บทที่7 ยิ่งอ่อนแอยิ่งน่ารังแก 1/2

กอหญ้าสะบัดหน้าใส่ประตู "นิสัยเสียทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง!" กอหญ้าบ่นพึมพำ เตะทิพย์ที่พื้น ใส่อารมณ์ก่อนจะกระแทกเท้าเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อัลฟ่ามอบให้เธอ 

ไม่คิดว่าเขาจะซื้อมาพอดีกับไซส์ของเธอเป๊ะ ๆ!

เหอะ! ให้ตายสิ!

กอหญ้าสำรวจตรวจความเรียบร้อยของตัวเองแล้ว จึงก้าวออกจากห้องน้ำ ข้างนอกยังไร้เงาร่างแกร่งของอัลฟ่า เท้าบางจึงเดินไปที่ตู้เย็นแทน

ไม่รู้ว่าจะมีของสดอะไรที่พอจะทำอาหารให้เขาทานได้บ้าง…

รีบทำจะได้รีบกลับ!

กอหญ้าพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ ลดอารมณ์ขุ่นมัวทั้งหมดที่มี และลงมือทำอาหาร เธอเลือกทำพะโล้ให้อัลฟ่าทาน เพราะในตู้เย็นของเขามีไข่อยู่ ส่วนเรื่องปรุงแม้จะไม่ครบก็ใช้อย่างอื่นทดแทน ช่วยไม่ได้ให้เธอทำตามสิ่งที่มีก็ได้อาหารประมาณนี้แหละ!

กอหญ้าตั้งใจทำ ใช้เวลาไม่นานเธอก็ทำกับข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจัดโต๊ะกับข้าวให้อัลฟ่า ก่อนจะนั่งรอเขาออกจากห้อง 

ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรในห้องตั้งนานสองนาน!

แอด~

และแล้วเสียงประตูก็ถูกเปิดออก ร่างสูงก้าวออกมาในสภาพที่…

เอาจริงดิ? นี่มันอ่อยกันชัดๆ เขาสวมเพียงเสื้อคุมอาบน้ำสีดำ และกำลังเดินตรงมาหาเธอ

“ในบ้านหลังนี้ไม่มีเสื้อผ้าให้ใส่แล้วเหรอคะ?” เขากำลังทำให้เธอกลัว…แต่กอหญ้ายังคงแสร้งกวนเพื่อกลบความกลัวในใจ

“ปกติฉันก็ใส่ชุดแบบนี้เข้านอนนะ เธอทำฉันสกปรกก็ต้องไปอาบน้ำ ฉันสวมเสื้อคลุมเตรียมเข้านอนเลย มันแปลกหรือไง?” แปลก! แต่เธอคงพูดมันออกไปไม่ได้ ดังนั้นจึงสูดลมหายใจบอกตัวเองให้ใจเย็นไว้ อย่าเพิ่งกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด!

มือบางพ่ายมือให้อัลฟ่ามองอาหารตรงหน้า “อาหารค่ะ ไข่เจียว ไข่พะโล้ อาจจะไม่อร่อยเท่าที่ควรเพราะเครื่องปรุงไม่ครบ เชิญทานได้ค่ะ” 

“อ่าห๊ะ…” เขาเลื่อนเก้าอี้ ก่อนจะนั่งลงมองอาหารที่ตระเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว “แล้วของเธอล่ะ?” 

“ฉันไม่ทานค่ะ” จะให้ทานกับเขาคงขอบาย แค่ต้องทนมองหน้าเขาในตอนนี้เธอก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว!

“ทาน!” เขาจ้องมองเธอคล้ายออกคำสั่ง กอหญ้าขมวดคิ้วผ่อนลมหายใจลงอย่างหนัก ก่อนจะสบตามองเขา

“หญ้าทำอาหารให้คุณทานเสร็จแล้ว คุณก็ควรปล่อยหญ้ากลับบ้านสักที พ่อแม่หญ้าจะเป็นห่วง” กอหญ้ายกพ่อแม่ขึ้นมาอ้าง แต่คนอย่างอัลฟ่าหาได้สนใจ

“ฉันยังไม่ให้เธอกลับ คิดว่าฉันพาเธอมาที่นี่เพราะแค่จะให้ทำอาหารให้ทานงันเหรอ?” 

“แล้วคุณต้องการอะไรจากหญ้าอีก” กอหญ้าไม่เข้าใจเขา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้

“หน้าฉัน เท้าฉัน บอกแล้วว่าเธอต้องรับผิดชอบ” 

“เหอะ!” 

“เพราะฉะนั้นเธอต้องทานข้าวและทำแผลให้ฉันก่อนกลับ” สำออยเกินไปมั้ย!? เธออยากจะต่อว่าเขา แต่สุดท้ายจำต้องเก็บไว้ในใจ มือบางตักข้าวใส่จานแรง ๆ และนั่งทานกับเขาเงียบ ๆ ภาวนาให้เวลาผ่านพ้นไปไว ๆ เธอจะได้หลุดพ้นจากที่นี่เสียที!

ซ่า~

นั้นไงล่ะ! ฝนตก!!

กอหญ้ามองนาฬิกาทันที ตอนนี้เวลาสามทุ่มแล้ว แล้วฝนก็ยังมาตกอีก! เธอจะกลับบ้านยังไง รถคงไม่ผ่านมาแถวนี้ด้วยแน่ ๆ

นอกจากเขาจะเป็นคนไปส่งเธอ…

“ฝนตกแล้ว!” เธอเอ่ยออกมาอย่างเซ็ง ๆ หันกลับมามองอัลฟ่าที่นั่งจ้องมองเธออยู่เช่นกัน สีหน้าบึ้งตึงของกอหญ้า ทำให้อัลฟ่ารู้สึกมีความสุขมากที่ได้แกล้งเธอ เขากระตุกยิ้มเล็กน้อย นั่งทานข้าวไม่สนใจดวงหน้าหวานที่มองหน้าเขานิ่งงันด้วยความขุ่นเคืองในแววตา

การที่ได้เห็นหน้ากอหญ้าเป็นเช่นนี้ มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขนะเอาจริง…

ยิ่งเห็นเธออ่อนแอมากเท่าไร ก็รู้สึกว่าเธอน่ารังแกมากเท่านั้น…

เคล้ง…

เสียงวางช้อนส้อมลงบนโต๊ะอาหาร เป็นสัญญาณบอกว่าอัลฟ่าอิ่มแล้ว กอหญ้าจึงวางช้อนส้อมตาม เธอกินข้าวไม่ลง ยิ่งต้องทานกับคนที่ทำร้ายหัวใจเธออย่างเลือดเย็นอย่างเขา เธอยิ่งกินไม่ลง

“เสียใจด้วยนะ ฝนตกเธอคงยังกลับบ้านไม่ได้ ยังไงก็ค้างที่นี่ได้ฉันอนุญาต” 

“กลับได้ค่ะ ถ้าคุณให้คนของคุณไปส่ง” อัลฟ่ายักไหล่ วันนี้นอกจากเขาอยากจะแกล้งเธอแล้ว เขาอยากจะลองใจเธอด้วย…

ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะแสดงบทเล่นตัวไปถึงเมื่อไหร่…

“ถ้าผมไม่ให้พวกมันไปส่งคุณล่ะ!?” 

“ฉันจะเรียกรถรับส่งออนไลน์” 

“เป็นความคิดที่ดี แต่ถ้าผมไม่อนุญาตคุณก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้!” 

“คุณมันบ้า! จะแกล้งกันไปถึงไหน ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณนะ!” กอหญ้าขึ้นเสียงใส่เขา เขากำลังทำให้เธอโมโห หัวเสีย หมดความอดทน และเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้แบบนี้!

“เราเลิกกันแล้ว ก็ควรเลิกยุ่งเกี่ยวกันสิ!” อัลฟ่าเบะปาก 

“ใจจริงเธออาจจะไม่อยากเลิกยุ่งกับฉัน อาจจะยังอยากจับฉันต่อ …แล้วทำไมเธอไม่ลองจับฉันตามที่ใจเธอต้องการดูล่ะ ฉันโสด อีกอย่างอาจจะเด็ดกว่าไอ้กาย…เงินก็เยอะกว่ามันด้วย” หลงตังเอง! กอหญ้าต่อว่าเขาในใจ ก่อนจะเงยมองเขาอย่างจริงจัง

“หญ้าไม่มีวันจับคุณ และยิ่งไม่มีวันข้องเกี่ยวกับคนใจร้ายแบบคุณด้วย ส่วนคุณกายหญ้าก็เลิกยุ่งแล้ว ดังนั้นอย่าหาเรื่องกันอีกเลยค่ะ!” กอหญ้าอยากตัดขาดกับเขา แต่ดูเหมือนว่าจะยากกว่าที่เธอคิดเอาไว้

“งันฉันจะพยายามเชื่อ ว่าเธอไม่ได้แสร้งหนี เพื่อให้ฉันไล่จับ?” 

“บ้ากันไปใหญ่แล้ว ฉันไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองแบบคุณมาก่อน ที่ผ่านมาฉันมันคงโง่มาก ที่ไปหลงรักคนอย่างคุณ!” แต่มันก็ไม่แปลกหรอก ที่เขาจะมองเธอแบบนั้น เธอเชื่อว่ารอบกายเขาคงมีคนเข้าหามากมาย พอมาเจอเธอที่ทำตัวหนีห่าง 

หลบเลี่ยงที่จะเจอเขาแบบนี้ คงคิดว่าเธอแสดงละคร เล่นตัวให้เขาสนใจ!

นิสัยของคนหลงตัวเอง ก็ดูเขาเป็นตัวอย่างก็แล้วกัน!

 

กอหญ้ายังคงมองเขาอย่างขุ่นเคือง คิดในใจลึก ๆ ว่าหากเขามองลึกๆ มองที่หัวใจของเธอจริง ๆ เขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้สนใจคบคนที่ความร่ำรวยเงินทอง หนึ่งปีที่ผ่านมา หากเขาสนใจเธอสักนิด เขาจะรู้ว่าหัวใจของเธอเพียงต้องการความรักที่ธรรมดา 

ไม่ใช่ความรักที่เกิดจากความร่ำรวยเงินทองของอีกฝ่ายอย่างที่เขาดูถูกเธออยู่ในตอนนี้

แต่ก็นั่นแหละ! เขาเข้ามาลวงให้เธอรัก จะมานั่งสนใจสิ่งที่เธอต้องการได้อย่างไร…