32 - ความจริง

ความจริง

ตกดึก

ปุยเมฆย่องเบาออกจากห้องพักของตัวเอง เดินออกไป มุ่งตรงไปทางห้องพักของหญิงสาวที่อยู่อีกฟากหนึ่งที่อดีตซุปตาร์ดังอย่างนรวิชญ์ได้จัดเตรียมไว้ให้ เพราะการถ่ายทำครั้งนี้เป็นเขาที่รับผิดชอบเองทั้งหมด

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของหญิงสาว ปุยเมฆรีบไขกุญแจเปิดเข้าไปทันที อย่างไม่รอช้า เพราะเกรงว่าคนอื่นจะมาเห็นเข้า ร่างสูงย่องเข้าไปอย่างเบาๆ หาคนที่หลับสนิทอยู่บนที่นอน โดยไม่ได้รู้ถึงผู้บุกรุกเข้ามาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนหนาคว้าตัวหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของตนทันที

"อื้อ..." เสียงร้องอู้อี้ของหญิงสาวประท้วงขึ้นมา เมื่อร่างกายถูกรบกวน

"ชูว์...อ้วนครับ" ร่างสูงกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาว

"พี่เมฆ มาได้ยังไงค่ะ" หญิงสาวถามขึ้นทันที เมื่อพบว่าคนที่ขึ้นมานอนกอดเธอนั้นเป็นใคร

"อ้วนลืมไปแล้วเหรอครับ ว่าเค้ามีกุญแจน่ะ" เสียงพูดบอกเบาๆที่ข้างหู

"แล้วมาทำไมดึกขนาดนี้ค่ะ ข้าวจะนอน" หญิงสาวงัวเงียวถามออกไป

"คิดถึงอ้วนครับ นอนคนเดียว เค้านอนไม่หลับเลย" ร่างสูงเอ่ยตอบ พร้อมกับกอดกระชับแน่นขึ้น

"นอนเฉยๆได้ไหมค่ะ วันนี้ข้าวเพลียมากจริงๆ" เสียงหวานเอ่ยบอก

"ครับ...เค้าตามใจอ้วนน่ะ กอดเฉยๆ ก็ได้ครับ นอนน่ะครับ ดึกแล้ว ฟอด ฝันดีครับ" เสียงนุ่มเอ่ยรับปาก พร้อมกับหอมแก้มของหญิงสาว แล้วบอกฝันดีเธอ

แต่ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยจบ หญิงสาวก็พลอยหลับสนิทไปก่อนแล้ว

"คงจะเหนื่อยมากจริงๆ สิน่ะ อ้วนเอ้ย" ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ อย่างรู้สึกเอ็นดู

เพียงไม่นานปุยเมฆก็หลับไปตามๆกัน จนเกือบรุ่งส่าง ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อน มองดูหญิงสาวในอ้อมกอดที่หลับสนิทไม่รู้เรื่องอยู่

"เค้ากลับก่อนน่ะอ้วน จุ๊บ" เสียงนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับจุ๊บลงไปที่หน้าผากมนของหญิงสาวแล้วรีบลุกขึ้น เดินออกจากห้องหญิงสาวอย่างเงียบๆ ไปทันที ก่อนที่ทุกคนจะตื่นขึ้นมาเห็นเข้า

ปุยเมฆเดินออกไปได้ไม่ไกล ก็ต้องหยุดฝีเท้า เพราะเสียงเปิดประตูออกมาจากห้องที่พึ่งจะเดินผ่าน

"เอ้า...คุณเมฆ มาทำอะไรที่นี่แต่เช้ามืดค่ะ" ใบบัว แม่บ้านประจำกองเอ่ยถามขึ้น เมื่อเธอเปิดประตูห้องออกมา แล้วเจอเข้ากับซุปตาร์หนุ่มทันที

"เอ่อ...อ้อ พอดีผมนอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ เลยลุกขึ้นมาออกกำลังกาย ยืดเส้นยืดสายเสียหน่อย" ปุยเมฆเอ่ยบอก พร้อมกับทำท่าทางเหมือนกับออกกำลังให้ใบบัวดู

"ขยันออกกำลังกายจังเลยน่ะค่ะ ไม่น่าล่ะ พี่ว่าคุณเมหถึงหุ่นดีตลอด" ใบบัวเอ่ยชม

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ" ปุยเมฆขอลา เดินออกไปทันที

"ค่ะ" ใบบัวได้แต่มองกลับไปที่ห้องของต้นข้าว แล้วส่ายหน้าเบาๆ ให้แก่ซุปตาร์หนุ่ม เมื่อปุยเมฆเดินจากไปแล้ว

ช่วงสายของวัน วันนี้ต้นข้าวไม่ได้ติดตามปุยเมฆไปยังสถานที่ถ่ายทำ เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว ชายหนุ่มจึงอนุญาตให้เธอพักอยู่ที่ห้อง แล้วตอนพักกองจะแวะกลับมาหา

"พี่บัวมีอะไรให้ข้าวช่วยไหมค่ะ" ต้นข้าวถามขึ้นเมื่อเห็นใบบัวกำลังวุ่นกับการเตรียมอาหาร เพื่อที่ตะให้ทีมงานและนักแสดงทานช่วงพักกอง

"หนูข้าวไม่ได้ไปกับคุณเมฆเหรอค่ะวันนี้" ใบบัวกันมาถามหญิงสาว

"วันนี้ข้าวเพลียนิดหน่อยค่ะ คุณเมฆเลยอนุญาตให้ข้าวพักได้" หญิงสาวเอ่ยตอบ

"อ่อค่ะ ถ้าอย่างนั้น หนูข้าวแค่ช่วยพวกพี่ๆ เขาล้างผักผลไม้ก็พอค่ะ ใกล้เสร็จแล้ว ทางนี้พี่ทำเองค่ะ" ใบบัวเอ่ยบอก พร้อมกับบอกต้นข้าวไปทางที่พวกอื่นๆกำลังช่วยกันล้างผักและผลไม้

ต้นข้าวช่วยทุกคนเตรียมจนใกล้เสร็จ และก็ถึงเวลาพักกองพอดี ทีมงานและนักแสดงทุก เริ่มทยอยกันกลับมาเพื่อที่จะรับประทานอาหารกลางวัลกัน

"หนูข้าวล่ะ...ไปไหนแล้ว" ใบบัวเอ่ยถามพวกคนที่อยู่แถวนั้น เมื่อไม่เห็นหญิงสาว

"อ่อพอดี หนูใช้ให้น้องไปเอาผลไม้มาล้างเพิ่มน่ะจ๊ะพี่บัว โน้นไงค่ะ มาพอดีเลย" หญิงสาวรุ่นน้องของใบบัวคนหนึ่งเอ่ยบอก

"อย่าใช้น้องเขาให้มากนัก เกรงใจคุณเมฆเขาหน่อย เพราะน้องไม่ใช้คนงานของกองเหมือนพวกเรา" ใบบัวเอ่ยตำหนิขึ้นมา

"ขอโทษค่ะพี่บัว หนูไม่ทราบ"

ต้นข้าวเดินถือถาดผลไม้มา เพื่อที่จะเตรียมล้าง แต่ต้องหยุดเดินกระทันหัน เพราะเธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุน

เคว้ง!

เสียงถาดกระทบกับพื้น พร้อมกับร่างของหญิงสาวที่ร่วงลงกองอยู่กับพื้น และผลไม้ร่วงลงไปคนละทิศคนละทาง ทุกคนจึงพากันหันไปมองตามเสียง เป็นตาเดียวกัน

"ต้นข้าว/หนูข้าว" ทุกคนต่างเรียกขื่อหญิงสาวเป็นเสียงเดียวกัน และรีบกู่เข้าไปดูทันที

"อ้วน!" ปุยเมฆเดินมาถึงเห็นเหตุการณ์นั้นพอดี รีบทิ้งของทุกอย่างที่อยู่ในมือ วิ่งไปหาหญิงสาวที่นอนสลบนิ่งอยู่กับพื้นทันที โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

"ทุกคนถอยหน่อยครับ" ปุยเมฆรีบผ่าวงล้อมเข้าไป

"เมฆ!...น้องเป็นอะไร" นรวิชญ์เอ่ยถามเมื่อมาถึงพอดี

"ไม่รู้ครับคุณพ่อ ตัวเย็นมากเลย" ชายหนุ่มเอ่ยตอบพ่อไป

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกใจ เมื่อได้ยินซุปตาร์หนุ่มพูด กับอดีตซุปตาร์ว่าพ่อ

"รีบพาน้องไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ส่วนงานทางนี้ พ่อจัดการเอง เอารถพ่อไปจะสะดวกกว่า เดี๋ยวพ่อจะโทรบอกให้แม่รีบตามไป" นรวิชญ์ร่ายยาวบอกลูกชาย พร้อมกับยื่นกุญแจรถให้

"ครับ" ปุยเมฆรับคำ แล้วรีบอุ้มหญิงสาวขึ้นมา พาเดินออกไปทันทีอย่างรีบร้อน

"ไม่มีอะไรแล้วทุกคนแยกย้ายกันครับ" นรวิชญ์พูดขึ้น เมื่อทุกคนต่างจ้องมองมาที่เขาอย่างต้องการคำตอบ

"ทุกคนฟังทางนี้ครับ" นรวิชญ์พูดขึ้น เมื่อทุกคนยังข้องใจ "สำหรับงานวันนี้ขอพักไปก่อน วันนี้ทุกคนตามสบายได้เลยครับ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ถ้าผมรู้ว่าข่าวหลุดออกไป หรือสำนักไหนลงข่าว ผมจะไล่ฟ้องทุกคนที่นี่เป็นรายบุคคลเลย ส่วนเรื่องลูกชายผม ทุกคนไม่ต้องกังวล หรือเป็นห่วง เราจะคงยังทำงานกันเหมือนเดิม ตามหน้าที่เดิมครับ ไม่มีเส้นสายใดๆทั้งสิ้น หวังว่าทุกคนจะเข้าใจน่ะ ส่วนเรื่องของหนูต้นข้าว เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัว ถ้าผมได้ยินใคร ซุบซิบรินทา หรือกล่าวหาอะไรมั่ว ผมก็จะไล่ฟ้องเหมือนกัน ขอบคุณทุกคนครับที่รับฟัง เชิญตามสบายได้เลยครับวันนี้" นรวิชญ์ร่ายยาวให้ทุกคนฟังทันที

"ขอบคุณคุณไปร์มากครับ" ทีมงานคนหนึ่งเป็นตัวแทนเอ่ยขอบคุณ