ แต่ยังมีคลิปหน้าร้านให้ผมได้เห็น ก่อนที่คุณจะสวมสองอย่างนั้น แต่ถึงแม้ไม่มีคลิปหน้าร้านคุณดูละครมากเกินไปหรือเปล่
You may also like
คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้200.1K viewsท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา139.9K viewsประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว
เหวินเหยียนหน่วนหยู่194.6K viewsขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C32.5K viewsเฮียไคอย่าร้าย
กชภาภัค606 viewsร่านสวาทเมียไซด์ไลน์
อักษรปรุงรัก4.0K viewsคลื่นรักเชลยหัวใจ 1 เมียเชลย
สาริศา114 viewsคุณคือแสงสว่างนำทางรัก
วนิลากลิ่นเลม่อน22419 views
