33 - สารภาพรัก

สารภาพรัก

เมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล ต้นข้าวถูกส่งเข้าห้องทุกฉุกเฉินทันที ปุยเมฆได้แต่ยืนรอที่หน้าห้อง แล้วถอดหมวกถอดหน้ากากออก

สักพักประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก และหมอเดินออกมา พร้อมกับถามขึ้น

"ใครเป็นญาติของคุณณัฐนรีค่ะ"

"ผมเองครับ คนที่พาณัฐนรีมา" ปุยเมฆเอ่ยตอบ เเล้วรีบเข้าไปถามหมอต่อทันที

หมอสาวยืนนิ่งสตั้นไปทันที เมื่อเห็นว่าชายร่างสูงตรงหน้านั้นเป็นใคร

"นี่ไม่ได้ถ่ายรายการอะไรใช่ไหมค่ะ" พยาบาลเอ่ยถาม แล้วหันไปมองซ้ายแลขวา

"เรื่องจริงครับ เธอเป็นอะไรเหรอครับ เอ่อ พอดีเธอเป็นลมที่กอง ผมอยู่ตรงนั้นพอดีครับ" ปุยเมฆไม่พูดอะไรยาว

"ตามหมอเข้ามาในห้องค่ะ" หมอสาวเอ่ยบอก แล้วเดินนำหน้าซุปตาร์หนุ่มไปที่ห้อง เพราะไม่อยากให้คนแตกตื่นที่ซุปตาร์หนุ่มอยู่ที่นี่

"คนไข้มีแฟนไหมค่ะ" หมอถามขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเข้ามาภายในห้อง

"ถามหาแฟนเธอทำไมครับ" ปุยเมฆเลิกคิ้วถามเพราะไม่เข้าใจว่าหมอจะถามหาแฟนของหญิงสาวทำไม เขาอยากจะตอบออกไปส่าเขานี้แหละคือแฟนของเธอ แต่เขาก็ไม่กล้า เพราะขนาดจะขอเธอเป็นจนป่านนี้แล้วยังไม่กล้าเอ่ยปากบอกเลย

"คนไข้กำลังตั้งครรภ์อยู่ค่ะ" หมอเอ่ยตอบ

"อะไรน่ะครับ! ท้องงั้นเหรอ" ปุยเมฆเบิกตากว้างถามย้ำทันที

"ค่ะ คนไข้ตั้งครรภ์ได้สิบสองสัปดาห์แล้ว คนไข้แค่เพลีย อาจเกิดจากการพักผ่อนน้อย หรืออาการแพ้ท้อง ตอนนี้หมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้นน่ะค่ะ ยังไงคืนนี้ นอนดูอาการไปก่อนสักคืน"

"ครับ"

"เชิญคุณไปทำเรื่องขอนอนโรงพยาบาล และติดต่อหาญาติคนไข้ได้เลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ" ปุยเมฆเดินออกมาจากห้อง และไปจัดการเรื่องทั้งหมด

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ปุยเมฆเดินไปที่ห้องพักฟื้น ที่ต้นข้าวอยู่ ชายหนุ่มยืนคิดอะไรอยู่สักพัก ก่อนจะต่อสายหาบิดา และมารดา ให้มารีบมาที่นี่ทันที

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง พบกับต้นข้าวที่ฟื้น และลุกขึ้นมานั่งอยู่ขอบเตียงแล้ว ชายหนุ่มก้าวท้าวยาวเดินไปหาหญิงสาวอย่างรีบร้อน แล้วชิงจุมพิตหญิงสาวอย่างโหยหาโดยที่ไม่ได้ล่วงล่ำแต่อย่างใด

"พี่เมฆ เป็นอะไร มาจูบข้าวทำไมค่ะ แล้วนี้ข้าวมาอยู่ที่นี่ได้ยัง ข้าวเป็นอะไร" หญิงสาวทำหน้างงที่จู่ๆชายหนุ่มก็เดินเข้ามาจูบเธอโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

"..." ปุยเมฆไม่ได้ตอบอะไร พร้อมกับสวมกอดหญิงสาวไว้แน่น

"พี่เมฆเป็นอะไร ข้าวงงไปหมดแล้ว ตกลงข้าวเป็นอะไรค่ะ" หญิงสาวเริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มเป็นอะไร

ปุยเมฆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาว แต่เเขนยังโอบกอดเธอไว้อยู่หลวมๆ

"อ้วนฟังเค้าน่ะครับ...อ้วนไม่ได้เป็นอะไร อ้วนแค่เป็นลม เพราะอ้วนกำลังท้องอยู่ไงครับ" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างจริงจัง พร้อมกับส่งรอยยิ้มไปให้หญิงสาว ที่ต้อนนี้ยืนนิ่ง เมื่อรับรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์

"หมายความว่าข้าวกำลังท้องเหรอ" หญิงสาวถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"ครับ" ปุยเมฆพยักหน้ารับยืนยันอีกที

ต้นข้าวยืนนิ่ง ทำหน้าสลดลงเล็กน้อย พร้อมกับหยดน้ำใสที่ไหลออกมาจากทางตา

"อ้วนเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ เจ็บตรงไหน" ชายหนุ่มตกใจที่เห็นหญิงสาวร้องไห้ พร้อมกับสำรวจทุกจุดของร่างกายหญิงสาว

ต้นข้าวได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธ ที่ชายหนุ่มถามและเอ่ยขึ้นมาบ้าง ด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

"ข้าวขอโทษน่ะค่ะ ข้าวขอโทษที่ปล่อยให้ตัวเองท้อง ข้าวขอโทษ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด

"อ้วนขอโทษเค้าทำไมครับ อ้วนไม่ผิดเลย" ปุยเมฆรีบดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดอีกครั้งและลูบศรีษะเธอเบาๆ

"ข้าวขอ.." หญิงสาวกำลังจะเอ่ยคำขอโทษ แต่ร่างสูงพูดตัดขึ้นมาก่อน

"อ้วนไม่ผิดครับ อ้วนฟังเค้าน่ะครับ" ชายหนุ่มกุมสองแก้มของหญิงสาวขึ้นมา พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ

"เค้าดีใจมากน่ะที่อ้วนท้อง เรากำลังจะมีลูกด้วยกันไงครับ"

"พี่ไม่ได้คิดว่าข้าวจะจับพี่เหรอ ที่ปล่อยให้ตัวเองท้อง"

"คิดอะไรไปเรื่อยครับ เค้ารักอ้วนน่ะครับ รักมานานมากแล้วด้วย น่าจะเป็นเค้ามากกว่าที่จะจับอ้วน เพราะเค้าตั้งใจครับ ทำทุกวันขนาดนี้แล้ว ไม่ท้องให้มันรู้ไปเลยสิ"

"หือ...ไอ้คนบ้า พี่รู้ไหมว่าข้าวรอให้พี่พูดคำนี้มานานแค่ไหน แต่พี่ไม่ยอมพูดออกมาสักที" หญิงสาวกำหมัดแน่นและทุบไปที่อกแกร่งหนึ่งที

"ขอโทษครับที่รัก เค้าขอโทษที่พูดช้าไป เค้าไม่กล้าบอก กลัวโดนอ้วนปฏิเสธ"

"คนบ้า หึ...ไม่ต้องมาหัวเราะเลย" หญิงสาวมองค้อนใส่ทันที

"อ้วนครับ...เค้าไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน เพราะที่ผ่าน เค้าไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีความรัก จนเค้าได้มารู้จักกับอ้วน ตอนแรกเค้ายอมรับว่ารู้สึกรำคาญอ้วนมากเลย อยากไล่อ้วนไปไกลๆ แต่พออยู่ไปนานๆ รู้สึกเหมือนขาดอ้วนไม่ได้" ชายหนุ่มเอ่ยความในใจขึ้นมาอีกครั้ง

"พี่นั่งลงทำไมค่ะ ลุกขึ้นก่อน" หญิงสาวรีบจับร่างสูงให้ลุกขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งชันเข่าลงตรงหน้าเธอ

"อ้วนครับ...วันนี้เค้าจะไม่ขออ้วนเป็นแฟนน่ะ เพราะเราเลยจุดนั้นมาแล้ว วันนี้เค้าจะขออ้วนเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูก อ้วนยินดีจะแต่งงานกับเค้าไหมครับ" ชายหนุ่มพูดจบ พร้อมกับล้วงแหวนเพชรออกมาจากอกเสื้อ แล้วชูขึ้นตรงหน้าหญิงสาว พร้อมกับมืออีกข้างยื่นไปขอมือจากหญิงสาว

ต้นข้าวน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง และยื่นมือข้างซ้ายไปให้โดยที่ยังไม่ได้ตอบอะไร

"ตอบก่อนสิ ว่าตกลงจะแต่งกับเค้าไหม" ชายหนุ่มรับมือของหญิงสาวแล้วถามอีกครั้ง

"แล้วยื่นมือไปเค้าไม่เรียกว่าตกลงเหรอ"

,"ครับ" ปุยเมฆรีบสวมแหวนไปที่นิ้วนางให้แก่หญิงสาวทันที แล้วจุมพิตไปที่นิ้ว และลุกขึ้นสวมกอดหญิงสาวอีกครั้ง

"โหว่...พ่อซุปตาร์ขอสาวแต่งงานในห้องพักฟื้นผู้ป่วย แถมมีสายน้ำเกลือด้วยโรแมนติกมากเลยเนอะ" พัสกรเอ่ยแซวเมื่อเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับทุกคนที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา

"พี่พัด ลุงนพ นุ่น พ่อไตร และน้ำ มาได้ยังไงกันครับ ผมโทรบอกแค่พ่อไปร์กับแม่นิชาเองไม่ใช่เหรอ" ปุยเมฆเอ่ยถามเมื่อเห็นทุกคนมา

"เดี๋ยวเล่าให้ฟังที่หลังน่ะ ยินดีด้วยน้องเขย" พัสกรพูดขึ้น และหันไปมองหน้าของต้นข้าว และพยักหน้าให้เบาๆ

"เดี๋ยวน่ะ อะไรน้องเขย ผมเป็นน้องพี่น่ะพี่พัด" ปุยเมฆทำหน้างงขึ้นมาทันที

"เรื่องมันยาว นายลองถามว่าที่ภรรยานายดูสิ" พัสกรเอ่ยบอก พร้อมกับสงสายตาไปทางต้นข้าว

ทุกคนในห้องต่างก็พากันยิ้มอย่างดีใจ มีแต่ปุยเมฆคนเดียวที่ตอนนี้ยืนงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย