บทที่ 2 หมู่บ้านไร้เงา

แสงแดดยามเช้าทอดผ่านม่านหมอกของขุนเขาต้าหลาน ส่องกระทบยอดไม้และดอกหญ้าริมทางในความสงบดูงดงาม ทว่าหยางเหวินที่กำลังเดินไปยังหมู่บ้านในหุบเขา กลับรู้สึกผิดปกติบางอย่างตั้งแต่ย่างเท้าเข้าเขตแดนแห่งนั้น

หมู่บ้านแห่งนี้มีชื่อเรียกว่า “หมู่บ้านหยิ่นซาน” เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่หลบเร้นอยู่ในหุบเขาด้านตะวันตกของเทือกเขา เป็นจุดหมายที่ตาเถาเคยเล่าให้ฟังว่ามีผู้คนแปลกหน้าอาศัยอยู่มากขึ้นในช่วงปีหลัง

แต่เมื่อย่างเข้าสู่เขตหมู่บ้าน หยางเหวินกลับพบสิ่งประหลาดอย่างหนึ่ง ทุกสิ่งในหมู่บ้านดูปกติดี ผู้คนเดินไปมา ทำงานบ้าน หาบน้ำ ถางหญ้า พูดคุยกันด้วยน้ำเสียงเบา ๆ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเขา

หรือจะไม่มีใคร อยากเห็นเขา

ไม่ว่าจะเดินผ่านกลุ่มเด็กที่เล่นก้อนหิน หรือผ่านคนชราที่นั่งยองยองใต้ต้นไม้ ไม่มีใครมองมาที่เขา ไม่มีคำทัก ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีแม้แต่แววตาแห่งความสงสัย

สิ่งที่น่าพรั่นพรึงยิ่งกว่านั้นคือ แสงแดดยามสายทอดผ่านร่างของพวกเขา แต่ไม่มีเงาใดปรากฏเลย

หยางเหวินหยุดยืนกลางลานดิน แหงนหน้าขึ้นมองดวงตะวัน แล้วก้มลงมองเงาของตนเอง เงาของเขามีอยู่จริง

เขาไม่ใช่ส่วนหนึ่งของหมู่บ้านนี้

และหมู่บ้านนี้ อาจไม่ใช่ของใต้หล้าที่ปกติ

หยางเหวินเดินลึกเข้าไปในหมู่บ้าน แต่ละก้าวของเขาราวกับเหยียบผ่านมวลอากาศที่แน่นขนัด เสียงลมหายใจของตนเองกลับได้ยินชัดเจนกว่าปกติ ทุกฝีเท้าก้องสะท้อนในหู แต่เสียงของชาวบ้านกลับไม่มีแม้เพียงกระซิบ

เขาเดินไปหยุดหน้าบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งดูเก่าแก่ที่สุดในหมู่บ้าน ตัวบ้านเป็นไม้ฉำฉาที่ลอกล่อน ประตูแง้มไว้น้อย ๆ ราวกับเชิญชวน

เมื่อยื่นมือผลักประตูเข้าไป ภายในกลับเย็นเยียบ ราวกับไม่ได้ใช้มานานปี กลิ่นไม้ผุและฝุ่นจับแน่น ผ้าม่านขาดรุ่ยปลิวไหวโดยไร้ลม

หยางเหวินก้าวเข้าไปทีละก้าว ขณะเดินผ่านบานหน้าต่าง ร่างของเขาสะท้อนบนแสงที่ลอดผ่าน แต่ภาพในเงากลับสั่นไหวผิดธรรมชาติ

“เจ้าไม่ควรเข้ามา”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง เป็นเสียงแก่ชราแผ่วเบา แต่แฝงแรงสะกดราวสายลมหนาวกระแทกใบหน้า

หยางเหวินหันขวับ พบชายชราในชุดคลุมสีหม่น นั่งอยู่ข้างเตาไฟที่ไร้เปลว แววตาของเขาคมกริบราวเหล็กกล้า

“ท่านเป็นใคร?” หยางเหวินถามอย่างระวัง

“ข้าคือผู้เฝ้าหมู่บ้านนี้”

“หมู่บ้านอะไร? ทำไมทุกคนไม่มีเงา? แล้วเหตุใดถึงไม่มีใครสนใจข้าเลย?”

ชายชราไม่ได้ตอบทันที เขาเงียบไปนาน ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว

“พวกเขาไม่มีลมหายใจเป็นของตนเองอีกต่อไปแล้ว”

หยางเหวินขมวดคิ้ว “หมายความว่าอย่างไร?”

“ผู้คนในหมู่บ้านนี้ เคยมีชีวิต แต่สูญเสียลมหายใจแห่งตนไป เมื่อครั้งหนึ่งมีพลังที่ควบคุมการหายใจของผู้อื่นได้มาถึงที่นี่ ลมหายใจของพวกเขาจึงถูกกลืนไปหมด หลงเหลือเพียงร่างที่ทำกิจวัตรไปวัน ๆ”

“แล้วเหตุใดข้าถึงเห็นเงา แต่พวกเขากลับไม่มี?”

ชายชราเงยหน้าขึ้นช้า ๆ “เพราะเจ้ายังใช้ลมหายใจของตนเองอยู่ แต่ขณะเดียวกัน เจ้าก็กำลังจะกลายเป็นหนึ่งในผู้ที่ควบคุมผู้อื่น”

คำพูดนั้นแทงลึกถึงใจ หยางเหวินเม้มปากแน่น เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเสียงลมหายใจของตนที่เปลี่ยนแปลงธรรมชาติ ไม่ใช่เพียงพลัง แต่คือแรงสะท้อนที่อาจพรากชีวิตจากผู้อื่น

“แล้วข้าควรทำอย่างไร?”

ชายชราเอื้อมมือไปหยิบกระบอกไม้ไผ่ยาวออกมาวางตรงหน้าเขา

“ในกระบอกนี้ มีเสียงลมหายใจสุดท้ายของผู้คนทั้งหมู่บ้าน หากเจ้าเปิดมัน ลมหายใจของพวกเขาจะหลุดคืน แต่เจ้าต้องยอมแลกบางอย่างกลับไป”

หยางเหวินนิ่งอยู่กับที่ ดวงตาไหววูบ ในอกมีทั้งความกลัวและความรับผิดชอบที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง

ชายชราเอ่ยปิดท้ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ลมหายใจ คือคำสัตย์ของชีวิต หากเจ้าปล่อยให้มันไร้ทิศไร้ราก วันหนึ่งเจ้าจะไร้เงาไม่ต่างไปจากพวกเขา”

หยางเหวินจ้องกระบอกไม้ไผ่ที่วางอยู่ตรงหน้า ความเงียบแผ่คลุมทั่วห้องจนแม้แต่เสียงหัวใจเต้นของตนเองยังดังชัด

“หากข้าเปิดมัน ข้าจะต้องเสียอะไรหรือ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา

ชายชรายิ้มบาง ๆ ดวงตาภายใต้เปลือกตาเหี่ยวย่นกลับลึกล้ำ “เจ้าอาจเสียบางสิ่งที่เจ้าก็ไม่รู้ว่าตนมี หรือบางที เจ้าจะได้รู้จักตนเองมากขึ้น”

หยางเหวินหลับตาลงชั่วขณะ ลมหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ แต่มั่นคง ภาพใบหน้าของตาเถาและอาสุยปรากฏในความคิด ภาพรอยยิ้มอ่อนโยนของผู้คนที่ช่วยดูแลตนยามไร้ความทรงจำ

“ข้าจะเปิดมัน...”

เขาไม่อาจปล่อยให้ผู้คนในหมู่บ้านนี้มีชีวิตอย่างว่างเปล่า มือของเขาค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบกระบอกไม้ไผ่ขึ้นมา มันเบากว่าที่คิด ทว่าในความเบานั้นแฝงแรงกดดันแปลกประหลาดรอบกาย

เมื่อเขาบิดเปิดฝาออก เสียงลมหายใจนับไม่ถ้วนพลันพุ่งทะลักออกมาราวสายลมป่า ล้อมรอบทั้งศาลาด้วยเสียงที่ไม่อาจมองเห็น เสียงสูดและผ่อนของเด็กเล็ก ชายชรา หญิงสาว เสียงไอแผ่ว เสียงถอนใจ เสียงหอบเหนื่อย ทุกเสียงหลอมรวมเป็นพลังคล้ายสายน้ำไหลย้อนสู่ที่เดิม

ใบไม้ภายนอกศาลาร่วงกราว พื้นดินสั่นเล็กน้อย และในทันใด เสียงร้องเบา ๆ ของผู้คนในหมู่บ้านก็ดังขึ้นเป็นครั้งแรก

“อา”

“อ่า”

“เจ้าหนูนั่นใครกัน?”

“นี่ข้าฝันอะไรไปหรือเปล่า?”

หยางเหวินวิ่งออกจากบ้านหลังนั้น พบผู้คนเริ่มยืนงงกลางลานบ้าน สีหน้าสับสน แต่แววตามีชีวิตชีวากลับมาอีกครั้ง แสงแดดยามสายทอเงาของพวกเขาลงบนพื้นดินทีละคน ทีละร่าง

เงากลับมาแล้ว

และพวกเขาก็หายใจอีกครั้งแล้ว

ชายชราผู้เฝ้าบ้านเดินออกมาหยุดข้างเขา ก่อนเอ่ยเบา ๆ

“เจ้าเพิ่งคืนคำสัตย์ให้กับใต้หล้า”

“คำสัตย์หรือ?” หยางเหวินขมวดคิ้ว

“สัจจะของผู้ที่มีพลังเหนือชีวิตผู้อื่น มิใช่การควบคุม แต่คือการคืนชีวิตให้แก่สิ่งที่สมควรมีชีวิต”

หยางเหวินไม่ตอบ แต่ในใจกลับเงียบสงบอย่างประหลาด เขายังไม่รู้ว่าตนคือใคร แต่วันนี้ เขาเลือกที่จะเป็นผู้คืนลมหายใจ มิใช่ผู้ช่วงชิง และที่ข้อมือของเขาในขณะนั้นมีลวดลายเส้นเล็กคล้ายลายลมหายใจ ปรากฏขึ้นจาง ๆ ราวกับคำสัญญาที่ใต้หล้าสลักไว้ให้

แม้เงาจะกลับคืน และชาวบ้านจะฟื้นสติจากความมืดมัว หยางเหวินกลับรู้สึกว่าหมู่บ้านแห่งนี้ยังคงซ่อนบางสิ่งไว้ใต้เงาสว่างนั้น

คืนนั้น เขานอนไม่หลับ ลมหายใจที่เขารู้สึกได้ในอกกลับสั่นไหวผิดจังหวะ คล้ายมีเสียงอื่นปะปนเข้ามา

เมื่อออกมาเดินยามราตรี เขาพบชายชราเฝ้าบ้านคนเดิมยืนอยู่ริมบ่อน้ำเก่าใต้ต้นไม้ใหญ่ ดวงตาเฝ้ามองบานไม้ผุพังที่ปิดฝาบ่อไว้

“มีสิ่งใดอยู่ในนั้น?” หยางเหวินเอ่ยถาม

ชายชราหันมามองเขา ก่อนกล่าวเบา ๆ

“ที่ใต้หมู่บ้านนี้ คือร่องรอยของพลังลมหายใจที่ถูกผนึกไว้แต่โบราณ เป็นจุดเริ่มต้นของคำสาปที่กลืนลมหายใจผู้คนเมื่อหลายสิบปีก่อน”

“ท่านหมายถึง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกงั้นหรือ?”

“ไม่ใช่”

ชายชราเดินเข้าไปใกล้บ่อไม้ แล้วลูบบานฝาเบา ๆ

“เมื่อสามสิบปีก่อน เคยมีจอมยุทธ์ผู้หนึ่งมาที่นี่ เขาพยายามควบคุมลมหายใจของทั้งหมู่บ้านเพื่อฝึกวิชาขั้นสูง แต่สูญเสียการควบคุมไป ลมหายใจเหล่านั้นจึงกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่ไม่มีที่สิงสู่”

หยางเหวินนิ่งฟัง รู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล คล้ายบางอย่างในตัวเขาสะท้อนกับคำพูดเหล่านั้น

“จอมยุทธ์ผู้นั้น เขาคือใคร?”

ชายชราส่ายหน้า “ไม่มีผู้ใดรู้ชื่อแน่ชัด ผู้คนเพียงเรียกเขาว่า ผู้ไร้เงา”

“ผู้ไร้เงา?”

หยางเหวินเม้มปากแน่น ไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจเขาจึงสั่นไหวหนักยิ่งนักกับชื่อนั้น

ชายชราหยิบถุงผ้าผืนหนึ่งส่งให้เขา

“ในนี้มีแผนที่สู่ทางเดินใต้ดิน หากวันหนึ่งเจ้าพร้อม จงลงไปที่นั่นด้วยตนเอง”

หยางเหวินรับไว้โดยไม่กล่าวถ้อยคำใด แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยคำถาม

รุ่งเช้า ก่อนจากหมู่บ้าน หยางเหวินยืนมองแสงอาทิตย์ที่ฉายผ่านม่านหมอกเบื้องหน้า เห็นผู้คนยิ้มให้ตนเป็นครั้งแรก แม้เงาจะกลับคืน แต่เงาในใจเขากลับเพิ่งเริ่มต้น และเสียงลมหายใจในอกยังคงสั่นไหว