19 - วันเดินทาง

วันเดินทาง

สัปดาห์ต่อมา

วันนี้เป็นที่ทีมงานถ่ายทำ ต้องเปลี่ยนสถานที่ ไปถ่ายบนเขาสูงทางภาคเหนือของประเทศไทย เพื่อที่จะได้ฉาก ทิวทัศน์ ที่สมจริง เป็นเวลานานนับเกือบเดือน

"เอาอะไรครบยัง" ปุยเมฆเอ่ยถาม เมื่อยกสัมภาระขึ้นรถ

เพราะต้องค้างแรมหลายวัน จึงต้องจัดเตรียมสิ่งของไปเยอะปุยเมฆจึงต้องใช้รถยนต์อีกคน ที่สามารถบรรจุสัมภาระต่างๆได้เยอะไปแทนรถหรู ที่นั่งกันได้แค่ 2 ที่

"นั่งสบายดีเหมือนกันน่ะค่ะ คันนี้" ต้นข้าวเอ่ยบอก เมื่อนั่งรถมาได้ครึ่งทาง

"ไม่อยากหลับเหรอ...นั่งคนนี้" เสียงเรียบเอ่ยถาม

"ไม่ค่ะ คุณขับไม่เร็ว แถมลดกระจกลงมองวิวข้างทางแบบนี้ ฉันรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองทิวทัศน์รอบๆตลอดเส้นทาง

"นี้ก็ใกล้จะค่ำแล้ว...เธอช่วยเปิด gps ให้ฉันหน่อยสิ ว่าใกล้ถึงยัง" ปุยเมฆพูดยอกพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูจองเจาให้กับต้นข้าว

ต้นข้าวกดดูเส้นทาง จึงบอก "อีกไม่ถึง 2 ชั่วโมงก็ถึงแล้วค่ะ"

"แต่...นี้มันก็เริ่มมืดแล้วน่ะ ฉันไม่ชินสะทางด้วยสิ พึ่งจะมาครั้งแรก" ปุยเมฆบอกเหตุผล เพราะปกติถ้าชินทาง หรือขับเร็วกว่าตอนนี้ ก็คงจะถึง แต่เมื่อต้นข้าวมาด้วย เขาจึงต้องลดความเร็วในการขับรถลงมาอีก

"เราก็ขับช้าๆ อ่านป้ายตามไปด้วยก็ได้นี้" ต้นข้าวพูดให้ปุยเมฆดูใจเย็นลง

"นี้...แล้วที่ฉันก็ขับช้าก็เพราะใครล่ะ แล้วอีกอย่าง ครั้งนี้ฉันไม่ชินทางด้วย กว่าจะถึงที่พักของทีมงานเตรียมไว้ให้คงมืดค่ำกันพอดี"

"แล้วใครใช้ให้คุณออกเดินทางตอนบ่ายล่ะ ทีมงานเขาเดินทางกันตั้งแต่เช้ามืดแล้วน่ะ"

"แล้วที่ออกมาบ่ายนี้เป็นเพราะใครกันล่ะ ที่หลับไม่ยอมตื่นห่ะ อ้วนเอ้ย"

"..." ต้นข้าวเงียบลงทันที

เมื่อขับไปได้อีกสักพัก โดยไม่มีใครพูดอะไรเลย ต้นข้าวจึงออกความเห็นขึ้นมาบ้าง

"หาที่พักก่อนก็ได้ค่ะ...ดูเหมือนฝนทำท่าจะตกด้วย"

"ช่วยหาป้ายที่พัก หรือโรงแรมใกล้ที่สุดหน่อย เราก็ออกจากเมืองมาไกลแล้วด้วย คงจะหายากอยู่" ปุยเมฆพูดขึ้น พร้อมกับสายตามองไปยังถนนเบื้องหน้า

"อีก 2 กิโลเมตร ข้างหน้ามีที่หนึ่งค่ะ"

ปุยเมฆจึงขับรถเลี้ยวเข้าไปทันที ที่ถึง เป็นรีสอร์ทขนาดกลาง ตั้งอยู่บนเขากลางป่า และสายฝนก็ตกลงมาทันที ต้นข้าวรีบวิ่งเข้าไปเมื่อรถจอดสนิท เพื่อต้องการจองห้องพักทันที ส่วนปุยเมฆรีบจัดการรีบหาหมวกมาสวมใส่ และหน้ากากปิดบังใบหน้า แล้วรีบคว้าเอากระเป๋าเสื้อผ้าตามต้นข้าวไปทันที

"สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าต้องการที่พักแบบไหนค่ะ" พนักงานต้อนรับถามขึ้น

"ขอเป็นห้องพัก 2 ห้องค่ะ"

"ขอบัตรประจำตัวประชาชนด้วยน่ะค่ะ แล้วก็ของคุณผู้ชายท่านนี้ด้วยน่ะค่ะ ไม่ทราบว่ามาด้วยกันใช่ไหมค่ะ" พนักงานพูดขึ้น และมองไปทางด้านหลังที่ชายหนุ่มยืนอยู่

"เอ่อ...ค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยบอก พร้อมกับหันไปหาปุยเมฆ "บัตรประชาชนคุณล่ะ"

"เอ่อ...ลืมเอามาน่ะ" ปุยเมฆจำใจต้องโกหกออกไป ขืนยื่นบัตรให้ เขาก็รู้หมดน่ะสิ ว่าเขาคือใคร

ต้นข้าวจึงยื่นแค่บัตรประชาชนเธอให้แก้พนักงานแทน

"สักครู่น่ะค่ะ" พนักงานรับบัตรจากต้นข้าวไปแล้วทำงานเช็คห้องว่างให้ "ขอโทษด้วยน่ะค่ะคุณลูกค้า ห้องพักเต็มค่ะ เหลือแค่แบบเป็นหลังเดี่ยวค่ะ อยู่ท้ายสุดทางโน้น" พนักงานเอ่ยบอก พร้อมกับชี้นิ้วออกไป

"เอ่อ...คือว่า" ต้นข้าวทำท่าจะปฏิเสธ

"รับครับ" ปุยเมฆรีบตอบตกลงทันที เเละหันไปกระซิบกับต้นข้าว "อย่าเรื่องมากได้ไหม เห็นอยู่ว่าฝนตก และนี้ก็มืดแล้ว ขืนขับไปหาที่อื่นก็คงลำบาก อยู่ไปเถอะน่า"

"ถ้าอย่างนั้นตามดิฉันมาค่ะ นี่ค่ะร่ม" พนักงานอีกคนเอ่ยบอก แล้วยื่นร่มให้แก่ชายหนุ่มหนึ่งคัน

"ขอบคุณครับ" ปุยเมฆจึงเป็นฝ่ายถือร่มกลางให้ต้นข้าวเเล้วจึงเดินตามพนักงานไปอย่างทุลักทุเล

"เชิญคุณลูกค้า พักผ่อนได้เต็มที่เลยน่ะค่ะ" พนักงานเอ่ยบอก พร้อมกับยื่นสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆไปให้

"อะไรกันเนี้ย....บ้านหลังตั้งใหญ่ แต่มีหนึ่งห้องนอน แถมมีแค่เตียงเดียวเนี้ยน่ะ" ต้นข้าวเบิกต้ากว้างอย่างสงสัยขึ้นมาทันที

"จะบ่นทำไม...รีบไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวก็เป็นหวัดตายก่อนพอดี" เสียงเข้มพูดบอกเมื่อคนตรงหน้ามัวแต่เดินสำรวจรอบๆ

"คะ คุณก็ไปอาบก่อนสิ" ต้นข้าวบอกกลับไป

"ตามใจ" ปุยเมฆจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่สนใจต้นข้าวเเม่แต่นิด

และใช้เวลาเพียงไม่นาน ปุยเมฆเดินออกมาจากห้องน้ำ ต้นข้าวจึงรีบเข้าไปต่อทันที เพราะอากาศเริ่มเย็น บวกกับฝนตกจึงทำให้หนาวกว่าปกติ

"ครับพี่...ขอโทษด้วยน่ะครับ ถ้าฝนหยุดตกพรุ่งนี้ผมจะรีบเดินทางทันทีครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ แค่นี้สบายมาก หวัดดีครับ" ปุยเมฆวางสายจากคู่สนทนาลง เมื่อโทรเเจ้งกับพัสกร ว่าตัวเองหาที่พักก่อนกลางทางเพราะฝนตกหนัก ทำให้เดินทางต่อไม่ค่อยสะดวก

"นี่เธอจะทำอะไร" เสียงเรียบถามขึ้นมา เมื่อเห็นต้นข้าว นำหมอนมาวางที่พื้นด้านล่างข้างเตียงนอน

"ก็จะนอนน่ะสิ...คุณไม่เห็นเหรอว่าเตียงมีแค่เตียงเดียว แล้วจะนอนกันยังไง"

"เตียงมีแค่เตียงเดียว แต่เตียงก็ไม่ใช่เเคบๆน่ะ นอนสี่คนยังได้เลย" ปุยเมฆพูดขึ้นแบบไม่ได้คิดอะไร

"คุณก็นอนไปสิ ฉันจะนอนพื้น"

"ขึ้นไปนอนบนเตียง ไม่เห็นเหรอไงว่าอากาศเย็น เดี๋ยวก็ไม่สบาย เป็นภาระฉันอีก" ท้าวยาวก้าวไปหาต้นข้าว เเล้วรีบดึงให้เธอลุกขึ้นทันที

"คำก็ภาระ สองคำก็ภาระ ชิ" ต้นข้าวลุกขึ้น แล้วถือหมอนวางลงที่เตียง

"บ่นๆ"

"ไม่ได้บ่น ตั้งใจพูดให้ได้ยิน" ต้นข้าวต่อปากต่อคำขึ้นมาทันที

"ปากเก่งนักน่ะ เดี๋ยวจะโดน" ปุยเมฆขบกรามแน่น

"โดนอะไรเหรอ คิดว่าคนอย่างต้นข้าวจะกลัวอะไรงั้นเหรอ" ต้นข้าวหันหน้ามาสวนคำพูดใส่ปุยเมฆทันที

"จะลองดูไหมล่ะ"

"มาโล้ด...คนอย่างต้นข้าว บ่ย้านอีกหยังอยู่แล้ว" ต้นข้าวพูดขึ้นอย่าท้าทายคนตรงหน้า

"หึ...เตี้ยเอ้ย"

"เตี้ยแล้วมันหนักส่วนไหนคุณมะ...อื้อ..." ต้นข้าวกำลังจะต่อว่า คนร่างสูงต่อ แต่คำพูดถูกกลืนลงไปทันที เมื่อปากหยักก้มลงมาฉกชิงจูบเธอเสียก่อน

"ทีนี้...ยังจะปากเก่งอีกไหม หืม..." เสียงนุ่มถามขึ้น เมื่อถอนจูบออก เพราะคนตรงหน้าเหมือนจะขาดอากาศหายใจ