บทที่5 รุกล้ำ(NC20++)

ไคลน์เอนหลังนอนแผ่บนเตียงกว้างอย่างหมดเรี่ยวแรงเขารู้สึกเหนื่อยล้าจากเกมรักเมื่อสักครู่

เซย์หยัดกายขึ้นจนแก่นกายลำเขื่องของไคลน์ค่อยถอดถอนหลุดออกจากกายเขาแต่ด้วยความคับแน่นจนเกิดดัง

"พล็อก!!!"

"อ่าห์..."

เซย์ครางกระเส่าพลางส่งสายตาเย้ายั่วให้ไคลน์อย่างจงใจ

และก็ได้ผลไคลน์จ้องมองเขาอย่างไม่วางตา

จากนั้นเซย์จับขาของไคลน์แยกออก วางไว้บนหน้าขาของตนเอง ก่อนจะถมน้ำลายลงบนฝ่ามือ แล้วค่อย ๆ เอานิ้วมาจ่อเข้าหาปากทางที่เต้นตุบ ๆ ตอดรัดอากาศของไคลน์และออกแรงกดปลายนิ้วของตัวเองเข้าไปรูจีบอย่างช้า ๆ

ไคลน์สะดุ้ง ร่างทั้งร่างสั่นระริก

“ไม่...ข้าไม่!”มือเรียวยังคงจับสะโพกของไคลน์ไว้แน่น

"อึก..อื้อ..อัลฟ่าหนุ่มร้องห้าม"ด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน

เซย์จงใจใช้นิ้วเบิกทางให้ไคลน์ได้ปรับตัว

"อื้ม..ยะ..หยุดนะ"

เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับอัลฟ่าเช่นเขาแต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธสัมผัสของเซย์ได้เลย

นิ้วของเซย์รุกล้ำเข้าไปจนสุดความยาว และเมื่อเขาเห็นว่าไคลน์เริ่มปรับเขายิ่งได้ใจเพิ่มจำนวนนิ้วเข้าไปภายในอีก

"ฮ่าห์..ซะ..เซย์"

นี่มันความรู้สึกอะไรกัน

ไคลน์ทั้งสับสนทั้งเสียดเสียวปิดเปลือกเข้ากันตาแน่นเมื่อรูจีบถูกนิ้วเรียวลุกล้ำเข้าและออกซ้ำ ๆ

เซย์จ้องมองร่างที่ดิ้นพล่านของไคลน์อย่างพอใจก่อนจะถอดถอนนิ้วออก เขาชันกายขึ้นเล็กน้อยจับกระชับแก่นกายของตัวเองไปจ่อที่ช่องทางรักของไคลน์ที่ยังบริสุทธิ์และปิดแน่นสนิท แม้ว่าจะถูกเซย์ใช้นิ้วเบิกทางไปก่อนหน้า

ไคลน์เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นตระหนก

“หยุด...ข้าเป็นอัลฟ่า...เจ้าจะ...ฮ้าห์”

“ข้ารู้..เด็กดี” เซย์กระซิบ

“แต่ข้าจะทำให้เจ้าจำคืนนี้ไปตลอดชีวิต”

เขากดสะโพกแนบแน่นลงให้ลำกายตัวเองเสียดสีรูจีบของไคลน์

และแนบชิดใบหน้าลงมาใช้ ริมฝีปากขบกัดใบหูไคลน์เบา ๆ ขณะเดียวกันก็ใช้มือลูบไล้แก่นกายของไคลน์เบา ๆ

"ข้าขอได้ไหม.."ด้โปรด"

เสียงที่อ้อนวอนและสัมผัสจากมือของเซย์ทำเอาอัลฟ่าหนุ่มเผลอไผลไม่ทันระวังตัว

เซย์ใช้จังหวะนี้ค่อย ๆ ดันแก่นกายเข้าไปภายในอย่างช้า ๆ แม้ไคลน์จะดิ้นจะดัน แต่แรงของเซย์นั้นหนักแน่นและมั่นคงเกินจะต้านไหว

เสียงร้องเจ็บปนสั่นของเจ้าชายดังขึ้น แต่ไม่นานนักก็กลายเป็นเสียงครางแผ่ว เมื่อส่วนหัวเริ่มผลุบหายเข้าไปภายในความรู้สึกแรกผ่านไปแล้ว

เสียงครางหอบขาดห้วงดังขึ้นทันทีที่ส่วนปลายแทรกเข้าไปในตัวได้ครึ่งลำ ร่างเจ้าชายแอ่นโค้ง กล้ามเนื้อท้องเกร็งสั่น ปากเผยอครางร้องดังขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"อ๊ะ...อื้อออ...เอาออกไป"

"ชู่..นิ่งไว้เด็กดี"

"มันเจ็บ!!!"

"ข้ารู้....แต่อีกเดี๋ยวเดียวท่านก็จะเสียวแล้ว"

"อื้อ..มันอึดอัด"

“อ่า...แน่นยิ่งกว่าที่คิดอีก” เซย์ขบฟันแน่น ดวงตาวาวโรจน์ เขาค่อย ๆ ดันเข้าไปลึกขึ้น ช้า แต่เน้นๆ และร้อนฉ่าจนไฟลุก

เจ้าชายอัลฟ่านอนตัวสั่นระริกอย่างไร้เรี่ยวแรง

ความรู้สึกแปลกใหม่เล่นงานเขาจนเขาทำอะไรไม่ถูก

เซย์ไม่เร่งรีบ เขาค่อย ๆ ขยับ เคลื่อนไหวเป็นจังหวะ ลึก ช้า ๆ และแนบแน่นทุกสัมผัส ราวกับกำลังตีตราเขตแดนของตนในร่างของเจ้าชาย

“อ่าห์...รู้สึกดีไหม...เจ้าชายน้อยของข้า”

“ชะ...เชี่ย...หยุด...อื้อ...”

เสียงครางของไคลน์เริ่มติดขัด เขาไม่อยากยอมรับ แต่ร่างกายกลับตอบสนองทุกแรงกระแทกของเซย์จนไม่สามารถปฏิเสธได้

เสียงครางอื้ออึงของไคลน์ปะปนกับเสียงเตียงไหวเบา ๆ

เสียงเนื้อกระแทกกันดังเป็นจังหวะ

“ตับ ตับ ตับ”

เซย์ยังคงไม่เร่ง เขาขยับสะโพกเป็นจังหวะสั้น ๆ ก่อนจะเริ่มเพิ่มแรงกระแทกทีละน้อยให้อัลฟ่าหนุ่มได้ปรับตัว

แต่ทว่าในไม่ช้าเสียงเนื้อกระทบกันก็ดังลั่นสนั่นไปทั่วห้องห้องบรรทมของเจ้าชาย

"ตับ ตับ ตับ"

"อื้อออ...อ่าห์"

“เจ้า...ช่างเร้าใจจริง ๆ”

เสียงของเซย์แหบพร่าและเต็มไปด้วยอารมณ์ของความหื่นกระหาย เขาก้มลงจูบไคลน์อีกครั้ง คราวนี้...เจ้าชายไม่ผลักออกอีกแล้ว

ริมฝีปากตอบสนองอย่างกระหายพอกัน

เซย์เริ่มโยกเอวขยับตอกอัดกระแทกไคลน์รุนแรงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เขาบดสะโพกแทงขึ้นแทงลงแทงซ้ายแทงขวาทุกจังหวะมั่นคงความเร็วความแรงสม่ำเสมอราวกับเขาไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย

รูจีบที่เพิ่งโดนเปิดบริสุทธิ์ยังคงตอดรัดทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี

จังหวะควบขี่เร่าร้อนยิ่งขึ้นทุกขณะ จนคนที่ถูกกระทำทานทนไม่ไหวจนต้องเด้งสะโพกตัวเองสวนแทงแรงขึ้นเรื่อย ๆ

"อื้ม..อ่าห์..ไคลน์เจ้าชอบหรือไม่ยามที่ท่านโดนข้ากระแทก"

"อ๊ะ..อื้ม..อู้ววว...ซี้ดดี!!!"

"อ่าห์...อย่างงั้นตอดรัดข้าอีก"

ไคลน์ครางกระเส่าร่างกายของร้อนผ่าวจนแทบลุกไหม้

ไคลน์ไม่เคยร่วมกับโอเมก้าตนไหนที่เป็นงานขนาดนี้ทุกจัวหวะการขยับสะโพกของเซย์มันช่างล่อลวงเขาจนสมองพร่าเบลอไปหมด

ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายบิดเบี้ยวเมื่อถูกแก่นกายของเซย์ครูดผ่านภายในซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่รู้จบ

เซย์เองก็แทบขาดใจเมื่ออัลฟ่าหนุ่มตอดรัดแก่นกายของเขาไม่หยุดและบีบรัดหนักขึ้นทุกที

ดูท่าทางแล้วอีกไม่นานไคลน์คงขึ้นจุดขีดสุดเป็นแน่

และเป็นจริงอย่างที่เซย์คิดเพียงไม่นานร่างของเจ้าชายก็กระตุกเกร็ง ดวงตาหลับแน่นพร้อมเสียงครางไม่เป็นภาษาที่โหยหวนดังลั่น

"อื้ม...ฮ่า..ซี้ดดด!!!"

"อื้ม..."

"ตับ...ตับ...ตับ"

เซย์โน้มตัวลง

ริมฝีปากแตะข้างหูเขาอีกครั้ง กระซิบเสียงพร่า

“ข้าจะทำให้เจ้าท้อง ไคลน์…”

ไคลน์สะดุ้ง เงยหน้าขึ้น

“มะ...ไม่...นี่เขากำลังจะพ่ายแพ้อย่างคนที่ถูกกระทำอย่างงั้นเหรอ”

แต่เสียงของเขาขาดห้วงเพราะความเสียวที่ปะทุจากภายในมากยิ่งขึ้น

เอวสอบยังคงอัดกระแทกเข้าหากันด้วยแรงดึงดูดมหาศาล...และในที่สุด คืนแห่งการเสียอาณาธิปไตยก็จบลงพร้อมกับเสียงคำรามกระเส่าของเซย์และเสียงครางสูงของไคลน์ที่โหยหวนไม่ต่างจากสุนัขที่ติดสัตว์

"อ่าห์..โอ้ววว!!! ซี้ดดดด...อ่าห์"

"อ่าห~ซี้ด!!!!"

เซย์ขยับสะโพกรุนแรงขึ้น แก่นกายกระแทกเข้าไปสุดทุกครั้งแบบย้ำ ๆ เน้น ๆ เสียงครางหอบกระเส่าของไคลน์ดังไม่ขาดสาย มือจิกผ้าปูที่นอนแน่น ร่างกายสั่นไหวราวกับถูกกลืนกินจนหมดสิ้นความหยิ่งผยอง

เซย์กระซิบใบหูของไคลน์ในจังหวะที่กระแทกเข้าไปให้ลึกที่สุด

“หลังจากนี้...เจ้าจะไม่มีวันลืมสัมผัสของข้าเลย เจ้าชายของข้า”

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีเข้ม เจ้าชายนั่งนิ่งอยู่บนขอบเตียง ใบหน้าเครียดจัด มือกำผ้าห่มแน่น

เมื่อคืนเขาถูกโอเมก้า...เปิดบริสุทธิ์

มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจยอมรับได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป มันไม่ใช่แค่ศักดิ์ศรีของเขาที่พัง แต่มันคือบัลลังก์และศักดิ์ของอัลฟ่าทั้งหมด

“ข้าจะไม่ยอมให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด...”

เซย์ลืมตาตื่นขึ้นมามองไคลน์ก่อนจะส่งยิ้มให้

"อรุณสวัสดิ์"

"ลงไปจากเตียงข้า"

ไคลน์บอกก่อนจะเบือนหน้าหนี

"แต่ข้ายังง่วงอยู่เลย"

"ทหาร..มีใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามา"

เขาเรียกทหารองครักษ์เข้าไปในห้องทันที แล้วสั่งเสียงเรียบ

“พาตัวทาสคนนั้นไปขังไว้ในคุกใต้ดิน...รอการประหาร”

ทหารงุนงงเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็รับคำ

และพาเซย์ไปขังตามคำสั่ง

ไคลน์ยืนนิ่ง มองแสงแดดลอดผ่านม่านผ้าไหม

ต้องห้ามไม่ให้ใครู้..โดยเด็ดขาด ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อคืน เขาจะปิดมันไว้ แม้ต้องฆ่า...

"เซย์"