30 - ที่ปรึกษา

ที่ปรึกษา

รุ่งเช้า!

ต้นข้าวลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นคนร่างสูงที่นอนข้างกายเธอมาตลอดทั้งคืนแล้ว เพราะว่าชายหนุ่มลุกออกจากห้องไปตั้งแต่เช้ามืดก่อนที่เธอจะตื่น

"พี่เมฆตื่นเช้าจังเลยน่ะค่ะ รับกาแฟไหมค่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ห้องรับแขกของบ้าน

"ไม่ครับ"

"แล้วพ่อล่ะค่ะ" หญิงสาวถามขึ้น ถึงพ่อของเธอ

"อยู่สวนหลังบ้านครับ ส่วนน้ำก็ออกไปแต่เช้าแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยตอบหญิงสาวกลับไป เหมือนว่าที่นี่คือบ้านของตน

"ถ้าอย่างงั้น ข้าวไปทำอาหารเช้าก่อนน่ะค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยบอก แล้วเดินไปที่ครัว

"..." ส่วนปุยเมฆก็ได้พยักหน้ารับ

หญิงสาวมัวแต่งัวเงียอยู่กับการทำอาหาร โดยไม่ได้สนใจคนร่างสูงเลย

"ทำอะไรอยู่ครับ อื้ม หอม น่ากินจังเลย" ร่างสูงเดิมมาสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง แล้วแอบหอมแก้มหญิงสาวไปทีหนึ่ง

"พี่เมฆ! นี่มันแก้มข้าวน่ะค่ะ ไม่ใช่กับข้าว กินไม่ได้ค่ะ" หญิงสาวรีบเอามือข้างหนึ่งลูบแก้มเธอ แล้วหันไปต่อว่าคนร่างสูง แล้วหันมาสนใจกับอาหารข้างหน้าต่อ

"ก็กินมาแล้วทั้งคืนนี้ ลืมแล้วเหรอครับ" ปุยเมฆแกล้งแหย่ขึ้นมา

"พี่เมฆ ปล่อยข้าวก่อน แล้วถอยออกไปได้แล้วค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกเพราะเธอไม่ถนัด

"อยากดูเมียทำครับ" เสียงนุ่มตอบมา

"ก็ทำให้แล้วทั้งคืนนี้ค่ะ" ต้นข้าวสวนขึ้นมาทันที พร้อมกับหน้าตากวนๆใส่ชายหนุ่ม

"ยอกย้อนเหรอ" มือหนาบี้ไปที่จมูกของหญิงสาวเบาๆ อย่างรู้สึกหมั่นไส้

"แฮร่...ไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวพ่อมาเห็นน่ะค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยปากไล่ทันที

"ยัยแสบ!...วันนี้อ้วนมีธุระที่ไหนหรือเปล่า" ปุยเมฆกำลังจะเดินออกไป แต่พอนึกอะไรได้ ก็หยุดแล้วหันมาถามหญิงสาวต่อ

"อ๋อ...ข้าวมีนัดกับท่านประธานค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบ แต่สายตาก็ยุ่งอยู่กับสิ่งตรงหน้า

"ท่านประธาน ลุงนพเหรอ" ปุยเมฆถามขึ้น

"ค่ะ"

"มีเรื่องอะไรเหรอ"

"ความลับค่ะ" หญิงสาวตอบกลับไป แต่ก็ไม่ยอมบอก จนร่างสูงเริ่มรู้สึกน้อยใจ

"อ้วนมีเรื่องอะไรปิดบังเค้าหรือเปล่าเนี้ยะ" ปุยเมฆเริ่มคาดคั้นจะเอาคำตอบ

"ข้าว กับท่านประธานมีแค่เรื่องงานค่ะ ไม่มีเรื่องอื่นแน่นอนค่ะ ไม่เชื่อใจข้าวเหรอค่ะ"

"ครับ เค้าเชื่อใจอ้วนน่ะ"

"ขอบคุณน่ะค่ะ"

"เดี๋ยวเค้าไปส่งน่ะ พอดีจะแวะไปหาแม่นิชาสักหน่อย ยังไงช่วงนี้เค้าก็ว่างอยู่แล้ว"

"ไปนั่งรอก่อนนะค่ะ กับข้าวใกล้เสร็จแล้ว" หญิงสาวพยักหน้ารับ และบอกให้ชายหนุ่มไปนั่งรอ

"เสร็จกี่โมง โทรหาเค้าน่ะ เดี๋ยวจะไปรับ"

"ไม่..." หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปฏิเสธ

"ห้ามปฏิเสธครับ ไม่อย่างนั้น เค้าจะไม่ให้อ้วนไปไหนตามลำพังอีกเด็ดขาด" แต่ชายหนุ่มสวนตัดหน้าขึ้นมาก่อน แล้วออกคำสั่งกับหญิงสาวต่อ

"ค่าา...บ่นเป็นคนแก่ไปได้" หญิงสาวรับคำ แล้วบ่นเบาๆกับตัวเอง

"แล้วอยากโดนคนแก่ กระแทกอีกไหมครับ" ปุยเมฆที่พอจะได้ยินว่าหญิงสาวบ่นอะไร ก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆกับหญิงสาว แล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆแหย่ไปทันที

"พี่เมฆ!"

เมื่อได้แกล้งหญิงสาวจนพอใจแล้ว ชายหนุ่มเดินกลับไปนั่งรออยู่ที่เดิมตามคำสั่งของหญิงสาว

อีกด้าน

"พี่ไปร์ค่ะ...ช่วงนี้ลูกไม่มีงานไม่ใช่เหรอค่ะ ทำไมนิชาไม่เห็นตาเมฆกลับมาบ้านบ้างเลย" ณัฐณิชา เอ่ยถามสามีขึ้นมา

"นิชาก็รู้จักลูกเราดีไม่ใช่เหรอครับ เดี๋ยวคิดอยากมาก็มาเองแหล่ะ" นรวิชญ์เอ่ยตอบภรรยากลับไป

"นิชาอยู่บ้านคนเดียวเหงามากเลยค่ะ ตั้งแต่รุ่นไปช่วยงานที่บริษัท" ณัฐณิชา เอ่ยน้อยใจคนเดียว

"นิชาก็ไปเล่นกับหลานๆ ไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านใหญ่ก็ได้นี้ครับ" นรวิชญ์เสนอแนะออกไป

"หลานๆ ก็โตกันหมดแล้วน่ะค่ะ ส่วนคุณพ่อคุณแม่ นิชาก็แวะไปหาทุกวันอยู่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น...คงต้องให้ ตาเมฆ หรือหนูนุ่นมีลูกให้สักคนแล้วแหล่ะ นิชาจะได้มีหลานไว้เลี้ยง" นรวิชญ์แกล้งเอ่ยแซวขึ้นมา

"พี่ไปร์ พูดอะไรค่ะ นิชาไม่เห็นว่าลูกเราจะมีใครมีแฟนเลยสักคน" ณัฐณิชาเอ่ยตอบกลับไป เพราะเท่าที่เห็นลูกๆ ก็ยังไม่เห็นใครพามาเปิดตัวที่บ้านสักคน

"บางทีลูกเราอาจจะมีแฟนอยู่ก็ได้น่ะนิชา" นรวิชญ์เริ่มเกริ่นขึ้นมา

"ตาเมฆ หรือปุยนุ่นล่ะค่ะ พี่คิดว่าใคร"

"พี่คิดว่าตาเมฆเปลี่ยนไป ช่วงนี้ดูท่าทางแปลกๆ แถมพูดดีขึ้นเยอะเลย"

"นินทาอะไรเมฆอยู่เหรอครับ" ปุยเมฆเดินเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในบ้าน

"แม่เขาบ่นคิดถึง อยู่น่ะ" นรวิชญ์เอ่ยบอกลูกชาย

"สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ เมฆก็คิดถึงคุณแม่ครับ" ปุยเมฆกล่าวทักทายท่านทั้งสอง แล้วนั่งลงข้างๆกับมารดา พร้อมกับสวมกอดทันที

"โตแล้วยังอ้อนแม่อยู่อีกเหรอ คิดถึงก็มานอนที่บ้านบ้างสิ ช่วงนี้ลูกว่างอยู่ไม่ใช่เหรอ" นิชาเอ่ยถามลูกชายไป

"คือ...คุณแม่ครับ"

"มีอะไรเหรอครับลูกชายแม่" นิชาถามขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกชายกำลังจะพูดอะไรกับเธอ

"ถ้าเมฆ บอกว่าเมฆมีคนที่ชอบอยู่ คุณพ่อคุณแม่จะว่าอะไรเมฆไหมครับ" ปุยเมฆเอ่ยบอก และขอความเห็นจากท่านทั้งสอง

"พ่อกับแม่จะว่าอะไรล่ะ ลูกโตแล้วน่ะ แล้วลูกก็มีหน้าที่การงานที่ดีแล้ว ว่าแต่แม่สาวน้อยผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใครกัน" เป็นนรวิชญ์ที่พูดขึ้นมา และแซวลูกชายต่อทันที

"เอ่อ...เมฆยังไม่กล้าขอเธอเป็นแฟนเลยครับ เมฆไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน"

"แล้วความสัมพันธ์ของลูกตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว" นิชาถามลูกชายต่อ

"ก็..." ชายหนุ่มไม่กล้าตอบ และไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนก่อน ได้แต่อึกอักอยู่

"มีอะไรกันแล้วใช่ไหม" นรวิชญ์ถามขึ้น

"ลูกบังคับเธอเหรอ ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่ลูก...ผู้หญิงเขาเสียหายน่ะ หรือว่าพวกลูกเมา แล้วพลาดเหรอ" นิชาถามลูกชายขึ้น

"เปล่าครับ...แค่"

"ลูกไม่ได้ขืนใจเธอใช่ไหม"

"ไม่ครับ"

"ถ้าให้พ่อเดา ใช่หนูต้นข้าวไหม" เป็นนรวิชญ์ที่ถามขึ้นมา เพราะเขาสังเกตเห็นอาการของลูกชายมาสักพักแล้วเวลาอยู่กับต้นข้าว

"คุณพ่อรู้ได้ยังไงกันครับ" ปุยเมฆเบิกตากว้างขึ้นมาทันที เพราะไม่คิดว่าพ่อของเขาจะมองออก

"พ่อเคยเป็นวัยรุ่นมาก่อนน่ะเมฆ พ่อสังเกตุลูกมาสักพักแล้วแหล่ะ ว่าลูกพ่อเปลี่ยนไป ตั้งแต่มีหนูต้นข้าวเข้ามา"

"..." ปุยเมฆนั่งเงียบทันทีเมื่อถูกคนเป็นพ่อรู้ทัน

"แล้วตอนนี้ พวกลูกก็อยู่ด้วยกันใช่ไหม" นิชมาเป็นฝ่ายถามขึ้นมาบ้าง

"ครับ"

"กล้าๆหน่อยสิลูกชาย...ชอบก็บอกว่าชอบไปเลยสิ ถ้าไม่กล้าลูกก็แค่ปล่อยน้องเขาไปแค่นั้นเอง" นรวิชญ์พูดขึ้นเพื่อที่ให้ลูกชายได้ใช้ความคิด

"ได้ยังไงกันครับ...ผมไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด รวบหัวรวบหางมาขนาดนี้แล้ว" ปุยเมฆยืนกรานขึ้นทันที