บทที่ 4 คัมภีร์ลมหายใจกลับด้าน

รุ่งเช้าวันต่อมา หยางเหวินตื่นขึ้นจากสมาธิใต้ต้นเหมยเก่าแก่ที่อยู่หลังเรือนของหลัวซิง เขานั่งนิ่งทบทวนภาพในจิตที่ปรากฏเมื่อคืน สตรีผู้หายใจสวนทางกับสรรพสิ่ง นัยน์ตาของนางไม่เพียงเต็มไปด้วยความปวดร้าว แต่ยังมีบางอย่างที่คล้ายกับเขาเอง

หลัวซิงเดินมาหยุดอยู่ข้างเขา พลางยื่นแผ่นผืนกระดาษบางเฉียบสีเทาหม่น ส่งให้

“นี่คือเศษคัมภีร์ส่วนหนึ่ง ไม่ใช่ของแท้ทั้งหมด แต่เพียงพอให้เจ้าเข้าใจว่าตนกำลังแบกอะไรไว้”

หยางเหวินรับมาด้วยสองมือ ภาพที่เห็นมิใช่อักษรธรรมดา หากแต่เป็นเส้นสายวนเวียนคล้ายวงลมหายใจที่ไหลกลับหัวกลับหาง เหมือนลมหายใจเข้าไม่เคยออก และลมหายใจออกไม่เคยมีต้นทาง

“คัมภีร์นี้ ไม่ใช่ตำรา แต่มันคือชีวิตของผู้ที่เคยใช้มัน” หลัวซิงเอ่ย

“เจ้าจะเข้าใจมันได้ ก็เมื่อเจ้ารับรู้ได้ว่าแต่ละจังหวะของการหายใจนั้น มีที่มา และมีผู้เคยต้องตายเพื่อมัน”

“หมายความว่า” หยางเหวินเบาเสียงลง “นี่คือคัมภีร์ที่เขียนด้วยชีวิตเช่นนั้นหรือ?”

หลัวซิงพยักหน้าเบา ๆ “เจ้าเห็นลมหายใจสวนจังหวะได้ นั่นคือเจ้าเริ่มฟังเสียงของชีวิตผู้อื่นได้เช่นกัน แต่การฝึกนี้ต้องแลกด้วยบางสิ่ง แม้แต่ความทรงจำของตนเอง ก็อาจถูกสูบออกจากอกไปด้วย”

หยางเหวินนิ่งงันไป เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่า เหตุใดตนเองถึงจำอะไรไม่ได้ตั้งแต่ตื่นขึ้นในคืนพายุ

ขณะเขาหมุนคัมภีร์ในมือ เส้นหมึกกลับสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับตอบสนองต่อชีพจรลมหายใจของเขาเอง

ทันใดนั้น กลิ่นลมหายใจบางเบาก็ลอยมาจากป่าเบื้องหลัง ราวกับมีผู้ใดแอบเฝ้ามองอยู่

หลัวซิงหันไปมองทันที ดวงตาคมกริบสะท้อนแสงเช้า

“เราไม่ได้อยู่เพียงสองคนอีกต่อไป”

เงาเบาบางปรากฏอยู่ในแนวไม้เบื้องหลังกระท่อม สายลมที่เคยสงบนิ่งกลับพัดเอื่อยอย่างมีทิศทาง ราวถูกชักนำจากลมหายใจของใครบางคนที่ไม่ใช่ทั้งหลัวซิงหรือหยางเหวิน

หลัวซิงพยักหน้าให้หยางเหวิน ก่อนกล่าวเบา ๆ

“หายใจให้มั่น แล้วฟังให้ชัด”

หยางเหวินหลับตาลงทันที สูดลมหายใจเข้าอย่างช้า เสียงสูดหายใจแผ่วเบาของเขาสะท้อนทุกสรรพสิ่งรอบตัวเป็นระลอกคลื่น และในท่ามกลางคลื่นนั้น เขาได้ยินเสียงหนึ่ง ซึ่งเป็นเสียงหายใจที่บางเฉียบและเบาหวิว แต่เจือไปด้วยแรงอาฆาต ปะปนกับจังหวะก้าวเท้าที่กลมกลืนกับสายลม

“มีผู้ใช้ลมหายใจ เพื่อหลบสายตา” เขาเอ่ยเบา ๆ โดยไม่ลืมตา

ทันใดนั้น เงาร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากแนวไม้ดั่งงูดำ สวมชุดดำแนบเนื้อ ปิดใบหน้าด้วยผ้าคลุม เงียบสนิทราวไร้เสียงทุกอณู ร่างนั้นยื่นมือออกมา ฝ่ามือเปล่งประกายพลังลมปราณหมุนสวนทิศ

“ระวัง!” หลัวซิงตวาด พร้อมโบกมือเบา ๆ ลมหายใจจากปลายนิ้วแผ่คลื่นบาง ๆ สกัดการจู่โจมไว้กลางอากาศ

เงาร่างนั้นกระเด็นไปสองก้าว ก่อนจะยืนนิ่งพร้อมสูดลมหายใจเข้าจังหวะสั้น เร็ว และรุนแรง

“เขาใช้วิชาลมหายใจสวนกระดูก เป็นหนึ่งในแขนงของคัมภีร์” หลัวซิงเอ่ยอย่างเคร่งเครียด

“หายากนักที่จะมีคนฝึกเช่นนี้”

หยางเหวินก้าวออกไปข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ลมหายใจของเขาเข้าสู่จังหวะที่นิ่งและมั่นคง ร่างของเขาแม้ไร้อาวุธ แต่เสียงหายใจกลับส่งแรงสั่นสะเทือนออกเป็นวงกว้าง

“ผู้ใดส่งเจ้ามา?”

เงาร่างนั้นไม่ตอบ มีเพียงสายตาเย็นเยียบ และการจู่โจมครั้งที่สองพุ่งมาเร็วกว่าเดิม ลมหายใจถูกปล่อยออกมาเป็นพลังพุ่งเฉือนราวใบมีด

หยางเหวินรับการจู่โจมด้วยการ “หายใจย้อนกลับ” สูดเข้าในจังหวะที่อีกฝ่ายผ่อนออก พลังของศัตรูราวกับถูกดูดกลืนกลับเข้าตน

บึ้ม!

เสียงระเบิดของพลังอากาศสะท้อนทั่วหุบเขา เงาร่างล้มลงกระแทกพื้น ก่อนหายวับไปพร้อมกลิ่นลมหายใจที่จางหายเหมือนไม่เคยมีอยู่

หลัวซิงเดินมายืนข้างเขา เอ่ยช้า ๆ “เจ้ากำลังเข้าสู่ใต้หล้าของผู้ที่สวรรค์ไม่เคยมองเห็น และผู้ที่มองเห็นเกินไป”

หยางเหวินไม่ตอบ ดวงตาของเขาแน่วแน่ เพราะตอนนี้ เขารู้แล้วว่า ผู้ใช้คัมภีร์ กำลังเริ่มเคลื่อนไหว

หลังจากการปะทะเงียบหายไป หลัวซิงและหยางเหวินยืนอยู่กลางลานหินหน้ากระท่อม ลมพัดผ่านพวกเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันมิได้เย็นเฉียบหรือแฝงอาฆาต หากกลับนิ่งสงบราวเตือนสติ

“เขามิใช่มือสังหารธรรมดา” หลัวซิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ผู้ที่ใช้ลมหายใจสวนกระดูก คือผู้ที่ฝึกฝนเพื่อดึงพลังจากจุดบอบบางในร่างผู้อื่น ใช้มันย้อนกลับไปทำลายตนเอง”

หยางเหวินนั่งลงบนก้อนหิน หอบหายใจแผ่ว แม้การต่อสู้จะสั้น แต่ภายในเขารู้สึกเหมือนถูกเปิดเปลือยบางสิ่ง

“ข้ารู้สึกถึงเขา แม้ก่อนจะเห็นก็ยังรู้สึก” เขาเอ่ยเบา ๆ

หลัวซิงพยักหน้า “เจ้าเริ่มเข้าสู่ภาวะ ‘รับรู้ร่วม’ แล้ว คือจังหวะที่ลมหายใจของเจ้าจะประสานกับใต้หล้ารอบตัว ไม่ใช่เพื่อควบคุม แต่เพื่อฟัง”

เขานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องไม้เก่าแก่ใต้ชั้นผนังกระท่อม วางมันตรงหน้าหยางเหวิน

“ในนี้คือบางสิ่งที่ข้าไม่เคยเปิดให้ใครดู”

เมื่อกล่องถูกเปิดออก ภายในปรากฏแผ่นผ้าปักด้วยด้ายสีเทาอ่อน รอยปักคือเส้นลมหายใจโบราณที่ซับซ้อนมากกว่าคัมภีร์ใดที่หยางเหวินเคยเห็น และที่มุมผ้ามีตัวอักษรจีนโบราณหนึ่งคำปักอยู่ “逆” (กลับด้าน)

“นี่คือภาพจำลองเต็มรูปของคัมภีร์ลมหายใจกลับด้าน” หลัวซิงกล่าวช้า ๆ

“แล้วเหตุใดท่านจึงไม่ใช้มันเล่า?” หยางเหวินเงยหน้ามอง

“เพราะข้าเคยใช้มันแล้ว” เสียงของหลัวซิงสั่นไหวเล็กน้อย “และข้าเกือบทำให้ทั้งหุบเขานี้ไร้เสียงหายใจของผู้ใดอีกเลย”

หยางเหวินใจสั่น เงียบงันไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยอย่างมั่นคง

“ข้าจะไม่ใช้มันเพื่อเอาชนะผู้ใด ข้าจะใช้มันเพื่อให้ผู้คนยังหายใจอยู่”

หลัวซิงยิ้มบาง ๆ

“คำกล่าวนี้ หากเจ้ารักษาไว้ได้จนถึงที่สุด เจ้าจะไม่ใช่ผู้ใช้คัมภีร์ แต่จะเป็นลมหายใจหนึ่งเดียวที่ใต้หล้าต้องฟัง”

หยางเหวินยื่นมือแตะแผ่นผ้าเบา ๆ ลมหายใจของเขาซึมผ่านปลายนิ้วไปยังเส้นด้าย และในห้วงสำนึก เขาเห็นภาพใหม่ปรากฏ

ภาพของหญิงสาวในชุดคลุมสีขาว ยืนอยู่กลางสายฝน ลมหายใจของนางแผ่วเบา ทว่าสะท้อนกลับเข้าใจเขาราวเสียงสะท้อนจากใจตนเอง

หญิงสาวนั้น คือผู้เดียวกับในนิมิตครั้งก่อน และนางกำลังร้องไห้

กลางคืนในหุบเขาหานสุ่ยเงียบสงัด แสงจันทร์บางเบาทอดผ่านต้นเหมยโบราณ ใบไม้ปลิวช้าราวกับเวลาหยุดนิ่ง หยางเหวินนั่งนิ่งอยู่ลำพังในศาลาไม้หลังบ้านหลัวซิง แผ่นผ้าปักลมหายใจยังคงวางอยู่เบื้องหน้า

ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความไหวหวั่น ภาพหญิงสาวในชุดคลุมขาวยังไม่จางจากใจ

“นางเป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงผูกพันกับลมหายใจของข้าเช่นนี้?”

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังจากด้านหลัง หลัวซิงเดินมาช้า ๆ แล้วนั่งลงข้างเขา

“เจ้าคงเห็นนางอีกแล้วละสิ ใช่หรือไม่?”

หยางเหวินพยักหน้า “ใช่”

“นางร้องไห้ แต่นางไม่ได้เอ่ยคำใดเลย มีเพียงลมหายใจของนางที่เข้ามาในอกข้า มันเศร้าเหลือเกิน”

หลัวซิงหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนกล่าว “เจ้าเริ่มเข้าสู่ดินแดนของ ‘เสียงสะท้อน’ แล้ว”

“เสียงสะท้อนหรือขอรับ?”

“เมื่อผู้ฝึกคัมภีร์กลับด้านเข้าสู่ระดับหนึ่ง จะสามารถได้ยินลมหายใจของอดีต ลมหายใจของผู้ที่เคยแบกรับชะตากรรมนี้ไว้ก่อนหน้า”

หยางเหวินใจเต้นแรง “นางเคยใช้คัมภีร์นี้มาก่อนงั้นหรือ?”

“นางอาจเป็นผู้ที่เหลือรอดจากยุคที่พลังนี้ถูกผนึก หรืออาจจะเป็น...” หลัวซิงหยุดคำพูดชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยต่อ “ผู้ที่เจ้าควรคืนลมหายใจให้”

คำพูดนั้นเหมือนกระตุกบางอย่างในใจหยางเหวิน เขารู้สึกได้ว่าคำว่า “คืนลมหายใจ” ไม่ใช่เพียงคำเปรียบเปรย แต่คือภารกิจที่แท้จริงของเขา

เขาลุกขึ้นยืน หันหน้าไปยังยอดเขาที่ซ่อนอยู่ในเงาจันทร์

“ข้าต้องตามหานาง”

หลัวซิงพยักหน้า “ก่อนนั้น เจ้าจงจำสิ่งหนึ่งให้มั่น ลมหายใจมิใช่ของเจ้าเพียงผู้เดียว เมื่อเจ้าฝึกจนลึกพอ เจ้าอาจหายใจแทนผู้อื่นได้ แต่ก็อาจถูกลมหายใจของผู้อื่นกลืนกิน”

“ท่านหมายความว่า ข้าอาจไม่ใช่ข้างั้นหรือ?”

“ใช่” หลัวซิงตอบนิ่ง ๆ

“และหากเจ้าไม่ระวัง เจ้าจะกลายเป็นเพียง ‘เสียงสะท้อน’ ของคนอื่นไปชั่วนิรันดร์”

หยางเหวินหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง คราวนี้มันสงบ สม่ำเสมอ และไม่สั่นไหว

“หากข้าจะต้องหายใจแทนใคร ข้าจะเลือกด้วยตนเอง”

เขาเปิดเปลือกตาขึ้น แววตาแน่วแน่ราวเงาของกระบี่

และในจังหวะนั้นเอง ลมจากยอดเขาก็พัดกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวลงมาตกเบื้องหน้า

มันเป็นจดหมายเก่าที่เขียนจ่าหน้าถึงหลัวซิง

แต่เขียนด้วยลมหายใจของสตรีนามว่า “ไป๋หรูอวิ๋น”