로그인공유
1.วิบากกรรมพันครั้ง (1)
최신 업데이트:
2025-02-23 14:08:01หิมะขาวโพลนปกคลุมทั่วขุนเขา ภายในถ้ำลึกเต็มไปด้วยน้ำแข็ง บนแท่นน้ำแข็งเย็นยะเยียบมีร่างอรชรนั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรนิ่งพร้อมแสงวาบขึ้นกลางหน้าผากมนเป็นรูปคล้ายกลีบดอกโบตั๋น ดวงหน้างามหวานซึ้งมีเหงื่อซึมผุดพราย คิ้วเรียวคมขมวดมุ่น ราวกำลังต่อสู้กับบางอย่างก่อนทั้งร่างจะสะดุ้งเฮือกเพราะหัวใจปวดร้าวเหมือนถูกทิ่มแทงจนกระอักเลือดออกมา ดวงตาคู่เรียวงามเปิดขึ้นกะทันหัน หากไม่นานแสงเรืองรองกลีบดอกโบตั๋นก็จางหายไปพร้อมเปลือกตาบางค่อยๆ ปิดลงและร่างอรชรล้มลงนอนหมดสติกลางแท่นน้ำแข็ง
ไอเย็นจัดเข้าแทรกซึมร่างกายจนใบหน้าขาวนวลเนียนซีดเผือด กลีบปากอิ่มสีหวานคล้ำขึ้น ร่างอรชรนอนนิ่งนานครู่หนึ่งจึงมีเสียงหินก้อนใหญ่เคลื่อนไหว แล้วใครคนหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นด้านหน้าช่องว่างพลางก้าวเข้ามาอย่างเร่งรีบ
“เยว่เอ๋อร์”
เจ้าของร่างอรชรเอ่ยเสียงเครียด ใบหน้าเรียวงดงามมีความวิตกกังวลเมื่อเห็นคนบนแท่นบาดเจ็บและรีบช่วยพยุง ทว่าไอเย็นเยียบที่ได้รับรู้จากร่างอีกฝ่ายทำให้นางยิ่งหน้าเสียพลางประคองเรือนร่างบอบบางใกล้เคียงตนขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะเร่งใช้พลังปราณเพื่อเยียวยาผู้หมดสติ หากก็เพียงช่วยได้บางส่วนเท่านั้น เมื่ออีกฝ่ายโอนเอนล้มจึงต้องรีบรับเอาไว้
ดวงหน้างามล้ำที่เผือดซีด ริมฝีปากอิ่มไร้สีสันชวนน่าใจหาย ทำเอาผู้เห็นสะเทือนใจยิ่งนัก
“เยว่เอ๋อร์...แม่จะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องทุกข์ทรมานต่อไปอีกแล้ว”
นางพึมพำพร้อมน้ำตาหยาดรินอาบแก้ม
“เจ้าทำเช่นนี้ได้อย่างไร”
เสียงเข้มเอ่ยตำหนิ หากก็ไม่ดุนักด้วยรักชายาตนมาก ขณะที่เจ้าตัวใบหน้างอง้ำ พลางสะบัดหน้าให้ ก้มลงไปหาบุตรสาวและลูบหน้าผากมนกับกลุ่มผมนุ่มสลวยที่ยังนอนหลับตานิ่งบนเตียง ทำให้ไท่จื่อสวรรค์จิ่นลี่ถึงกับต้องถอนหายใจยาว
“เจ้าไม่ควรทำเช่นนี้ เจ้าเฝ้าดูลูกบำเพ็ญเพียรขณะเผชิญวิบากกรรม ทั้งยังไปพาตัวนางกลับมาทั้งที่ยังบำเพ็ญเพียรไม่ครบสามหมื่นปี รับเคราะห์กรรมไม่ครบพันครั้ง เจ้า...”
“ข้าไม่อาจปล่อยให้ลูกอยู่ที่ขุนเขาอันหนาวเหน็บเพียงลำพังได้ และข้าไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้ว ข้าทนเห็นลูกเป็นเช่นนี้ไม่ได้อีกแล้ว ท่านไม่เห็นหรือว่าเยว่เอ๋อร์อ่อนแอลงมากมายเหลือเกิน”
“ซีซี”
ดวงตาคมเข้มนั้นมองชายาตนกับบุตรสาวด้วยความหนักใจ หากใบหน้าคมคายยังเรียบเฉย
“สิ่งที่เจ้าทำจะทำให้ทุกอย่างที่เยว่เอ๋อร์พยายามมาสูญเปล่า”
ซีซวนหน้าเสียเมื่อได้ยินเช่นนั้น ขณะที่นางกำลังนิ่งอึ้งอยู่นั้น ผู้ที่นอนบนเตียงก็ไอเบาๆ แล้วลืมตาขึ้น ทั้งไท่จื่อและพระชายาจึงหันมองด้วยความห่วงใย
“เยว่เอ๋อร์”
“ท่านแม่...เหตุใด...”
“แม่พาเจ้ากลับมาเอง”
มือบางลูบหน้าผากลูกรักพร้อมจับมือเจ้าตัวขึ้นมากุม
“เจ้ายังเจ็บปวดตรงที่ใดหรือไม่ แม่ช่วยเยียวยาภายในให้เจ้าได้เพียงบางส่วน ร่างกายของเจ้าบอบช้ำมากนัก”
ร่างสูงใหญ่ของไท่จื่อสวรรค์ผละไปรินน้ำชาที่โต๊ะใกล้ๆ แล้วนั่งลงบนเตียงอีกด้าน ประคองร่างอรชรขึ้นให้จิบน้ำชา
ผู้เป็นบุตรสาวมองสบตาบิดาอย่างไม่แน่ใจนักหากสุดท้ายก็ยอมจิบเพราะตนคอแห้งและอ่อนล้าโรยแรงไปทั่วทั้งกาย
“การบำเพ็ญเป็นอย่างไรบ้าง”
“ไท่จื่อ”
ซีซวนเสียงเข้มใส่สวามีเมื่อเห็นว่าเขาเอ่ยถามราวไม่ห่วงใยบุตรสาวเลยแม้แต่น้อย
“ลูกต้องเผชิญเคราะห์อีกหนึ่งครั้งเพคะ”
จิ่นลี่พยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าราววางใจขึ้นมาบ้าง
“พ่อต้องรีบพาเจ้ากลับ”
“ไม่ ข้าไม่ยอม”
พระชายาไท่จื่อเสียงแข็งอย่างไม่ยินยอม ทั้งยังโอบร่างอรชรมาแนบอกตนอย่างหวงแหน
“ไม่ได้ยินหรือว่าเผชิญวิบากกรรมอีกเพียงครั้งเดียวเยว่เอ๋อร์ก็จะบรรลุปราณเทพเซียนชั้นสูงขั้นเก้าของสวรรค์แล้ว”
“แต่เยว่เอ๋อร์ต้องทรมานมาก”
น้ำเสียงซีซวนเครือพร้อมกระชับบุตรสาวไม่ยอมปล่อย
“ร่างกายของเยว่เอ๋อร์เวลานี้แม้จะดูอ่อนแอ หากกำลังสั่งสมปราณเทพเซียนอยู่ภายใน เมื่อบำเพ็ญเพียรครบสามหมื่นปีและบรรลุเคราะห์กรรมทั้งหมดแล้ว ลูกจะแข็งแกร่งขึ้น ฉะนั้นเราต้องรีบพาลูกกลับก่อนปราณเซียนที่บำเพ็ญมาจะสูญสลายแล้วธาตุไฟเข้าแทรก เพราะขุนเขามังกรฟ้าที่เย็นจัดปกคลุมไปด้วยหิมะช่วยสะกดพลังร้อนจากเพลิงวิบากไม่ให้เผาผลาญกายทิพย์”
ยิ่งได้ฟังซีซวนก็ชักร้อนใจขึ้นมา
“เยว่เอ๋อร์ต้องบำเพ็ญปราณเทพเซียนให้หลอมรวมเป็นหนึ่งกับเพลิงวิบากที่ได้รับมา นางจึงต้องอยู่ที่นั่น”
พระชายารีบประคองใบหน้างดงามของบุตรสาวให้หันมายังตน พลางกวาดมองความซีดเซียวอย่างปวดใจ
“เช่นนั้น แม่จะไปอยู่ที่นั่นกับลูกเยว่เอ๋อร์”
“ไม่ได้ เจ้าไม่อาจฝืนทนความหนาวเหน็บที่นั่นได้ ไม่มีผู้ใดทนได้”
จิ่นลี่บอกอย่างจริงจัง
“ต่อให้ต้องแข็งตาย ข้าก็จะไม่ยอมให้ลูกไปคนเดียวอีกแล้ว ท่านไม่เคยบอกว่าส่งเยว่เอ๋อร์ไปที่ใด ข้าพยายามตามหาลูกมาเนิ่นนานกว่าจะพบ ทนฝืนดูลูกเจ็บปวดนอนเหน็บหนาวเพียงลำพังหลายพันครั้งด้วยหัวใจที่แทบสลาย”
ซีซวนน้ำตาเอ่อคลอ นางรู้ว่าบุตรสาวต้องบำเพ็ญเพียรและเผชิญวิบากกรรมเป็นช่วงเวลาสามหมื่นปี เตรียมพร้อมกับสิ่งที่ต้องแบกรับไว้ในวันข้างหน้า นางไม่เคยเห็นด้วยหากก็ไม่อาจแย้งรับสั่งของจักรพรรดิสวรรค์ได้
“ข้าต้องการอยู่ดูแลลูกหลังบาดเจ็บภายในจากวิบากกรรม แม้ท่านไม่สนใจไยดีปกป้องลูก แต่เยว่เอ๋อร์คือดวงใจของข้า ข้าจะปกป้องนางเอง”
“เยว่เอ๋อร์คือทายาทเพียงผู้เดียวของข้ากับเจ้าซีซี นางต้องแข็งแกร่งกว่าผู้ใด”
“ลูกไม่เป็นไร ท่านแม่อย่าได้กังวล”
ก่อนบิดามารดาจะต่อคำให้ขุ่นใจไปมากกว่านี้ เสียงหวานเบาหวิวก็พึมพำขึ้นพลางจับมือมารดาแนบแก้มและยิ้มอ่อนโยนให้ รู้ว่ามารดารักและห่วงใยตนมาก บิดาก็ไม่ต่างกันหากหัวใจท่านเข้มแข็งมากกว่า ทั้งยังมีหน้าที่ต่อเผ่าสวรรค์รวมถึงหกพิภพ นางเองก็ไม่อาจเลี่ยงความรับผิดชอบนี้ได้
“เป็นตายร้ายดีอย่างไร แม่ก็จะไปกับเจ้า”
“ซีซี”
“ท่านไม่ไปก็อย่าได้ห้ามข้า”
นางเอ่ยกับสวามีอย่างไม่ยอมจำนนพลางจ้องด้วยแววตามุ่งมั่นไม่แปรเปลี่ยน
สองสามีภรรยามองสบตากันนิ่ง ขณะที่ผู้เป็นลูกได้แต่เหลือบมองทั้งสองด้วยความลำบากใจ หากภายในก็ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ แต่พยายามสะกดไว้จนต้องกำมือแน่น ทว่ากลับมีเลือดกำเดาไหลออกมา
“เยว่เอ๋อร์”
ทั้งบิดาและมารดารีบประคองร่างอรชรของบุตรสาวที่รัก เมื่อเห็นท่าทางกระสับกระส่ายไม่สบายตัวของเจ้าตัว
“เกิดอะไรขึ้นกับลูก”
ซีซวนเอ่ยอย่างหวั่นใจพลางซับเลือดกำเดาให้อย่างเบามือ
“ข้าต้องพาลูกกลับเดี๋ยวนี้”
ไท่จื่อย้ำกับชายาของตน
“ไม่เช่นนั้นร่างกายของเยว่เอ๋อร์คงไม่อาจทานทนต่อเพลิงวิบากได้”
“เช่นนั้นก็พาลูกไม่เถิดเพคะ”
ซีซวนเริ่มรีบพยุงร่างบอบบาง หากร่างสูงใหญ่ของไท่จื่อเคลื่อนเข้ามาโอบกายบุตรสาวตนแทนแล้วพาลุกขึ้น เจ้าตัวพยายามขยับตามช้าๆ ทว่าเมื่อผู้เป็นชายาก้าวตาม ไท่จื่อกลับเอ่ยเสียงเข้มกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าประตู
“ห้ามให้พระชายาก้าวออกจากตำหนักฟางหรูแม้แต่ก้าวเดียว ไม่เช่นนั้นเจ้ากับทุกคนจะมีความผิด”
“เพคะ”
เกาถิงย่อตัวลงรับคำอย่างไม่อาจขัดคำสั่งได้ และเมื่อร่างอรชรของพระชายารีบพรวดพราดตามร่างสูงใหญ่ที่หายวับไปพร้อมบุตรสาวนางก็รีบคว้ากอดไว้
“ไม่นะ ไท่จื่อ”
“พระชายา อย่าทำเช่นนี้เลยเพคะ”
“ปล่อยข้านะเกาถิง ปล่อย ข้าจะไปอยู่กับเยว่เอ๋อร์”
ซีซวนขยับตัวไม่หยุดและพยายามผลักคนสนิทของตน ขณะที่เกาถิงพยักหน้าเรียกหญิงสาวอีกคนที่ถือถาดอาหารเข้ามา เจ้าตัวกวาดมองไปยังเตียงไม่เห็นใครก็หน้าซีด แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถาม รีบวางถาดแล้วช่วยเกาถิงรั้งพระชายาให้กลับไปด้านใน
“โธ่ เยว่เอ๋อร์ เวรกรรมใดหนอ ลูกแม่ถึงต้องทุกข์ทรมานแสนสาหัสเพียงนี้”
ผู้เป็นมารดาเอ่ยอย่างสะท้อนใจและรวดร้าวในอกพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้มนวลเนียน
“สวรรค์เมตตาเยว่เอ๋อร์ด้วยเถิด อย่าให้ลูกรักของข้าต้องทรมานไปมากกว่านี้เลย หากเป็นไปได้ ข้าอยากให้เยว่เอ๋อร์เป็นเช่นดังสตรีธรรมดา ไม่ต้องการให้นางยากลำบากหรือต้องแบกรับภาระใด ไม่ต้องการเลยแม้แต่น้อยนิด”
=====
เรื่องราวในเล่มนี้คือเรื่องของลูกสาวจิ่นลี่ไท่จื่อสวรรค์กับพระชายาซีซวนจาก ‘สวรรค์เย็นชาข้าคือชายาปีศาจ’ นั่นเองค่า ^^
แม้เรื่องจะสืบต่อกันมา แต่ว่าเนื้อหาสามารถอ่านได้เข้าใจแน่นอนค่า หรือหากยังไม่ได้อ่านรุ่นพ่อแม่แล้วอยากรู้ว่าเป็นมายังไง ติดตามได้ในอีบุ๊กนะคะ ส่วนเพื่อนๆ ที่อ่านแล้ว รอลุ้น รอเอาใจช่วยนางเอกของเราในเรื่องนี้กันค่า
최신 챕터
ฤาจันทราเร้นรัก 27.ลิขิตจันทรา (2)
“ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”ร่างสูงใหญ่เคลื่อนมาหานางพร้อมกับหลี่เหอจือเยว่ยืนนิ่งเพราะรู้สึกถึงแรงบีบถี่ในท้องของตน มือบางกุมท้องและทรุดกายลง เฟยอวี่ก็รีบช่วยประคอง“ปวดท้องหรือ”นางพยักหน้าให้สามี ก่อนจะพูดเสียงสั่น“ข้าทนไม่ไหวแล้ว”เฟยอวี่ตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร สุดท้ายก็อุ้มภรรยาของตนไปยังดินแดนมนุษย์ หลี่เหอช่วยเนรมิตกระท่อมขึ้นมา“ทำอย่างไรดี หากหลี่เอินอยู่ที่นี่ด้วยก็คงดี”เขาอดคิดถึงน้องสาวไม่ได้เทพสงครามวางร่างอรชรที่งอตัวแล้วร้องดังขึ้นเรื่อยๆ พายุที่หยุดไปเมื่อครู่เริ่มกระหน่ำลงมาอีกครั้ง ฟ้าแลบฟ้าร้องดังสนั่น จือเยว่ยิ่งดิ้นทุรนทุราย ขณะที่เขาทำได้เพียงจับมือบางและโอบกอดอีกฝ่าย“เฟยอวี่...ช่วยด้วย กรี๊ดดดด!!”จือเยว่กรีดร้องออกมาลั่นทั่วทั้งป่า ก่อนแสงสว่างเรืองรองจะวาบขึ้นแล้วปรากฏร่างเด็กทารกใกล้ร่างบอบบางที่หมดสติเฟยอวี่มองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก ขณะที่หลี่เหอถึงกับตกตะลึง หากก็รีบเข้ามาอุ้มร่างเล็กที่กำลังแผดเสียงร้องจ้าขึ้นเวลาเดียวกันนั้น ท้องฟ้ามืดมิดสว่างไสวในชั่วพริบตา พายุฝนฟ้าคะนองเลือนหายราวไม่เคยเกิดสภาพอากาศแปรปรวนโหดร้ายก่อนหน้านี้สองหนุ่มสบตา
ฤาจันทราเร้นรัก 27.ลิขิตจันทรา (1)
สองร้อยปีต่อมา...“ให้ลูกไปเถิดนะท่านแม่”“เวลาเช่นนี้สุ่มเสี่ยงเกินกว่าที่ลูกจะไปเสี่ยงอันตราย ท่านย่ารู้ว่าแม่ให้ลูกไปต้องโกรธมากแน่”“ท่านพ่อ”จือเยว่หันไปหาบิดาให้ช่วยเหลือเมื่อมารดาส่ายหน้า ทว่าไท่จื่อจิ่นลี่กลับเหลือบสายตาไปยังภรรยา“ยังไงลูกก็จะไป”ใบหน้างดงามงอง้ำด้วยความขัดอกขัดใจ“เยว่เอ๋อร์ หากในเวลาปกติ พ่อก็คิดว่าเจ้าสมควรไป แต่เวลานี้...”ไท่จื่อสวรรค์ถอนหายยาว“พ่อไม่อนุญาต”จือเยว่มองบิดามารดาอย่างน้อยใจแล้วหันไปยังสามีซึ่งยืนเงียบทั้งยังมีสีหน้าลำบากใจ ริมฝีปากอิ่มสวยก็เม้มขุ่นเคือง“ลูกแข็งแรงดี ไม่ได้เป็นอะไร ไม่ได้มีสิ่งใดผิดปกติ ก่อนหน้านี้ก็ยังลงไปช่วยเผ่าปีศาจพร้อมกับเฟยอวี่ ครั้งนี้ไยจึงไปไม่ได้”“เวลานั้นลูกไปโดยที่ไม่บอกผู้ใดว่าตั้งครรภ์ แต่ตอนนี้คนรู้ทั่วทั้งสวรรค์ ยิ่งท่านปู่ท่านย่าของลูก ยิ่งไม่ต้องการให้ลูกทำงานราชกิจใด อีกอย่างก็น่าจะจวนเจียนคลอดแล้ว”“ลูกยังไม่รู้สึกว่าจะถึงเวลา”ผู้ที่ตั้งครรภ์ทว่าท้องไม่ได้โตขึ้นแม้แต่น้อยแย้งมารดา“แม่ก็คลอดลูกหลังตั้งครรภ์ไม่นานนัก”ด้วยบุญญาธิการของชนชั้นสูงเผ่าสวรรค์นั้นไม่อาจล่วงรู้ได้ ฤกษ์งามยามดีเหมาะสมเกิดจากญ
ฤาจันทราเร้นรัก 26.เติมเต็มความคิดถึง (2)
“จะไม่ให้ข้าได้พักเลยหรือ”“ท่านอยากพักก็พัก ข้าไม่ได้ห้าม”ใบหน้างดงามยังงอง้ำ ดวงตาคู่หวานซึ้งฉายแววขุ่นเคือง ทว่าเฟยอวี่ไม่รู้สึกเกรงกลัวทั้งยังเอ่ยหน้าตาย“ถึงท่านพัก ข้าก็ทำได้ โอ๊ย!”ชายหนุ่มสะดุ้งเพราะนิ้วเล็กจิกแล้วบิดอกหนาของตน“ตรงนี้มันเจ็บนะ”หญิงสาวสะบัดหน้าหนี เขาจึงจับมือที่ประทุษร้ายตนมาจูบ แล้วพาร่างอรชรลงไปนอนสบายๆ ส่วนตนตะแคงข้างกวาดมองเรือนกายเย้ายวน มีเสื้อรั้งอยู่ส่วนแขนและด้านหลัง หากก็แทบจะเปลือยเปล่า“เพิ่งบอกว่าคิดถึงข้า ตอนนี้มางอนเสียแล้ว”“ถึงข้าจะต้องการท่านมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยอมให้ท่านเอาแต่ใจกับข้า”“อืม ส่วนท่านเอาแต่ใจกับข้าได้”“เฟยอวี่”จือเยว่เสียงเข้มขึ้น ทั้งยังมองสามีตนด้วยแววตาดุ“โธ่ เมื่อครู่เป็นท่านเองที่ปลุกเร้าข้า ทั้งที่ข้าอุตส่าห์ห้ามใจ เพราะเห็นว่าท่านเพิ่งบาดเจ็บและยังเศร้าเสียใจ”“ท่านโทษข้า”เฟยอวี่ยิ้มเจื่อน รู้แล้วว่าหากไม่ยอมก็คงไม่จบ จึงเปลี่ยนไปเป็นง้อภรรยาแทน“ไม่ได้โทษท่าน ข้าดีใจยิ่งนักที่ท่านต้องการข้าถึงเพียงนี้ ข้าผิดที่เย้าท่านให้ได้อาย อย่าโกรธเคืองข้าเลยนะจือเยว่”ชายหนุ่มส่งสายตาอ้อนวอนปริบๆ จือเยว่จึงพยักหน้า
ฤาจันทราเร้นรัก 26.เติมเต็มความคิดถึง (1)
เฟยอวี่ไม่ยอมเป็นผู้รับเพียงฝ่ายเดียว ขยับริมฝีปากได้รูปจูบร้อนแรงกลับไป ขณะยกร่างอรชรให้ขยับขึ้นมาคร่อมตักตน อีกฝ่ายยอมทำตามโดยง่าย มือบางเลื่อนสอดเข้าไปในกลุ่มผมนวดคลึงพลางพัวพันลิ้นเล็กกับลิ้นตนเร่าร้อนจนหายใจลำบาก ทว่าปากนุ่มยังขยับมาเม้มใบหูของเขาต่อทำเอาชายหนุ่มครางครึ้ม“อืม จือเยว่ เวลาร้อยปีทำให้ท่านใจร้อนขึ้นมากนัก”“เพราะข้าคิดถึงอ้อมกอดของท่าน ช่วงเวลาแห่งความสุขแสนสั้นเกินไป”ชายหนุ่มต้องกัดริมฝีปากตนเพราะเจ้าตัวตอบเบาชิดหูทั้งยังกัดติ่งหูเขาหยอกเย้า“ท่านยั่วเย้าเก่งเกินไปแล้ว ข้าคิดว่าท่านคงลืมเลือนสัมผัสจากข้าไปเสียแล้ว”“ข้าเพียงทำตามเสียงเรียกร้องแห่งปรารถนา”บอกแล้วนางก็ไล่เม้มลำคอแกร่ง มือกระชากเสื้อคลุมอีกฝ่ายออกด้วยเวทของตน ก่อนจะไต่สองมือบางไปตามบ่าหนากับแขนกำยำ ทั้งยังจิกปลายนิ้วครูดไปตามแผ่นหลังกว้างเร้าอารมณ์หนุ่มพร้อมแนบหน้าอกตนชิดอกแกร่งเปลือยเปล่า ขยับบดเบียดเชิญชวนมือหนาเลื่อนมาวางแนบเอวบางค่อยๆ ปลดชุดสวยอย่างไม่เร่งร้อนผิดกับอีกฝ่าย ตั้งใจปลดเปลื้องเรือนกายอ้อนแอ้นให้เผยอย่างช้าๆ เพียงด้านหน้า ดูเย้ายวนกระตุ้นเลือดหนุ่มฉกรรจ์ให้ทะยานอยากมากยิ่งขึ้นชายห
ฤาจันทราเร้นรัก 25.จือเยว่แม่ทัพสวรรค์ (2)
“หากไม่คิดบัญชีกับเจ้า ข้าก็ไม่อาจตายตาหลับ ฆ่ามัน!”นางสั่งเสียงเข้ม ฝูงจิ้งจอกก็กระโดดจู่โจม จือเยว่เหินลอยตัวสูงพร้อมหลี่เหอหลี่เอิน และฟาดพันพลังใส่จิ้งจอกที่ถูกวิชามารควบคุม แต่ละตัวตาแดงก่ำน่ากลัวจิ้งจอกกระเด็นไปไกลแต่ก็ผุดยืนขึ้นรวดเร็วราวไม่บาดเจ็บ คงกลายเป็นปีศาจจิ้งจอกแล้ว ทั้งยังกระโดดได้สูงผิดจิ้งจอกทั่วไปและมีไอดำรอบกายซูเจินเองก็ไม่ได้นิ่งเฉย นางพุ่งเข้ามาพร้อมสะบัดแขนส่งพลังทำลายล้างสีดำทะมึนเข้ามาใส่ จือเยว่หันไปตั้งรับขณะหลี่เหอหลี่เอินพะวงกับฝูงจิ้งจอก แม้นางจะสกัดพลังทมิฬนั้นได้และผลักดันกลับไปจนอีกฝ่ายผงะ ทว่ากลับมีจิ้งจอกตัวหนึ่งพุ่งมาใส่ หญิงสาวถอยหนีอย่างกะทันไปจนถึงหน้าผา เป็นเวลาเดียวกับที่ซูเจินตั้งตัวได้ซัดพลังตามมา ร่างอรชรถูกกระแทกจากไอดำหงายหลังลงหน้าผาโดยมีจิ้งจอกตัวนั้นตามมาเพื่อขย้ำจือเยว่ลอยลิ่ว กำหนดจิตได้ยากเพราะบาดเจ็บ แล้วอยู่ๆ กลับมีลูกไฟพุ่งลงมายังตัวจิ้งจอกจนถูกเผาไปต่อหน้า รวมทั้งซูเจินกับจิ้งจอกตัวอื่นก็ถูกลูกไฟตามๆ กันขณะได้ยินเสียงซูเจินกรีดร้องหญิงสาวรู้สึกได้ว่าร่างสูงใหญ่โผวูบเข้ามารองรับร่างตนและพาลอยสูงขึ้น ผู้ที่บาดเจ็บเหลือบมอง แ
ฤาจันทราเร้นรัก 25.จือเยว่แม่ทัพสวรรค์ (1)
เวลาล่วงเลยมาร้อยปี จากขุนพลสวรรค์จือเยว่สามารถขึ้นเป็นแม่ทัพสวรรค์ได้แล้ว นางเป็นผู้ดูแลราชกิจทั่วทั้งหกพิภพแทนไท่จื่อจิ่นลี่เต็มตัว แม้ผู้นำทัพสวรรค์ยังเป็นไท่จื่อ รวมถึงหน้าที่รับผิดชอบของเทพสงครามจือเยว่ก็เป็นผู้จัดการโดยปราศจากการแต่งตั้งเทพสงครามคนใหม่ หญิงสาวคิดว่าองค์จักรพรรดิสวรรค์ยังไม่เห็นว่าผู้ใดมีความสามารถเพียงพอ และตัวนางเองยังต้องได้รับความไว้วางใจจากขุนนางสวรรค์กับหกพิภพถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ตำแน่งใดไม่สำคัญ นางอยากทำหน้าที่ของตนกับเฟยอวี่ให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับเทพสงครามยังคงอยู่“ชายแดนเผ่าจิ้งจอกติดกับดินแดนมนุษย์มีอสูรร้ายอาละวาดกินผู้คนเป็นอาหาร ท่านแม่ทัพจะไปจัดการด้วยตนเองหรือให้ข้าไปแทนขอรับ”หลี่เหอถามขณะหารือในเรื่องฎีกาที่ส่งมา บางส่วนสามารถจัดการได้โดยไม่ต้องทูลฮ่องเต้สวรรค์ก่อน แม่ทัพจือเยว่จะเป็นผู้ตัดสินใจหรือไม่ก็ปรึกษาไท่จื่อ ด้วยเวลานี้องค์จักรพรรดิวางมือในหลายส่วนแล้วจือเยว่นิ่งงันไป ชายแดนเผ่าจิ้งจอกกับดินแดนมนุษย์ก็หมายถึงเขตรอยเชื่อมต่อที่เคยไปครั้งก่อน ครั้งที่ทำให้นางสูญเสียที่สุดในชีวิต นางไม่ควรไปหากไม่ต้องการเจ็บปวด ทว่าก็คิ
