9.เป็นแฟนกันนะ

เช้าวันต่อมา

ร่างบางหยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยความปวดระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะกลางใจสาวของเธอที่รู้สึกว่าจะเจ็บหนักกว่าจุดอื่น บลูเบลล์หันไปมองบุคคลที่ทำให้เธอช้ำไปทั้งตัวอย่างโรมันที่ตอนนี้ยังคงนอนหลับอย่างสบายใจอยู่บนที่นอน

“เบลล์ เบลล์ครับ..อื้ม ไปไหนแล้ว” และเมื่อเขาจะใช้แขนกอดตัวของเธอแต่กลับไม่พบจึงเรียกหา เมื่อไม่เจอก็ลุกขึ้นนั่งลืมตาขึ้นมามองดูที่นอนและหันไปมองรอบๆ ห้องก่อนที่จะมาสะดุดกับเรื่อนร่างที่ขาวโพลนซึ่งยืนกอดอกตัวเองมองเขาอยู่ด้วยสายตานิ่งๆ

“ที่รัก อย่ามายืนยั่วผัวแบบนี้สิเดี๋ยวก็ลุกออกจากเตียงไม่ได้หรอก” โรมันเอนตัวนอนลงไปบนที่นอนตามเดิมแล้วเอ่ยบอกกับบลูเบลล์ด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าจนแทบจะไม่มีเสียง เธอจึงส่ายหน้าให้เขาเบาๆ แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันตัวไว้ก่อนจะเดินมาเก็บเสื้อผ้าที่เกลื่อนพื้นไปใส่ตะกร้าผ้าไว้

“วันนี้ไปทำงานมั้ย?”

“ไปครับ”

“ไปก็ลุกได้แล้วจะเจ็ดโมงแล้ว” บอกโรมันจบบลูเบลล์ก็เดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายตัวเองโดยใช้เวลาไปเพียงครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ทุกอย่างก็เสร็จ ตอนนี้เธอยืนกอดอกอยู่ปลายเตียงในชุดของโรมันทั้งเสื้อและกางเกงส่วนชั้นในนั้นเธอเลือกใส่ตัวเดิมก่อนค่อยกลับไปเปลี่ยนที่คอนโดอีกที

“โร ตื่นได้แล้ว” เมื่อร่างสูงไม่ยอมเคลื่อนไหวตัวหรือขยับ เธอจึงเอ่ยเรียกอีกครั้งและไม่ต้องรอให้เรียกเป็นครั้งต่อไปโรมันก็หยัดกายลุกขึ้นนั่งแล้วจ้องมองหญิงสาวตรงงหน้าพร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง

“เบลล์ เป็นแฟนกันนะ” เหมือนเขาจะเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ขอสิ่งนี้กับหญิงสาวตรงหน้าจึงรีบเอ่ยขอก่อน ถึงแม้จะมีอะไรกันไปแล้วแต่เขาคิดว่าผู้หญิงทุกคนก็ต้องการสถานะและความชัดเจนอยู่ดี

“นึกว่าจะไม่ขอ”

“ต้องขออยู่แล้ว สรุปเป็นแฟนกันนะ”

“อืม แต่…อย่าเพิ่งบอกใครได้มั้ย?”

“หมายความว่าไง คบแบบลับๆ เหรอ?” โรมันขยับมานั่งปลายเตียงตรงหน้าของบลูเบลล์แล้วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ นี่เธอคงไม่จะไม่ได้ให้เขาเป็นแฟนลับๆ ของเธอแบบนั้นหรอกนะ ขย่มมาทั้งคืนได้เป็นแฟนลับๆ นี่เศร้ามากเลยนะ

“เลิกกับคนเก่าได้ขาดยัง?” เธอไม่ตอบเพียงแต่ถามเขากลับ โรมันจึงเม้มปากตัวเองแล้วก้มหน้าลงก่อนจะพยักหน้าให้

“นายก็เพื่อนฉัน ลูกหมีก็เพื่อนฉัน..ถ้ายังตัดกันไม่ขาดฉันก็ไม่ว่าอะไรฉันจะได้หยุดความรู้สึกตัวเองไว้ตรงนี้ เรื่องที่เรามีอะไรกันก็ถือเสียว่าเป็นความต้องการของฉันและนายไม่ได้เกี่ยวกับความรู้สึกอะไร”

“ฉันชอบและรักเธอนะเบลล์”

“ฉัน..ก็ชอบนายแตอย่างที่บอกไปฉันไม่ได้อยากมีปัญหาหรือต้องมาตัดขาดกับเพื่อนเพราะผู้ชาย” ถึงแม้ลูกหมีจะไม่พูดหรือว่าอะไรที่โรมันกับเธอทำตัวสนิทสนมกันแต่เธอคิดว่าในใจลึกๆ ลูกหมีก็ต้องคิดมากอยู่ดี เพราะขนาดตัวเธอเองยังคิดมากแทนเลย

“ฉันไม่ได้รักลูกหมีไม่เคยรัก…”

“แล้วคบกันทำไม”

“อย่าพูดเรื่องอดีตได้มั้ย”

“…”

“เบลล์ครับ ฉันรักเธอนะรักมากด้วยไม่อยากให้เธอไปยุ่งกับใครกับผู้ชายคนอื่นเลยต้องรีบจับมาทำเมียนี่ไง เรื่องลูกหมีฉันสาบานว่าฉันตัดขาดกันได้แล้วเราคุยและตกลงกันเรียบร้อยแล้วว่าจะเป็นแค่เพื่อน และอย่างที่บอกไปว่าฉันไม่ได้รักลูกหมี”

“ฉันรู้ แต่นายก็รู้ว่าฉันรักและแคร์เพื่อนของฉัน แต่เอาเถอะ…ยังไงฉันกับนายก็เป็นแฟนกันแล้วนี่นา” บลูเบลล์บอกด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ ตามที่บอกไปเลยว่าเธอน่ะรักและแคร์ความรู้สึกของเพื่อนตัวเองที่สุด ดังนั้นจึงไม่อยากมามีปัญหาผิดใจกันภายหลังไง

“แล้วต้องเป็นแฟนลับๆ ด้วยเหรอ?”

“ไม่ต้องลับก็ได้…”

“เมียใครน่ารักจัง” ว่าพลางใช้แขนรั้งเอวของบลูเบลล์ให้เข้ามาก่อนจะโอบกอดเธอไว้

“แฟนก็พอมั้ง…”

“ได้กันแล้วนี่นา เดี๋ยวคืนนี้ต่ออีกสักยกนะ”

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว ไงฉันไปทำงานก่อนนะ”

“ไม่ปฏิเสธแสดงว่าคืนนี้ต่ออีกได้ ถ้างั้นขับรถดีๆ นะครับถึงแล้วทักมาบอกด้วย อืม…เดี๋ยวเดินไปส่งที่รถ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันเดินไปเองได้นายรีบไปจัดการกับตัวเองได้แล้วนี่มันจะสองโมงกว่าแล้ว” บลูเบลล์ร่ายยาวออกมาแล้วก็จับแขนของโรมันที่กอดเอวของเธอให้ออกจากนั้นก็เดินออกจากห้องเขาไปขึ้นรถเพื่อกลับคอนโดของตัวเองที่ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงและตอนนี้เธอกำลังยืนอยู่ห่างจากหน้าห้องตัวเองเกือบยี่สิบเมตร

“โจรเหรอ ไม่สิถ้าเป็นโจรก็ต้องงัดเข้าไปแล้วสิ” ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองเมื่อหน้าห้องของเธอมีคนมานอนกอดเข่าตัวเองพิงประตูห้องอยู่และเพราะเขาเป็นผู้ชายซึ่งเธอไม่รู้ว่าเป็นใครจึงไม่กล้าเข้าไปใกล้กลัวว่าเขาจะมาทำร้าย

“แต่ว่าระบบการรักษาความปลอดภัยที่นี่ก็ดีนะ”

“คุยกับใครเหรอคะ?” ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่กำลังจะเดินผ่านเธอไปนั้นเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นร่างเล็กกำลังยืนพึมพำอะไรสักอย่างอยู่คนเดียว บลูเบลล์จึงหันไปมองแล้วยิ้มแห้งๆ ให้ก่อนจะเอ่ยถามหล่อน

“คุณอยู่ติดห้องฉันใช่มั้ยคะ?”

“ใช่ค่ะ”

“เขาเป็นใครทราบมั้ยคะ?”

“อืม ไม่ทราบค่ะ…แต่หน้าตาดีนะคะ มาถามหาคุณตั้งแต่เมื่อวานแต่ฉันไม่เห็นคุณอยู่ก็เลยบอกว่าคุณไม่อยู่เขาก็เลยบอกว่าเดี๋ยวนั่งรอ”

“อ่อ ขอบคุณค่ะ…ฉันอาจจะรู้จักเขา” เธอโค้งหัวให้ผู้หญิงคนนั้นเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจเข้าในปอดเยอะๆ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกแล้วก้าวขาเดินไปนั่งยองข้างผู้ชายคนนั้นแล้วใช้นิ้วจิ้มไปที่ต้นแขนของเขาสองสามที

“เทสโต?” และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าคือเทสโตแฟนเก่าจอมวุ่นวายของเธอ เขาใช้มือขยี้ตาตัวเองสองสามครั้งแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อย

“ปวดฉี่ขอเข้าไปฉี่หน่อย” แล้วดึงแขนของบลูเบลล์ที่ยังคงนั่งยองอยู่นั้นให้ลุกขึ้นยืน

“นายมาทำไม?”

“ฉันมาหาเธอตั้งแต่เมื่อเย็นวาน คนข้างห้องบอกว่าไม่เห็นเธอกลับมาคิดว่าจะกลับมืดๆ ฉันเลยนั่งรอจนเผลอหลับน่ะ”

“แล้วมาทำไม?”

“คิดถึงอยากมาหา”

“เราเลิกกันแล้วนะ นายฟังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

“เอาน่า เปิดห้องดิฉี่จะราดอยู่แล้ว” เทสโตบอกพลางดันหลังบลูเบลล์ให้เปิดประตูห้องซึ่งเธอก็เปิดมันแล้วเขาก็รีบเดินดิ่งๆ ไปหาห้องน้ำเพื่อปลดปล่อยน้ำทันที ส่วนเธอก็ปิดห้องล็อคประตูแล้วมานั่งบนโซฟากอดอกรอเขาที่ใช้เวลาในการปล่อยน้ำไม่ถึงห้านาทีก็เดินออกมา

“ฉันคบกับโรแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเขามายืนอยู่ตรงหน้า เทสโตไม่ตอบอะไรเพียงแต่ไหวไหล่ให้แล้วเดินไปหาน้ำเปล่าจากตู้เย็นมาดื่มแล้วเดินกลับมานั่งตรงข้ามบลูเบลล์ที่เอาแต่กอดอกจ้องหน้าเขาเขม็ง

“แล้วบอกฉันทำไม?”

“ก็บอกให้รู้ไงว่าฉันมีแฟนแล้ว และนายเองก็ป็นแค่แฟนเก่าอย่ามาทำให้ฉันมีปัญหากับแฟน”

“ฉันไม่ได้อยากจะมาขอเธอคืนดีหรือมาจีบเธออีกรอบสักหน่อย” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งบอกอย่างไม่ยี่ระ ต่างจากคนฟังอย่างบลูเบลล์ที่ถึงกับขมวกคิ้วมุ่น

“แล้วที่มาตามตื๊อตามตอแยนี่หมายความว่าไง?”

“ฉันไปแอบชอบผู้หญิงคนนึง”

“มาบอกทำไม”

“ก็เธอถามมั้ย!?” เทสโตสวนกลับอย่างทันควันแล้วเอ่ยต่อ “แต่ฉันไม่กล้าจีบ” จากน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเปลี่ยนมาจริงจังไปในทันที ทำให้บลูเบลล์ถึงกับต้องทำสีหน้าและท่าทางที่จริงจังตามไปด้วย ถึงแม้จะรู้จักและเคยคบกันมาจนรู้ว่าเขามีนิสัยที่กะล่อนแถมยังเจ้าชู้แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีมุมที่ไม่กล้าจีบผู้หญิงเหมือนกัน

“แล้วนายจะให้ฉันไปจีบให้หรือไง!”

“ใช่! ฉันอยากให้เธอไปจีบให้” ตอบรับด้วยรอยยิ้มและท่าทางที่ดี๊ด๊าแบบสุดๆ จากนั้นก็ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดเปิดรูปหญิงสาวในดวงใจตนยื่นให้บลูเบลล์ดูซึ่งเธอก็รับมันมาดู

ในรูปนั้นเป็นรูปของผู้หญิงตัวเล็ก ผิวขาว ตาโตดูน่ารักจิ้มลิ้มที่สำคัญเธอเดาจากหน้าตาที่จิ้มลิ้มแบบนี้อายุคงไม่เกินยี่สิบปีอย่างแน่นอน!

“อายุเท่าไหร่?” บลูเบลล์ยื่นโทรศัพท์คืนพร้อมกับเอ่ยถาม เทสโตไม่ตอบเป็นคำพูดเพียงแต่ยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้วและอีกเจ็ดนิ้ว

“สิบเจ็ด คุกนะนั่น”

“แต่น้องน่ารักมากเลยนะ เบลล์ถือว่าตอนนี้เราเป็นเพื่อนรักกันก็ได้ เธอช่วยจีบให้ฉันหน่อยสิ” จากที่นั่งตรงข้ามเทสโตก็ขยับมานั่งด้านข้างบลูเบลล์แทน มือหนาเอื้อมมาจับแขนเรียวเขย่าไปมาเบาๆ เป็นการออดอ้อน

สาบานเลยว่านี่คือครั้งแรกที่เธอเห็นเขาเป็นแบบนี้ เป็นเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นแต่ไม่มีคนซื้อให้เลยต้องมาอ้อนเธอน่ะ

“แล้วฉันจะได้อะไร?”

“เธออยากได้อะไรล่ะ?”

“ถ้าฉันจีบให้ได้แล้วเลิกมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉัน”

“ตกลง ถ้าเธอจีบน้องเขาให้ฉันได้ฉันจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับชีวิตเธอ” เทสโตยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วทำการสาบานทันที บลูเบลล์จึงขยับตัวออกจากเขาแล้วส่ายหน้าให้เบาๆ

“ส่งช่องทางการติดต่อน้องมาให้ฉัน แล้วก็ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว!”

“รีบไล่จัง ฉันมานอนรอเธอทั้งคืนเลยนะ”

“มานอนรอเพื่อจะให้ฉันช่วยจีบผู้หญิงให้ เหอะ! ฉันไม่ได้ร้องขอสักหน่อยว่าให้มานอนรอ”

“แล้วถ้าฉันมานอนรอเพราะคิดถึงเธอล่ะ?” จากสีหน้าที่เล่นๆ ก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนมาจริงจังอีกครั้ง เขาหันไปจ้องใบหน้าเรียวของแฟนเก่าที่กำลังหันมามองเขาจนเขาต้องหลบสายตาที่คมกริบนั่นของเธอ

“นายมารอฉันเพราะคิดถึงและฉันก็กลับมา ทำไมตอนฉันรอนายเพราะคิดถึงนายไม่กลับมาบ้างล่ะ?” บลูเบลล์ถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

สำหรับเธอแล้วเทสโตก็เป็นผู้ชายอีกคนที่เธอมองว่าหล่อ ทั้งรูปหน้า ร่างกายที่ดูดีแถมยังขี้อ้อนอีกด้วย มีเพียงความเจ้าชู้กะล่อนปริ้นปล้อนแบบสุดๆ ของเขาที่เธอรับไม่ได้จนต้องเลิกกัน เธอคบกับเขาเพราะเขามาจีบมาอ้อนเธอนี่แหละ แต่ก็นะนิสัยเจ้าชู้ของหมอนี่มันติดเป็นสันดานไปแล้วนี่ใครจะทนคบต่ออยู่ได้ล่ะ

“ฉันขอโทษไปแล้วไง ไม่พูดนะตอนนี้เราเป็นเพื่อนรักกันโอเคมั้ย?”

“ไม่ ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับคนเจ้าชู้แบบนายออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” ผายมือไปทางประตูเป็นการไล่ เทสโตก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะออกมาอย่างขัดใจแต่ก็ยอมลุกแล้วเดินออกจากห้องของเธอไป