LOGINShare
บทที่4 ปรนเปรอเจ้าชาย...และเสียงกระเส่า(NC20++)
Last Updated:
2025-04-14 19:34:06กลิ่นกายหอมบางเฉพาะตัวของเซย์ยังคงลอยอ้อยอิ่งในอากาศ
ยามที่อัลฟ่าหนุ่มสูดดมเขาไปเขาก็ยิ่งหลงไหลจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น แสงเทียนไหวสะท้อนผิวเนื้อขาวเนียนของเซย์จนเทอประกายวาววับร่างที่เปลือยเปล่าของเซย์ที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียง ภาพตรงหน้าแทบเหมือนภาพวาดต้องสาป "ที่ยิ่งมองก็ยิ่งลุ่มหลง" โอเมก้าที่ไม่หวาดกลัว ไม่แม้แต่ทำตัวเชื่องเพื่อแลกกับการรอดชีวิต แต่เขากับใช้ร่างกายกำราบอัลฟ่าด้วยไฟราคะที่ไม่มีใครเคยต้านได้ ไคลน์หอบ ลมหายใจติดขัด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเบิกกว้างเมื่อเซย์จับแก่นกายเขาไว้แน่นอีกครั้ง มือเรียวนุ่มของเซย์ลูบขึ้นลงอย่างช้า ๆ สัมผัสที่แผ่วเบาแต่ปลุกเร้าความต้องการได้อย่างน่าเหลือเชื่อ นิ้วหัวแม่มือยังคงวุ่นวายเขี่ยวนที่ปลายหัวแดงก่ำจนของเหลวสีใสไหลทะลักออกมาไม่หยุด เสียงเจ้าชายครางต่ำ อื้ออึงในลำคออีกครั้ง “อึก...เซย์ ข้า...” "อ่าห์..ดี" “ชู่ว์” เซย์ยิ้มบาง แตะนิ้วที่ริมฝีปากไคลน์เบา ๆ “ปล่อยให้ข้าดูแลเจ้าสิ ขอลิ้มรสท่านต่ออีกสักหน่อยนะแล้วคืนเราจะได้สนุกกัน” จากนั้น เขาก็โน้มตัวเข้าหาไคลน์อีกครั้งทั้งคู่จูบกันอย่างเร่าร้อน ก่อนที่เซย์จะผละริมฝีปากออกและลากลิ้นเคลื่อนต่ำลงสำรวจร่างกายสุดแสนจะแข็งแกร่งและสมบรูณ์แบบของอัลฟ่าหนุ่มที่เขาเลือกเองกับมือ เสียงหายใจของไคลน์หนักขึ้นทุกวินาทีที่ปลายลิ้นร้อน ๆ ไล้ผ่านแผงอก หน้าท้องของไคลน์หดเกร็งเมื่อลิ้นร้อนลากลงต่ำใกล้เข้ามาที่ปลายลำ และทันใดนั้น... “อ่ะ…!” ไคลน์สะดุ้งอีกครั้ง เมื่อเซย์ ครอบปากดูดเขา แก่นกายลำใหญ่ผลุบหายเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเซย์จนสุดความยาว ริมฝีปากนุ่มอุ่นตอดรัดแก่นกายเขาอย่างแนบแน่น ลิ้นร้อนตวัดวนไม่หยุด เสียงดูดดัง “จ๊วบ… จ๊าบ… ม๊วบ…” ไคลน์จิกผ้าปูที่นอนแน่น แผ่นอกแน่นขนัดกระเพื่อมแรงหายใจหอบถี่กระชั้น ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกเพราะความเสียวที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ไคลน์เพิ่งเสร็จสมแต่เซย์ก็ไม่ยอมให้เขาได้พัก หลังจากรูดลำเข้าออกด้วยปากอย่างเชี่ยวชาญ เขาก็ผละออกช้า ๆ พร้อมเสียง “ม๊วบ!!!” ลมหายใจร้อนเป่ารดปลายที่แดงฉ่ำจนไคลน์แทบคลั่ง “อย่าเพิ่งเสร็จนะ...นี่ต่างหากคือของจริง” เซย์กระซิบ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับขึ้นคร่อมร่างของอัลฟ่าหนุ่ม เรือนร่างบางขาวนวลเปลือยเปล่าสะท้อนแสงของดวงจันทร์ ดวงตาสีเงินของเขาจ้องลึกเหมือนอยากจะกลืนกินวิญญาณของไคลน์ ขณะที่เขาจับแก่นกายใหญ่ของไคลน์มา กดแนบปากทางเข้า “เจ้าพร้อมหรือยัง...ร่างกายของเจ้าให้ข้าบนเตียงนี้” และก่อนที่ไคลน์จะตอบ... เซย์กดสะโพกลงทันที "สวบ" “อ๊า—!” เสียงครางผะแผ่วหลุดจากปากของคนทั้งคู่ ไคลน์จิกแขนของเซย์ไว้แน่น ขณะที่ร่างของเขากระตุกแรงเพราะโดนบีบรัดแน่นอย่างหนักโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว โพรงอุ่นแน่นตอดรัดเขาอย่างบ้าคลั่งเหมือนร่างกายนั้น ออกแบบมาเพื่อปลุกกระตุ้นอารมณ์ของอัลฟ่าโดยเฉพาะ รูจีบของเซย์ตอดรัดเขาหนักหน่วงสร้างควาเสียวซ่านกว่าตอนโดนปากเป็นไหนๆ “อื้อ...แน่น...แน่นเกินไป... เซย์ ข้า...” หน้าของไคลน์แดงก่ำ “อ่า.....อย่าเพิ่งเสร็จนะเจ้าชาย” เซย์ยิ้ม ก่อนจะเริ่มขยับสะโพก ขึ้นลง อย่างต่อเนื่อง เสียงกระแทกเนื้อดัง “ตับ ตับ ตับ” สนั่นห้อง ทุกครั้งที่สะโพกกระทบกันกับต้นขา ผิวเนื้อขาว ๆ ของเซย์จะกระเพื่อมเป็นคลื่นตามความรุนแรงของการกระแทก อ๊ะ..อื้ม..ซี้ด!!!ไคลน์ดีอย่างงั้นล่ะ อู้ว...ซี้ด!!!..อ่าห์แรงอีกเซย์เสียว!!! อ๊ะ..ซี้ด!!!...เจ้าชอบไหมอ่าห์~ ดวงตาเขาฉ่ำเยิ้ม เปล่งประกายทั้งเชิญชวนแต่ก็แลดูอันตราย ไคลน์แทบบ้าเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานของเซย์เหยเกเพราะเขา เขายกยิ้มอยากภาคภูมิพร้อมกระแทกสวนขึ้นถี่ระรัวทั้งที่เหงื่อผุดเต็มขมับ เสียงครางของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบฟังไม่เป็นคำ มือของเขาขยุ้มสะโพกแน่น ควบคุมการเคลื่อนไหวไม่ได้อีกแล้ว ไคลน์ขยับสะโพกโยกสวนอย่างเต็มแรงจนเซย์ต้องใช้วงแขนกอดคอของเขาไว้เพื่อเป็นหลักยึด "อื้ม...ฮ่า..ซี้ดดด!!!" "อื้ม..." "ตับ...ตับ...ตับ" “เซย์...เซย์! ข้า...จะอ๊ะ อู้ว...อ่าห์....อื้อ!!!จะเสร็จแล้ว!” “อื้ม...ดีอ่าห์มากเลยไคลน์...” เซย์โน้มหน้าลง กระซิบข้างหู พร้อมเลียติ่งหูเบา ๆ “ปล่อยมันออกมา เจ้าชายของข้า” เซย์ร้องบอกในขณะที่สะโพกของเขายังกดกระแทกลงมาไม่หยุด เสียงเนื้อกระแทกกันดัง “ตับ ตับ ตับ” เซย์เริ่มโยก เอวขยับขึ้นลงอย่างอย่างชำนาญ เขาบดสะโพกขึ้นลงอย่างมั่นคง จังหวะเร่าร้อนจนคนที่ถูกคร่อมทานทนไม่ไหวจนต้องเด้งสะโพกตัวเองสวนแทงแรงขึ้นเรื่อย ๆ "อื้ม..อ่าห์..ไคลน์เจ้าชอบ...หา" "อ๊ะ..อื้ม..อู้ววว..." “มะ...ไม่...” ไคลน์พยายามเอ่ยปฏิเสธแต่เสียงของเขาขาดห้วงเพราะความเสียวที่ปะทุจากภายใน เซย์ยังคงโยกกายขึ้นลงไม่หยุดช่องทางรักบีบกระชั้นจนแก่นกายครูดเสียดสีไปทุกอณู "อื้ม...อ่าาา...ไคลน์" "อ๊ะ...ซี้ด!!!" ไคลน์ครางกระเส่าร่างกายของร้อนผ่าวจนแทบลุกไหม้ ไคลน์ไม่เคยร่วมกับโอเมก้าตนไหนที่เป็นงานขนาดนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายบิดเบี้ยวเมื่อแก่นกายของเขาถูกภายในของเซย์ตอดรัดไม่หยุด "เซย์..อ่าห์...ซี้ดดด!!!" “ปลดปล่อยออกมาอย่างงั้นล่ะอ่าห์ร้อน!!!” "ตับ ตับ ตับ" "ได้..อ๊ะๆ..อื้ม...ได้เลยเซย์" ไคลน์คำรามลั่น เขาโอบกอดกระชับร่างของเซย์ให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้นก่อนจะขยับสะโพกเด้งสวนรัวๆแบบไม่ยั้ง และเใช้เวลาเพียงไม่นานไคลน์ก็ปลดปล่อยทุกน้ำรักทีมีออกมาทุกหยาดหยดจนเข้าไปเติมเต็มช่องวางภายในของเซย์จนล้นมันทะลักล้นออกมาเปลื้อนหน้าขาตัวเอง พร้อม ๆ กับกระตุกแรงสองถึงสามครั้ง ในขณะที่เซย์ยังขย่มต่ออีกไม่หยุดราวกับต้องการรีดน้ำของเขาจนหมดแม้เหลือเพียงหยาดสุดท้าย
Latest chapter
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่18 บทสรุป และความสงบสุขที่คืนมา
ราชสภา กลางวัน เสียงก้องภายในหอประชุมกดดันยิ่งกว่าลมพายุ เสียงกระซิบกระซาบมากมายดังอยู่ทั่วห้อง ไม่มีใครนั่งนิ่ง ไม่มีใครไม่รู้ว่าทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไป “ราชาอัลฟ่าสิ้นพระแล้วจริงเหรอ?” “ว่าแต่ องค์ชายไคลน์ ยังมีชีวิตอยู่จริงรึเปล่า?” “บุตรของพระชายาจะขึ้นนั่งบัลลังก์?” ผ่านไปหนึ่งปี เซย์กับไคลน์เร้นกายซ่อนตัวจากโลกภายนอกเพิ่มรวบรวมกำลังที่จะทำศึกครั้งใหญ่ ค่ำคืนหนึ่งในปลายฤดูใบไม้ผลิ ภายในห้องนอนที่เรียบง่าย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกไม้แห้งลอยตลบอยู่กลางอากาศ แสงจากตะเกียงน้ำมันสะท้อนบนผิวเนียนของคนสองคนที่นอนแนบกันใต้ผ้าห่มสีอุ่น เซย์ซุกหน้าลงกับแผงอกของไคลน์ ฟังเสียงหัวใจเต้นสม่ำเสมอของอีกฝ่าย แขนของไคลน์โอบรัดเขาไว้ราวกับกลัวจะหลุดหาย “เจ้าหลับแล้วหรือยัง” เซย์กระซิบเสียงนุ่ม “…ยัง” เสียงตอบกลับอู้อี้ แต่มีรอยยิ้มปนอยู่ เซย์เลื่อนนิ้วขึ้นมาวาดวนบนอกไคลน์เป็นวงกลมเล็ก ๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่เจือจงใจ “เจ้าเคยบอกว่า อยากมีลูกอีกคน…ถ้าโลกปลอดภัยพอ” ไคลน์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะชันกายลุกขึ้นนั่งมองทารกน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ข้างเขา ก่อนจะหันไปมองคนที
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่17 อันตรายที่เร้นกาย
สายลมในรุ่งเช้าพัดปะทะร่างกายของไคลน์ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ไคลน์ตื่นจากนิทรา เส้นผมเปียกชื้นเพราะเหงื่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะฮีท...แต่เพราะฝันร้าย เขาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้จัก “ข้าจะปกป้องท่านไม่วางอะไรจะเกิดขึ้น” เซย์พูดไว้เมื่อคืน ขณะโอบเขาไว้ในอ้อมแขน และไคลน์...เชื่อทุกคำของเขา ห้องบัญชาการลับของคาลิกซ์ “ทุกอย่างพร้อม” “ทหารจะบุกวังเก่าเวลาค่ำ…ทำเหมือนเป็นการ 'กวาดล้างกบฏกลุ่มลัทธิอีนิกม่า'” คาลิกซ์ยกยิ้ม “และเมื่อองค์รัชทายาท...บังเอิญอยู่ในนั้น” ขุนนางข้างกายกลืนน้ำลาย “ท่านแน่ใจหรือไม่ ว่าจะไม่มีใครรอด?” “ไม่จำเป็นต้องไม่มีใครรอด” “และต้องไม่มีใคร ‘กล้าพูดชื่อของไคลน์’ อีกต่อไป” พระราชวังลับกลางป่า ไคลน์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปโอบกอดไคลน์จากด้านหลัง เซย์ถือแผนที่เมืองในมือก่อนจะวางมันลงโต๊ะ เขาวางหมุดเล็ก ๆ ไว้ตรง "ประตูใต้ดินฝั่งตะวันตก" “ถ้าหากข้าตายที่นี่...คือทางหนีสุดท้าย ถ้าทุกอย่างผิดพลาด เจ้าจะพาลูกของเราหนีไปทางนี้” ไคลน์ตวัดมือปัดแผนที่ “ไม่ ข้าไม่หนีอีกแล้ว” เซย์เงียบครู่หนึ่ง ก่อนกลับตัวมากอดไคลน์ “เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไคลน์” ไ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่16 แย่งชิงอำนาจ
ภายในห้องประชุมชั้นสูงของราชสภา อากาศเย็นจัดกว่าทุกวัน คาลิกซ์นั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะ ชายหนุ่มผู้สง่างาม วางท่าทรงพลังในชุดคลุมอัลฟ่าสีดำล้วน ปักสัญลักษณ์พิเศษที่แปลกตา...เพราะมันไม่เคยมีในเครื่องแบบของราชวงศ์มาก่อน มันคือ "ตราสภาเงา" — กลุ่มขุนนางหัวรุนแรงที่เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน “ข่าวลือกระจายแล้ว…” “ข้าหวังว่า...สภาทุกคนจะพร้อมเลือกผู้นำที่ คู่ควรกับบัลลังก์โดยแท้จริง” ประโยคนั้นทิ้งไว้ในอากาศราวกับหมอกพิษ ขุนนางบางคนเริ่มกระซิบ บางคนหลุบตา แต่ไม่มีใครกล้าพูดตรง ๆ คาลิกซ์เป็นบุตรของพระชายา แต่ทว่าไคลน์เป็นบุตรของพระราชินี แต่ทว่าไม่มีใครกล้ายืนยันว่า “ไคลน์” ยังเป็นอัลฟ่าอยู่ ตัดกลับมา ในวังส่วนตัวของไคลน์ ไคลน์นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง มือกำรายงานสภาแน่นพอ ๆ กับร่างกายที่ยังไม่หายร้อนจากอาการ “ฮีทที่ยังไม่จาง” เซย์ยืนอยู่ข้างหลัง เงียบ แต่จับตามองทุกอย่าง “เจ้าคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้” ไคลน์เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เซย์ตอบนิ่ง ๆ “คาลิกซ์ไม่ใช่เด็กขี้อิจฉา เขาคือหมากตัวสำคัญของกลุ่มที่ไม่อยากเห็นโลกเปลี่ยน...และเจ้าคือภัยคุกคามที่เดินได้” “เ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่15 ฮีท
กลิ่นกำยานราชสภาจางลงไปแล้ว แต่ในหัวของไคลน์ยังดังก้องอยู่ "เจ้าได้รับการคัดเลือกเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งอัลฟ่า..." "...โดยอำนาจสูงสุดจากสายเลือดและชัยชนะ" คำประกาศนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ก่อนเสียงตบมือแผ่ว ๆ จะเริ่มขึ้นจากเหล่าขุนนางที่ไม่มีทางเลือก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ไคลน์หวั่นใจเท่ากับคนสนิทที่อยู่ตรงหน้า คาลิกซ์ ยืนอยู่อย่างสงบรอยยิ้มที่มุมปากคือความนิ่งเฉยของคนที่ ราวกับเขาไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิด ในคืนนั้น... ไฟในหัวใจไคลน์ปะทุอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ด้วยความดีใจจากตำแหน่ง ร่างกายเขากำลัง “ฮีท” ไม่ใช่เพียงความร้อนที่เคยรู้จักแต่เป็นไฟที่แผดเผาจากข้างใน กระตุ้นความโหยหาที่ไม่อาจควบคุมได้ ทั้งเหงื่อ ทั้งลมหายใจ ทั้งหัวใจที่เต้นรัว เขาทิ้งร่างลงบนเตียง เหงื่อไหลซึมทั่วแผ่นหลัง เสียงหอบพร่าก้องอยู่ในห้องบรรทม "ข้าไม่ใช่โอเมก้า...แต่ร่างกายข้ากำลังจะเผาข้าทั้งหมดเป็นเพราะเขา..." ประตูเปิดออก เซย์ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนรู้ว่านี่คือค่ำคืนที่ไคลน์ “จะเรียกหา” เขาไม่พูดอะไร แค่เดินมานั่งขอบเตียง สบตาคนที่ครั้งหนึ่งเคยแนบชิดกัน "เจ้ามาทำไม" "ถ้าข้าไม่มา เจ้าจะคลุ้มค
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่14 เสพติด
ภายในห้องบรรทมที่เงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมเทียนที่สาดแสงสั่นไหวสะท้อนเงาอ่อนบนผนังหินเย็น ไคลน์ยืนพิงกรอบหน้าต่าง มือกำแน่น เขายังไม่อาจมองเซย์ตรง ๆ ได้ หลังจากร่างกายเริ่มแปรเปลี่ยนไปตามวิถีที่เขาไม่อาจควบคุม "เจ้ายังหนีไม่ได้สินะ เจ้าชายของข้า..." เสียงทุ้มนุ่มของเซย์ดังขึ้นจากด้านหลัง แผ่วเบาแต่ราวกับคมมีดที่กรีดกลางอกไคลน์ ฝ่ามือร้อนจัดของเซย์แตะลงบนต้นคอไคลน์ก่อนจะลูบลงช้า ๆ ตามแนวสันหลัง ความอ่อนไหวซ่อนอยู่ในทุกจังหวะสัมผัสนั้น ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า แต่ทำให้เจ้าชายที่เคยแข็งแกร่งสะดุดลมหายใจตัวเอง "ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงยอมให้ข้าเข้ามาได้ขนาดนี้" เซย์กระซิบ พลางกดจูบลงบนบ่าของเขา "แต่ข้าจะไม่ถอย" ไคลน์หันขวับมา ดวงตาสั่นไหว แววตาแข็งกร้าวที่เคยมีเหลือเพียงเปลวไฟแปลกประหลาดที่ปะทุอยู่ใต้ความลังเล เขาควรจะผลักไส ควรจะหนีไปจากสิ่งนี้ แต่กลับยืนนิ่ง ให้เซย์เข้ามาแนบชิดจนไร้ช่องว่าง "เจ้า... ทำให้ข้าเป็นแบบนี้" เสียงของไคลน์แหบพร่า มือของเขาจับไหล่เซย์ไว้แน่นแต่ไม่ใช่เพื่อผลักออก เซย์เลื่อนมือขึ้น ประคองใบหน้าไคลน์เอาไว้ แววตาของเขานุ่มลึกแต่แรงกล้า ริมฝีปากเขาแตะริมฝ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่13 กลายพันธุ์
เซย์กดร่างไคลน์ลงบนเตียง เสียงโซ่ข้างเตียงกระทบกันเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเจ้าชายที่เต้นแรงจนแทบระเบิด “เจ้าบอกว่าเกลียดข้า…” เซย์กระซิบ พลางลากปลายนิ้วช้า ๆ ลงมาบนแผ่นอกของอีกฝ่าย “…แต่หัวใจเจ้ากลับเต้นแรงทุกครั้งที่ข้าแตะต้อง” ไคลน์หอบหายใจถี่ ราวกับกำลังต่อสู้กับพายุในตัวเอง มือเขาดันอกของเซย์ไว้ แต่แรงดันกลับอ่อนยวบไม่ต่างจากคนยอมแพ้ “อย่าแกล้งฝืนอีกเลย...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบแนบใบหู ก่อนริมฝีปากของเซย์จะเลื่อนลงไล้ลำคอของเขาอย่างจงใจ ไคลน์สะดุ้ง ร่างสั่นไหว เปลือกตาหลุบลงอย่างหมดหนทาง เขาเคยคิดว่าตนเป็นผู้ควบคุม เป็นอัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ แต่ตอนนี้...กลับรู้สึกเหมือนแค่คนที่ถูก ปราบจนเชื่อง เซย์จัดร่างของไคลน์ให้นั่งคร่อมบนตักตัวเอง มือข้างหนึ่งโอบสะโพกแน่น อีกข้างประคองท้ายทอยให้ก้มหน้าลงมารับจูบ เสียงหอบของไคลน์ดังก้องในห้อง เงาสะท้อนในดวงตาของเขาไม่ใช่เหมือนเดิม แต่เต็มไปด้วยความโหยหาที่ไม่อาจดับได้ “ข้า...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม…” “เพราะร่างเจ้ากำลังโหยหาข้า” เซย์กระซิบ พร้อมจงใจบดเบียดสะโพกเข้าหาเขาอย่างลึกซึ้งราวกับจะย้ำในสิ่งที่เขาพูด “อึก…!” ไคลน์กัดฟั
You may also like
ย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค2
ต๋อง น่ะ445 viewsอุบัติเหตุรักมาเฟียร้าย(ท้องได้)
otata845 viewsพีขอโทษ Sorry for the misake
โฉมจันทรา284 viewsหายใจเข้าพุทธ หายใจออกเธอ
ตื่นจากนิรันดร์240 viewsคนของข้าใครกล้ามายุ่ง
Luffy.g1.1K viewsMerman บันทึกรักใต้มหานที
มินิซ่าส์163 viewsพี่ติวเตอร์ครับ...ช่วยสอนผมหน่อยนะครับ[PWP]
ระมุณณ์ มิโกะ239 viewsคนของข้าคือจอมมารไร้ใจ
นักเขียนบ้านนา447 views
