MasukShare
บทที่4 ปรนเปรอเจ้าชาย...และเสียงกระเส่า(NC20++)
Terakhir Diperbarui:
2025-04-14 19:34:06กลิ่นกายหอมบางเฉพาะตัวของเซย์ยังคงลอยอ้อยอิ่งในอากาศ
ยามที่อัลฟ่าหนุ่มสูดดมเขาไปเขาก็ยิ่งหลงไหลจนแทบถอนตัวไม่ขึ้น แสงเทียนไหวสะท้อนผิวเนื้อขาวเนียนของเซย์จนเทอประกายวาววับร่างที่เปลือยเปล่าของเซย์ที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียง ภาพตรงหน้าแทบเหมือนภาพวาดต้องสาป "ที่ยิ่งมองก็ยิ่งลุ่มหลง" โอเมก้าที่ไม่หวาดกลัว ไม่แม้แต่ทำตัวเชื่องเพื่อแลกกับการรอดชีวิต แต่เขากับใช้ร่างกายกำราบอัลฟ่าด้วยไฟราคะที่ไม่มีใครเคยต้านได้ ไคลน์หอบ ลมหายใจติดขัด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขาเบิกกว้างเมื่อเซย์จับแก่นกายเขาไว้แน่นอีกครั้ง มือเรียวนุ่มของเซย์ลูบขึ้นลงอย่างช้า ๆ สัมผัสที่แผ่วเบาแต่ปลุกเร้าความต้องการได้อย่างน่าเหลือเชื่อ นิ้วหัวแม่มือยังคงวุ่นวายเขี่ยวนที่ปลายหัวแดงก่ำจนของเหลวสีใสไหลทะลักออกมาไม่หยุด เสียงเจ้าชายครางต่ำ อื้ออึงในลำคออีกครั้ง “อึก...เซย์ ข้า...” "อ่าห์..ดี" “ชู่ว์” เซย์ยิ้มบาง แตะนิ้วที่ริมฝีปากไคลน์เบา ๆ “ปล่อยให้ข้าดูแลเจ้าสิ ขอลิ้มรสท่านต่ออีกสักหน่อยนะแล้วคืนเราจะได้สนุกกัน” จากนั้น เขาก็โน้มตัวเข้าหาไคลน์อีกครั้งทั้งคู่จูบกันอย่างเร่าร้อน ก่อนที่เซย์จะผละริมฝีปากออกและลากลิ้นเคลื่อนต่ำลงสำรวจร่างกายสุดแสนจะแข็งแกร่งและสมบรูณ์แบบของอัลฟ่าหนุ่มที่เขาเลือกเองกับมือ เสียงหายใจของไคลน์หนักขึ้นทุกวินาทีที่ปลายลิ้นร้อน ๆ ไล้ผ่านแผงอก หน้าท้องของไคลน์หดเกร็งเมื่อลิ้นร้อนลากลงต่ำใกล้เข้ามาที่ปลายลำ และทันใดนั้น... “อ่ะ…!” ไคลน์สะดุ้งอีกครั้ง เมื่อเซย์ ครอบปากดูดเขา แก่นกายลำใหญ่ผลุบหายเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเซย์จนสุดความยาว ริมฝีปากนุ่มอุ่นตอดรัดแก่นกายเขาอย่างแนบแน่น ลิ้นร้อนตวัดวนไม่หยุด เสียงดูดดัง “จ๊วบ… จ๊าบ… ม๊วบ…” ไคลน์จิกผ้าปูที่นอนแน่น แผ่นอกแน่นขนัดกระเพื่อมแรงหายใจหอบถี่กระชั้น ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกเพราะความเสียวที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ไคลน์เพิ่งเสร็จสมแต่เซย์ก็ไม่ยอมให้เขาได้พัก หลังจากรูดลำเข้าออกด้วยปากอย่างเชี่ยวชาญ เขาก็ผละออกช้า ๆ พร้อมเสียง “ม๊วบ!!!” ลมหายใจร้อนเป่ารดปลายที่แดงฉ่ำจนไคลน์แทบคลั่ง “อย่าเพิ่งเสร็จนะ...นี่ต่างหากคือของจริง” เซย์กระซิบ ก่อนจะค่อย ๆ ขยับขึ้นคร่อมร่างของอัลฟ่าหนุ่ม เรือนร่างบางขาวนวลเปลือยเปล่าสะท้อนแสงของดวงจันทร์ ดวงตาสีเงินของเขาจ้องลึกเหมือนอยากจะกลืนกินวิญญาณของไคลน์ ขณะที่เขาจับแก่นกายใหญ่ของไคลน์มา กดแนบปากทางเข้า “เจ้าพร้อมหรือยัง...ร่างกายของเจ้าให้ข้าบนเตียงนี้” และก่อนที่ไคลน์จะตอบ... เซย์กดสะโพกลงทันที "สวบ" “อ๊า—!” เสียงครางผะแผ่วหลุดจากปากของคนทั้งคู่ ไคลน์จิกแขนของเซย์ไว้แน่น ขณะที่ร่างของเขากระตุกแรงเพราะโดนบีบรัดแน่นอย่างหนักโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว โพรงอุ่นแน่นตอดรัดเขาอย่างบ้าคลั่งเหมือนร่างกายนั้น ออกแบบมาเพื่อปลุกกระตุ้นอารมณ์ของอัลฟ่าโดยเฉพาะ รูจีบของเซย์ตอดรัดเขาหนักหน่วงสร้างควาเสียวซ่านกว่าตอนโดนปากเป็นไหนๆ “อื้อ...แน่น...แน่นเกินไป... เซย์ ข้า...” หน้าของไคลน์แดงก่ำ “อ่า.....อย่าเพิ่งเสร็จนะเจ้าชาย” เซย์ยิ้ม ก่อนจะเริ่มขยับสะโพก ขึ้นลง อย่างต่อเนื่อง เสียงกระแทกเนื้อดัง “ตับ ตับ ตับ” สนั่นห้อง ทุกครั้งที่สะโพกกระทบกันกับต้นขา ผิวเนื้อขาว ๆ ของเซย์จะกระเพื่อมเป็นคลื่นตามความรุนแรงของการกระแทก อ๊ะ..อื้ม..ซี้ด!!!ไคลน์ดีอย่างงั้นล่ะ อู้ว...ซี้ด!!!..อ่าห์แรงอีกเซย์เสียว!!! อ๊ะ..ซี้ด!!!...เจ้าชอบไหมอ่าห์~ ดวงตาเขาฉ่ำเยิ้ม เปล่งประกายทั้งเชิญชวนแต่ก็แลดูอันตราย ไคลน์แทบบ้าเมื่อได้เห็นใบหน้าหวานของเซย์เหยเกเพราะเขา เขายกยิ้มอยากภาคภูมิพร้อมกระแทกสวนขึ้นถี่ระรัวทั้งที่เหงื่อผุดเต็มขมับ เสียงครางของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบฟังไม่เป็นคำ มือของเขาขยุ้มสะโพกแน่น ควบคุมการเคลื่อนไหวไม่ได้อีกแล้ว ไคลน์ขยับสะโพกโยกสวนอย่างเต็มแรงจนเซย์ต้องใช้วงแขนกอดคอของเขาไว้เพื่อเป็นหลักยึด "อื้ม...ฮ่า..ซี้ดดด!!!" "อื้ม..." "ตับ...ตับ...ตับ" “เซย์...เซย์! ข้า...จะอ๊ะ อู้ว...อ่าห์....อื้อ!!!จะเสร็จแล้ว!” “อื้ม...ดีอ่าห์มากเลยไคลน์...” เซย์โน้มหน้าลง กระซิบข้างหู พร้อมเลียติ่งหูเบา ๆ “ปล่อยมันออกมา เจ้าชายของข้า” เซย์ร้องบอกในขณะที่สะโพกของเขายังกดกระแทกลงมาไม่หยุด เสียงเนื้อกระแทกกันดัง “ตับ ตับ ตับ” เซย์เริ่มโยก เอวขยับขึ้นลงอย่างอย่างชำนาญ เขาบดสะโพกขึ้นลงอย่างมั่นคง จังหวะเร่าร้อนจนคนที่ถูกคร่อมทานทนไม่ไหวจนต้องเด้งสะโพกตัวเองสวนแทงแรงขึ้นเรื่อย ๆ "อื้ม..อ่าห์..ไคลน์เจ้าชอบ...หา" "อ๊ะ..อื้ม..อู้ววว..." “มะ...ไม่...” ไคลน์พยายามเอ่ยปฏิเสธแต่เสียงของเขาขาดห้วงเพราะความเสียวที่ปะทุจากภายใน เซย์ยังคงโยกกายขึ้นลงไม่หยุดช่องทางรักบีบกระชั้นจนแก่นกายครูดเสียดสีไปทุกอณู "อื้ม...อ่าาา...ไคลน์" "อ๊ะ...ซี้ด!!!" ไคลน์ครางกระเส่าร่างกายของร้อนผ่าวจนแทบลุกไหม้ ไคลน์ไม่เคยร่วมกับโอเมก้าตนไหนที่เป็นงานขนาดนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายบิดเบี้ยวเมื่อแก่นกายของเขาถูกภายในของเซย์ตอดรัดไม่หยุด "เซย์..อ่าห์...ซี้ดดด!!!" “ปลดปล่อยออกมาอย่างงั้นล่ะอ่าห์ร้อน!!!” "ตับ ตับ ตับ" "ได้..อ๊ะๆ..อื้ม...ได้เลยเซย์" ไคลน์คำรามลั่น เขาโอบกอดกระชับร่างของเซย์ให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้นก่อนจะขยับสะโพกเด้งสวนรัวๆแบบไม่ยั้ง และเใช้เวลาเพียงไม่นานไคลน์ก็ปลดปล่อยทุกน้ำรักทีมีออกมาทุกหยาดหยดจนเข้าไปเติมเต็มช่องวางภายในของเซย์จนล้นมันทะลักล้นออกมาเปลื้อนหน้าขาตัวเอง พร้อม ๆ กับกระตุกแรงสองถึงสามครั้ง ในขณะที่เซย์ยังขย่มต่ออีกไม่หยุดราวกับต้องการรีดน้ำของเขาจนหมดแม้เหลือเพียงหยาดสุดท้าย
Bab terbaru
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่18 บทสรุป และความสงบสุขที่คืนมา
ราชสภา กลางวัน เสียงก้องภายในหอประชุมกดดันยิ่งกว่าลมพายุ เสียงกระซิบกระซาบมากมายดังอยู่ทั่วห้อง ไม่มีใครนั่งนิ่ง ไม่มีใครไม่รู้ว่าทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไป “ราชาอัลฟ่าสิ้นพระแล้วจริงเหรอ?” “ว่าแต่ องค์ชายไคลน์ ยังมีชีวิตอยู่จริงรึเปล่า?” “บุตรของพระชายาจะขึ้นนั่งบัลลังก์?” ผ่านไปหนึ่งปี เซย์กับไคลน์เร้นกายซ่อนตัวจากโลกภายนอกเพิ่มรวบรวมกำลังที่จะทำศึกครั้งใหญ่ ค่ำคืนหนึ่งในปลายฤดูใบไม้ผลิ ภายในห้องนอนที่เรียบง่าย กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกไม้แห้งลอยตลบอยู่กลางอากาศ แสงจากตะเกียงน้ำมันสะท้อนบนผิวเนียนของคนสองคนที่นอนแนบกันใต้ผ้าห่มสีอุ่น เซย์ซุกหน้าลงกับแผงอกของไคลน์ ฟังเสียงหัวใจเต้นสม่ำเสมอของอีกฝ่าย แขนของไคลน์โอบรัดเขาไว้ราวกับกลัวจะหลุดหาย “เจ้าหลับแล้วหรือยัง” เซย์กระซิบเสียงนุ่ม “…ยัง” เสียงตอบกลับอู้อี้ แต่มีรอยยิ้มปนอยู่ เซย์เลื่อนนิ้วขึ้นมาวาดวนบนอกไคลน์เป็นวงกลมเล็ก ๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่เจือจงใจ “เจ้าเคยบอกว่า อยากมีลูกอีกคน…ถ้าโลกปลอดภัยพอ” ไคลน์ชะงักเล็กน้อยก่อนจะชันกายลุกขึ้นนั่งมองทารกน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ข้างเขา ก่อนจะหันไปมองคนที
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่17 อันตรายที่เร้นกาย
สายลมในรุ่งเช้าพัดปะทะร่างกายของไคลน์ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ไคลน์ตื่นจากนิทรา เส้นผมเปียกชื้นเพราะเหงื่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะฮีท...แต่เพราะฝันร้าย เขาตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่เขาไม่เคยรู้จัก “ข้าจะปกป้องท่านไม่วางอะไรจะเกิดขึ้น” เซย์พูดไว้เมื่อคืน ขณะโอบเขาไว้ในอ้อมแขน และไคลน์...เชื่อทุกคำของเขา ห้องบัญชาการลับของคาลิกซ์ “ทุกอย่างพร้อม” “ทหารจะบุกวังเก่าเวลาค่ำ…ทำเหมือนเป็นการ 'กวาดล้างกบฏกลุ่มลัทธิอีนิกม่า'” คาลิกซ์ยกยิ้ม “และเมื่อองค์รัชทายาท...บังเอิญอยู่ในนั้น” ขุนนางข้างกายกลืนน้ำลาย “ท่านแน่ใจหรือไม่ ว่าจะไม่มีใครรอด?” “ไม่จำเป็นต้องไม่มีใครรอด” “และต้องไม่มีใคร ‘กล้าพูดชื่อของไคลน์’ อีกต่อไป” พระราชวังลับกลางป่า ไคลน์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปโอบกอดไคลน์จากด้านหลัง เซย์ถือแผนที่เมืองในมือก่อนจะวางมันลงโต๊ะ เขาวางหมุดเล็ก ๆ ไว้ตรง "ประตูใต้ดินฝั่งตะวันตก" “ถ้าหากข้าตายที่นี่...คือทางหนีสุดท้าย ถ้าทุกอย่างผิดพลาด เจ้าจะพาลูกของเราหนีไปทางนี้” ไคลน์ตวัดมือปัดแผนที่ “ไม่ ข้าไม่หนีอีกแล้ว” เซย์เงียบครู่หนึ่ง ก่อนกลับตัวมากอดไคลน์ “เจ้ากำลังตั้งครรภ์ ไคลน์” ไ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่16 แย่งชิงอำนาจ
ภายในห้องประชุมชั้นสูงของราชสภา อากาศเย็นจัดกว่าทุกวัน คาลิกซ์นั่งนิ่งอยู่หัวโต๊ะ ชายหนุ่มผู้สง่างาม วางท่าทรงพลังในชุดคลุมอัลฟ่าสีดำล้วน ปักสัญลักษณ์พิเศษที่แปลกตา...เพราะมันไม่เคยมีในเครื่องแบบของราชวงศ์มาก่อน มันคือ "ตราสภาเงา" — กลุ่มขุนนางหัวรุนแรงที่เริ่มเคลื่อนไหวอย่างเงียบงัน “ข่าวลือกระจายแล้ว…” “ข้าหวังว่า...สภาทุกคนจะพร้อมเลือกผู้นำที่ คู่ควรกับบัลลังก์โดยแท้จริง” ประโยคนั้นทิ้งไว้ในอากาศราวกับหมอกพิษ ขุนนางบางคนเริ่มกระซิบ บางคนหลุบตา แต่ไม่มีใครกล้าพูดตรง ๆ คาลิกซ์เป็นบุตรของพระชายา แต่ทว่าไคลน์เป็นบุตรของพระราชินี แต่ทว่าไม่มีใครกล้ายืนยันว่า “ไคลน์” ยังเป็นอัลฟ่าอยู่ ตัดกลับมา ในวังส่วนตัวของไคลน์ ไคลน์นั่งอยู่บนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง มือกำรายงานสภาแน่นพอ ๆ กับร่างกายที่ยังไม่หายร้อนจากอาการ “ฮีทที่ยังไม่จาง” เซย์ยืนอยู่ข้างหลัง เงียบ แต่จับตามองทุกอย่าง “เจ้าคิดว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้” ไคลน์เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า เซย์ตอบนิ่ง ๆ “คาลิกซ์ไม่ใช่เด็กขี้อิจฉา เขาคือหมากตัวสำคัญของกลุ่มที่ไม่อยากเห็นโลกเปลี่ยน...และเจ้าคือภัยคุกคามที่เดินได้” “เ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่15 ฮีท
กลิ่นกำยานราชสภาจางลงไปแล้ว แต่ในหัวของไคลน์ยังดังก้องอยู่ "เจ้าได้รับการคัดเลือกเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์แห่งอัลฟ่า..." "...โดยอำนาจสูงสุดจากสายเลือดและชัยชนะ" คำประกาศนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท ก่อนเสียงตบมือแผ่ว ๆ จะเริ่มขึ้นจากเหล่าขุนนางที่ไม่มีทางเลือก แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ไคลน์หวั่นใจเท่ากับคนสนิทที่อยู่ตรงหน้า คาลิกซ์ ยืนอยู่อย่างสงบรอยยิ้มที่มุมปากคือความนิ่งเฉยของคนที่ ราวกับเขาไม่ได้รู้สึกยินดีเลยสักนิด ในคืนนั้น... ไฟในหัวใจไคลน์ปะทุอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ด้วยความดีใจจากตำแหน่ง ร่างกายเขากำลัง “ฮีท” ไม่ใช่เพียงความร้อนที่เคยรู้จักแต่เป็นไฟที่แผดเผาจากข้างใน กระตุ้นความโหยหาที่ไม่อาจควบคุมได้ ทั้งเหงื่อ ทั้งลมหายใจ ทั้งหัวใจที่เต้นรัว เขาทิ้งร่างลงบนเตียง เหงื่อไหลซึมทั่วแผ่นหลัง เสียงหอบพร่าก้องอยู่ในห้องบรรทม "ข้าไม่ใช่โอเมก้า...แต่ร่างกายข้ากำลังจะเผาข้าทั้งหมดเป็นเพราะเขา..." ประตูเปิดออก เซย์ก้าวเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนรู้ว่านี่คือค่ำคืนที่ไคลน์ “จะเรียกหา” เขาไม่พูดอะไร แค่เดินมานั่งขอบเตียง สบตาคนที่ครั้งหนึ่งเคยแนบชิดกัน "เจ้ามาทำไม" "ถ้าข้าไม่มา เจ้าจะคลุ้มค
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่14 เสพติด
ภายในห้องบรรทมที่เงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมเทียนที่สาดแสงสั่นไหวสะท้อนเงาอ่อนบนผนังหินเย็น ไคลน์ยืนพิงกรอบหน้าต่าง มือกำแน่น เขายังไม่อาจมองเซย์ตรง ๆ ได้ หลังจากร่างกายเริ่มแปรเปลี่ยนไปตามวิถีที่เขาไม่อาจควบคุม "เจ้ายังหนีไม่ได้สินะ เจ้าชายของข้า..." เสียงทุ้มนุ่มของเซย์ดังขึ้นจากด้านหลัง แผ่วเบาแต่ราวกับคมมีดที่กรีดกลางอกไคลน์ ฝ่ามือร้อนจัดของเซย์แตะลงบนต้นคอไคลน์ก่อนจะลูบลงช้า ๆ ตามแนวสันหลัง ความอ่อนไหวซ่อนอยู่ในทุกจังหวะสัมผัสนั้น ไม่รีบร้อน ไม่เร่งเร้า แต่ทำให้เจ้าชายที่เคยแข็งแกร่งสะดุดลมหายใจตัวเอง "ข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงยอมให้ข้าเข้ามาได้ขนาดนี้" เซย์กระซิบ พลางกดจูบลงบนบ่าของเขา "แต่ข้าจะไม่ถอย" ไคลน์หันขวับมา ดวงตาสั่นไหว แววตาแข็งกร้าวที่เคยมีเหลือเพียงเปลวไฟแปลกประหลาดที่ปะทุอยู่ใต้ความลังเล เขาควรจะผลักไส ควรจะหนีไปจากสิ่งนี้ แต่กลับยืนนิ่ง ให้เซย์เข้ามาแนบชิดจนไร้ช่องว่าง "เจ้า... ทำให้ข้าเป็นแบบนี้" เสียงของไคลน์แหบพร่า มือของเขาจับไหล่เซย์ไว้แน่นแต่ไม่ใช่เพื่อผลักออก เซย์เลื่อนมือขึ้น ประคองใบหน้าไคลน์เอาไว้ แววตาของเขานุ่มลึกแต่แรงกล้า ริมฝีปากเขาแตะริมฝ
ลวงสืบพันธุ์ราชันอีนิกม่า บทที่13 กลายพันธุ์
เซย์กดร่างไคลน์ลงบนเตียง เสียงโซ่ข้างเตียงกระทบกันเบา ๆ เป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของเจ้าชายที่เต้นแรงจนแทบระเบิด “เจ้าบอกว่าเกลียดข้า…” เซย์กระซิบ พลางลากปลายนิ้วช้า ๆ ลงมาบนแผ่นอกของอีกฝ่าย “…แต่หัวใจเจ้ากลับเต้นแรงทุกครั้งที่ข้าแตะต้อง” ไคลน์หอบหายใจถี่ ราวกับกำลังต่อสู้กับพายุในตัวเอง มือเขาดันอกของเซย์ไว้ แต่แรงดันกลับอ่อนยวบไม่ต่างจากคนยอมแพ้ “อย่าแกล้งฝืนอีกเลย...” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบแนบใบหู ก่อนริมฝีปากของเซย์จะเลื่อนลงไล้ลำคอของเขาอย่างจงใจ ไคลน์สะดุ้ง ร่างสั่นไหว เปลือกตาหลุบลงอย่างหมดหนทาง เขาเคยคิดว่าตนเป็นผู้ควบคุม เป็นอัลฟ่าผู้สูงศักดิ์ แต่ตอนนี้...กลับรู้สึกเหมือนแค่คนที่ถูก ปราบจนเชื่อง เซย์จัดร่างของไคลน์ให้นั่งคร่อมบนตักตัวเอง มือข้างหนึ่งโอบสะโพกแน่น อีกข้างประคองท้ายทอยให้ก้มหน้าลงมารับจูบ เสียงหอบของไคลน์ดังก้องในห้อง เงาสะท้อนในดวงตาของเขาไม่ใช่เหมือนเดิม แต่เต็มไปด้วยความโหยหาที่ไม่อาจดับได้ “ข้า...ข้าไม่เข้าใจว่าทำไม…” “เพราะร่างเจ้ากำลังโหยหาข้า” เซย์กระซิบ พร้อมจงใจบดเบียดสะโพกเข้าหาเขาอย่างลึกซึ้งราวกับจะย้ำในสิ่งที่เขาพูด “อึก…!” ไคลน์กัดฟั
Anda juga akan menyukai
ลมหนาว เหมันต์
น้ำหมึกใสใส629 Dibacaตัวร้ายคนนั้นถ้าเจ้าไม่ต้องการ...ข้าขอนะ
ดอกหญ้าของหมาเฒ่า1.8K DibacaBad Love คู่ร้าย
sammi'P642 Dibacaแค่ FWB ทำไมต้องรัก
ริตต้า619991 Dibacaพีขอโทษ Sorry for the misake
โฉมจันทรา355 Dibacaย้อนเวลามาหาผู้ชายยุค90 ภาค3
ต๋อง น่ะ554 DibacaThe bonding wings เสน่หาพันธะปีศาจ (Mpreg)
Glita1.4K Dibacaสูตรรักฉบับท่านประธานจอมโหด
Futhaone423 Dibaca
