บทที่ 9 เงาอดีตใต้หน้ากากเหล็ก

เช้าวันถัดมา ท้องฟ้าเหนือเขาต้าหลานยังคงอึมครึม กลิ่นอายของการต่อสู้เมื่อคืนไม่สลายไปง่าย ๆ เถ้าธุลีของศัตรูผู้ไร้ลมหายใจยังหลงเหลืออยู่ตามลานไม้และซอกหิน

ไป๋หรูอวิ๋นยืนสำรวจเศษธุลีสีเทา มือขาวเรียวหยิบเศษกระเบื้องหน้ากากเหล็กที่ตกอยู่ขึ้นมาพินิจ

“พรรคเหยี่ยวนิลไม่เคยใช้หน้ากากเหล็กแบบนี้มาก่อน” นางเอ่ยช้า ๆ “หรืออาจเป็นกลุ่มแยกที่ตัดขาดจากพรรคเดิม?”

หยางเหวินนั่งสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมหายใจของเขาราบเรียบขึ้น แต่ภายในใจยังว้าวุ่น

เขาไม่ได้ฝันอีก แต่เสียงนั้นยังคงอยู่

“เจ้า! เลือดของผู้ทรยศ จงคืนลมหายใจนั้นเสีย” เสียงในความมืด วนเวียนอยู่ในห้วงจิต

เขาลืมตาขึ้นอย่างกระทันหัน หันไปมองเศษหน้ากากในมือของไป๋หรูอวิ๋น

“ข้าเคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน” เขากล่าวเสียงต่ำ “ในความทรงจำหนึ่ง มีคนที่ใส่หน้ากากแบบนี้ เขาเป็นคนที่ฆ่าท่านแม่ของข้า!”

ไป๋หรูอวิ๋นชะงัก หยุดมือทันที “แน่ใจหรือ?”

“ไม่แน่ใจ แต่จิตของข้าตอบสนองทันทีเมื่อเห็นมัน ข้ารู้สึกเหมือนเลือดในตัวข้าเดือดพล่านขึ้นมาเอง”

นางพยักหน้าช้า ๆ “เช่นนั้นเราต้องตามหาต้นทางของหน้ากากนี้ และตามหาความจริงว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง และเขาเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร”

หยางเหวินลุกขึ้นยืน ดวงตานิ่งสงบแต่แฝงประกายแค้นจาง ๆ เขาเริ่มจะเข้าใจแล้วว่า การมีชีวิตอยู่ของเขาไม่ใช่เพียงเพื่อรู้ว่าตนคือใคร แต่เพื่อปลดพันธนาการที่ผูกไว้กับอดีตที่เขาไม่เคยเลือก

สองร่างเคลื่อนตัวผ่านลานหินของเขาต้าหลานลงมาสู่เส้นทางแคบทอดยาวเข้าสู่หุบเขาหยกขาว ทิวเขาซ้อนทับกันเป็นชั้นคล้ายม่านหมอกคอยปกปิดความลับของยุทธภพ

ไป๋หรูอวิ๋นกางแผนที่เก่าในมือ ขณะที่หยางเหวินมองตามรอยบนผิวกระดาษด้วยสายตาจดจ่อ

“เส้นทางนี้ เคยถูกใช้ในอดีตโดยพรรคพยัคฆ์พันเงา แต่หลังจากพวกเขาถูกสังหารหมู่เมื่อยี่สิบปีก่อน หุบเขาก็ถูกปิดตาย ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้อีกเลย”

“แล้วหน้ากากแบบนี้ เคยปรากฏในแผนที่หรือตำราใดหรือไม่?” หยางเหวินถามเสียงเคร่ง

ไป๋หรูอวิ๋นเงียบไปชั่วครู่ ก่อนตอบ “ไม่เคยในตำราหลวง แต่ในบันทึกส่วนตัวของอาจารย์ มีบันทึกไว้ถึงกลุ่มหนึ่งซึ่งเคยทำพิธี ‘กลืนลมหายใจ’ เพื่อสร้างร่างไร้จิตใจให้รับคำสั่งโดยไม่ลังเล”

หยางเหวินเบิกตากว้างเล็กน้อย “เจ้าหมายถึง กลุ่มที่สร้าง ‘จิตแห่งศพพันลม’ น่ะหรือ?”

นางพยักหน้า “ในบันทึกของอาจารย์ เรียกพวกเขาว่า ‘เงาเหล็กใต้ฟ้า’ ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ แต่หน้ากากเช่นนี้ เป็นสัญลักษณ์ของพวกนั้น”

ทั้งสองหยุดเท้าที่ทางแยกใต้เงาภูเขาใหญ่ เบื้องหน้าคือซากประตูไม้ที่ถูกไฟเผาจนดำ แต่ยังคงสลักคำว่า “หอจิตมรณะ” จาง ๆ อยู่บนเสา

หยางเหวินจ้องมองเงาของซากประตูนั้น พลันมีเสียงแว่วมาในหู

“หากเจ้าอยากรู้ความจริง จงหายใจตามจังหวะของอดีต”

เขาหลับตา สูดหายใจเข้าช้า ๆ และปล่อยออกอย่างแน่วแน่ทันใดนั้น กลุ่มหมอกเบื้องหน้าก็กระจายออก เผยให้เห็นทางเดินเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครสังเกตมาก่อนใต้โขดหิน

ไป๋หรูอวิ๋นเบิกตากว้าง “พลังลมหายใจของเจ้า สะท้อนอดีตกลับมาจริง ๆ ด้วย”

หยางเหวินไม่พูดสิ่งใด แต่ดวงตาของเขาแน่วแน่ เขาจะเข้าไปในหอจิตมรณะ ไม่ใช่เพื่อค้นพบพลังใหม่ แต่เพื่อค้นหาความจริงที่ถูกลมหายใจปกปิดไว้มานาน

บรรยากาศในทางเดินใต้โขดหินเย็นเฉียบ แม้ไม่มีสายลมใดพัดผ่าน แต่กลับรู้สึกได้ถึงแรงสะท้อนลมหายใจในทุกก้าวย่างของหยางเหวิน ราวกับหอจิตมรณะยังมีชีวิตและกำลังเฝ้ามองเขาอยู่

ไป๋หรูอวิ๋นเดินตามหลังอย่างระมัดระวัง มือแตะพิณพร้อมรับสถานการณ์ทุกเมื่อ

เส้นทางภายในคดเคี้ยวและลึกลงไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเผยให้เห็นห้องโถงกว้างใหญ่ ผนังทั้งสี่ด้านมีภาพสลักการฝึกฝนลมหายใจในท่วงท่าต่าง ๆ บางท่วงท่าดูวิปลาส และเต็มไปด้วยความทรมาน

“นี่คือ...” หยางเหวินพูดเบา ๆ ขณะเดินเข้าใกล้ภาพสลักภาพหนึ่ง

มันเป็นภาพของชายผู้หนึ่งกำลังสูดลมหายใจจากเงาร่างวิญญาณที่ลอยอยู่รอบตัว สายลมเหมือนถูกกลืนกินเข้าปอดของเขาอย่างโหดเหี้ยม

ไป๋หรูอวิ๋นพึมพำ “พิธีกลืนลมหายใจ จริง ๆ ด้วย ที่นี่เคยเป็นสถานฝึกวิชานั้น”

ทันใดนั้น แผ่นหินกลางห้องเริ่มสั่น เสียงโลหะเสียดสีดังขึ้น ประตูลับใต้พื้นยกตัวขึ้นช้า ๆ เผยร่างหนึ่งที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กหลายเส้น หัวสวมหน้ากากเหล็กเช่นเดียวกับคนก่อนหน้า

“ในที่สุดเจ้าก็มาถึง” เสียงแหบพร่าเล็ดลอดจากภายในหน้ากาก

หยางเหวินขยับเข้าใกล้ “เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าเคยเป็นศิษย์ของหลัวซิงเช่นเจ้า แต่ข้าหลงผิด และกลืนลมหายใจของผู้อื่นจนกลายเป็นเช่นนี้”

ชายหน้ากากไอเป็นเลือด ก่อนจะพูดต่อ “ผู้ที่ฆ่ามารดาของเจ้า ไม่ใช่เพียงข้า แต่คือผู้ที่อยู่เบื้องหลังข้า อดีตศิษย์ร่วมสำนักของหลัวซิงที่ทรยศต่อคำสาบาน”

หยางเหวินเบิกตากว้าง “อาจารย์มีศิษย์คนอื่นอีกหรือ?”

“ใช่ และเขาคือผู้สร้าง ‘เงาเหล็กใต้ฟ้า’”

หยางเหวินกำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยคำถาม

“เขาคือใคร?”

“เขา...” ชายหน้ากากกล่าวได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างของเขาจะกระตุกอย่างรุนแรง ลมหายใจสุดท้ายถูกสูบออกจากร่างด้วยพลังลึกลับ และร่างของเขาก็สลายหายไปต่อหน้าต่อตา

ไป๋หรูอวิ๋นพุ่งเข้ามาประคองหยางเหวินที่ถูกแรงสะท้อนกระแทกจนเซ

“พลังเมื่อครู่ มีคนเฝ้าดูอยู่จากที่ไกล และตัดพลังลมหายใจของเขาทิ้งทันทีที่เขาเอ่ยชื่อ”

หยางเหวินกัดฟันแน่น “เช่นนั้น ข้าจะหาชื่อของเขาให้พบด้วยลมหายใจของข้าเอง!”

ลมในหอจิตมรณะเงียบงันลงอีกครั้ง แต่ใจของหยางเหวินกลับยิ่งสั่นไหว แววตาแน่วแน่ของเขากลับมาดังเดิม แฝงด้วยความคั่งแค้นและไม่ยอมแพ้

เขายืนขึ้นเต็มความสูง มองไปยังภาพสลักบนผนังอีกครั้ง ก่อนจะพูดเสียงหนักแน่น

“อาจารย์ เหตุใดจึงไม่เคยเล่าถึงศิษย์ผู้นั้นเลย”

ไป๋หรูอวิ๋นเดินเข้ามาใกล้ เสียงของนางอ่อนลงกว่าทุกครั้ง

“บางทีอาจารย์หลัวซิงเคยเชื่อว่าอดีตไม่ควรถูกรื้อฟื้น แต่เมื่อเงาในอดีตกลับมาก่อหวอด ข้าเห็นด้วยกับเจ้าที่ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคือใคร”

หยางเหวินพยักหน้าช้า ๆ “เราต้องกลับไปถามอาจารย์ ไม่ว่าเขาจะเลี่ยงคำตอบเพียงใด ครานี้ ข้าจะไม่ยอมเงียบอีก”

เมื่อทั้งสองเดินออกจากหอจิตมรณะ ภายนอกมีหมอกลงจัดกว่าเดิม และตรงหน้าประตูทางออก มีบุรุษผู้หนึ่งยืนรออยู่ เงาร่างสูงสง่า ใส่หน้ากากเหล็กบางแต่เผยให้เห็นนัยน์ตาสีเทาเข้มที่เต็มไปด้วยพลังจิต

“ข้ารอพวกเจ้ามานานแล้ว หยางเหวิน ไป๋หรูอวิ๋น”

ไป๋หรูอวิ๋นกางมือวางบนสายพิณทันที ขณะที่หยางเหวินตั้งท่าเตรียมเปิดลมหายใจในขั้นแรกของ ‘ลมหายใจกลับด้าน’

ชายหน้ากากไม่ได้เคลื่อนไหว เพียงแต่พูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ข้าถูกส่งมา ไม่ใช่เพื่อฆ่าเจ้า แต่เพื่อส่งคำเตือนจากท่านอาจารย์ของข้า อย่าให้ลมหายใจของเจ้า พาเจ้าไปถึงความตายก่อนเวลาอันควร”

“อาจารย์ของเจ้า คือผู้ใด!” หยางเหวินตะคอกถาม

ชายผู้นั้นนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะตอบ

“เขาไม่ใช่คนที่เจ้าจะเรียกชื่อได้ง่าย ๆ เขาคือ ‘เงา’ ที่ยังไม่ตาย และไม่เคยหายใจมาตั้งแต่สามสิบปีก่อน”

สิ้นคำนั้น ร่างของชายหน้ากากก็จางหายไปกับหมอก คล้ายเป็นเพียงเงาสะท้อนหนึ่งเท่านั้น

หยางเหวินยืนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะพูดเบา ๆ กับตนเอง “เงา ที่ยังไม่ตาย และไม่เคยหายใจ...”

ไป๋หรูอวิ๋นมองเขาด้วยความกังวลเจือความสงสารในแววตา “เจ้าพร้อมหรือยัง ที่จะกลับไปถามอาจารย์ให้รู้ความจริง?”

“ข้าพร้อมแล้ว” เขาตอบหนักแน่น “เพราะหากข้าคือผู้สืบทอดของ ‘ลมหายใจกลับด้าน’ จริง ข้าย่อมมีสิทธิ์รู้ว่าใครคือผู้เป่าลมหายใจแรกให้ข้าเกิดมาในใต้หล้านี้”

เบื้องหลังพวกเขา ประตูหอจิตมรณะปิดลงอย่างช้า ๆ ไม่มีเสียงใดหลงเหลือ แต่ความลับที่ถูกเปิดเผย ได้เริ่มปลุกเงาแห่งความตายให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง...