บทที่ 8 คืนแรกของเลือดและพิณ

ลมหนาวเคลื่อนตัวลงจากยอดเขาต้าหลาน เงาจันทร์คลุมทั่วหุบเขา กลางเสียงเงียบงันของธรรมชาติ คืนนั้น เสียงพิณแรกแว่วขึ้นจากยอดผา

ไป๋หรูอวิ๋นนั่งอยู่ใต้ต้นสนโบราณ มือเรียวขาววางลงบนสายพิณหยก ท่วงทำนองแรกคล้ายสายลมแผ่ว เสียงดังกระทบผิวหินอย่างนุ่มนวล

นางเล่นไม่ใช่เพียงเพื่อความสงบ แต่เพื่อกล่อมจิต

เสียงพิณสะท้อนเข้าไปในใจของหยางเหวินซึ่งนั่งหลับตาอยู่บนหินไม่ห่างกันมาก ภายในสติที่สงบนั้น ท่วงทำนองกลับปลุกภาพบางอย่างขึ้นมา

ภาพของสตรีในชุดม่วงหมอก ภาพของสนามรบ ภาพเลือด และเสียงร้องแห่งความสูญเสีย

แต่ไม่มีเสียงใดน่าหวาดกลัวเท่า “เสียงร้องขอ” ที่เขาเคยได้ยินในจิต หยางเหวิ            สะดุ้งเบา ๆ ลืมตาขึ้น

“พิณของเจ้า มันเรียกบางสิ่งกลับมาในตัวข้า” เขากล่าวแผ่ว ๆ

ไป๋หรูอวิ๋นยังคงไม่หยุดมือ “ข้ากล่อมจิตไม่ใช่เพื่อลบความทรงจำ แต่เพื่อให้เจ้าจ้องมองมันตรง ๆ โดยไม่หวั่นไหว”

หยางเหวินกำมือแน่น แต่ในแววตากลับมีความนิ่งที่มากกว่าเดิม ท่ามกลางเสียงพิณนั้น เขาหลับตาอีกครั้ง คราวนี้เขายินยอมให้ภาพเหล่านั้นกลับมา

คราวนี้ ภาพไม่ได้เป็นเพียงภาพฝัน แต่มันคือความทรงจำบางส่วนของเขาเอง

ลานประลองที่เปียกชื้นด้วยฝนและโลหิต เสียงร้องโหยหวนของเหล่าผู้ถูกสังหาร มือของเด็กชายคนหนึ่งสั่นเทิ้มขณะกุมกระบี่ซึ่งยังไม่สิ้นกลิ่นเลือด

ในความฝันนั้น หยางเหวินอายุเพียงเจ็ดปี มีร่างของสตรีคนหนึ่งซึ่งเขาเรียกว่า “ท่านแม่” พยายามผลักเขาให้หลบหนี นางบาดเจ็บสาหัสแต่ยังโอบกอดเขาแน่น ฝนเทลงมาราวสวรรค์กำลังร่ำไห้

“ไปเสีย เหวินเอ๋อร์ ไป!” นางร้องทั้งน้ำตา ขณะพวกในชุดหน้ากากดำก้าวเข้ามา

หนึ่งในนั้น มีกระบี่ที่เปล่งลมหายใจสีแดงเข้ม

ทันใดนั้น ภาพถูกกลืนด้วยแสงพิณอีกครั้ง หยางเหวินลืมตาพร้อมเหงื่อซึมทั่วหน้าผาก

ไป๋หรูอวิ๋นหยุดดีดพิณ ดวงตานิ่งสงบ “เจ้าจำได้หรือยังว่าใครคือแม่ของเจ้า?”

หยางเหวินเงียบงัน ก่อนเอ่ยช้า ๆ “ไม่แน่ใจ แต่ข้าเห็นนาง ข้าเคยอยู่ในสนามรบนั้นจริง ๆ และกระบี่ที่ใช้พลังลมหายใจสีแดง ข้าเคยถือมันไว้”

            ไป๋หรูอวิ๋นขมวดคิ้ว “นั่นอาจเป็นวิชาต้องห้ามของพรรคเหยี่ยวนิล ‘กระบี่ดูดลมหายใจ’ วิชาที่สูญสิ้นไปตั้งแต่ศึกสิบแคว้นเมื่อสิบปีก่อน”

หยางเหวินหันไปมองฟ้าคืนจันทร์เต็มดวง

“ข้าเคยอยู่ตรงนั้นจริง ๆ ข้าอาจเคยเป็นหนึ่งในพวกเขา หรือเป็นลูกของใครบางคนที่เกี่ยวพันกับพรรคเหยี่ยวนิล”

เสียงพิณเงียบลง แต่คืนแห่งพิณและเลือดยังคงเล่นอยู่ในใจเขาอย่างไม่รู้จบ

กลางดึกคืนนั้น หลังเสียงพิณเงียบลง ไฟตะเกียงในศาลาไม้ก็ยังไม่ดับ ไป๋หรูอวิ๋นประคองพิณของนางด้วยมืออันเรียวบาง ก่อนเงยหน้ามองหยางเหวินที่ยังคงเหม่ออยู่กับเปลวไฟในเตา

“เจ้ากลัวหรือไม่ หากความจริงจะพาเจ้าไปสู่การต่อสู้กับคนในอดีตของตนเอง?”

คำถามของนางทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากเปลวไฟ

“ข้าไม่กลัวสิ่งที่เคยเป็น แต่ข้ากลัวว่า จะไม่มีโอกาสเลือกว่าจะเป็นอะไรหลังจากนั้น”

ไป๋หรูอวิ๋นพยักหน้า “บางครั้ง เสียงพิณของข้าไม่ใช่เพื่อกล่อมเจ้าให้สงบ แต่เพื่อให้เจ้ากล้าตื่นขึ้นมาจากภาพลวง”

หยางเหวินหัวเราะเบา ๆ “เช่นนั้นคืนนี้ ข้าตื่นขึ้นแล้ว และข้าจะไม่หลบตาตัวเองอีก”

ทันใดนั้น เสียงลมแปรปรวนขึ้นรอบศาลา ใบไม้ปลิวว่อน เงาสายหนึ่งพุ่งทะยานมาหยุดตรงปลายขั้นบันไดศาลา

ชายในชุดดำ หน้ากากเหล็กปิดบังใบหน้า ร่างสูงในท่วงท่าหนักแน่น ไม่เปล่งคำพูดใด แต่พลังลมหายใจของเขาทำให้ไฟในเตาดับวูบ

ไป๋หรูอวิ๋นลุกขึ้นยืน มือแตะพิณอย่างระวัง

“พรรคเหยี่ยวนิล” หยางเหวินกล่าวเสียงต่ำ

ชายชุดดำไม่ตอบ แต่กระบี่ของเขาปลดออกช้า ๆ เสียงโลหะกระทบกันดังก้องในคืนเงียบงัน

“หากเจ้าต้องการคำตอบจากอดีต จงเอาชนะข้าให้ได้” เขาเอ่ยเพียงประโยคเดียว แล้วพุ่งเข้าใส่

หยางเหวินเบี่ยงกายหลบ กระบี่ของฝ่ายตรงข้ามพุ่งผ่านราวสายลมมีด เขาโต้กลับด้วยฝ่ามือเปล่า กระแทกพลังปราณกลับไป แต่กลับรู้สึกได้ทันทีว่าลมหายใจของอีกฝ่ายนั้นไม่มี

“เขาไร้ลมหายใจ!”

ไป๋หรูอวิ๋นตะโกนจากด้านหลัง

“ระวัง! นั่นคือ ‘เงาจากจิตไร้ลม’ วิชาลับที่ใช้ร่างเป็นภาชนะ แต่ไม่ใช่ชีวิต!”

ลมหายใจในยามดึกแทบจะหยุดนิ่ง การต่อสู้ปะทะระหว่างหยางเหวินกับชายหน้ากากดำดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ราวกับเป็นเพียงเงาของเงา กระบี่ในมือของอีกฝ่ายไม่มีเสียง ไม่มีกลิ่น ไม่มีลมหายใจ แต่ทุกการโจมตีเฉียบคมเฉกเช่นเคย

หยางเหวินเริ่มถอยหายใจไม่ทัน ทั้งที่คู่ต่อสู้ไม่มีลมหายใจ แต่ร่างของเขากลับกดดันด้วยพลังมหาศาล ราวกับลมหายใจทั้งหมดในอากาศถูกรวบรวมไว้ที่ตัวอีกฝ่ายคนเดียว

ไป๋หรูอวิ๋นไม่อาจทนเพียงยืนมอง นางดีดพิณเพียงหนึ่งโน้ต ท่วงทำนองพุ่งเข้าใส่ชายหน้ากากอย่างไม่ทันตั้งตัว เสียงนั้นกระแทกกลางกระบี่จนสั่นสะเทือน

“ลมหายใจของเจ้า ไม่ใช่ของเจ้าเอง!” นางร้องออกมา

ชายหน้ากากหยุดชั่วครู่ ก่อนหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะของเขาราวกับมาจากหลายร่าง หลายเสียง ทะลุทะลวงเข้ามาในจิตใจ

“ถูกแล้ว...” เขาเอ่ยช้า ๆ “ข้าคือร่างรวมของผู้ที่ไม่มีลมหายใจของตน ข้าคือ ‘จิตแห่งศพพันลม’!”

ทันใดนั้น เงาร่างนับสิบโผล่ออกมาจากความมืดรอบศาลา แต่ละร่างไม่มีแม้แต่เสียงหายใจ

หยางเหวินตั้งท่ารับ

“เจ้าจะสู้กับคนทั้งพัน ด้วยลมหายใจของเจ้าเพียงคนเดียวหรือ?” ชายหน้ากากถามเสียงเยาะ

แต่หยางเหวินกลับหลับตา สูดหายใจยาว และปล่อยออกอย่างมั่นคง

“ข้าไม่สู้เพียงด้วยลมหายใจของข้า แต่ด้วยลมหายใจของผู้คนที่ข้าเคยพบ ผ่าน และจำได้ ข้าจึงยังมีลมหายใจที่ไม่มีวันหมด”

สิ้นคำ ร่างของหยางเหวินเปล่งแสงบางเบาจากเส้นปราณ หยาดเหงื่อแห่งการฝึกฝน ท่วงทำนองของจิตวิญญาณ และความแน่วแน่ที่ไม่หวั่นไหวรวมกันเป็นพลัง

เงาร่างทั้งหมดเริ่มสั่นไหว เหมือนกำลังสูญสิ้นแรงขับ ไป๋หรูอวิ๋นดีดพิณอีกครั้ง โน้ตเสียงที่สอง แหลมสูงก้องทั่วหุบเขา

ชายหน้ากากทรุดลง ชุดคลุมของเขาเริ่มกลายเป็นผงฝุ่น ลมหายใจสุดท้ายของร่างที่ไม่มีชีวิตค่อย ๆ สลายไปในอากาศ

“เจ้าคือผู้สืบทอดของลมหายใจกลับด้านจริง ๆ” เขากระซิบก่อนร่างจะพังทลายกลายเป็นเถ้าธุลี

หยางเหวินทรุดลงนั่งหอบหายใจ ไป๋หรูอวิ๋นเข้าประคองไว้เงียบ ๆ

“พวกเขาจะไม่หยุดเพียงเท่านี้” นางกล่าวเบา ๆ

หยางเหวินพยักหน้า แววตาแน่วแน่ “และข้าก็จะไม่หยุดเช่นกัน จนกว่าจะรู้ความจริงทั้งหมด”

เบื้องหลังศาลา เงาสายหนึ่งที่แอบมองการต่อสู้อยู่ในความเงียบเงา สะกดจิตกับคำพูดนั้น เงาที่แฝงอยู่ในพรรคเหยี่ยวนิล กำลังเคลื่อนไหว...