Ep.3 คนในใจ

เขากลับถึงบ้าน เมื่อไขประตูเข้าไปก็เจอธนัชชางัวเงียพึ่งตื่นอยู่ที่โซฟาเพราะได้ยินเสียงประตูเปิด นั่นทำให้เขาแปลกใจ

“ทำไมน้องมาอยู่ที่นี่ ไม่กลับไปนอนที่บ้านครับ”

“หนูเป็นห่วงพี่โจจะเมาค่ะ เลยมารอ ไม่ได้ยินเสียงรถเลย สงสัยหนูมัวหลับลึกไปหน่อย”

“ผมไม่ได้เมามาก แค่มึนๆ นิดหน่อย ขอบคุณมาก”

“พี่โจไม่อยากให้หนูอยู่ดูแลพี่เหรอคะ?”

เจตสุวีย์ที่เมานิดหน่อยและกำลังปลื้มใจที่จะได้ติดต่อกับคนที่เขารักอีกครั้ง ทำให้อารมณ์ดีเป็นพิเศษ

“อยากดูแลอะไรตอนนี้ มันดึกแล้วนะ เกือบตีสอง”

ทำให้ธนัชชาอายขึ้นมาที่เหมือนเธอเสนอตัวก่อน แต่เจตสุวีย์นั้นเขาเหมือนเสือที่เห็นเหยื่อ จึงเดินไปใกล้ๆ แล้วถาม กลิ่นตัวที่หอมของเขาผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ ทำให้เธอรู้สึกใจสั่นไหวสุดๆ

“ดูแลพี่บนเตียงเหรอ หรือยังไง?”

“เอ้อ..หนู..เห็นว่าเราตกลงกันแล้วและพี่โจก็ใจกว้างโอนมาให้หนูก่อนตั้งมากมาย จะให้หนูกลับไปนอนที่บ้านสบายใจเฉิบโดยไม่สนใจพี่ว่าถึงบ้านหรือยัง รู้สึกเหมือนเอาเปรียบพี่ค่ะ”

แต่เขาไม่ต้องการเพราะเธอไม่ดึงดูดใจมากพอ แถมเขาอยากขึ้นไปบนห้องเพื่อคุยกับไอรดาแล้วด้วย

“ไม่เป็นไรครับ น้องไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ฝากมาไขประตูเปิดให้แม่บ้านกับคนสวนสักแปดโมงให้ที เพราะผมอาจจะนอนตื่นสาย”

เจตสุวีย์เข้าไปจุ๊บแก้มเธอหนึ่งทีให้จบๆ แล้วยิ้มให้พอเป็นพิธี ซึ่งวิธีนี้เขาใช้ประจำกับผู้หญิงที่อยู่ในอุปถัมป์ แต่ธนัชชาหน้าแดง คิดไปไกลมากมาย

“ฝันดีนะคะพี่โจ”

เขาหันหลังขึ้นบันไดไปทันทีโดยไม่ตอบอะไรและไม่หันมามองเธออีกเลย มีแค่เธอที่มองเขาขึ้นไปจนลับตาและเสียงประตูห้องนอนที่ปิดลง แต่เธอกลับไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าเขาคงง่วงมากจริงๆ

เขาไปล้มตัวบนเตียงแล้วดูเวลาว่าที่อเมริกาพึ่งจะสิบเอ็ดโมง เขาตื่นเต้นผุดลุกผุดนั่งอยู่แบบนั้น ว่าจะพิมพ์ข้อความอะไรส่งไปหาเธอดี ทำยังกับเหมือนพึ่งเคยจีบผู้หญิงครั้งแรก

พี่ไม่สนหรอกว่าหนูจะมีใคร..พี่ไม่ติดมาตั้งแต่หนูเริ่มคบแมทธิว ไหนๆ พี่ก็ไม่ได้ดีในสายตาหนูอยู่แล้ว แต่ผู้ชายคนนี้รักหนูไม่แพ้ใครแน่นอน..

มีข้อความเข้ามาทางไอจีจากจูน ทำให้ไอรดาอมยิ้ม

“อาย ที่นั่นใกล้จะเที่ยงแล้ว กินอะไรหรือยัง? หรือมัวดูหลานอยู่น๊า นี่พึ่งไปเที่ยวกลับมาจากบาร์ นอนไม่หลับ”

“ก็คงกินพวกสลัดผัก ไก่ย่าง ไข่ต้ม ซุป ฉันเบื่ออาหารจะแย่ คิดถึงเมืองไทยจัง อาหารไทยที่นี่ก็ไม่ถูกปาก ร้านอาหารไทยอยู่ห่างไปสี่ไมล์ แมทธิวไปซื้อมาให้ทุกวัน แต่นี่เขาจะไม่อยู่สามวัน ฉันคงน้ำหนักลดแน่ๆ ว่าแต่เธอโทรคุยได้นะจูน ถ้าขี้เกียจพิมพ์”

“ไม่ล่ะ กลัวรบกวนหลาน ถ้าเธอไม่ว่างฉันจะพิมพ์เอาไว้ ว่างก็มาตอบอะไรแบบนี้”

“ตกใจเลย ปกติเธอไม่พิมพ์มาอะไรดึกๆ ที่ไทยกี่โมงแล้วนะ..อืมม ตีสองแล้วนี่ ไม่หลับไม่นอน”

“พรุ่งนี้วันเสาร์ ฉันไม่ต้องไปทำงานน่ะ แล้วเธอคิดว่าจะมาไทยตอนไหนนะ?”

“คงรอลูกครบขวบน่ะ ถึงจะพาไปหาคุณปู่คุณย่าที่เชียงใหม่ แมทธิวไม่ให้บินไปไหนเด็ดขาด ถ้าลูกเขายังคออ่อนอยู่ขนาดจะนั่งเฟิร์สยังไม่ให้เลย ไม่อยากให้ลูกปรับเวลาไม่ได้”

น่าหมั่นไส้..นายจะหวงลูกไปไหน นั่นอาจจะเป็นลูกฉันก็ได้แมทธิว

“ทำไมเธอให้ลูกชายใช้นามสกุลทางเธอล่ะ?”

“อืม..ก็บ้านฉันไม่มีทายาทผู้ชายตอนนี้ ลูกพี่ลูกน้องก็ยังไม่แต่งงาน พึ่งจะเรียนจบเอง ฉันเลยกลัวว่านามสกุลของพ่อจะหายไปน่ะ แต่ฉันแพลนไว้ว่าจะมีลูกคนที่สองให้บ้านของแมทธิวนะ”

“แล้วถ้าลูกคนที่สองเป็นผู้หญิงล่ะทำไง?”

“ก็คงตามนั้น ถึงทางพ่อเขาจะเป็นคนไต้หวันและนิยมลูกชายก็ตาม แต่ฉันว่าสมัยนี้โลกเรามันเปลี่ยนไปแล้วนะ ผู้หญิงก็เป็นหัวหน้าครอบครัวได้ แต่งงานแล้วให้ลูกใช้นามสกุลทางผู้หญิงก็ได้สมัยนี้ สะดวกจะตาย”

งั้นก็ขอให้ลูกคนที่สองของแมทธิวเป็นผู้หญิงแล้วกัน…

“ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึง”

ไอรดาถึงกับหัวเราะในลำคอเบาๆ ที่วันนี้เพื่อนสนิทของเธอพิมพ์มาใช้คำพูดแปลกๆ

“ฉันก็คิดถึงเธอนะจูน แล้วพี่บิวเป็นยังไงบ้าง? เธอบอกว่าป๊ากับม๊ารับรู้ ตอนนี้ก็ไม่ได้ติดอะไรใช่มั้ย? แล้วพี่โจล่ะ ว่ายังไงบ้าง?”

เจตสุวีย์ยิ้มกว้างให้ตัวเองทันทีที่เธอเอ่ยถึงเขา เพราะขนาดให้จูนพิมพ์บอกไปตอนอยู่ที่บาร์ว่าเขามาด้วย เธอยังไม่เอ่ยถึงเขาแม้แต่นิดเดียว

“พี่โจก็คงปล่อยแล้วล่ะ ขี้เกียจจะบ่น”

ไอรดาส่งอีโมจิหัวเราะขำให้แทน นั่นทำให้เขายิ้มไปด้วย

“ฉันอยากส่งของให้เธอ ได้ไหม?”

“ส่งอะไรกันจูน บ้าเหรอ ไม่ต้องๆ”

เจตสุวีย์พิมพ์คุยกับเธอร่วมชั่วโมง ถามนั่นถามนี่โดยที่ไอรดาคิดว่าเป็นจูน เธอรู้สึกเพลิดเพลินกับการแชทคุยมาก อาจจะเพราะเหงาและคิดถึงเพื่อน คิดถึงเมืองไทยนั่นเอง

คืนนี้เป็นคืนแรกที่เจตสุวีย์นอนหลับได้อย่างมีความสุข หลังจากเจอเรื่องแย่ๆ มาตลอดตั้งแต่เขาพลาดไปทำร้ายเธอและกิจการที่มีร่วมกันเข้า นั่นเพราะทระนงตัวมากเกินไปว่าจะชนะไอรดาได้

เขาตื่นมาในช่วงสายแล้วลงไปย้ายรูปวาดของไอรดามาไว้ที่ห้องนอน เพื่อที่จะได้เห็นเธอตลอดเวลา ภาพของเธอที่เขาจ้างนักวาดจากรัสเซียมาวาดให้ โดยในภาพ เธอใส่เซทเพชรสีชมพูอมม่วง ทั้งสร้อยและตุ้มหู ที่เขาเคยทำให้เธอเพื่อจะขอหมั้น แต่เธอถอดมันทิ้งไว้ที่ห้องน้ำในบ้านที่ซื้อเพื่อเธอ ในคืนที่เธอเป็นของเขา…

เขายังเก็บเซทเพชรหายากนี้ไว้ตลอด โอกาสที่จะได้เอาให้เธออีกครั้งนั้นช่างน้อยนิดแทบจะเป็นศูนย์ เขารู้ว่ามันดูลมๆ แล้งๆ แต่หัวใจเขากลับไม่ยอมแพ้

ธนัชชาที่รอเวลาห้างเปิดและรีบเรียก Taxi ไปที่พารากอนและตรงดิ่งไปซื้อน้ำหอมที่เคาท์เตอร์แบรนด์ทันที เธอประหม่านิดหน่อยที่มาซื้อของราคาแพงครั้งแรก น้ำหอมที่ราคาสองหมื่นทอนสองร้อยบาททำเอาเธอลมแทบจับ จากนั้นเธอไปทำเล็บ ต่อขนตาและทำผมลอนใหญ่ยาวดูสวย เข้า shop เพื่อซื้อเครื่องประทินผิวและเครื่องสำอางแบรนด์มากมาย

พอกลับบ้านในตอนเย็น ทำเอาแม่ของเธอที่เตรียมไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลถึงกับตกใจระคนแปลกใจที่เธอเอาเงินที่ไหนมาแต่งตัวและซื้อของมามากมาย

“นัชชา อะไรเนี่ย? เอาเงินที่ไหนมาซื้อของเยอะแบบนี้?”

เธอยิ้มให้แม่เขินๆ ก่อนจะนั่งที่โซฟาแล้วดึงแม่มานั่งด้วย

“หนูเริ่มคบคนคนหนึ่งมาสักพักแล้ว เขาไม่เคยล่วงเกินหนูเลย แต่ให้เงินหนูมาเพราะสงสารที่เห็นหนูลำบาก ปีนี้ปีสุดท้ายหนูก็จะจบแล้ว แม่ไม่ต้องให้ค่าขนมหนูแล้วนะ เพราะเขาจะรับผิดชอบให้เอง หนูจะช่วยค่าผ่อนบ้านหลังนี้ด้วยนะ”

แม่ถึงกับทำตาโต จับมือลูกสาวแน่น

“แล้วเขาคือใคร ไม่พามาให้แม่รู้จักหน่อยล่ะ แม่ควรต้องดีกับเขาด้วยที่ดีกับลูก ถึงขนาดให้โดยไม่ล่วงเกินลูก”

“ไว้สักพักนะแม่ พี่เขาทำงานหนักมาก เพราะออกจากบ้านมาสร้างตัวเอง เขาเป็นคนเก็บตัว แต่ถ้าแม่ได้เจอพี่เขา รับรองว่าแม่ต้องชอบพี่เขา ทั้งหล่อ ขาว สูง ใจดีมาก”

“อายุอานามเท่าไหร่นั่น?”

“น่าจะสามสิบต้นๆ เองค่ะ พอดีหนูไม่ได้ถามอายุขนาดนั้น”

“แปลกคน คบกันแต่ไม่ถามอายุ”

“พี่เขาดูหนุ่มจะตาย หนูเลยไม่ถามหรอก”

ธนัชชาพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง จากนั้นแม่ก็ออกจากบ้านเพื่อไปทำงาน เธออาบน้ำแต่งตัวพรมน้ำหอมที่เจตสุวีย์ชอบ แล้วส่งข้อความไปหา

“พี่โจหิวมั้ยคะ กินอะไรหรือยัง?”

“ถ้าน้องจะมากินกับผมก็สั่งมาได้เลย พอดีผมทำงานนิดหน่อย”

เธอจึงสั่งอาหารมาแล้วไปเดินไปหาเขาที่บ้าน ก่อนจะตรงไปที่ห้องทำงาน เคาะประตูเบาๆ ไปสองที เจตสุวีย์ก็บอกให้เข้ามาหาได้

“พี่โจ จะให้หนูเตรียมอาหารให้เลยมั้ยคะ?”

กลิ่นน้ำหอมโชยเข้าจมูกของเขา และตอบโดยไม่มองหน้าเธอ เอาแต่จ้องโน้ตบุ๊ค

“หอมมาก ผมชอบกลิ่นนี้”

ธนัชชายืนอยู่ใกล้เขา แต่สังเกตว่ารูปภาพคนรักของเขาหายไป

“เอ๊ะ..รูปภาพผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว”

เขาเหลือบหางตามองเธอนิดหน่อย แล้วตอบอย่างเย็นชา

“เธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงคนนั้น แต่คือ สุดที่รักของผม”

คำตอบที่ทำเอาธนัชชาสะอึกและน้อยใจตั้งแต่เริ่มความสัมพันธ์กับเขาได้ไม่เท่าไหร่

“ค่ะ รูปสุดที่รักของพี่โจ ไม่อยู่ที่ห้องนี้”

เธอแกล้งพูดประชดเขา ซึ่งเป็นสิ่งที่พลาดที่สุด

“แล้วมันสำคัญกับน้องตรงไหนครับ? ที่รูปเธอจะอยู่หรือไม่อยู่”

“หนูแค่ถามเท่านั้นเองค่ะ”

เจตสุวีย์หมุนเก้าอี้หันมามองที่เธอยืนอยู่ แล้วจ้องหน้าด้วยสายตาที่คมกริบ

“ผมย้ายรูปเธอไปไว้ที่ห้องนอน เพราะจะได้เห็นเธอตลอดเวลา”

เขาตอบแล้วลุกขึ้นเดินผ่านเธอตรงไปยังห้องกินข้าว ธนัชชารีบเดินตามไปและไปจัดการเตรียมอาหารใส่จานให้ เขานั่งกินเงียบๆ ไม่พูดอะไร และเลื่อนดูโทรศัพท์พลางกินข้าวไปด้วย นั่นทำให้เธอน้อยใจจนต้องกินข้าวทั้งน้ำตา

เจตสุวีย์เหลือบตาดูเธอที่กินข้าวด้วยน้ำตาที่ไหลอยู่เงียบๆ เขาวางช้อนแล้วพูดด้วยเสียงที่ไพเราะ และยื่นมือให้เธอมาหาเขา

“นัชชา มาหาผมสิ”

เธอวางช้อนมองเขาด้วยสายตาที่กลัวเกรงปนเสียใจ ก่อนจะลุกจากเก้าอี้มาหาเขาที่ดึงมือเธอมานั่งตัก เจตสุวีย์ใช้นิ้วมือที่เรียวสวยปาดน้ำตาให้ และแขนอีกข้างที่กอดเอวเธอเอาไว้

“วันนี้ทำผมมาใหม่สวยดีนะ ผมชอบ ไม่ต้องร้องไห้นะ ผมจะให้น้องดูแลได้ยังไง ถ้าหากเสียใจอยู่แบบนี้”

“หนูขอโทษที่ทำให้พี่โจไม่พอใจค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ”

“คุณแม่น้องเลิกงานเช้าใช่มั้ย?”

ธนัชชาพยักหน้าแทนคำตอบ

“อยากอยู่กับผมมั้ยคืนนี้? แต่ถ้าผมทำให้น้องรู้สึกไม่ดีก็พักผ่อนที่บ้านดีกว่านะ”

“หนูอยากอยู่ค่ะ”

เขาให้เธอลุกขึ้น บอกให้เธอไปอาบน้ำแปรงฟันอีกครั้งแล้วค่อยมาหาที่ห้องนอนชั้นบนในตอนสามทุ่ม แต่ก่อนเธอจะออกไป เขาคว้ามือเธอไว้

“น้องเคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนมั้ย? ไม่ต้องคิดมากกับคำถาม ผมแค่ถามเพราะจะได้รู้ว่าต้องปฏิบัติตัวยังไง”

“เคยค่ะ กับแฟนที่นอกใจ”

“โอเค แล้วเจอกันนะ”

ธนัชชาเริ่มกินยาคุมรายเดือนหลังจากวันที่คุยตกลงกันแล้ว ตอนนี้เธอตื่นเต้นมาก รีบอาบน้ำแล้วพรมน้ำหอมบางๆ อีกครั้ง

เจตสุวีย์นอนเอนหลังบนเตียง เลื่อนดูข้อความในไอจีที่เขาได้สนทนากับไอรดาเมื่อคืนวนไปวนมาพลางยิ้มกับตัวเอง ตอนนี้เขาดูเวลาพึ่งจะหกโมงเช้าที่อเมริกา เลยต้องอดทนรอให้สักแปดโมงจะได้ใช้ไอจีของน้องสาวทักไปคุยกับเธออีก เพราะฉะนั้นการอยู่กับธนัชชาสำหรับเขา มันคือการฆ่าเวลาเท่านั้น

เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น เขาบอกให้เธอเข้ามาได้ แต่พอเขาเห็นการแต่งตัวของเธอ มันทำให้เขาหมดอารมณ์

เธอถอดเสื้อกันหนาวที่คลุมมาออก เสื้อยืดสีขาวรัดรูปและกางเกงขาสั้นแบบสุดๆ ช่างเหมือนกับสาวสก๊อยที่ไหนสักที่ เจตสุวีย์อดไม่ได้ที่จะแอบเปรียบเทียบกับไอรดาอยู่ในใจ ถึงกับทำให้เขาแอบถอนหายใจไม่ให้ธนัชชาเห็น

“พี่เหนื่อยยังไงไม่รู้ น้องดูแลพี่หน่อยแล้วกันนะ”

เขาทำเสียงอ้อนอย่างไพเราะกับเธอ ซึ่งนั่นก็ทำให้ธนัชชาถึงกับหน้าแดง แต่ก็พร้อมจะเอาใจเขาทุกอย่างที่เขาต้องการ