บทที่ 3 ปรมาจารย์ผู้หลบซ่อน

กงล้อเกวียนไม้ที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดยามหมุนผ่านทางแคบทอดยาวสู่เชิงเขาตะวันออก หยางเหวินนั่งนิ่งอยู่บนหลังเกวียน ลมหายใจเข้าออกช้าแต่มั่นคง ในอกแม้ยังพร่าเลือนด้วยคำถามจากหมู่บ้านหยิ่นซาน แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความแน่วแน่

อาสุยกับตาเถาเป็นผู้ชี้ทางให้เขา ก่อนจะร่ำลาว่า “หากเจ้าต้องการรู้ว่าพลังของเจ้าคือสิ่งใด เจ้าต้องไปหาผู้นั้น เขาคือผู้เดียวที่เคยสัมผัสสิ่งคล้ายกับเจ้ามาก่อน”

“เขาคือใครหรือขอรับ?”

“หลัวซิง”

“หลัวชิงหรือ?”

ชื่อนั้นไม่ได้สะท้อนความคุ้นเคยใดในใจหยางเหวิน ทว่าคำบอกเล่าว่า หลัวซิงเคยเป็นจอมยุทธ์อันดับหนึ่งของยุทธภพ แต่ถอนตัวหายสาบสูญไปเมื่อสามสิบปีก่อน ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

“ข้าต้องไปที่ใด?”

“หุบเขาหานสุ่ย ปลายทางหนึ่งในใต้หล้าที่ไร้เสียงผู้คน”

เกวียนไม้เก่า ๆ นำเขามุ่งหน้าผ่านทุ่งหญ้าและเนินเขา เสียงลมแทรกผ่านรอยแตกร้าวของตัวเกวียน ละอองฝุ่นลอยคลุ้งในแสงแดดยามสาย

คนบังคับเกวียนเป็นชายวัยกลางคนหน้าตาหงุดหงิด ไม่พูดไม่จา เพียงจ้องถนนเบื้องหน้าด้วยสายตาเคร่งขรึม

หยางเหวินไม่ได้ถามสิ่งใดเพิ่มเติม เขาเพียงพินิจเสียงลมหายใจของคนรอบข้าง จับจังหวะและแรงสั่นสะเทือนของพื้นใต้หล้าใต้ล้อเกวียน

 แต่ทันใดนั้นเอง เขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง ลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ เสียงบางเบา คล้ายใครกำลังหายใจสวนจังหวะของเกวียน

หยางเหวินเหลือบมองรอบตัว ไม่มีผู้ใดอยู่บนเกวียนนอกจากเขา กับชายบังคับเกวียน แต่ลมหายใจนั้น ยังคงอยู่

และมัน อยู่ใต้เกวียน...

หยางเหวินเบี่ยงกายเล็กน้อย สายตากวาดมองพื้นไม้ของเกวียน ลมหายใจประหลาดนั้นยังคงอยู่ มันไม่ใช่เสียงหายใจปกติ แต่เป็นเสียงที่สั้น ลึก และแฝงพลังคล้ายซึมซับสิ่งรอบตัว

เขาเอื้อมมือแตะพื้นเกวียนเบา ๆ แล้วหลับตา ปล่อยสติจมลึกลงตามแรงสั่นสะเทือนที่ส่งผ่านไม้เกวียนเข้าสู่ปลายนิ้ว

วูบ~

เสียงหายใจแหลมต่ำดังชัดในจิต กลิ่นอายความเย็นเยียบแผ่กระจายออกมารอบกาย ราวกับมีเงาล่องหนกำลังคลานเข้ามาใต้ผิวหนัง

“หยุดเกวียนเถิด” หยางเหวินเอ่ยเสียงเรียบ

คนบังคับเกวียนเหลือบตามองอย่างไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ได้ลงมือทำ พลันนั้น แผ่นไม้ด้านขวาของเกวียนกลับยุบลงดัง “กึก!” เงาสีดำพวยพุ่งขึ้นจากใต้เกวียน พุ่งเข้าใส่หยางเหวินดั่งพญางูทะยานล่าเหยื่อ

หยางเหวินเบี่ยงตัวหลบอย่างเฉียดฉิว มือซ้ายปัดอากาศเบา ๆ แต่แรงลมหายใจจากฝ่ามือกลับส่งเงานั้นถอยกลับไปราวถูกผลักด้วยพายุ

เงาร่างนั้นรูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่ไม่มีใบหน้า ไม่มีเสียง มีเพียงเสียงหายใจหนัก ๆ และกลิ่นเย็นเฉียบเหมือนความตายที่ไม่มีชื่อ

“เจ้ามาจากที่ใด?” หยางเหวินเอ่ยถามโดยไม่หวังคำตอบ

เงาร่างนั้นพุ่งเข้าใส่เขาอีกครั้ง คราวนี้เร็วยิ่งกว่าเดิม หยางเหวินสูดลมหายใจลึก กักมันไว้ในอก แล้วปล่อยออกเป็นกระแสเดียวที่แรงและมั่นคง

เสียงลมหายใจของเขาดังไปทั่วเกวียน เงาร่างที่จู่โจมกลับชะงักกลางอากาศ ก่อนจะสั่นไหวแล้วแตกสลายเป็นหมอกบาง ๆ ลอยหายไปในแสงเช้าระหว่างต้นไม้

คนบังคับเกวียนหน้าซีดเผือด เหงื่อท่วมหน้าผาก เขาสบตากับหยางเหวิน แล้วเอ่ยเสียงแหบว่า

“นั่น นั่นมันคืออะไร?”

“บางสิ่งที่ไร้ร่างแต่ยังคงหายใจอยู่” หยางเหวินตอบ

เขาหันไปมองเส้นทางข้างหน้า ลมหายใจเข้าออกช้าลงอีกครั้ง แต่ในอกกลับหนักแน่นยิ่งกว่าเดิม

“ข้าต้องรีบไปหาหลัวซิง ก่อนที่เงาจะมีลมหายใจของตน”

เกวียนหยุดลงหน้าทางแคบที่ทอดขึ้นสู่เชิงเขา หยางเหวินก้าวลงมาโดยไม่เอ่ยลา คนบังคับเกวียนมองตามเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นปนสงสัย ก่อนเร่งม้าจากไปอย่างรวดเร็ว

เส้นทางเบื้องหน้าเงียบสงัดจนไร้แม้เสียงนก ลมหายใจของหยางเหวินกลายเป็นเสียงเดียวที่ดังก้องในหุบเขา เขาก้าวขึ้นเนินอย่างระมัดระวัง สองข้างทางมีเพียงต้นไม้สูงใหญ่ที่ไร้ใบ เงาไม้ทอดแนวเป็นเส้นแปลกประหลาด บางช่วงยาวเกินจริง บางช่วงกลับไม่มีเงาเลย

เมื่อพ้นแนวไม้สูง เขาก็มาถึงหน้ากระท่อมหลังหนึ่ง ตั้งอยู่ริมธารเล็ก ๆ น้ำในลำธารนิ่งสนิทคล้ายหยุดเวลา

หน้ากระท่อมมีชายชรารูปงามนั่งหันหลังให้ เขาสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดา ผมยาวสีขาวมัดเรียบร้อย ไม่มีสิ่งใดในร่างที่ดูเหมือนจอมยุทธ์ มีเพียงความสงบจนแทบไร้ตัวตน

หยางเหวินหยุดยืนอยู่ห่างออกไป เอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ท่านคือหลัวซิงใช่หรือไม่?”

ชายชรามิได้หันกลับมา เพียงยกมือขึ้นวางบนเข่าช้า ๆ ก่อนกล่าวเสียงแผ่วเบา “ใช่ ข้านี่แหละหลัวซิง”

“ข้ามาเพื่อถามถึงสิ่งที่อยู่ในตัวข้า ลมหายใจที่ไม่เหมือนใคร”

คราวนี้หลัวซิงหันมาช้า ๆ ใบหน้าเขาคมคาย แต่ดวงตาลึกและแฝงความเหนื่อยล้าจากกาลเวลา

“เจ้าหายใจอย่างผิดธรรมชาติ แต่เจ้าหายใจด้วยหัวใจตนเอง” เขาหยุดเว้นวรรค แล้วกล่าวต่อ “เข้ามานี่สิ ข้าจะฟังเสียงของเจ้า”

หยางเหวินเดินเข้าไปช้า ๆ นั่งลงเบื้องหน้าเขา

“หลับตาแล้วสูดหายใจเข้า ไม่ต้องควบคุม ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ”

เขาทำตามอย่างสงบ เงียบงัน หลัวซิงหลับตาตาม นิ้วเขาแตะพื้นดินเบา ๆ แล้วเอ่ยเสียงช้า ๆ

“เสียงลมหายใจของเจ้า คือเสียงของคัมภีร์”

หยางเหวินลืมตาขึ้นช้า ๆ “คัมภีร์?”

หลัวซิงมองเขานิ่ง ๆ “คัมภีร์ลมหายใจกลับด้าน เจ้าเป็นหนึ่งในผู้ถูกเลือกโดยไม่รู้ตัว”

หยางเหวินรู้สึกเหมือนใต้หล้าหมุนช้าลง ทุกอย่างรอบกายถูกดึงให้เงียบ เขาเอ่ยถาม

“แล้วข้าคืออะไร?”

หลัวซิงลุกขึ้นยืน หันไปทางธารน้ำ

“เจ้าคือผู้ที่ต้องเลือกว่าจะใช้ลมหายใจเพื่อครอบครอง หรือเพื่อคืนชีวิตให้ผู้คน”

“แต่ก่อนเลือกนั้นเจ้าต้องรู้ก่อนว่า พลังนี้มาจากใคร และสวรรค์เคยปฏิเสธมันมาอย่างไร”

ลมพัดใบไม้แห้งลอยผ่านเท้าเขาเบา ๆ และบนแผ่นหินริมลำธาร ปรากฏอักษรโบราณบาง ๆ ถูกเขียนด้วยลมหายใจเพียงหยดเดียว

ภายในกระท่อมไม้ของหลัวซิง กลิ่นชาอ่อน ๆ ลอยคลุ้ง เขารินชาร้อนใส่ถ้วยดินเผาแล้ววางไว้ตรงหน้าหยางเหวิน ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามอย่างสงบ

“ลมหายใจของเจ้ามิใช่เพียงพลัง แต่มันคือกระบี่”

หยางเหวินยกถ้วยชาในมืออย่างระวัง พลางกล่าวด้วยแววตาครุ่นคิด

“กระบี่ที่ไม่มีรูป?”

“ถูกต้อง” หลัวซิงพยักหน้าเบา ๆ “ลมหายใจที่ผิดธรรมชาติของเจ้า คือสิ่งเดียวกับที่เคยปรากฏในคัมภีร์ต้องห้าม คัมภีร์ลมหายใจกลับด้าน เป็นพลังที่สวรรค์ไม่ต้องการให้มีอยู่ เพราะมันบิดเบือนจังหวะของฟ้าดิน”

หยางเหวินนิ่งงันชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ “ท่านเคยใช้พลังเช่นนี้หรือไม่?”

“เคย” หลัวซิงตอบทันที ดวงตาของเขาฉายภาพอดีตอันแสนห่างไกล

“ข้าเคยใช้มันเพื่อเอาชนะทุกสำนัก ทุกยอดฝีมือ แต่วันหนึ่ง ข้าพบว่าข้าหายใจแทนผู้คนมากเกินไป จนพวกเขาไม่อาจหายใจได้อีก”

เขายกชาขึ้นจิบ ก่อนวางถ้วยลงอย่างแผ่วเบา

“ข้าละทิ้งยุทธภพเพราะข้าไม่อาจควบคุมพลังนี้ได้โดยไม่ทำลายสิ่งรอบข้าง แต่เจ้าแตกต่างจากข้า เจ้ามีหัวใจที่อยากคืนลมหายใจ ไม่ใช่แย่งชิงมัน”

“แต่ข้าไม่เข้าใจ ว่าควรฝึกมันอย่างไร” หยางเหวินพูดเสียงเบา “มันออกมาเองโดยไม่รู้ตัว”

“เพราะเจ้ายังไม่รู้จักมันดีพอ”

หลัวซิงลุกขึ้น แล้วหยิบกระดาษผืนยาววางลงเบื้องหน้า เป็นแผนผังลมหายใจที่ซับซ้อน จุดหมุนทิศทางพลังทั้งห้าถูกวาดด้วยหมึกสีดำเพียงหยดเดียว

“ยังไม่รู้จักดีพอ และควรทำเช่นไร?”

“นี่คือจุดเริ่มต้นของคัมภีร์กลับด้าน หากเจ้าจะเดินต่อ เจ้าต้องฝึกวิธีฟังลมหายใจของผู้อื่น และตอบกลับด้วยลมหายใจของตนเอง”

“หมายถึงอะไร?”

หลัวซิงเดินมายืนด้านหลัง แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว

“หลับตา แล้วฟังเสียงข้า”

หยางเหวินทำตามทันที เขารู้สึกถึงลมหายใจของหลัวซิงที่ค่อย ๆ ขยายออกในอากาศ ไม่ใช่เพียงเสียงสูดและผ่อน แต่เป็นจังหวะ การหมุนวน การสะกดพลังบางอย่าง

“ข้าจะไม่ใช้เสียงพูดกับเจ้า แต่จะพูดด้วยลมหายใจ เจ้าจงตอบกลับข้าด้วยจิต”

หยางเหวินเริ่มหายใจตาม เขาจับจังหวะ สูดเข้าในเวลาที่หลัวซิงผ่อนออก พอหลัวซิงสูดกลับ เขาก็ผ่อนตาม กลายเป็นการสลับจังหวะที่ประหลาดราวกับพูดคุยโดยไร้คำ

ทันใดนั้น สมาธิของเขากระชับแน่น จิตของเขาลอยล่องไปถึงบางสิ่ง ภาพในห้วงมโนปรากฏขึ้น

ภาพของสตรีผู้หนึ่ง สวมชุดคลุมสีดำยืนท่ามกลางพายุ นางกำลังหายใจ แต่ไม่ใช่จังหวะของมนุษย์

หยางเหวินสะดุ้งลืมตาขึ้นทันที หลัวซิงเพียงยิ้มเล็กน้อย ดวงตานิ่งสงบ

“เพราะเจ้าฟังได้แล้ว เจ้าจึงเห็น”

หยางเหวินหอบหายใจเล็กน้อย แต่แววตาเปล่งประกาย

นี่คือจุดเริ่มต้นของการฝึกลมหายใจที่แท้จริง

และภาพของสตรีในห้วงจิตนั้น จะนำเขาไปสู่ปริศนาที่ยังรอคอยอยู่...